บทที่ 867 รอฉันกลับมา

หยูโปยืนอยู่หน้าประตูเพียงคนเดียว หลังจากกดกริ่งเสร็จก็ยืน รอด้วยความอดทน

ตามความจริงเขาไม่มีสิทธิ์เข้ามา แต่เมื่อเปิดเผยตัวตนของตัว

เอง ใช้เส้นสายพูดคุยอยู่นานจึงจะเข้ามาหาเย่ไม่เป็นได้

แน่นอนว่า เพื่อความปลอดภัยในการพบปะ ยังมียามใน หมู่บ้านหนึ่งคนเดินตามเขาเข้ามาด้วย

และไม่รู้ว่ายืนรออยู่นานเท่าไหร่ ในที่สุดประตูก็ถูกเปิดออก หยูโปได้เจอกับเย่ ไม่เซ็นสักที ท่าทางของเขาตื่นเต้นมาก “คุณชายเงิน ในที่สุดผมก็หาคุณเจอ

สายตาของเย่โม่เซินเหลือบมองหยูโปผู้ดูแลบ้านด้วยความ เย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ: “ลุงหยู ดึกขนาดนี้แล้ว มีธุระ อะไรเหรอ?”

เมื่อพูดจบ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นยามที่อยู่ด้านหลัง ยามหมู่บ้านเห็นว่าพวกเขารู้จักกัน จึงพูดขึ้น: “ที่แท้ก็คนรู้จัก กัน งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ

หลังจากที่ยามหมู่บ้านเดินออกไป หยูโปก็หัวเราะและพูดขึ้น ด้วยเสียงแผ่วเบา: “คุณชายเซ็น หยูโปโทรหาคุณแต่คุณไม่รับ สายเลย ดังนั้นผมจึงจำเป็นต้องมาหาด้วยตัวเอง
เมื่อได้ฟังเช่นนั้น เย่ ไม่เซินมองด้วยสายตาเยือกเย็นมากขึ้น “ฉันรู้ว่านายจะทำอะไร วันนี้ฉันไม่กลับ

“คุณชาย ยังไงก็เป็นคุณตาของคุณนะครับ คุณชายทำแบบนี้ เหมือนเด็กน้อยงอแงอารมณ์ไม่ดี”

เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้น เด็กน้อยงอแง? เขาโตขนาดนี้แล้ว จะ งอแงอะไรกันอีก? เขาทำแบบนี้ไปก็เพราะอยากแสดงจุดยืน ความคิดของตัวเองอยู่ฉือจีน ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่มีทาง เปลี่ยนแปลง

แม้ว่าเขากับหานมู่จื่อจะรู้จักกันมาไม่นานก็ตาม แต่หานมู่จื่อกลับมาเติมเต็มความรู้สึกบางอย่างให้เขา หาก ขาดหล่อนไป เขาก็คงรู้สึกเหมือนขาดใจไปด้วย

ชีวิตนี้ เขาไม่มีทางทอดทิ้งหล่อนไปไหนเด็ดขาด

หยูโปพูดต่อ: “คุณชายเซ็น ผมไม่ปิดบังคุณนะ ตอนนี้ สถานการณ์ฝังคุณปู่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาเองก็พูดว่า…ถ้าคืนนี้ คุณไม่กลับบ้าน เขาอาจจะ

พูดถึงตอนสุดท้าย หยูโปถอนหายใจ: “ผมรู้จักกับคุณปู่มา นานหลายปี ผมดูออกว่าเขาไม่ได้พูดเล่น ไม่ว่ายังไง แม้ว่าจะ ต้องขัดแย้งกับคุณตาของคุณ แต่คุณชายเซ็น คุณเป็นลูกหลาน บางครั้ง…

หยูโปหยุดชะงักไป ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

เขาพูดไปเยอะพอสมควรแล้ว คนฉลาดอย่างฉือเป็นทำไมจะฟังไม่เข้าใจ

เย่โม่เชินยิ้มมุมปาก หัวเราะเย้ย: “ถ้าวันนี้ฉันยอม ต่อไป เหตุการณ์แบบนี้ก็จะมีมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่หรือไง? คุณตาคิดว่า แบบนี้จะทำให้ฉันใจอ่อน

หยูโป: “”

เขาพูดแบบนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเหตุผล

“ไปเถอะ”

ในขณะที่หยู โปกำลังคิดหาวิธีอื่นมาพูดโน้นนาวเย่ไม่เป็น เสียงของผู้หญิงที่เล็กแหลมก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เย่ไม่เป็นก็ขมวดคิ้วหันไปมองตามเช่นกัน พูดด้วยความไม่ พอใจ: “ให้เธอกลับเข้าไปในห้องไม่ใช่หรือไง?

หานมู่จื่อสวมชุดคลุมตัวใหญ่ยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อได้ยินเสียง ก้าวที่กำลังเดินเข้ามา พยักหน้าให้หยูโป: “ลุงหยู

หยูโปพยักหน้าให้หล่อน

“คุณกลับไปเถอะ ไม่ว่ายังไงคุณก็เป็นลูกหลานเขา ถึงแม้ว่า ต้องขัดแย้งกับเขาบ้าง ก็ไม่ควรทำตัวเกเรแบบนี้”

เย่ไม่เป็นไม่ขยับไปไหน ขมวดคิ้วแน่นไม่ยอมผ่อนคลาย

แต่คำพูดนี้กลับทำให้หยูโปมองหาน จื่อด้วยความชื่นชม อย่างมาก จากนั้นพูดขึ้น: “คุณชายเซ็นของพวกเราตาดีจริงๆ คุณหนูหานพูดถูก คุณชายลองคิดดูนะครับ ถ้าคุณทำแบบนี้กับคุณปู่ตลอด คุณปู่ก็จะยิ่งต่อต้านคุณหานมากขึ้น ผมไม่ปิดบังคุณ ตอนนี้ตวนเสวอยู่ที่บ้านฉือ เมื่อครูตอนที่ผมอยู่ด้านนอก ได้ยินมาคร่าวๆว่า คุณควนมบอกว่าไม่แต่งงานกับคุณแล้วก็ได้ แต่ต้องเจอคุณให้ได้ อยากจะคุยกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย”

เย่ไม่เซินหัวเราะเยาะ “เรื่องพวกนี้เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? หล่อนอยากแต่งก็แต่ง

แขนเสื้อถูกดึงอย่างเต็มแรง หานมู่จื่อดึงแขนเสื้อของเขา “คุณ ไปเถอะ เหมือนที่ลุงหยูพูด ถ้าคุณทำไปเพราะความขัดแย้ง ระหว่างฉันกับคุณตา นั่นก็มีแต่ทำให้คุณตาเกลียดฉันมากขึ้น เท่านั้น”

หานคู่จื่อเดินเข้าไป ยิ้มขึ้น: “ตอนนี้ฉันยังไม่นอน คุณรีบไปรีบ กลับ ฉันจะรอคุณกลับมานะ

หล่อนพูดด้วยความอ่อนโยนมาก ทำให้แทรกซึมเข้าไปในใจ ของเย่ไม่เป็นได้อย่างง่ายดาย เขาชะงักไปครู่หนึ่ง สบสายตาอัน ลึกซึ้งไปที่หานมู่จื่อ

“ไม่กังวลว่าผมจะไม่กลับมาเหรอ?”

หาน จื่อส่ายหน้า: “คุณไม่มีทางทำแบบนั้น

สายตาและน้ำเสียงของหล่อนเด็ดขาดมาก และไม่มีท่าทีลังเล แสดงถึงความเชื่อใจเย่โม่เซินเป็นอย่างมาก

ได้รับความเชื่อใจจากหล่อนเช่นนี้ เย่ ไม่เซ็นจึงยื่นมือออกมา จับจมูกของหล่อน
“รอฉันกลับมานะ”

ก่อนจะออกไป หยู โปมองไปที่หาน จื่อและขอบคุณหล่อน “ขอบคุณสําหรับความเชื่อใจและความช่วยเหลือครับคุณหาน งดูแลบ้านอย่างผมขอบคุณมากครับ”

หานคู่จื่อ “ลุงหยูคุณก็พูดเกินไป ฉันก็ไม่อยากให้ตาหลาน ต้องขัดแย้งกันเพราะฉันหรอกนะ”

“คุณหานเข้าใจดี หวังว่าคุณจะชอบคุณนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

หลังจากนั้น เช่โม่เซ็นให้หล่อนล็อคประตูให้เรียบร้อย ถ้า กลางคืนได้ยินเสียงกริ่งห้ามเปิดประตูเด็ดขาด รอเขากลับมา

หานมู่จื่อแสดงท่าทีให้เขาสบายใจ จากนั้นเย่ไม่เป็นก็ออกไป พร้อมกับหยูโป

หลังจากที่พวกเขาออกไป หานมอก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง

ขดตัวเข้าไปนอนในผ้าห่ม และนึกถึงคำพูดที่หนูโปพูดขึ้นเมื่อครู่ เขาบอกว่า ตวนเสว่อยากเจอเย่ ไม่เซ็นเป็นครั้งสุดท้าย และ จะไม่แต่งงานกับเขาแล้ว?

จู่ๆหานมู่จื่อรู้สึกไม่ชอบมาพากลขึ้นมา ก่อนหน้านี้ ตอนที่เจอ ตวนมเสว สายตาของหล่อนยังไม่วี่แววที่เหมือนคนยอมปล่อย เขาไป
ทำไมจู่ๆถึงกลับคําพูดล่ะ? หรือว่ามีเรื่องอะไรแอบแฝงอยู่?

คิดไปคิดมา หาน จื่อรู้สึกไม่สบายใจ จากนั้นจึงหยิบมือถือ โทรหาเฉียวจื้อ

ตอนที่เฉียวจื้อได้รับสายจากหานคู่จื่อ เขายังสังสรรค์อยู่ด้าน นอก เมื่อเห็นว่าหล่อนโทรมา เขารีบออกไปรับสายทันที

ทำให้คนที่เหลืออดไม่ได้ที่จะบ่นโอดครวญ

“ช่วงนี้เฉียวจื้อมีโทรศัพท์มาตอนกลางคืนเยอะจัง? ทุกคืน ต้องมีคนโทรหาเขา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

“ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

“เห้อ คิดถึงสมัยก่อนจัง

เฉียวจื้อหาที่สงบเงียบรับสายของหานคู่จื่อ “พี่สะใภ้ ดึกขนาดนี้โทรมาหาผม มีเรื่องสำคัญอะไรรึเปล่า ครับ?”

“อืม” หานมู่จื่อเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เฉียวจื่อฟัง “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ฉันออกหน้าไม่ได้ ดังนั้น…

เฉียวจื้อเข้าใจความหมายของหล่อนทันที “คุณสบายใจได้ ผมรู้แล้วว่าควรทำยังไง อีกอย่างที่คุณคาดเดานั้นถูกต้องแล้ว ผมก็รู้สึกว่าวิธีของตวนเสวมีปัญหา เขาจะปล่อยฉือเป็นไปได้ ง่ายๆได้อย่างไรกัน จากนิสัยของหล่อนแล้ว ผมคิดว่าหล่อนคงกำลังคิดบางอย่างไม่ดีกับเย่โม่เซินอยู่… ได้ยินเช่นนั้น หานมู่จื่อแทบจะหยุดหายใจ “งั้น…

“ผมจะรีบตามไปที่บ้านเฉือเดี๋ยวนี้ จะพยายามไม่ทำให้พวก เขาตกใจ ดูสถานการณ์ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

หาน จื่อคิดอยู่สักพัก “หรือให้ฉันไปกับคุณด้วย

“ไม่ได้ครับ ถ้ามีเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ อันตรายเกิน ไป…แต่คุณสบายใจได้ ผมไปที่นั่นแล้วจะปกป้องฉืออย่างดี และจะไปส่งเขากลับไปที่บ้าน ให้ครับ

หานคู่จื่อเข้าใจความหมายของเขาดี ตัวเองเป็นผู้หญิงไปแล้ว ก็ช่วยอะไรไม่ได้ มีแต่จะไปสร้างความลำบากให้ สุดท้ายจึงต้อง ตอบตกลงไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ