“อย่าไปสนใจเธอ ฉันว่าสมองของเธอมีปัญหา”

“ฉันก็คิดเหมือนกัน เมื่อกี้บอกไม่ให้พวกเขาไป ผลคือตัวเองกลับจ้องแผ่นหลังเขาอย่างไม่วางตา มองหลังก็แล้วไป ยังมาถามพวกเราอีกว่ามีคนเดิน ผ่านไปไหม นี่ไม่ใช่ปัญญาอ่อนหรือไง!”

เด็กผู้หญิงหลายคนบ่นในขณะที่เดินออกไป

เสี่ยวเหยียนยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานานก่อนที่เธอ จะได้สติกลับมา จากนั้นเธอจึงมองไปยังทิศทางที่เย่ โม่เซินหายตัวไปเมื่อครู่ และพบว่าเขาเข้าไปในรถ คนหนึ่ง เธอแยกแยะหมายเลขทะเบียนของรถคัน นั้นอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนว่ามันมาจาก เมืองเป่ย

ที่แท้ไม่ใช่ว่าเธอตาฝาด อีกทั้งไม่ใช่ว่าเธอ หลอนไปเอง แต่พบเขาเข้าให้แล้วจริงๆ

โชคชะตา…

ช่างเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมและน่ากลัวเสียจริง

ใบหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนเป็นสีขาวอีกครั้ง จากนั้นเธอก็รีบหันตัวจากไป
หลังจาก หานมู่จื่อกลับไปที่รถพร้อม เสี่ยวหมี่โต้ ว เสี่ยวหมีโต้ว ก็หลับไปในอ้อมแขนของเธอ มือเล็กๆ โอบเอวเธอไว้แน่น

นี่คือนิสัยของ เสี่ยวหมี่โต้ว ทุกครั้งที่ออกจาก บ้านหากต้องการนอนหลับเขาจะยื่นมือออกมากอด หานมู่จื่อเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าเธอจู่ๆ จะหายไป

หานมู่จื่อลูบหัวของเขาไปในขณะที่เอนตัวพิง พนักเก้าอี้ ไม่รู้ว่าคืนนี้จะต้องติดอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน

ในขณะกำลังนึกคิด โทรศัพท์มือถือของเธอก็ สั่นขึ้นมา หานมู่จื่อหยิบออกมาดู เป็นหานชิงที่ส่ง ข้อความมา

(อยู่ที่ไหนแล้ว?]

เมื่อเห็นหานชิง จู่ๆ หานมู่จื่อก็อารมณ์เสียขึ้นมา เธอตอบกลับไปประโยคหนึ่ง

(ขอบคุณนาย ตอนนี้พวกเราติดอยู่บน ทางหลวง

(เกิดอะไรขึ้น?]

หานชิงส่งกลับมาเร็วอย่างยิ่ง จากคำสี่คำนั้น หา นมู่จื่อแทบจะมองเห็นใบหน้าของเขาที่กำลังถือมือ ถือขมวดคิ้วอยู่ในทันที
ช่างเห็นภาพได้ชัดอะไรขนาดนั้น

หานมู่จื่อรีบส่งข้อความไปก่อนที่เขาจะโทรมา เขาหยุดไปชั่วขณะ และผ่านไปสักพักถึงจะตอบ

(เสี่ยวหมีโต้ว กำลังหลับอยู่

กลับ

(เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะโทร? ]

[ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นน้องสาวของพี่ได้หรือไง? มีรถระเบิดอยู่ข้างหน้า ตำรวจกำลังจัดการ ผ่านไป นานมากแล้ว]

[ทำไมเธอไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ ฉันจะไปรับเธอ ทันที) ]

หานมู่จื่อราวกับกำลังเห็นภาพหานชิงที่กำลังพุ่ง ตรงจากประตูมาอย่างไม่คิด เธอรีบส่งข้อความไป

[ไม่ต้องมารับ รออีกสักครู่พวกเราก็จะออกเดิน ทางแล้ว]

แต่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับ หานมู่จื่ออ่อนใจ พอ จะเดาได้ว่าตอนนี้เขาคงจะเตรียมตัวออกจากบ้าน แล้ว

ปัง!

ในเวลานั้นเอง เสี่ยวเหยียนก็กลับมา เธอเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถพร้อมกับอากาศหนาวเย็นที่

เล็ดลอดเข้ามาด้วยหานมู่จื่อรีบก้มตัวไปข้างหน้า โดยไม่รู้ตัวเพื่อบังอากาศเย็นให้กับ เสี่ยวหมี่โต้ว

“กลับมาแล้ว? ” หานมู่จื่อถามเบาๆ

เสี่ยวเหยียนถูกทำให้ตกใจไปไม่เบา ดังนั้นตอน นี้สีหน้าของเธอยังคงซีดขาว เธอหันไปสบตากับหา นมู่จื่อดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของ ตนเองเลยสักนิด และทำแค่พยักหน้าด้วยความงุนงง

หานมู่จื่อมองดูเธออย่างนิ่งงัน “เกิดอะไรขึ้น?”

“หา? ” เสี่ยวเหยียนเสียงดังอยู่บ้าง พูดจบเธอถึง ค่อยสังเกตเห็นว่าเสียงของตนอาจจะรบกวนเสี่ยว หมีโต้ว เธอรีบเอื้อมมือมาปิดปากเอาไว้ และส่ายหัว พูดเสียงเบา “ไม่มีนี่”

“ไม่มี?” หานมู่จื่อเห็นดวงตาหลบเลี่ยงของเธอก็ รู้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น เธอเลิกคิ้ว “หน้าของเธอ ขาวอย่างกับผี แล้วยังกล้าบอกอีกว่าไม่มีอะไร?”

ได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็รีบเอามือปิดหน้า

สีหน้าเธอขาวมากหรือ? แย่แล้ว

เสี่ยวเหยียนรีบหยิบกระจกออกมามอง จากนั้น จึงพบว่าสีหน้าของตนย่ำแย่อย่างยิ่ง เธอหยิบบลัช ออนออกมาปัดหานมู่จื่อที่อยู่ข้างๆ หันไปกระซิบเสียงเบา “ไม่ต้องปัดแล้ว ดวงตาของเธอมันทรยศ เธอตั้งนานแล้ว พูดมา เกิดอะไรขึ้น? เมื่อครู่เธอทำ ตัวแปลกๆ เกิดอะไรกันแน่?”

มือของเสี่ยวเหยียนชะงักไป จากนั้นเธอจึงปิด กล่องบลัชออนและหันไปหา หานมู่จื่อเสี่ยงเหยียน เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังอย่างยิ่ง “อันที่จริงฉันปวดท้อง อยากจะอี!”

หานมู่จื่อ ”

“ที่แบบนี้ จะมีห้องน้ำได้ยังไงกัน? ได้แต่อดทน ฉันทนจนเหงื่อเย็นๆ ไหลออกมาแล้วมู่จื่อ

หานมู่จื่อ “.

“โอ้ย อยากเข้าห้องน้ำ” เสี่ยวเหยียนลูบแก้มของ ตนด้วยรอยยิ้มแห้งๆ พระเจ้ารู้ดีว่าที่เธอโกหกคำโต แบบนี้ก็เพื่อที่จะซ่อนอารมณ์ตนเอง แต่เธอก็ยังคง รู้สึกอาย

โชคดีที่ไม่มีผู้ชายอยู่ในนี้ ไม่อย่างนั้น….คำพูด เหล่านี้เธอคงไม่กล้าเอ่ยแน่

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็แกล้งยิ้มออกมา

หานมู่จื่อพูดไม่ออกไปชั่วขณะ อีกทั้งยังไม่ สามารถบอกได้ว่าเสี่ยวเหยียนพูดความจริงหรือไม่ ครู่ต่อมาเธอถามอีกครั้ง “ตอนนี้เธอจะทำยังไง? ทนไหวไหม?”

“แน่นอน” เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง ถูก ฉันกลั้นกลับไปแล้ว”

หานมู่จื่อนิ่งไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้น “ฉันว่าจากนี้ เธอไม่ต้องเข้าครัวแล้ว”

เสี่ยวเหยียน “ทำไม? ”

“ผ่านบทสนทนาในคืนนี้ไปจากนี้ฉันก็ไม่ สามารถสบตาเธออีก”

เสี่ยวเหยียน “

สิบกว่านาทีต่อมา รถยนต์บนทางหลวงก็ได้รับ แจ้งว่าสามารถเคลื่อนตัวไปข้างหน้าได้แล้ว

ดังนั้นรถจึงแล่นไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เสี่ยวเหยี ยนกังวลขึ้นมาอีกครั้ง เธอเกาะอยู่ที่หน้าต่างและมอง ไปยังรถยนต์รอบๆ คงไม่พบกับเย่โม่เซินเข้าให้หรอ กมั้ง?

คิดๆ ดูก็รู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้

อย่างไรก็ตามเธอก็ยังคงกังวลอย่างยิ่ง ระยะ ทางไปเมืองเป่ยยังอีกยาวไกล ถ้าเธอและมู่จื่อไปที่ อื่นก็คงแล้วไป แต่นี่ดันไปเมืองเป่ยถึงแม้เสี่ยวเหยี ยนจะไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เยโม่เซินจึงปรากฏตัวใน เมืองซูอย่างไร้สาเหตุ แต่เธอกลัวจริงๆ ว่ามันจะทำให้มู่จื่อต้องเสียใจ

ดังนั้นเรื่องที่เธอเห็นเยโม่เซินเธอย่อมไม่กล้าที่ จะพูดต่อหน้าหานมู่จื่ออย่างแน่นอน

“เป็นอะไร? เธออดกลั้นไม่ไหวอีกแล้วหรือ?”

น้ำเสียงแผ่วเบาดังมาจากข้างๆ เธอ เมื่อเสี่ยวเห ยียนหันหน้าไปเธอก็เห็น หานมู่จื่อกำลังมองตัวเอง พร้อมรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า ดวงตาที่เย็นชาของ เธอราวกับทะเลสาบน้ำแข็งราวที่สามารถสะท้อนทุก สิ่งอย่างออกมาจนหมด

จู่ๆ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าเมื่อครู่ที่เธอแกล้งทำตัว แบบนั้นออกไปต่อหน้าหานมู่จื่อเป็นแค่เรื่องที่ทำให้ ตัวเองอับอายเท่านั้น อันที่จริง ตนเองคิดอะไรอยู่เธอ คงดูออกไปหมดแล้ว

แต่ถึงยังไง เธอเองก็จะแสร้งทำตัวโง่งมไปให้ ถึงที่สุด

ยังไงเสีย หานมู่จื่อก็คงคิดไม่ถึงคนๆ นั้นแน่ เธอ จึงทำเพียงแค่หลับตาและนั่งลงอยู่ข้างหนึ่งไม่ตอบ คำถาม หานมู่จื่ออีกต่อไปอีกทั้งยังไม่แสร้งทำตัว อะไรต่อ

เธอไม่ต้องการพูด หานมู่จื่อเองก็ไม่บังคับเธอ เช่นกัน
ท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนล้วนมีความลับของตัวเอง ความลับของเสี่ยวเหยียน ปล่อยให้เธอเป็นผู้คุ้มกัน มันก็พอแล้ว

บนถนนที่มีคนพลุกพล่านในตอนแรก ไม่นานนัก ก็แปรเปลี่ยนเป็นโล่งขึ้นมา รถยนต์เคลื่อนที่ไปอย่าง ราบรื่นท่ามกลางความมืด หานมู่จื่อเองก็เริ่มค่อยๆ รู้สึกเหนื่อยล้าเช่นกัน ประกอบกับเสียงของเสี่ยวเหยี ยนที่ดังขึ้น

“เธอนอนก่อนเถอะ เมื่อครู่ฉันนอนไปแล้วยังไม่ ค่อยง่วง ฉันดูเอง อีกทั้งยังมีลุงหนานอยู่อีกคน

“อืม” หานมู่จื่อพยักหน้า จากนั้นจึงเอนหลังพิง พนักเก้าอี้และหลับไปอย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้า การหายใจของเธอก็สม่ำเสมอ

เสี่ยวเหยียนหันไปมองยังใบหน้าที่หลับใหลของ หานมู่จื่อสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอยู่บ้าง

เฮ้อ หวังว่าจะไม่ต้องไปพบเจอกับคนๆ นั้น ไม่ อย่างนั้น….เธอก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องทำอย่างไร

บางที มู่จื่ออาจเป็นคนที่ไม่รู้ต้องทำอย่างไรมาก ที่สุดก็เป็นได้

ท้ายที่สุด เขาก็คือคนที่ทำร้ายเธออย่างที่สุด แต่เขาก็เป็นคนที่หานมู่จื่อรักมากที่สุดเช่นกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ