บทที่679 สร้างความเชื่อมั่นให้แก่กัน

บทที่679 สร้างความเชื่อมั่นให้แก่กัน

“แต่ว่า..น้าเสี่ยวเหยียนจะจีบคุณน้าติดจริงๆเหรอครับ”

คำพูดนี้ หมายความว่ากำลังสงสัยว่าเสี่ยวเหยียนจะจีบไม่ติด เสี่ยวเหยียนมองไปทางเสี่ยวหมี่โค้ว ก่อนจะยื่นมือขึ้นมาหยิก แก้มนุ่มของเด็กน้อยอย่างอดใจไม่ไหว

“พูดแบบนั้นได้ยังไงกัน น้ามีหลานรักช่วยเหลือทั้งคน ขอแค่ หลานยอมช่วยเหลือ น้ามั่นใจว่าจะจีบน้าของหลานติดแน่นอน

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาปริบๆ เขามองทุกอย่างออกอย่าง

ชัดเจน

“เอาล่ะ พวกเราใกล้จะถึงบริษัทคุณน้าของหลานแล้ว อย่าลืม ช่วยน้าด้วยนะ”

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่เย่ไม่เป็นได้ยินว่าหาน จื่อให้คนไปรับเสี่ยวหมี่โต้ว ที่โรงเรียนแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องกลับรถไปรับแล้ว เขาจึงขับรถ ตรงไปที่วิลล่าให่เจียงทันที

หลังจากกลับประเทศมา เธอเคยมาที่วิลล่าให้เพียงแค่ครั้ง เดียว

ครั้งนั้นเธอกับเย่ ไม่เซินยังไม่ได้คบกัน ตอนที่มาที่วิลล่า แค่มารับงานออกแบบตกแต่งภายใน

คิดไม่ถึงเลย… ว่าเวลาจะผ่านไปเร็วถึงขนาดนี้

ตอนกลางคืนสภาพอากาศที่วิลล่าให้เจียงจะหนาวเย็นเล็ก น้อย หาน จื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ เธอใส่ชุดนอนนั่งมองแสงจันทร์ ที่สาดส่องทะเลตรงหน้า แล้วรู้สึกจิตใจสงบมาก

ทะเลตอนกลางคืนสามารถปลอบประโลมอารมณ์ของคนได้ แต่ถ้ามีพายุเข้า คลื่นกระทบฝั่งก็จะดูโหดร้ายและรุนแรงมาก

ลมทะเลพัดเข้ามา ทำให้หานคู่จื่อรู้สึกหนาวเล็กน้อย จึงยก แขนขึ้นมากอดอก แล้วหดตัวกลม

แต่ก็ยังไม่หายหนาว ลมทะเลหนาวกว่าลม ในเมืองจริงๆด้วย ตอนที่หาน จื่อใกล้จะทนไม่ไหวเตรียมจะเข้าห้อง กลับมีเงาร่าง สูงใหญ่เดินมายืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะเอาเสื้อคลุมขนาดใหญ่คลุม ตัวเธอไว้

หานมู่จื่อเหลือบมอง เย่ไม่เป็นที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จยืนอยู่ข้างๆ เธอ ผิวของเขาถูกน้ำร้อนที่อาบน้ำจนตัวแดง ริมฝีปากยังคงเม้ม เข้าหากัน และยังมีน้ำหยดลงมาจากเส้นผม

พอเห็นแบบนี้ หาน จ๋อก็ขมวดคิ้วขึ้น

“ทําไมคุณถึงไม่เช็ดผมให้แห้งคะ”

ลมแรงขนาดนี้ เขาคิดว่าร่างกายตัวเองทำมาจากเหล็กหรือไง
เย่ไม่เป็นมองหน้าเธอ ก่อนที่ดวงตาจะเป็นประกาย แล้วพูด “ไม่เป็นไรครับ ผมร่างกายแข็งแรง แต่คุณ… ตึกขนาดนี้ออกมา ข้างนอกทําไมถึงไม่ใส่เสื้อผ้าหนาๆ

หาน จื่อได้ยินแบบนั้นก็หดไหล่ลง “ถ้าฉันหนาวจะเข้าไปใน ห้องเองค่ะ”

“แต่คุณเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วยัง…”เธอคิดจะลุกขึ้นยืน แต่เป็ โมเงินกลับจับข้อมือของเธอไว้ แล้วดึงหาน จื่อเข้ามาในอ้อม ทอด

“อื้อ”

การกระทำที่รุนแรง ทำให้หานคู่จื่อพุ่งชนไปที่หน้าอกของเขา จนอุทานออกมาอย่างเจ็บปวด

เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ทำให้ยังมีกลิ่นหอมหลงเหลืออยู่ใน ร่างกาย อีกทั้งอ้อมกอดของเขาก็อบอุ่นมาก ทำให้ความรู้สึก หนาวก่อนหน้านี้ของหาน จื่อหานไปในพริบตา

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”หานคู่จื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ จึง ถามออกมา

เย่ไม่เป็นก้มหน้าลงมา แล้วมุดศีรษะลงระหว่างลำคอของเธอ หยดน้ำบนเส้นผมของเขาหยดลงบนลำคอระหงของหาน จื่อ ทําให้เธอหนาวจนหดคอหนี ตอนที่กำลังจะผลักเขาออก กลับ ได้ยินเสียงพูดขอโทษด้งออกมา

“ขอโทษครับ”
หาหมอชะงักค้าง เธอนึกว่าตัวเองฟังผิดไป เมื่อตะกี้… เขาบอกว่าขอโทษ ใช่ไหม

เสียงทุ้มดังออกมาระหว่างบริเวณลำคอระหง ริมฝีปากของเขา ยังคงกดอยู่ตรงคอระหงของเธอ ทำให้เธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด ออกมาไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ดังนั้นหานจื่อจึงต้องแกะคำพูดของ เขาใหม่อีกที

“นี่คุณกำลัง… บอกว่าขอโทษฉันอยู่เหรอคะ” เธอถามออกไป ด้วยความรู้สึกไม่น่าเชื่อ

มือใหญ่ของเย่ไม่เป็นวางลงบนเอวบางของเธอ แล้วโอบเอว เธอไว้ ก่อนจะพูดออกมาเสียงแหบพร่า

“อืม ผมกำลังขอโทษคุณอยู่ ยกโทษให้ผมได้ไหม”

หานคู่จื่อนิ่งคิด “เพราะเรื่องหลายวันมานี้เหรอคะ”

เย่ ไม่เซ็นไม่ได้ตอบคําถามของเธอ แต่เขากลับกอดเธอแน่น ขึ้น หาน จื่อรู้สึกได้ว่าเขามีอะไรจะพูดกับเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ ถามอะไรอีก และปล่อยให้เขากอดไว้เงียบๆ ฟังเสียงหัวใจของ เขาเต้นแรง รอฟังในสิ่งที่เขาจะพูด ความเงียบสงบในเวลากลาง คืน มีแค่เสียงน้ำทะเลซัดเข้าฝั่ง และเสียงลมหายใจของทั้งสอง คน

หลังจากมีอ้อมกอดของเขา หานมู่จื่อจึงไม่รู้สึกหนาวแล้ว ใน ขณะที่เธอใกล้จะนอนหลับไปในอ้อมกอดของเขา เย่ ไม่เป็นก็พูด ขึ้นมา
“จากนี้ไป ผมจะให้ความเชื่อมั่นทั้งหมดกับคุณ

ทั้งสองคนเดินมาถึงจุดนี้ได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ถ้าหากไม่สร้างความเชื่อมั่นให้แก่กันและกัน ความรักของ พวกเขาคงจะล้มเหลวไปได้ง่ายๆ

“ความเชื่อมั่น… ทั้งหมดอย่างนั้นเหรอคะ”

ความเชื่อมั่นระหว่างเธอกับเย่ไม่เป็นอย่างนั้นเหรอ ทั้งสองคน ยังอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน ถ้าหากสามารถทำให้อีกฝ่ายเชื่อมั่นได้ ความสัมพันธ์ของพวกเธอคงไม่ต้องเดินมาถึงขั้นนี้

เหมือนเมื่อห้าปีก่อน…

“ค่ะ งั้นจากนี้ไป คงคุณจะได้ยินเรื่องอะไรมา คุณก็ต้องไม่ สงสัยในตัวของฉันเด็ดขาด หานมอนิ่งคิด ก่อนจะทำข้อตกลง

กันไว้

เย่ไม่เป็นพยักหน้ารับ

“จากนี้ไปผมจะให้ความเชื่อมั่นทั้งหมดของผมกับคุณ ถึงแม้ ผมจะตายไป ผมก็จะไม่สงสัยในตัวคุณแม้แต่นิดเดียว แต่ว่า…

เขาเปลี่ยนเสียงพูดให้เข้มขึ้น “คุณต้องอยู่ให้ห่างจากเย่หล นหาน ที่ผมเคยพูดกับคุณบนเครื่องบิน มันเป็นความจริง ทั้งหมด”

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” หานคู่จื่อพยักหน้ารับ “ฉันจะรักษาระยะ ห่างกับเขาไว้
หลังจากฐานะของเย่หลิ่นหาน รวมถึงอดีตของเย่ไม่เขิน หา นมจื่อรู้สึกว่าถ้าบอกว่าพวกเขาสองพี่น้องไม่มีความแค้นต่อกัน คงจะดูปลอมมาก

การกระทําของเย่ ไม่เซ็นเป็นปกติมาตลอด แต่เข่หนหาน กลับ…

เขามีท่าทางเป็นสุภาพบุรุษมาตลอด ถึงแม้เขาจะไม่เคยพูดไม่ ถึงเย่ไม่เซินต่อหน้าเธอ แต่การกระทําของเขา กลับคิดจะแยก เธอกับเย่ ไม่เป็นออกจากกันอยู่ตลอด แค่นี้ก็ชัดเจนทุกอย่างแล้ว

หาน จื่อกลับตาลง และทําการตัดสินใจเงียบๆ เธอไม่อยาก เป็นตัวถ่วง และไม่อยากทําให้เย่ไม่เป็นต้องลําบากใจเพราะเธอ ด้วย

การต่อสู้ในครั้งนี้ ปล่อยให้พวกเขาสองพี่น้องสู้กันก็พอแล้ว

ทำไมถึงได้เชื่อฟังจังเลยครับ” เย่โม่เซ็นคลายอ้อมกอดออก ก่อนจับปลายคางเธอไว้แล้วถาม ทานมู่จื่อหน้าแดงก่ำ กัดริมฝีปากล่างไว้ แล้วถลึงตาใส่เขา

แววตาของเย่ไม่เชินลึกซึ้ง ก่อนจะยิ้มกริ่มอย่าเจ้าเล่ห์ “เพราะ สามวันมานี้ผมไม่ติดต่อหาคุณ ทำให้คุณพบว่าคุณรักผมมาก ดัง นั้นก็เลย…

เขาพูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกหาน จื่อขัดขึ้นมาซะก่อน
“คุณอย่าพูดอีกนะ ที่ฉันมาหาคุณก่อน คุณได้ใจมากสินะ ชายหนุ่มขยับตัวเข้าใกล้ ก่อนจะเอาหน้าผากชนกับหน้าผาก ของเธอ แล้วพูดขึ้นมายิ้มๆ

“ผมต้องได้ใจอะไรกัน เป็นใครกันที่มาหาผม พูดไม่กี่คำก็คิด จะถอยหลังให้กันแล้ว ถ้าหากผมไม่รั้งคุณไว้ คุณคงจะหนีไป แล้ว”

หานมู่จื่อ “ใครบอกให้คุณเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเองล่ะ”

“ต่อไปนี้ไม่แล้วครับ…”เยโม่เซ็นวางสองมือไว้บนหน้าของเธอ ดวงตาสีนิลเปล่งประกายในยามค่ำคืน เขาขยับหน้าเข้ามาใกล้ จนลมหายใจร้อนรดหน้าหาน จื่อ ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย

“จากนี้ไปผมจะเอาความจริงใจทั้งหมดของผมให้กับคุณเพียง คนเดียว”

แววตาที่เร่าร้อนของเขารวมถึงความใกล้ชิดทำให้หานคู่จื่อ ต้านทานไม่ไหว เธอกระพริบตาปริบๆ คิดอยากจะถอยห่าง แต่ จุมพิตอันเร่าร้อนก็พุ่งเข้ามาซะก่อน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ