บทที่942 คุณกำลังเป็นห่วงฉันหรอคะ

ไม่นึกเลยว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง

หานชิงเดินช้าลงจริงๆ!

หลังจากรู้เรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้นเยอะ มาก จากนั้นก็ยิ่งอยู่เต้นยิ่งแรง แทบจะทะลักออกมาจากอก

“ดูท่าแล้ว คุณยังถือว่าไม่ได้โง่มาก และเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่

เพราะมีการเกิดขึ้นของเรื่องนี้ จู่ๆเสี่ยวเหยียนรู้สึกตัวเองเต็ม ไปด้วยพลัง รู้สึกออกมาทนรับความหนาวครั้งนี้ไม่ได้เสียหาย อะไร เพราะเธอรู้ว่าหานชิงเดินช้าลงเพื่อเธอ

แค่จุดนี้ ก็สามารถทำให้เธอรำลึกอย่างชื่นใจได้นานมากแล้ว ในใจคิดแบบนี้ เสี่ยวเหยียนถึงขั้นรู้สึกว่าแม้แต่อากาศก็ไม่ได้ หนาวเย็นขนาดนั้นแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าคือเรื่องนี้อบอุ่นแขนขาเธอ หรือเพราะออกมานาน ร่างกายกับแขนขาได้หนาวจนสูญเสียความรู้สึกไปแล้ว

“ฉันเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่แล้วค่ะ คุณไม่มีทางเรียกฉันออกมา ซื้อเสื้อเป็นเพื่อนคุณจริงๆหรอก นอกเสียจากคุณไม่อยากตำหนิ ติเตียนฉันต่อหน้ามู่จื่อ

พูดถึงตรงนี้ เสียงของเสี่ยวเหยียนอ่อนลงเยอะมาก “เอาล่ะ ครั้งนี้เป็นความผิดของฉันเอง ถ้ามีครั้งหน้า ฉันจะไม่พาเสี่ยวหมี่โต้วไปไหนโดยพลการแล้วค่ะ”

พอฟังคำพูดของเธอแล้ว หานซิงกลับขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง เขาหยุดฝีเท้า เม้มริมฝีปากบางไว้บนตัวมีกลิ่นไอของความไม่ พอใจฟุ้งกระจายอยู่

เสี่ยวเหยียนไม่ทันระวัง พริบตาเดียวก็พุ่งชนเข้าใส่แผ่นหลัง ของเขา

เธอเพ้อไปค่หนึ่ง จากนั้นก็หยุดลงมา

“เป็นอะไรไปคะ?”

“ดูท่าแล้ว คุณยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน

เสี่ยวเหยียน: ”

สีหน้าของค่อนข้างเธอมัน เธอผิดตรงไหน? ก็แค่พาเสี่ยวหมี่ โต้วออกต่างประเทศ โดยพลการเองไม่ใช่หรอ? เพราะเขาที่เป็น คุณลุงเป็นห่วงความปลอดภัยของเสี่ยวหมี่โต้ว ถึงได้โกรธที่เธอ ทำแบบนี้

เธอก็ขอโทษไปแล้วหนี แต่ตอนนี้ดูเหมือนทานชิงยังโกรธมาก อยู่เลย

นี่มันอะไรกันแน่?

หานชิงยกมือบีบนวดระหว่างคิ้วของตัวเอง น้ำเสียงเขาราบ

เรียบมาก

ทำไมถึงไม่บอกผม?”
เสี่ยวเหยียน:

เธอสีหน้ามึนตึบยืนอยู่ตรงนั้น สมองยังไงก็ไม่แล่น ก็ไม่รู้ว่าถูก ลมหนาวพัดจนด้านชาไปหรือเปล่า

ก่อนหน้านี้เธอยังรู้สึกอุ่นอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอหนาวจนอยาก ….อยากดื่มน้ำซุปร้อนๆสักถ้วย และแช่น้ำ จะจามมาก อยาก…… ร้อนสักหน่อย จะต้องมีความสุขมากแน่ๆเลย

หลังจากความคิดนี้แว๊บผ่านในหัว เสี่ยวเหยียนใช้แรงส่ายหัว เพื่อสลัดความคิดนี้ออกไป

เธอคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ได้ยังไง? ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหานชิง เทพบุตร!! คนที่เธอชอบ!

เสี่ยวเหยียนฝืนฮึดสู้ขึ้นมา เปิดปากอธิบาย: ฉันไม่ได้ไม่บอก คุณนะ ฉัน…ฉันก็แค่ไม่กล้าบอกคุณ ฉันกลัว…..กลัวหลังจาก ฉันบอกคุณแล้ว……………………….พวกเรามา ดัง

หานชิงยิ่งขมวดคิ้วแน่น

ยัยบ๊องคนนี้…

แต่ไม่นาน เขาก็พบพิรุธบางอย่าง ตอนที่ยัยป้องคนนี้พูดจา ทำไมเสียงสั่น? หรือว่า เพราะว่ากลัวตัวเอง? กลัวจนแม้แต่พูดจาก็เริ่มเสียงสั่น?

“ผมน่ากลัวขนาดนี้เลย?”

หาน งถามด้วยเสียงเยือกเย็น และหันมามองเธอ สายตาของทั้งคู่ได้สบตากันอยู่กลางอากาศแบบนี้อย่างไม่มี การแจ้งเตือนล่วงหน้าเลยแม้แต่น้อย

ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็รอถึงเขาหันมามองเธออย่าง สมปรารถนาแล้ว

เพียงแต่สวรรค์ไม่เป็นใจ จู่ๆสายลมแรงพัดมา พัดผมที่ทิ้งตัว อยู่ตรงบ่าของเสี่ยวเหยียนขึ้น ผมที่เดิมทีนุ่มสลวย ภายใต้ สายลมพัดพาได้ตบใส่ใบหน้าเธออย่างแข็งกระด้างมาก กระทั่ง ยังรู้สึกเจ็บเล็กน้อยด้วย

ที่ยิ่งน่าเศร้ากว่าคือ หลังจากสายลมหยุด ผมของเธอก็ ยุ่งเหยิงเหมือนรังนกไปแล้ว

ส่วนหานชิงที่อยู่ตรงหน้า ภาพลักษณ์ไม่ได้รับความเสียหาย เลยแม้แต่น้อย

แต่ตัวเธอ กลับผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนรังนก ไม่เหลือภาพ ลักษณ์เลยแม้แต่น้อย

“อ๊า!” เสี่ยวเหยียนอุทานเสียงตกใจ หลังจากดึงสติกลับมา เธอยื่นมือใช้แรงกุมแก้มของตัวเองไว้ “อย่ามองค่ะ!”

เธอหวังอยากให้หานซึ่งมองเธอ ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างที่เธอทำก็ไม่สูญเปล่าแล้ว แต่เธอคิดไม่ถึงว่าจะมีสายลมพัดจนผมเผ้าเธอ ยุ่งเหยิง

หานชิงขมวดคิ้ว ไม่ได้ดึงสายตากลับ สายตาได้จากใบหน้า เธอเคลื่อนย้ายลงมาที่บนตัวเธอ หลังจากเห็นบนตัวเธอใส่อะไรแล้ว หานชิงยิ่งขมวดคิ้วอย่าง

แน่น

“คุณกำลังทําอะไร?”

เสียงของเขาเยือกเย็นมาก ไม่มีเยื่อใยเลยสักนิด

เสี่ยวเหยียนกุมหน้าไว้หันหลังให้กับเขา “ลม ลมแรงเกินไป พัดจนผมฉันยุ่งไปหมดเลยค่ะ”

พอพูดจบ เธอรีบยื่อมือปัดผมที่ติดอยู่บนใบหน้าลงมา และ อยากจัดแต่งทรงผมอย่างไว

ป้าบ

จู่ๆข้อมือกลับถูกกุมเอาไว้ เสี่ยวเหยียนองค้างอยู่ที่เดิม คนทั้ง คนเอ๋อไปเลย

ไม่นึกเลยว่า……เทพบุตรจะเป็นฝ่ายกุมมือของเธอไว้

เพราะ…….เพราะอะไร?

หานชิงอ้อมมาที่ตรงหน้าของเสี่ยวเหยียน แววตาที่เยือกเย็น หล่นอยู่ที่ใบหน้าเธอ

“นี่คุณกำลังทำอะไรกันแน่?” น้ำเสียงของเขาไม่พอใจ ใบหน้าก็เผยสีหน้าที่หมดความอดทนออกมา

เสี่ยวเหยียน: “.………………….ฉันไม่ได้ทำอะไรนี่คะ จะไปซื้อ เสื้อผ้าไม่ใช่หรอคะ ไปกันค่ะ เดินอีกสักพักก็คงจะถึงห้างสรรพ สินค้าแล้วค่ะ ถึงเวลา………….

“เสื้อผ้าของคุณนี่ยังไงกัน? หานซิงตัดสินใจถามโดยตรง

ทีนี้กลายเป็นเสี่ยวเหยียนที่ไม่ส่งเสียงแล้ว เธอก้มหน้ามองดู เสื้อผ้าของตัวเอง แววตากลอกไปมาอยู่ในเบ้าตา สักพักถึงเงย หน้าขึ้นมามองหานชิงอย่าระมัดระวัง และถาม: “ไม่สวยหรอ คะ?”

หรือว่าเธอเลือกชุดผิดไป?

หานชิง: “…”

คิ้วที่ขมวดแน่นคลายออกไม่ได้แล้ว มือที่กุมอยู่ในมือที่เป็น ของเธอก็ยังเย็นเฉียบอยู่ เหมือนหินที่ล้วงออกมาจากใต้พื้นน้ำ แข็งของฤดูหนาว ไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย

ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้เธอใส่เสื้อแค่นี้อยู่ที่นี่? เวลาผ่านไป นานเท่าไหร่แล้ว?

เธอไม่รู้สึกหนาวเลยหรือไง? หลังจากที่เขาถามถึงเสื้อผ้าเธอ ยังปัญญาอ่อนถามตัวเองว่าไม่สวยหรอ?

หานชิงคลายมือออก แววตาของเสี่ยวเหยียนก็ได้จ้องฝ่ามือใหญ่ของเขาด้วยความเสียใจ เหมือนกับว่าเสียใจมากทำไมเขา ไม่จูงมือเธอนานหน่อย

หาวชิงจนปัญญากับเธอ เขาถามด้วยเสียงเยือกเย็น: “ไม่ หนาวหรอ?”

ถูกเขาถามแบบนี้ เสี่ยวเหยียนถึงรู้ว่าที่เขาพูดมันหมายความ

ว่ายังไง

ที่แท้ เขาไม่ได้รังเกียจว่าเสื้อผ้าของตัวเองไม่สวย

ไม่นึกเลยว่าเขาจะถามตัวเองว่าหนาวหรือเปล่า?

หัวใจของเสี่ยวเหยียนมีความหวังพุ่งขึ้นมา

“คุณ…….กำลังเป็นห่วงฉันหรอคะ?”

หานชิงหรี่ตาอย่างไม่พอใจ จ้องมองเสียวเหยียนที่สวมใส่ เสื้อผ้าชิ้นบาง

ทั้งๆที่หนาวขนาดนี้แล้ว แต่ปรากฏปฏิกิริยาแรกกลับกลัวว่า เสื้อผ้าไม่สวย ตอนนี้ก็มาถามเขาว่าเป็นห่วงเธอใช่มั้ย? เธอเป็น ห่วงร่างกายตัวเองหน่อยไม่ได้เลยหรือยังไง?

“กลับไป

เขาสั่งด้วยเสียงราบเรียบ

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนสีหน้าซีดเซียว เธอส่ายหน้า อย่างแรง “ไม่เอา ฉันยังจะต้องพาคุณไปซื้อเสื้อผ้าอยู่เลย

“ไม่ต้องแล้ว”
เสี่ยวเหยียนน้ำเสียงร้อนรนใจ: “นี่จะได้ยังไงคะ? ถ้าคุณไม่ซื้อ เสื้อผ้า ช่วงที่คุณอยู่ที่นี่จะทำยังไง? อีกอย่าง คุณยังไม่ได้เริ่ม ตำหนิติเตียนฉันเลย ฉันกลับไปไม่ได้ค่ะ”

หานชิง: ”

เสี่ยวเหยียนหนาวจนสีหน้าและริมฝีปากขาวซีดไปแล้ว แต่ยัง ดื้อรั้นยืนหยัดที่จะอยู่ต่อ

“ฉันไม่ไป ไม่ว่าคุณจะพูดยังไงฉันก็ไม่กลับ ร่างกายเป็นของ ตัวฉันเอง และฉันก็ไม่หนาวด้วย

หานชิง: ”

ตระหนักได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเงียบลงมามาก เสี่ยวเหยียนรู้ ว่าเขาต้องโกรธแน่ๆเลย แต่ไม่รู้ว่าโกรธถึงขั้นไหน

เธอเงยหน้าขึ้นมาสำรวจอย่างระมัดระวัง แต่กลับพบว่าหาน

ชิงปลดกระดุมของเสื้อคลุมต่อหน้าเธอ

ทันใดนั้น ภาพนี้ทำให้หัวใจของเสี่ยวเหยียนเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ขึ้นมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ