เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 1318 ท้องแล้ว



บทที่ 1318 ท้องแล้ว

โรงพยาบาล

ตอนที่หานมู่จื่อมาเสี่ยวเหยียนก็รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว หาน จื่อไม่ได้มาตัวตนเดียว หลังจากเธอลงจากรถด้านหลัง ยังมีเย่ ไม่เซินเดินตามมาด้วย ในอ้อมอกของเยโม่เป็นอุ้มเดี่ยว โต้วหยา

เห็นภาพนี้ มุมปากของเสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะกระตุก จาก นั้นก็ดึงหาน จอมาพูดว่า “ถึงแม้ฉันจะอยากอุ้มเสียวโต้วหยา แต่ว่ายังไงพยาบาลสถานที่แบบนี้ไม่ใช่ที่จะพาเธอเข้าไปส่งเดช นะ โรงพยาบาลเชื้อโรคเยอะแยะเสียวโต้วหยาตอนนี้ก็แข็งแรง ดี ไม่มีความจําเป็นอะไรต้องเข้าไป

ถูกเสี่ยวเหยียนพูดแบบนี้ หานซื่อก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงหัน กลับไปมองเย่ ไม่เซ็น

“อย่างนั้นคุณพาเสียวโต้วหยากลับไปก่อนนะ เย่ไม่เป็นสีหน้าเย็นนิ่ง

“ทำไมล่ะ หรือว่าคุณอยากพาลูกสาวเข้าโรงพยาบาล”

เขาพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เอาลูกให้คนขับรถอุ้มก่อน ก็ได้”

หานคู่จื่อถลึงตา: “นี่ลูกสาวคุณนะ คุณยอมยกลูกสาวให้คุณขับรถ ถ้าเกิดคนขับรถพาลูกสาวคุณหนีไปล่ะ”

ความจริงแล้วไม่มีทาง คนขับรถของเย่ ไม่เงินต่างก็น่าเชื่อถือ ประโยคนี้หานมู่จื่อแกล้งหยอกเขาเท่านั้น

คนขับรถก็ยืนอยู่ข้างๆนั้นเอง ตอนที่ได้ยินประโยคนี้ก็หน้า แดงทันที รีบก้าวมาแก้ต่างให้ตัวเอง “คุณนายน้อย ผมไม่ใช่ คนแบบนี้นะครับ และก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ ผมเอานิสัยผม เป็นประกันเลยครับ”

คุณนายน้อยระแวงว่าเขาจะอุ้มเด็กหนี นี่ถือเป็นเรื่องร้ายแรง มาก ดังนั้นคนขับรถจึงร้อนใจจนเหงื่อแทบแตกแล้ว

หาน จื่อรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย แต่คำพูดของ เธอก็ยังกระทบใจของเย่ ไม่เซิน เขาชำเลืองมองคนขังอย่าง หวาดระแวง

คนขับรถ: ” ….คุณชายเย่ ผมไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ ผมเป็น คนขับรถที่บ้านตระกูลเย่มาหลายปีแล้ว และบ้านผมก็ยังมีทั้งเด็ก และคนแก่ ถ้าผมทำเรื่องแบบนี้ เท่ากับผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว สิครับ”

“เอาละ คุณอย่าร้อนใจไปเลย ฉันก็แค่ล้อเล่น” หานมู่จื่อตบ ไหล่คนขับรถ : “ก็เพราะเชื่อใจคุณ ถึงได้แกล้งล้อเล่นกับคุณ แบบนี้ไง ไม่ต้องรู้สึกกดดัน

หานมู่จื่ออธิบายแบบนี้ คนขับรถดีใจจนแทบร้องไห้ “จริงเห รอครับ คุณนายน้อยไม่ระแวงสงสัยผมเหรอครับ
แน่นอน

แต่โม่เซินกลับอุ้มเสี่ยวโต้วหยาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หา จื่อเดินไปยื่นมือมาแก้มเสียวโต้วกับคุณพ่อก่อนนะคะ หม่ามีเข้าไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนสะใภ้หนูก่อน เดี่ยวออกหาหนูคุณพ่อนะคะ

เอิ๊กๆๆ….. เสียงตอบรับเธอ เป็นเสียงหัวเราะของเด็ก น้อยเดียงสาอย่าง

เห็นชัดเย่เซินไม่พอใจ เหล่มองมาทางเสี่ยวเหยียน เสี่ยว เหยียนรีบหลบสายตา หลังตรง

เธอไม่ได้แย่งคนของเขาไปเสียหน่อย แค่เธอโรง พยาบาลเป็นเท่านั้นเอง อะไรหนักกันหนา

เธอ

หลังจากที่หานจื่อและเสี่ยวเหยียนเดินจากไปด้วยกันแล้ว เดินมาไกลพอสมควรแล้ว มองเห็นสายตาคมกริบทางด้าน หลังแล้ว

ฉันทำไมตอนคุณชายเหมือนเด็กแบบนี้ ตามติดแกทุกวัน แกมา โรงพยาบาลตามมาด้วย

ถูกเหยียนหานไม่อย่างไร ไม่รู้ตั้งแต่เขาฟื้นฟูความทรงจำ เป็นติดกัน เหมือนว่ากลัวฉันหายสาบสูญไปอย่าง
แต่ว่าตอนนั้นคนที่หายสาบสูญไปคือเขาชัดๆ ถ้าต้องเป็นห่วง น่าจะเป็นตนเองที่เป็นห่วงถึงจะถูก

กลับกลายเป็นว่าเขากลายมาเป็นคนที่คอยติดตามเธอได้ ตอนนี้นอกจากเลี้ยงเดี่ยวโต้วหยาแล้วก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนเขา ด้วย

ถ้าไม่เคยเห็นความสามารถในการทำงานการจัดการต่างของ เขาในอดีตมาก่อน หาน จื่อก็คงคิดว่าเย่ไม่เป็นอยากจะเป็น ผู้ชายไร้ประโยชน์และเกาะผู้หญิงกิน

แต่ว่าหาน จื่อกลับไม่ถือสาอะไร หากเย่ไม่เป็นอยากจะเป็น ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน เพราะไม่ใช่ว่าเธอจะเลี้ยงเขาไม่ไหว

แม้ว่าเงินที่เธอหาได้เมื่อเทียบกับกำไรของบริษัทตระกูลเย่

แล้วจะเท่าขี้เล็บ แต่ก็เลี้ยงดูเขา และลูกทั้งสองคนได้ ยังถือว่าไม่

ได้เกินความสามารถ

ย้อนกลับไปคิดดูหาน จื่อก็รู้สึกใจหาย

คิดถึงตอนแรก ตอนที่เธออยู่กับหลินเจียง กลับอยากจะใช้ ชีวิตเรียบง่าย ต่อมาชีวิตกลับพลิกผัน

เรื่องราวบนโลกนี่มันไม่เที่ยงจริงๆ

“ใช่แล้ว จู่ๆแกเรียกให้ฉันมาโรงพยาบาลเป็นเพื่อน เป็นอะไร เหรอ”

หานมู่จื่อดึงสติตัวเองกลับมา จากนั้นก็เอ่ยถามเสี่ยวเหยียน
พอถูกเธอถาม ใบหน้าขาวผ่องของเสี่ยวเหยียนก็แดงเรือขึ้น มาทันที “คือว่า……..ฉันจะบอกเรื่องหนึ่ง แต่ว่าแกต้องรับปากฉัน ว่าจะไม่บอกคนอื่น”

“เรื่องอะไร แกบอกมา

“แกรับปากฉันก่อน ว่าจะไม่บอกใคร มีแค่เราสองคนที่รู้

เสี่ยวเหยียนจริงจังถึงขนาดหยุดฝีเท้าลง จ้องมองเธออย่าง เอาเรื่อง “แกรับปากฉันสิ

หานมู่จื่อ #

“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ทำไมถึงต้องเป็นความลับขนาดนั้น ยัง ไม่ให้คนอื่นรู้อีก แล้วแกมาโรงพยาบาลทำไม

“แกรับปากฉันก่อนสิ! มู่จื่อ พวกเรายังเป็นเพื่อนรักกัน

เปล่า! “เสี่ยวเหยียนร้อนรนแทบไม่ไหวแล้ว เสี่ยวเหยียนเขย่า

มือหานมู่จื่อ รีบรับปากฉันสิ

“ได้ๆๆ ฉันรับปากแกก็ได้! “หานคู่จื่อถูกเขย่าจนเวียนหัว จึง ได้แต่รับปาก

เสี่ยวเหยียนจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็มองไป รอบๆ แน่ใจว่าเย่ โม่เซินไม่ได้อุ้มเสียวโต้วหยาตามขึ้นมา จึงกระ ซิบเบาๆข้างหูหาน จื่อ

ตอนแรกหานมู่จื่อได้ยินไม่ชัดว่าเธอพูดว่าอะไร หลังจากที่เธอ ถอยออกมาก็มีสีหน้าอับจนปัญญา: “ทำไมแกต้องทำท่ามีลับ ลมคมในแบบนี้ด้วย แล้วที่แกพูดเมื่อกี้เสียงเบาเกินไป คนในโรงพยาบาลเดินกันให้ขวักไขว่ขนาดนี้ ฉันจะได้ยินชัดได้ยังไง

“อะไรนะ แกได้ยินไม่ชัดเหรอ”สีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยน เป็นสับสนขึ้นมาทันที เธออุตส่าห์ยอมพูดออกมา “ฉันท้อง ฉัน ตั้งท้องลูกของฉันแล้ว..…….…..

หานมู่จื่อ: “? ? ? ”

อะไรนะ!

เธอยังตั้งตัวไม่ทัน รอจนตั้งสติได้ หานมอก็ทำตาโดยไม่รู้ตัว ถามว่า: “ท้องแล้ว!

เสี่ยวเหยียนรีบอุดปากเธอไว้ “ซู่! อย่าเสียงดังเอะอะ ตอน นี้ฉันก็ยังไม่แน่ใจ แค่สงสัย! ดังนั้นก็เลยมาตรวจที่โรง พยาบาล! ”

หานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ เสี่ยวเหยียนปล่อยมือออกฉัน

แอบตรวจด้วยตัวเอง แต่ว่าฉันไม่รู้ว่าตรงหรือเปล่า ดังนั้น……

“ดังนั้นแกก็เลยไม่กล้ามาตรวจโรงพยาบาลคนเดียว แล้วแกก็ ไม่กล้าบอกข่าวนี้กับพี่ชายฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะอัดอั้นอยู่ภายในใจ จนตัวเองรู้สึกแย่ แกก็ไม่เรียกฉันมาหรอก ถูกมั้ย

หานคู่จื่อรู้จักเสี่ยวเหยียนดี พอเธอพูดเรื่องนี้ออกมา เธอก็เอา ความในใจและความคิดทั้งหมดของเสี่ยวเหยียนออกมาจนทะลุ ปรุโปร่งหมดแล้ว

“ที่แกพูดมาถูกทุกอย่าง ความจริงแล้วฉันใช่ว่าไม่อยากบอก แก ฉันก็แค่กลัวว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องเข้าใจผิด
พูดยังไม่ทันจบ หานมอก็กุมมือของเธอเอาไว้ ความอบอุ่น ในฝ่ามือจากบนผิวที่ได้สัมผัสกันส่งมาไม่หยุด

“เธอกำลังคิดฟุ้งซ่านอะไรอยู่ ตามปกติแล้ว ที่ตรวจการตั้ง ครรภ์นั้นแม่นยำมาก โดยเฉพาะเวลาตรวจตอนเช้า และต่อให้ เป็นเรื่องเข้าใจผิดแล้วยังไง ในเมื่อจะช้าจะเร็วแกกับพี่ชายฉันก็ ต้องแต่งงานกันอยู่ดี เรื่องตั้งท้องแบบนี้จะช้าจะเร็วก็ต้องเกิด แก จะกังวลอะไร”

ได้ยินอย่างนั้น เสี่ยวเหยียนหน้าแดงก่ำ : “ใคร ใครจะรู้ล่ะ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ