บทที่ 953 โชคชะตาเป็นสิ่งที่ฟ้ากำหนด

ไม่ว่าเธอจะเข้าใจว่านี่คือฝันหรืออะไรก็ตาม หานซึ่งไม่ได้ทำตาม ที่เธอขอให้เขาพูดเพราะๆ ผลสุดท้าย เสี่ยวเหยี่ยนไม่พอใจแล้วใช้แรงมุดเข้าไปที่ตัวของ

เขา

ไม่ว่ายังไงตอนนี้เธอก็กำลังฝันอยู่

ในความเป็นจริงเธอไม่สามารถทำอะไรเขาได้ งั้นในฝันก็ ถือว่าทําได้สินะ

เพราะฉะนั้นเสี่ยวเหยียนจึงเอาแต่วุ่นวายกับหานซึ่ง

“นายมันคนเลว ฉันให้นายพูดเพราะๆ นายก็ไม่ยอม นายยัง กล้ามาเข้าฝันฉันอีกเหรอ ตอนกลางวันก็ทิ้งฉันเอาไว้ ในความ จริงฉันไม่กล้าทำอะไรนาย ตอนนี้ล่ะฉันจะแก้แค้นนายให้หมด!

เธอใช้ทั้งขาและมือของเธอดึงเขาไม่หยุด หานซึ่งทำได้เพียง หลบ แต่เพียงครู่เดียวเธอก็เหมือนปลาหมึกที่เกาะอยู่บนตัวของ เขา มือทั้งสองข้าง โอบอยู่ที่คอของชายหนุ่ม

“คนเลว นายทิ้งฉันโดยไม่พูดอะไรสักคำ ขอโทษเลยนะ”

หานชิงโดนเธอวอแวจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เขาก้มหน้าแล้ว หายใจเบาๆ จากนั้นจึงมองเธอแล้วพูดว่า “เธอบอกให้พนักงาน มาบอกผมว่าให้ออกมาก่อนไม่ใช่เหรอ”
ได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็เบิกตาโพลง “ฉันบอกให้นายไป นายก็ไปอย่างนั้นเหรอ อย่าบอกนะว่านายไม่รู้ว่าผู้หญิงชอบปาก ไม่ตรงกับใจ โดยเฉพาะกับคนที่ตัวเองชอบน่ะ!”

หานชิง “…….…….”

เขาไม่รู้จริงๆ

เขาจะเอาความคิดของผู้หญิงออกได้ยังไงกัน?

“ฉันไม่สน นายทิ้งฉัน ฉันต้องคิดบัญชีกับนาย!”

เสี่ยวเหยียนมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้า ความ โกรธทำให้เธอมีความกล้ามาก ในเมื่อเขาปฏิเสธเธอแล้ว เธอ จูบเขาในฝันคงจะไม่เกินไปหรอกใช่ไหม?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสี่ยวเหยียนทำปากจู๋แล้วโน้มหน้าเข้าไปหา หานชิง

หานชิงหันหน้าไปทางอื่น สีหน้าเขาเปลี่ยนสี ริมฝีปากนุ่ม ประทับลงบนใบหน้าของเขา

“นี่ นี่ อย่าหลบสิ!” เสี่ยวเหยียนจูบไม่สำเร็จ เธอโกรธจนพูด ออกมาเสียงดัง จากนั้นจึงจูบอีก

หานชิงเอามือจับปากของเธอ ไม่ให้เธอวุ่นวายอีกจากนั้นจึง พูดออกมาว่า “ถ้ายังวุ่นวายอีก ผมจะตีให้สลบเลยนะ”

เสี่ยวเหยียนหยุดการกระทำของตัวเอง เธอกลับไปทำตัวน่า สงสาร น้ำตาคลอเต็มเบ้า เธอกลับไปนั่งบนเตียงแล้วยกมือเช็ดน้ำตาพลางร้องไห้พูดออกมาฉันไม่เอาไหนเลย ไม่ว่าจะ เป็นความจริงหรือความฝัน นายก็ไม่กับฉันเหมือนกันเลย

เธอเช็ดน้ำตาอย่างรุนแรง แล้วหันให้เขา

นายไปเถอะ

‘หานชิง

เห็นแผ่นหลังผอมซูบของเธอ หานซึ่งรู้ควรเขาถอนหายใจแล้วพูดออกมา“เธอนอนลงไปเถอะ แล้วจะไป

เสี่ยวเหยียนนั่งนิ่ง จนกระทั่งหานซึ่งมามือของเธอ จึง ตวาดออกมาด้วยความโมโห นายไม่ต้องไหม ฉันให้นายแล้ว ใครใช้นายมาเป็นห่วงไม่ต้อง มาเสแสร้งมาเสแสร้ง

เมื่อได้ยินดังนั้นแววตาของหานซิงเย็นซาลง มอง

นี่มันความฝันไม่ใช่เหรอ ทำไมมันเหมือนความจริงจังเลย สง่างามควบคุมของแม้แต่ฝัน

นี่มันเกินไปหน่อยแล้ว

เสี่ยวเหยียนไม่กล้าพูดอะไรออกไปอยู่พักหนึ่ง
“ผมไม่ได้กลับไป”

หานชิงหรี่ตามองเธอแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เสี่ยวเหยียนอึ้งไป “มะ ไม่ได้กลับไปงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ นะ นายหลอกฉัน!”

น้ำเสียงของเธอดังขึ้น ท่าทางเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “เห็นๆ อยู่ว่าพนักงานกลับมาบอกว่านายกลับไปแล้ว ไม่แม้แต่จะหัน กลับมา!”

ตอนนั้นเธอรู้สึกเสียใจมาก เขาไม่แม้แต่จะรอเธอกลับไป แสดงว่าเขาไม่ชอบเธอแถมยังเกลียดเธออีกด้วย แต่ว่าตอนนี้ เขากลับมาบอกว่าเขาไม่ได้กลับไป

เป็นไปได้ยังไงกัน?

เขาไม่ได้กลับไป ถ้างั้นเขาไปไหนล่ะ?

แต่ว่าคำถามข้อหลังเสี่ยวเหยียนถามไม่ทัน เพราะว่าตอนที่ เธอพูดประโยคพวกนั้นออกไป หานซึ่งเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองพูด อะไรออกไป เขาหลับตาลงแล้วดันเสี่ยวเหยียนให้นอนลงไป จาก นั้นจึงห่มผ้าให้เธอ

“เธอเหนื่อยแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ”

เสี่ยวเหยียนคิดจะขัดขืน แต่อาจจะเป็นเพราะพิษไข้ ทำให้เธอ เหนื่อยจริงๆ เปลือกตาของเธอหนักขึ้นเรื่อยๆ

เธอพยายามลืมตา แล้วเอาแต่พูดพึมพำ “ไม่ นายพูดให้ชัดเจนก่อน”

“ถ้าไม่พูดให้เคลียร์ นายก็ห้ามไป” เสี่ยวเหยียนจับแขนเสื้อ

ของเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย พูดจบไปเสียงของเธอก็เริ่มเบาลงเรื่อยๆ แรงที่จับตรงแขน เสื้อของเขาก็ค่อยๆ หายไป

หานซึ่งเห็นเธอหลับอย่างที่หวังไว้ เขาถอนหายใจออกมา เขา จัดแขนเสื้อของตัวเองที่เธอทำยับแล้วเดินออกมาจากห้อง

ตอนที่หานซิงเดินออกมาก็เจอกับจื่อที่ยืนอยู่หน้าประตูพอดี พี่น้องสบตากัน แววตาของมู่จื่อแฝงไปด้วยความสงสัยและ อยากรู้

สายตานี่มัน…

หานชิงไม่แน่ใจว่าเธอมาตอนไหน เรื่อง ในห้องเมื่อกี้ไม่รู้ว่า เธอได้เห็นได้ยินไปมากแค่ไหน

แต่ยังไงแล้วเขาก็ไม่ต้องการอธิบาย เขาเม้มปากแล้วพูดว่า “รีบนอนล่ะ คุณหมอกลับไปแล้ว”

“ยิ้ม” มู่จื่อพยักหน้าแล้วมองเขาไปหาเสี่ยวเหยียนที่หลับไป แล้วอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นจึงหันมามองหานชิง “พี่…

แววตาและสีหน้าของหานชิงนิ่งเฉย เขาก้าวอย่างมั่นคงกลับ ไปที่ห้อง

มู่จื่อต้องกลืนคำพูดที่กำลังจะออกมากลับเข้าไป
ช่างเถอะ เธอไม่ควรจะพูดอะไรมาก เรื่องบางเรื่องเธอที่เป็น น้องสาวเข้าไปยุ่งมากเกินไปก็ไม่ดี

ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องของความรู้สึก เธอไม่สามารถเข้าไป ก้าวก่ายได้

โชคชะตาเป็นสิ่งที่ฟ้ากำหนด

เสี่ยวเหยียนกับหานซึ่งจะจบอย่างงดงามหรือไม่ ไม่ใช่เพราะ

ฟังคำพูดของเธอถึงจะเปลี่ยนแปลงได้

แต่ว่า เรื่องที่เกิดในห้องเมื่อกี้ เธอไม่รู้อะไรมาก ตอนที่เธอมา ได้ยินเพียงไม่กี่ประโยค น่าจะตั้งแต่ตอนที่เสี่ยวเหยียนถามหาน ชิงว่าทำไมถึงเธอเอาไว้

จากนั้นหานชิงก็ไม่ได้ตอบ

สุดท้ายมู่จื่อกับเสี่ยวเหยี่ยนก็ยังคงสงสัยไม่ต่างกัน

ถ้าหานซึ่งไม่ได้กลับไปก่อน แล้วเขาไปไหน แล้วทำไมตอนที่ เสี่ยวเหยียนนั่งร้องไห้อยู่บนถนนเขาถึงไม่มาห้าม อย่าบอกนะที่ เขาพูดก่อนหน้านี้ อยากให้เสี่ยวเหยียนตาสว่าง

เจ็บเพียงชั่วครู่ดีกว่าเจ็บตลอดไป?

คิดไปคิดมามู่จื่อยิ่งปวดหัว สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจไม่คิดอะไร

อีกด้านหนึ่ง

คนที่ถูกรับมาที่ตระกูลฉืออย่างเสี่ยวหมี่โต้ว เข้าไปได้ไม่นานก็เห็นสั่งอานกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เธอสวมแว่นสีดำนั่งไขว่ ห้างเอามือกอดอก ท่าทางดูน่าเกรงขาม

ฉือจินนั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอ ถ้าเทียบรัศมีกับสังอานแล้วเขา แพ้เธอค่อนข้างมาก

“คุณย่าสังอาน” เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วเห็นสั่งอานก็รีบเรียกเธอ

ทันที

สั่งอานที่มีท่าทีน่าเกรงขาม เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเสี่ยวหมี่ โต้วก็รีบเปลี่ยนท่าทีทันที

เธอถอดแว่นแล้วพูดว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว?”

แต่เพียงครู่เดียว ส้งอานก็พบบางสิ่งบางอย่าง

ทําไมถึงมาคนเดียว พ่อกับแม่ล่ะ?

เมื่อฉือจินเห็นเสี่ยวหมี่โต้ว ใจของชายชราก็เต้นแรงขึ้นมา ทันที แต่คิดไม่ถึงว่าคนแรกที่เสี่ยวหมี่โต้วเรียกจะเป็นสงอาน ราวกับว่าคนแก่คนนี้ไม่อยู่ในสายตาของเด็กน้อยอย่างไรอย่าง นั้น

จู่ๆ ฉือจินก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ