บทที่ 622 เป็นเพราะหล่อนโง่

“ไม่เป็นไรครับหม่ามี” เสี่ยวหมี่โต้วออก แรงเปิดตู้เย็น เขย่งเท้าหยิบวัตถุดิบออกมา พลางหันหลังมาพูดกับหล่อน: “หม่ามี้ไปพัก ผ่อนก็เถอะครับ ขอเวลาให้เสี่ยวหมี่โต้วสิบห้า นาที”

“สิบห้านาที?”

หาน จ่อขมวดคิ้วขึ้น อดไม่ได้ที่จะเดิน เข้าไป

“สิบห้านาที่จะทําอะไรได้?”

“มบะหมี่ไงครับหม่ามี

ต้มบะหมี…

หาน จื่อเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นพูดขึ้น “หม่ามช่วยลูกดีกว่า

เสี่ยวหมีโค้วครุ่นคิดสักพัก จากนั้นพยัก

หน้าลง “โอเคครับ”

จาก นสองแม่ลูกช่วยกันต้มบะหมี่หนึ่ง หม้อ ถึงแม้จะเป็นการช่วยกัน แต่อันที่จริงหา นมู่จื่อไม่ได้ออกแรงอะไรมากมาย เพราะ หล่อนเห็นว่าฝีมือเสี่ยวหมี่โค้วไม่ธรรมดาเลย เขาบอกว่าได้เรียนทำอาหารกับน้าเสียวเหยีย นก็คือเรียนจริงๆ

ท่าทางทะมัดทะแมง นอกจากจะเป็น เพราะตัวเตี้ยต้องยืนบนเก้าอี้แล้ว อย่างอื่น ไม่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นทั้งสองช่วยกันตักบะหมี่ใส่ ถ้วยมานั่งกินที่โต๊ะอาหาร

หานมู่จื่อมองดูหน้าตาและสีสันของ บะหมี่ตรงหน้า รู้สึกซึ้งใจขึ้นมาทันที

ตั้งแต่เป็นเด็กแบเบาะจนถึงตอนนี้ เขา สามารถทําอาหารให้หม่ามีกินได้แล้ว ความ รู้สึกแบบ ช่างแปลกประหลาดเสียจริง ไม่รู้จะ อธิบายออกมาอย่างไร เสี่ยวหมีโค้วเริ่มหยิบตะเกียบคีบบะหมี่ เข้าปากก่อน ท่าทางของเขาดูร้อนรน กระทั่ง ตอนซูดเข้าปากยังถูกลวกเข้าที่ริมฝีปาก จน ทําให้เขาตกใจจนต้องใช้ตะเกียบคีบบะหมี่ กลับลงไปในถ้วย

“ระวังหน่อย ไม่ต้องรับขนาดนั้น หา นมู่จื่อมองเขาอย่างจนปัญญา จากนั้นหยิบ กระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดไปที่มุมปากที่เลอะน้ำ ซุปให้เขา ” แค่พวกเราสองคนแม่ลูก ไม่มี ใครมาแย่งลูกหรอกนะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบ ตาด้วยความใสซื่อ : “หม่ามีผมไม่ได้ตั้งใจ ผม แค่อยากลองชิมรสชาติอาหารฝีมือของตัว เอง”

แน่นอนว่าหาน จื่อรู้ดีว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เพราะหล่อนเข้มงวดกับเขามาตั้งแต่เด็ก และ อาจจะเกี่ยวกับเรื่องกรรมพันธุ์อีกด้วย ดังนั้น ท่าทางการกินของเสี่ยวหมี่โต้วจึงสง่างามและ เชื่องช้ามาโดยตลอด และไม่เคยให้หล่อน ต้องสอน

เป็นเด็ก มีคุณภาพตั้งแต่เกิด ผนวกกับ การ แนะสั่งสอนเลี้ยงดูมาอย่างสม่ำเสมอ

“หม่ามี้รู้จ้า แม้ว่าจะเป็นอาหารที่ลูกทํา เอง ก็ไม่ต้องรีบ ค่อยๆกินนะ”

“ครับ”

หานมู่จื่อเริ่มกินคำแรก รู้สึกว่า…รสชาติ ไม่เลวเลย ฝีมือใกล้เคียงกับเสี่ยวเหยียนมาก

หล่อนมองเสี่ยวหมี่โต้วด้วยความตก ตะลึง : “ลูก…”

“หม่ามี อร่อยไหมครับ?”

หาน จื่อพยักหน้าลง รู้สึกเหลือเชื่อมาก นี่เป็นอาหารที่ลูกของตัวเองทํางั้นเหรอ

“ ลูกใส่เครื่องปรุงพิเศษอะไรลงไป เปล่า?”

“เมื่อกี้หม่ามีก็เห็นหมดแล้วไม่ใช่เหรอ

ครับ” ก็จริง เมื่อครู่หล่อนอยู่ในห้องครัวกับเขา ตลอด เสี่ยวหมี่โค้วไม่ได้ใส่ผงปรุงรสพิเศษ อะไรลงไปเลย มีเพียงแค่การควบคุมไฟ รสชาติจึงเข้ากันได้พอดีเท่านั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้หานมู่จื่อจึงยิ้มขึ้นมาด้วย ความปลื้มใจ : “เสี่ยวหมี่โต้ว โตขึ้นแล้วจริงๆ

หลังจากที่ทั้งสองกินบะหมี่กันเสร็จ หา นมู่จื่อไปล้างจาน จากนั้นให้เสี่ยวหมี่โตัวขึ้น ไปอาบนํ้าด้านบน เสี่ยวหมี่โต้วก็ยอมทำตาม ด้วยความเชื่อฟัง

หานมู่จื่อเก็บกวาดเสร็จเรียบร้อย จึง เตรียมจะขึ้นไปอาบน้ำด้านบน แต่กลับยังไม่ เห็นแม้แต่เงาของเสี่ยวเหยียน

ไม่รู้ว่าตอนนี้หล่อนจะเป็นอย่างไรบ้าง ดู เหมือนว่าพอเลิกงานก็จะไปหาหานชิง?

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา?

จื่อไม่อยากรบกวนหล่อน แต่ เดิม หาน เมื่อคิดไปคิดมา รู้สึกว่าควรจะส่งข้อความถาม สถานการณ์จากหล่อนคงจะดีกว่า

หลังจากที่ส่งข้อความไปไม่นาน เสี่ยวเห ยียนก็ตอบกลับ

ฉันจะบอกเธอให้นะ จื่อ แพ้ชนะก็ขึ้นอยู่ กับครั้งนี้ เธออย่ามารบกวนฉันแล้วกัน

แพ้ชนะขึ้นอยู่กับครั้งนี้?

เมื่อเห็นข้อความนี้ หานมู่จื่อรู้สึกสงสัย ขึ้นมา จากนั้นนึกถึงตอนที่เสี่ยวเหยียนบอกว่า จะวางยาหาน ง หล่อนขมวดคิ้วขึ้นทันที

(เธอคงไม่คิดจะวางยาพี่ชายฉันจริงๆ ช

ไหม?)

( พูดเพ้อเจ้ออะไรกัน? แม้ว่าฉันอยากทํา แต่ก็ไม่กล้า แค่บอกินข้าวฟรีด้วยแค่นั้นเอง

ฮือๆ…รู้สึกขายหน้าจัง)

หลังจากที่เห็นข้อความนี้ หานมู่จื่อพอจะ จินตนาการใบหน้าร้องไห้เสียใจของเสี่ยวเหยี ยนขึ้นมาได้ จนทำให้หล่อนรู้สึก (ไม่เป็นไร ยังไงหน้าก็มีไว้ขายอยู่แล้ว)

การปลอบของเธอช่างพิเศษเหนือชั้น (

จริงๆ!)

(สู้ๆนะ)

หลังจากให้กำลังใจหล่อนเสร็จ หานม อก็ไม่ได้ส่งข้อความให้เสี่ยวเหยียนต่อ กลับ เห็นใบหน้ารูปโปรไฟล์อันเหม่อลอยของเย่ไม่ เซิน

หล่อนอยากโทรหาเย่ไม่เขิน แต่กลับ รู้สึกไม่กล้า

เพราะหล่อนเป็นคนขอให้เขาให้พื้นที่ ส่วนตัวเอง แต่สุดท้ายตอนนี้กลับอยากโทรหา เขา

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ หานมู่จื่อทนไม่ ไหวอีกต่อไป หล่อนวางมือถือลง และหยิบขึ้น มาอีกครั้ง สุดท้ายจึงกดโทรหาเย่ไม่เซิน

ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ประเทศไหน กำลัง ทํางานอยู่ที่ไหน? โซนเวลาจะต่างกับที่หล่อ นอยู่รึเปล่า?

เสียงรอสายดังขึ้น ทําให้ใจของหา นมจื่อสั่นขึ้นมาทันที

เมื่อมีเสียงคนรับสายดังขึ้น หานมู่จื่อ ตกใจจนมือสั่น จนเกือบจะทํามือถือหล่น แต่ เมื่อได้ยินเสียงอันไม่คุ้นเคยของผู้หญิงคน หนึ่งดังขึ้น หานมู่จื่อนิ่งซะงักไปทันที

“สวัสดีค่ะ”

หล่อน?

โทรผิด?

หานมู่จื่อตะลึงอยู่สักพัก จากนั้นหยิบมือ ถือออกมาดู มองไปที่ตัวอักษรบนหน้าจอ

นี่ก็คือเบอร์โทรศัพท์ของเย่ไม่เขินไม่ผิด

นี่นา…

แต่ทว่า ทําไมผู้หญิงเป็นคนรับสายล่ะ?

หานมอกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น รู้สึกได้ถึงใจที่เต้นสั่นระรัวขึ้นมา “สวัสดีค่ะ ขอสาย…”

“คุณจะคุยกับโมเงินใช่ไหมคะ? ตอนนี้ เขาไม่ว่างรับสายค่ะ”

ไม่เขิน

เสียงเล็กนุ่มและอ่อนหวานของหญิง สาว ฟังดูเหมือนเป็นผู้หญิงสาวสวยและอ่อน โยน

ริมฝีปากของหล่อนเผยอขึ้น ยังไม่ทันได้ ถามอะไรต่อ คู่สายกลับถอนหายใจออก

“รอให้เขาอาบน้ำเสร็จก่อน ฉันค่อยให้ เขาโทรกลับนะคะ”

หานมู่จื่อ : ..…….

สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย หานมู่จื่อพูด ขึ้น : ไม่เป็นไรค่ะ”

จากนั้นกดวางสายไปอย่างรวดเร็ว

ขาทั้งสองเริ่มอ่อนแรง หล่อนฟังตัวอยู่ที่ ประตู สีหน้าขีดเซียว หลายปีที่ผ่านมา หล่อนคอยติดตามเฝ้า ดูเขามาตลอด รู้เป็นอย่างดีว่านอกจากเชียว แล้วก็ไม่มีใครเป็นผู้ช่วยที่ค่อยอยู่เคียงข้างเขา อีกเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลขาที่เป็นผู้หญิง

อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นเรียกเขาว่าไม่เซ็น ทั้งดูสนิทและห่วงใยกัน ต้องไม่ใช่เลขา แน่นอน

ไม่ใช่เลขา งั้น…ผู้หญิงที่สนิทกับเขาได้ มากขนาดนี้ ยังมีสถานะอื่นอีกเหรอ?

คำตอบก็คือ…ไม่บอกก็รู้กันดี หาน จื่อ มือถือไว้แน่น จนเล็บชุดขาว

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หล่อนก็เป็นเหมือน กับคนทีปลงกับทุกเรื่อง ฝืนยิ้มด้วยความ

“มู่จื่อนะผู่จื่อ ตอนนี้เธอ…กำลังคิดอะไร อยู่? ตลอดเวลาห้าปี เธอเชื่อว่าเขาจะสงวน รักษาตัวเองไว้ให้เธอจริงๆงั้นเหรอ?”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ สายตาของหานมู่จื่อ แฝงไปด้วยท่าทีเยาะเย้ยตัวเอง หล่อนวางมือ ถือลงบนโต๊ะ จากนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ในโรงแรมที่ต่างประเทศ

หญิงสาวลูกครึ่งแสนสวยคนหนึ่งนั่งไขว่ ห้างอยู่บนโซฟา เมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าจาก มือถือ ใบหน้าอันนิ่งขรึมก็ฉีกยิ้มมุมปากขึ้นมา จากนั้นหยิบมือถือออกมา จรดนิ้วมือลงบน ประวัติการโทรและลบออกทันที

ขณะเดียวกันหญิงสาวที่โทรหาเขา และ ยังรีบร้อนวางสายไปเช่นนั้น ต้องเป็นผู้หญิงที่ หลงรักเย่ไม่เขินแน่นอน

เย่โม่เขินถือเป็นผู้ชายที่เข้าตาหล่อน หล่อนต้องกําจัดผู้หญิงทั้งหมดที่คิดจะสาน สัมพันธ์และตีสนิทกับเขา

“เธอกำลังทําอะไรอยู่?

เสียงอันเย็นชาของผู้ชายคนหนึ่งดัง น มาจากด้านหลัง ควนเสวี่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มือถือก็ถูกชายหนุ่มรูปงามแย่งไปทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ