บทที่1292 เรื่องกินเป็นเรื่องสำคัญ

เจียงเสี่ยวไปมองดูอาหารรสเลิศที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเริ่มกลืน นํ้าลาย

เพราะวันนี้เธอถูกลากออกมาทันทีที่ตื่นขึ้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่

ได้กินอะไรเลยแม่แต่คำเดียว เธอหิวแทบตายแล้วจริงๆ

ดังนั้นเธอก็เลยดึงมือของตู้เชียวหมา “คุณแม่คะ อาหาร เตรียมพร้อมเสิร์ฟแล้ว พวกเราไปนั่งกินอาหารก่อนดีกว่าค่ะ อาหารรสเลิศต้องมาก่อน อย่างอื่นไม่สำคัญหรอกค่ะ”

พอตู้เชียวหยู่หันไปมอง ก็พบว่าบนโต๊ะเพิ่งจะมีอาหารเพียง สองสามอย่างเท่านั้น เลยหันไปถลึงตาใส่เธอที่หนึ่ง

“อาหารยังเสิร์ฟไม่ครบเลยลูกก็เป็นเสียแบบนี้แล้ว ลูกเป็นหมู หรือไง เก็บสีหน้าของลูกหน่อย อีกเดี๋ยวตอนกินข้าวก็ห้ามกิน เยอะเกินไปนะ”

เจียงเสี่ยวไปแววตาเศร้าสร้อย “หรือว่าเรื่องกินไม่ใช่เรื่องที่ สำคัญที่สุดของวันนี้เหรอคะ”

“…..เสี่ยวไป แฟนของลูกมานะ”

อ๋อ แฟนปลอมๆนี่เอง

เจียงเสี่ยวไปแอบเสริม ในใจคำหนึ่ง ตอนที่นั่งลงเธอก็หยิบ ตะเกียบก่อนเป็นอย่างแรก เป็นเพราะทุกคนอยากจะนั่งใกล้กับโต๊ะหลัก ดังนั้น โต๊ะของพวกเธอก็เลยคนน้อยจนน่าเวทนา ตอนที่ เจียงเสี่ยวไปกับตู้เซียวหยู่นั่งลง ทั้งโต๊ะก็มีแค่พวกเธอแค่สองคน

เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารทานทันทีอย่างไม่ลังเล

แววตาของตู้เชียวหยู่เปลี่ยนไปทันที รีบกดมือเธอไว้อย่าง แน่นหนาทันทีหลังจากที่เธอทานเนื้อเสร็จไปชิ้นหนึ่ง “หยุดกินได้ แล้ว คนยังมาไม่ครบเลยนะ”

“คุณแม่คะ อย่ามาห้ามหนูเลยค่ะ คนไปทางนั้นกันหมดแล้ว พวกเขาไม่มีทางมาที่โต๊ะของพวกเราหรอกค่ะ โต๊ะนี้อยู่ห่างเกิน ไป จากนี้พวกเราก็นั่งกินอย่างสบายใจก็พอค่ะ

ตู้เชียวหมองดูสภาพของลูกสาวตัวเอง ก็รู้สึกว่าไม่ได้ดั่งใจ เอาเสียเลย

เธอหวังว่าลูกจะหาแฟนได้โดยเร็ว แต่ว่าลูกกลับไม่สนใจเลย

แม้แต่น้อย เซียวซูคนนี้ก็จริงๆเลย แฟนของตัวเองอยู่ตรงนี้แท้ๆ

เขามองไม่เห็นเลยหรืออย่างไร

หรือว่ามองเห็นแล้ว แต่ไม่ปฏิกิริยาใดๆเลย

ไม่ได้ ตู้เชียวหยู่คิดไปคิดมา แต่ก็กลืนความโกรธลงไปไม่ได้ จริงๆ

ถ้าหากว่าเป็นตัวเธอเองเธอสามารถอดทนได้ แต่นี่คือเสี่ยวไป ลูกสาวของเธอ เธอจะปล่อยให้ลูกสาวตัวเองต้องถูกรังแกแบบนี้ ได้อย่างไร ดังนั้นตู้เชียวหยู่ก็เลยลุกขึ้น แต่เจียงเสี่ยวไปกลับดึง เธอเอาไว้
“คุณแม่จะไปไหนคะ ที่นี่ไม่มีใครมาจริงๆนะคะ นั่งกินข้าวตรง นี้อย่างสบายใจเถอะค่ะ อีกอย่างถึงจะมีคนมาแล้วยังไง ถ้าจะมี คนมาหลังจากนี้อีกครึ่งชั่วโมง จะให้พวกเราไม่กินจนถึงตอนนั้น เลยเหรอคะ จะนั่งรอพวกเขาถึงครึ่งชั่วโมงเลยเหรอ

ตู้เชียวหยู “ลูกกินไปก่อน

“แล้วคุณแม่จะไปไหนคะ”

“แม่จะไปห้องน้ำก่อน

เจียงเสี่ยวไปเองก็ไม่ได้สงสัยเรื่องอื่นอีก เพียงแค่พยักหน้า แล้วพูดว่า “โอเคค่ะ งั้นแม่รีบไปรีบกลับนะคะ ถ้าแม่กลับมาช้า หนูไม่รับประกันนะว่าของบนโต๊ะนี้จะถูกหนูกินหมดหรือเปล่า”

ตู้เชียวหยู ”

เธอจ้องมองลูกสาวตัวเองอย่างหมดคำพูด

ทั้งๆที่แฟนหนุ่มอยู่ตรงนั้น เธอไม่ไปหาเขา เขาก็ไม่มาหาเธอ แต่เธอยังจะนั่งทานอาหารอยู่ตรงนี้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก

น่าเวทนาเสียจริง

แต่ว่าเจียงเสี่ยวไปกลับไม่รู้ว่า ในหัวของแม่ตัวเองนั้นมีความ คิดเหล่านี้อยู่ ถ้าหากเธอรู้ จะต้องกรีดร้องเสียงดังออกมาเป็นแน่ ว่า “คุณแม่คะ หนูไม่ได้ทำ หนูไม่ได้ทำจริงๆนะคะ”

ตู้เชียวหยู่แสร้งทำเป็นอ้อมไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็แอบเปลี่ยน เส้นทางระหว่างทาง แล้วพุ่งตรงไปทางโต๊ะหลัก
เพราะว่าเจียงเหยืนเคออยู่ตรงนั้น ดังนั้นตอนที่ตู้เชียวหยู่เดิน ไป พอเขาเห็นภรรยาของตัวเองเข้า ก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

“ที่รัก ผมว่าจะอยู่คุยกับคุณแม่สักหน่อย จากนั้นค่อยไปหา

พวกเธอ แล้วเสี่ยวไปล่ะ ?”

ตู้เชียวหมู่เผยรอยยิ้มบาง กล่าวทักทายกับทุกคนก่อน จากนั้น จึงตอบคำถามของเจียงเหย็นเคอ

“เสี่ยวไปนั่งทานอาหารอยู่ทางโน้น มือถือของคุณอยู่กับตัว ไหม ฉันลืมเอาโทรศัพท์มา ขอยืมโทรศัพท์คุณมาใช้สักหน่อยสิ

ขณะที่พูดประโยคนี้ ความสนใจของคนทั้งโต๊ะต่างก็พุ่งมาที่ ตัวของตู้เชียวหยู ตู้เชียวหยู่นั้นจงใจ เธอกับเซียวซูเคยเจอหน้า กันมาก่อน เธอไม่เชื่อหรอกว่าในเวลาแบบนี้เขาจะจำตัวเองไม่ ได้

ส่วนคนซื่อสัตย์อย่างเจียงเหนเคยนั้นไม่ว่าภรรยาจะพูดคำ ไหนก็ต้องเป็นคำนั้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วยื่นไปให้ เซียวหยู่ แถมยังพูดเสียงเบาด้วยว่า “คุณนี่นะ ชอบลืม โน่นลืม ขนาดมือถือยังลืมได้”

ตู้เชียวหยู่หัวเราะเบาๆ จากนั้นก็แสร้งทำเป็นกดโทรศัพท์เพื่อ โทรออก เธอหันออกไปโทรศัพท์ พูดอยู่สองสามประโยค จาก นั้นก็กลับมาคืนโทรศัพท์ให้เจียงเหย็นเคอ

แล้วตอนนั้นเอง สายตาของเธอก็ขยับเล็กน้อย แล้วไปสบเข้า กับเซียวซู่ที่นั่งอยู่ข้างประธานจ้าวเข้าพอดี
เซียวซูกำลังมองเธออยู่

ตู้เชียวหยู่ไม่ขยับ แล้วจ้องมองเขากลับไป

หนึ่งวินาที สองวินาที เซียวซูก็พยักหน้าให้เธอ “คุณป้าครับ”

เป็นเพราะเขาส่งเสียงขึ้นมากะทันหัน ดังนั้นคนอื่นๆต่างก็หัน ไปมองทางเซียวซู ประธานจ้าวที่นั่งอยู่ข้างเขาก็อุทานออกมา เสียงหนึ่ง “พวกคุณรู้จักกันหรือ ?”

ตอนนี้ในอกของตู้เชียวหยกำลังโกรธเคืองอยู่ ตอนนี้เพิ่งจะมา เรียกเธอ เธอยังไม่อยากจะยอมรับหรอกนะ

ที่จริงแล้วเซียวซูยังไม่ทันได้คิดไว้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี

เพราะว่าเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ของเจียงเสี่ยวไปโดย ละเอียด อีกอย่างทั้งสองคนเดิมทีก็เป็นแค่แฟนปลอมๆกันเท่านั้น เธอก็แค่อยากจะโกหกแม่ของเธอ เพื่อไม่ให้แม่ของเธอบังคับ เธอไปดูตัวเพียงเท่านั้น

แต่ว่าตอนนี้ญาติพี่น้องทั้งหมดต่างก็อยู่ที่นี่ ถ้าหากเขาพูดไป ว่าตัวเองเป็นแฟนของเธอ จะเป็นการก่อปัญหาให้กับเธอใน อนาคตหรือเปล่า

คิดไปคิดมา เซียวซูก็ตัดสินใจพูดคำตอบที่เป็นกลางที่สุด

เขามองดูตู้เชียวหยู่แล้วพูดว่า “ครับ ผมกับลูกสาวของคุณป้า เจียงเป็นเพื่อนกันครับ”

พอประธานจ้าวได้ยินแล้ว ก็ถึงกับอึ้ง แล้วก็ย้อนคิดถึงท่าทางของเซียวที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้างานเลี้ยงวันนี้ แล้วก็มองดู คุณนายที่สามของตระกูลเจียงที่อยู่ตรงหน้าท่านนี้ ก็รู้สึกว่าตัว เองเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาแล้ว

“ที่แท้หญิงสาวที่คุณจ้องมอง ก็คือคนรู้จักของคุณเองหรอก หรือ”

ไม่น่าแปลกใจเลย เขาจ้องมองชาวบ้านอยู่ตั้งนานเสียขนาด นั้น แถมแววตากับมุมปากยังเผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ส่วน ตัวเขาเองก็ยังไปถามชาวบ้านอย่างซื่อๆว่า ให้เขาช่วยแนะนำให้ ใหม

ทันใดนั้นเอง ประธานจ้าวก็รู้สึกว่าตัวเองช่างซื่อซื้อเหลือเกิน แต่ก็ยังโชคดีอยู่บ้าง ที่ตัวเองลากเขามาดื่มเหล้าด้วยกัน “เพื่อน ?” ประธานจ้าวยิ้มอย่างมีเลศนัย เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น

จริงหรือ ?”

คนอื่นๆบนโต๊ะบางคนก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ เพราะ เซียวซูถูกลากมาที่โต๊ะหลัก ก็เห็นว่าเขาน่าจะฐานะและอำนาจ แต่ตอนนี้กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะรู้จักกับเสี่ยวไปด้วย

เจียงโย่วเลื่อนสายตาไปมา จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันก็ว่า ทำไมเสี่ยวไปถึงไม่ยอมหาแฟนเสียที ที่แท้…….

“อาโย่ว!” ลูกคนโตตระกูลเจียงรีบเรียกหยุดเขาเสียงดัง “ไม่ได้ยินที่คุณเซียวเขาพูดว่าเป็นเพื่อนกันหรือไง อย่าพูดจา เรื่อยเปื่อย เดี๋ยวจะทำให้คนอื่นเขาอึดอัดเปล่าๆ
เพื่อน ? เจียง โย่วไม่อยากจะพูดเลยแม้แต่น้อย ไม่เห็นหรือ อย่างไรว่าตอนที่เขาพูดว่าเพื่อนนั้นมีชะงักไปครู่หนึ่ง สองคนนี้จะ ต้องมีลับลมคมในอะไรแน่

ส่วนตู้เชียวหยู่นั้นพอได้ยินคำตอบของเซียวซู่แล้ว ก็รู้สึกไม่ พอใจเป็นอย่างมาก ต่อหน้าคนของตระกูลเจียง เขากลับไม่ กล้ายอมรับว่าตัวเองเป็นแฟนของเสี่ยวไป นี่มันหมายความว่า อย่างไร

รังเกียจเสี่ยวไปของเธออย่างนั้นหรือ ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ตู้เชียวหยูก็หัวเราะเสียงเป็นที่หนึ่ง แล้วพูด ประชดออกมา “อย่าเลยดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไปของพวกเรานั้นบุญ น้อย จะมีบุญไปเป็นเพื่อนกับคุณเซียวเขาได้ยังไง”

พอพูดจบ ก็ไม่สนว่าคนตรงนั้นจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง อย่างไร หันหลังเดินจากไปทันที

คนที่เหลือนั้นต่างก็มองหน้ากัน ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อยว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่

เจียงเหย็นเคอนั้นไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย ดังนั้นตอนที่ทุกคน มาถาม เขาเองก็มีสีหน้ามึนงงเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาเองก็ไม่ เข้าใจรายละเอียด

เจียงเสี่ยวไป๋หยิบปีกไก่นั่งแทะอยู่ตรงนั้น แล้วก็เห็นว่าแม่ของ ตัวเองเดินกลับมาด้วยท่าทางโมโหสุดขีด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ