บทที่ 681 นอน ให้สบายนะครับ

ในคืนนั้น

ขณะที่เย่ ไม่เขินนอนหลับ เขากอดเธอเอาไว้แน่นมาก มือใหญ่ ของเขาล็อกรอบเอวของเธอเอาไว้ราวกับโซ่ตรวน กักขังเธอเอา ไว้ในอ้อมกอดของเขา หาน จื่อที่อยากจะอยู่ให้ห่างจากเขาก็ไม่ สามารถทําได้

แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูใบไม้ร่วง ทว่าภายในห้องนี้อากาศกลับ ไม่ถ่ายเทเอาซะเลย ยิ่งถูกโม่เย่เซินนอนกอดเอาไว้อย่างนี้ก็ ทําให้รู้สึกอบอ้าว

โดยเฉพาะอุณหภูมิร่างกายของเขาที่สูงมาก ราวกับลูกไฟ

หาน จื่ออึดอัดเป็นอย่างมาก จนต้องเอื้อมมือไปดันแขนที่เขา โอบเอวเธอเอาไว้ออก พลางเอ่ยกระซิบ “คุณปล่อยก่อนเถอะ ฉัน หายใจไม่ออกแล้ว

เสียงหายใจหนักๆ ดังมาจากด้านหลังเธอ ลมหายใจอุ่นๆ ที่ โดนเข้าตรงหลังคอของเธอ จนหาน จื่อสัมผัสได้ถึงริมฝีปาก บางของเย่ ไม่เป็นที่ขยับเข้ามาใกล้

“โกหก ผมไม่ได้ใช้แรงสักหน่อย คุณจะหายใจไม่ออกได้ยัง

หาน จื่อเธอถูกเขาต้อนจนรู้สึกไร้หนทาง ทว่าเธอก็รู้สึกอึดอัด จนไม่อาจทนนอนต่อไปได้แล้ว เธอทุกข์ใจเป็นอย่างมาก
“คุณไม่ใช่ฉัน คุณจะรู้ได้ไงว่ามันไม่แรง?”

“หึม?” เย่ไม่เป็นหัวเราะเสียงต่ำ “งั้นเรามาแลกเปลี่ยนกัน

ไหม?”

“อะไร?”

“คุณก็นอนกอดผมแทน

หานมู่จื่อ “

นี้ล้อเล่นอะไรกัน?

ให้เธอไปนอนกอดเขา? เขาคิดไปเองอีกแล้ว ในใจหานคู่จื่อ ไม่ชอบใจเขามานาน จึงปฏิเสธเขาออกไป “ไม่มีทาง

“ทำไมถึงว่าไม่มีทางล่ะ? ไม่ใช่ว่าคุณพึ่งบอกว่าผมไม่ใช่คุณ

เลยไม่รู้แรงไม่ใช่เหรอ? งั้นเราก็ลองมาเปลี่ยนกันดูสิ

หานมู่จื่อ “ฟังดูเหมือนจะดี แต่จริงๆ คุณแค่อยากเอาเปรียบ ฉัน”

หลังจากที่พูดออกไป หานซื่อก็รู้สึกว่าด้านหลังเงียบไปพัก หนึ่ง ในขณะนั้นเองหาน จื่อก็รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของเย่ ไม่ เซ็นดูจะสูงขึ้นมาอีก ทำให้บรรยากาศโดยรอบดูอึดอัดขึ้นมา

หาน จื่อทนไม่ไหวจนต้องบ่นเขา

“ทำไมตัวคุณร้อนขนาดนี้?

ทำไมร้อนคุณไม่รู้เหรอ?”
หาหมอขมวดคิ้ว ต้องการที่จะขยับตัว ทว่าเมื่อขยับตัวแล้ว เธอก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของเย่ไม่เป็น ทำให้ เธอถึงกลับไม่กล้าขยับตัว ได้แต่นอนตัวแข็งค้าง

เสียงดังมาจากข้างหลังหู ราวกับไวน์แดงที่ไหลผ่านลำคอ เต็มไปด้วยความเย้ายวน “ตอนนี้รู้หรือยัง?

หานมู่จื่อปิดตาแน่น พลางกัดฟันแน่นกราดด่าเขาออกมา “ทุเรศ”

“นอนให้สบาย ครับ

เย่โมเงินจับเอวของเธอเอาไว้ โดยไม่ได้ลงแรงมาก ทว่าก็ ทำให้หาน จื่อไม่อาจแอบซ่อนได้ “ถ้าคุณยังไม่ง่วง งั้นเรามาหา กิจกรรมอะไรทําก่อนนอนก็ได้

มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามเอวบางของเธออย่างช้าๆ ใบหน้าของหาน จื่อถึงกับเปลี่ยนสี เธอรีบจับมือของเขาเอาไว้ แน่น พูดออกมาอย่างรีบร้อน “ง่วง ฉันง่วงมาก จะนอนแล้ว

หลังพูดจบทานมู่จื่อก็หลับตาเอาไว้แน่น ทว่าในใจรู้สึกไม่ สบายใจเป็นอย่างมาก

ไอ้บ้า

เขาตั้งใจทำ

ถ้าขืนปล่อยให้เขาทำอะไรกับตัวเองขึ้นมา ถ้ายึดตามครั้งในอดีตที่ผ่านมา คืนนี้เธอคงไม่จำเป็นต้องนอนแล้ว ส่วนพรุ่งนี้ก็ไม่ ต้องไปทํางาน

ต้องบอน…..

นอน

อิ่ม!

หาหมู่จื่อปิดตาแน่น พยายามสะกดจิตตัวเอง อุณหภูมิ ร่างกายของคนที่อยู่ด้านหลังก็ยิ่งสูงมากจนตกใจ

เธอโอยครวญให้เขาอยู่ภายในใจ แล้วก็ค่อยๆ เข้าสู่ห้วง ความฝันไป

เย่ไม่เซินก็ยังกอดเธอเอาไว้ตลอด

เขารู้ดีว่าคนที่อยู่ในอ้อมกอดความอดทนน้อยขนาดไหน เพียงแต่ว่า…… หลังจากผ่านไปเพียงห้านาที คนในอ้อมกอด เงียบเสียงไปพลางหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

เย่ไม่เป็นก้มหน้ามองไปที่เธอ ก็พบว่าหานอนอนหลับไป แล้ว

หลับไปแล้วงั้นเหรอ? เย่ไม่เป็นถึงกลับยิ้มเจื่อนๆ ออกมา ผู้ หญิงคนนี้ช่างไร้หัวใจจริงๆ ไม่มีความเห็นใจเขาสักนิดเลยเห รอ?

เพียงแค่เขาเป็นคนที่กอดเธอเอาไว้และต้องการเธอจนตัวเอง เร่าร้อนขึ้นมาเองคงจะตำหนิเธอไม่ได้
หลังจากที่นอนไปสักพัก เย่ไม่เป็นก็ทนไม่ไหวจนต้องลุกขึ้น เดินไปเข้าห้องน้ำ ใช้น้ำเย็นชำระล้างตัวเองอยู่ประมาณสิบนาที จากนั้นความกระสับกระส่ายในร่างกายของเขาก็ค่อยๆ ลดลง หลังจากนั้นเขาก็เดินมาเอนตัวนอนลงข้างหาน จื้อ โอบกอดเธอ เอาไว้ก่อนจะนอนหลับไป

เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ได้กอดเธอแน่นมากจนเกินไป

วันรุ่งขึ้น หาน จื่อตื่นขึ้นมาในช่วงฟ้าสาง เธอยังนอนอยู่ด้วย ความสะลึมสะลือ พยายามคว้านหาโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนทว่าก็ พบเพียงความว่างเปล่า

หม?

หาน องุนงง คว้านหาใต้หมออีกครั้ง ก็ยังคงพบว่ามันว่าง เปล่า

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่า โทรศัพท์วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง หานคู่จื่อขยับตัวขึ้นไปเพื่อมาเอื้อมมือให้ถึงมัน ทว่าเอวบาง

ของเธอกลับถูกจับเอาไว้แน่น พลางดึงให้กลับไปที่เดิม “คุณจะตื่นไปทําอะไรแต่เช้า?” เย่ไม่เป็นเพิ่งตื่นนอน น้ำเสียง

ของเขายังคงฟังดูแหบแห้ง “หลับต่ออีกหน่อยเถอะ “ไม่เอา” หานมู่จื่อผลักมือของเขาออก “ฉันจะไปทำงาน ดู

ตอนนี้สีฟ้าสางแล้ว ไม่เช้าแล้วนะ

“คุณลืมไปแล้วเหรอ?”
“หือ?”

วันนี้วันหยุด คุณไม่ต้องไปทำงาน

หานมู่จื่อ ”

วันหยุดงั้นเหรอ? เธอครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะพบว่ามันเป็น อย่างนั้นจริงๆ

คาดไม่ถึงเลยว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้

หานมอก็ยังคงง่วงอยู่ เมื่อได้ฟังว่าวันนี้เป็นวันหยุด เธอจึง กลับไปนอนต่ออีกครั้ง

นอนครั้งนี้เธอนอนหลับยาวจนไปถึงเที่ยงวัน ในตอนที่หา นมู่จื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ข้างกายเธอก็ไม่มีเงาของเย่ไม่เป็นอยู่ แล้ว

เธอลุกขึ้นมานั่งก่อนจะขยี้ตา มองไปที่ทะเลสีฟ้าที่อยู่นอก หน้าต่าง

ถ้าทุกวันตื่นขึ้นมาเจอบรรยากาศแบบนี้ คงจะทำให้รู้สึกดีขึ้น

มาได้มากจริงๆ

อย่างไรก็ตามอาจจะเป็นเพราะเธอคืนดีกับเย่ ไม่เห็นแล้ว ดัง นั้น…. ไม่ว่าจะมองอะไรก็ดูสวยงามไปหมด

ช่วงที่เธออาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่ห้าปีก่อน ดังนั้นเธอจึงรู้ทุกอย่าง ของที่นี่ดี หาน จื่อลุกขึ้นจากเตียง การจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อ ล้างหน้าบ้วนปาก
อาจเป็นเพราะได้ยินเสียงที่เธอล้างหน้าล้างตา ก็มีเสียงเคาะ

ประตูจากคนด้านนอก

“คุณผู้หญิงตื่นหรือยังคะ?

หาน จื่อบ้านฟองที่มีอยู่ในปากออกมา ก่อนจะเอ่ยตอบ

“อืม”

“อาหารกลางวันเตรียมพร้อมแล้วนะคะ ฉันจะรอคุณผู้หญิงอยู่ ด้านนอกนะคะ”

หานมู่จื่อจึงตอบกลับไป หลังจากนั้นจึงรีบล้างหน้าให้เสร็จ เธอไม่ชอบที่จะให้คนอื่นมารอเธอนานๆ ดังนั้นเธอจึงรีบทำทุก อย่างให้เสร็จ ก่อนจะรวบผมลวกๆ แล้วรีบเปิดประตูออกไป

ตรงหน้าเธอมีคนใช้คนแปลกหน้ายืนรออยู่คนหนึ่ง คนที่คุ้น เคยก่อนหน้าล้วนไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว เธอตกใจไปสักพัก สายตาฉายแววผิดหวัง

เต็มที… ยังคิดว่าอาจจะได้เจอคนที่รู้จัก คาดไม่ถึงเลยว่าผ่าน ไปห้าปี นึกไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ หรือบางทีพวกเขา อาจมีชีวิตในทิศทางที่ดีขึ้น

“คุณผู้หญิงเชิญตามฉันมาเลยค่ะ”

ทานอพยักหน้า ก้าวไปอยู่ข้างเธอ ในระหว่างที่เดินไป พร้อมกันเธอก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า “เย่ ไม่เซินล่ะ?”

เมื่อได้ยิงหาน จื่อเอ่ยเรียกชื่อเย่ไม่เขินออกมาตรงๆ สายตาของสาวใช้ก็ฉายแววประหลาดใจ ทว่าเมื่อคิดไปว่าเธอถูกพาตัว กลับมาถึงวิลล่าให้เจียงแล้ว อีกทั้งคุณชายเย่ยังสั่งให้เลือกเธอ ว่าคุณผู้หญิง งั้นการที่เธอเรียกชื่อคุณขายออกมาตรงๆ ก็คง ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

ดังนั้นสาวใช้จึงสงบเสงี่ยมลง เอ่ยตอบไปเสียงเบา “คุณชาย เย่รอคุณผู้หญิงอยู่ด้านนอกค่ะ”

แหะเจ้าคนๆ นี้ เมื่อคืนเขาพึ่งของเธอแต่งงาน ดูไม่จริงใจเอา ซะเลย คาดไม่ถึงว่าจะไม่เรียกเธอไปทานข้าวด้วยตัวเอง?

เธอไม่ได้บ่นเรื่องนี้กับสาวใช้ตัวน้อย เพียงเดินตามสาวใช้ไป ก่อนที่เธอจะหมุนตัวแล้วโค้งตัวให้เมื่อเดินมาถึงที่หมายอย่าง รวดเร็ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ