บทที่783 รอฉันนานหรือเปล่า

วันถัดมา หานมู่จื่อไปยังร้านซักรีดเพื่อไปรับสูท

พนักงานซักรีดได้ช่วยเธอในการรีดสูทได้อย่างง่ายดาย ไม่มี รอยยับบนชุดสูท เมื่อนานมู่จื่อมองมันก็รู้สึกอารมณ์ดี และเธอจะ ได้ไม่ต้องลงมือทํามันเอง

แต่ว่า…

เมื่อนานมู่จื่อนึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่เย่ ไม่เป็นพูดกับเธอในห้อง ทํางานในวันนั้น

เขาถามเธอ ไม่รู้เหรอว่าเขารักความสะอาด? ชุดสูทไม่ ต้องการอีกแล้วและให้เธอทิ้งไป

ในเมื่อเขารักสะอาดขนาดนั้นแล้วทำไมต้องเอาสูทมาคลุมให้

เธอ?

นึกถึงช่วงเวลาก่อนหน้าที่เขาไม่ได้สูญเสียความทรงจำ เขา กอดเธอจูบเธอในช่วงเวลานั้นไม่เห็นจะรักความสะอาดเลย

ไม่คาดคิดว่าครั้งนี้จะแตกต่างจากที่ผ่านมา เธอกลับถูก รังเกียจเช่นนี้

หาน จื่อถอนหายใจอย่างหนัก หลังจากที่คิดไปคิดมาเธอก็ หยิบชุดสูทออกจากถุงและแขวนมันไว้ในตู้เสื้อผ้าของเธอ

ช่างเถอะ
เขาไม่ต้องการชุดสูทแล้ว ถ้าเช่นนั้นมันก็โอเคแล้วสำหรับเธอ เธอแขวนสูทเอาไว้ในส่วนที่เด่นที่สุดในตู้เสื้อผ้า ในทุกๆ วันที่ แต่งตัวก็สามารถมองเห็นมัน

เห็นชุดสูทของเขาก็ต้องนึกถึงเขา อารมณ์ก็จะดีในทุกๆวัน เมื่อคิดได้เช่นนี้ ริมฝีปากสีแดงของหาน จอโค้งงอเล็กน้อย ติ๊งต่อง

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น เป็นเสียงเตือนข้อความของวีแชท วันนี้วันอาทิตย์ ใครกันที่ส่งวีแชทหาเธอ?

หานมู่จื่อปิดประตูตู้เสื้อผ้าจากนั้นก็เดินมาหยิบโทรศัพท์

เป็นข้อความที่ส่งมาโดยคนในวีแชทที่มีชื่อว่าจื้อจื้อตัวน้อย รูปโปรไฟล์ของเขานั้นเป็นกระต่ายน้อยเทอะทะที่สวมกางเกงตัว ใหญ่และมีแครอทอยู่บนหัวของมัน

หานมู่จื่อจ้องมองอยู่นานก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าคนคนนี้คือใคร

เฉียวอ

ชื่อนี้คือชื่อที่เธอได้ยินจากปากคนอื่น แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะ ตั้งชื่อบัญชีวีแชทของเขาว่าซื้อซื้อตัวน้อย…..เขาอาจจะเมาแล้ว

หานมู่จื่อกดเข้ามาในข้อความและอ่านข้อความที่อีกฝ่ายส่ง มาให้เธอ : พี่สะใภ้

เมื่อเห็นการเรียกเช่นนี้ ริมฝีปากของหาน จอโค้งงอ โดย ไม่รู้ตัว
ซื้อจื้อตัวน้อย : พี่สะใภ้ อรุณสวัสดิ์ คุณอยู่ไหม? หาน จื่อค่อยๆจิ้มหน้าจอและตอบเขา : มีอะไรหรือเปล่า?

จื้อจื้อตัวน้อย : วันนี้คุณมีแผนจะไปไหนไหม ออกมาเจอกันพูด คุยกับพี่สะใภ้เรื่องฉือเป็นเป็นไง? วันนั้นที่อยู่ในห้องเลขา จู่ๆ จ่อเซินก็โผล่มาขัดบทสนทนาเรา หลังจากนั้น … ดูเหมือนว่าเขา จะฟ้องของฉันอีกครั้ง เป็นผลให้ฉันถูกกักตัวและในวันนี้ฉันก็ หลุดพ้นออกมาได้

ทานมู่จื่อ

อื้อจื้อตัวน้อย : เมาท์มอยไม่มากมายหรอก พี่สะใภ้ส่งที่อยู่ คุณมาให้ฉันเร็ว ฉันจะไปรับ

หานมู่จื่อ : มีอะไรจะคุยก็แชทคุยกันในนี้ก็ได้ ทำไมต้องเจอ หน้ากัน?

ต้องบอกว่าตอนนี้เธอยังคงระวังตัวกับเฉียวจื้อ และเธอยังไม่ ลืมเรื่องราวที่บาร์ในวันนั้น ใครจะรู้หลังจากที่เขาวิ่งไปแล้วเกิด อะไรขึ้นบ้าง?

เฉียวจื้อเงียบไปชั่วครู่และคอลวิดีโอหาเธอ หาน อลังเลอยู่ชั่วขณะจากนั้นเธอก็กดรับ

ไม่นานนัก หานมอก็เห็นการปรากฏตัวของเฉียวซื้อทาง โทรศัพท์ ในกล้องเขาแสดงสีหน้าเจ็บปวดและอยากร้องไห้ : “พี่ สะใภ้ คุณยังไม่ให้อภัยฉันและยังจดจำเรื่องราวในคืนนั้นอยู่ใช่ ไหม? วันนั้นฉันเองไม่ได้ตั้งใจและคุณเองก็ตกลงแล้วว่าจะให้อภัยฉัน”

“อื้อ” หานมอพยักหน้า

ดูเหมือนเฉียว อจะมองเห็นความหวัง เขามองไปที่เธอด้วย ความกระตือรือร้น “งั้น ฉันไปหาคุณได้ไหม?

หานมอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงวอแวกับการจะมาหาเธอนัก แต่ ท่าทางเขานั้นไม่มีเจตนาร้ายอะไร เธอจึงถามเขาอย่างตรงไป ตรงมา : “คุณบอกมาก่อนว่ามีเรื่องอะไร

“เป็นเรื่องเกี่ยวกับฉือเป็น วันนั้นไม่ใช่ว่าคุณอยากรู้เกี่ยวกับ ว่าถือเป็นถูกนำตัวกลับมายังบ้านถือได้อย่างไรหรอกหรือ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานมอก็นึกออกว่าวันนั้นเธอเป็นคนถาม เขา เรื่องนี้สำหรับเธอแล้วนั้นสำคัญมากดังนั้นเธอจึงพยักหน้า

“ใช่ ฉันอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณ…” เธอคิดอย่างถี่ถ้วนว่า จะบอกที่อยู่ของเธอกับเฉียวซื้อตรงๆเลยจะเหมาะสมหรือไม่ เธอ นึกขึ้นได้ว่าไม่ไกลจากบ้านของเธอนั้นมีร้านกาแฟอยู่ดังนั้นเธอ จึงบอกชื่อของร้านกาแฟนั้นไปและนัดพบเขาที่นั่น

“ร้านกาแฟอะไรนะ?” เฉียวจื้อลูบผมของเขา “เหมือนกับว่าฉัน ไม่เคยได้ยินสถานที่นี้มาก่อนเลย ร้านนี้อยู่ใกล้เธอหรือเปล่า?”

“งั้นพี่สะใภ้คุณไปก่อนเลย พอคุณถึงแล้วส่งโลเคชั่นให้ฉัน แล้วฉันจะรีบไปในทันที
หาหมู่จื่อตอบตกลงจากนั้นก็เก็บของและตรงไปยังร้านกาแฟ เมื่อถึงร้านกาแฟแล้วเธอก็ส่งโลเคชั่นไปให้เฉียวจื้อ และเฉียว จ๋อก็บอกว่าเขาจะมาในไม่ช้า

ระหว่างรอหานมู่จื่อได้สั่งน้ำผลไม้และนั่งรอเฉียวซื้อ

ไม่นานนักเฉียวซื้อก็มาถึง เขาเห็นหานจื่อและรีบก้าวเท้า ยาวๆเข้ามาเขานั่งลงและยิ้มกว้าง

“พี่สะใภ้รอกันนานหรือไม่?

หานมู่จื่อมีท่าทางเกร็งและตอบเบาๆ หลังจากนี้คุณอย่าเรียก ฉันว่าพี่สะใภ้ได้ไหม ถ้าคนอื่นได้ยินเข้ามันจะดูไม่ดี

“พี่สะใภ้ไม่เป็นไรหรอก มีแค่เราสองคนฉันถึงจะเรียก หากว่า มีคนอื่นอยู่ด้วย ฉันจะควบคุมตัวเองได้แน่นอน

“…..ฉันแค่กลัวว่าคุณจะเรียกจนในปาก ดังนั้นเปลี่ยนเถอะ

เรียกฉันว่า จื่อก็ได้”

“โอ๊ะ” เฉียวจอแสดงสีหน้างุนงงแล้วปิดริมฝีปาก “นี่มันไม่ ค่อยจะดีหรือไม่?”

หากว่าเรียกชื่อเธอตรงๆแล้วหากว่าถือเป็นได้ยินเข้า เขาจะ ปล่อยเขาไปได้อย่างไร?

“นี่ไม่ได้ ฉันไม่สามารถเรียกชื่อคุณได้หรอก”

“พี่สะใภ้น่ะดีแล้ว ฉันมีลางสังหรณ์ว่าคุณจะได้พบกับคู่ถือเป็นอย่างแน่นอน”

“ช่างเถอะ มันเป็นแค่การเรียกชื่อเท่านั้นไม่สำคัญอะไร มากมาย แต่…

ทานอลังเลอยู่ชั่วขณะและอดที่จะถามไม่ได้ “ทำไมคุณถึง คิดว่าฉันจะได้คบกับเขาอย่างแน่นอนล่ะ?”

เมื่อถูกเธอถามเช่นนี้ ทันใดนั้นเฉียวซื้อก็มีปฏิกิริยา ใช่สิ ก่อน หน้านี้เขายังคิดว่า คุณปู่จือ จะยัดเยียดคู่หมั้นให้กับคู่ถือเป็นอ ย่างแน่นอน ท้ายที่สุดการแต่งงานในครอบครัวใหญ่ของพวก เขาก็เป็นเช่นนี้และพวกเขาไม่สามารถควบคุมอะไรได้

“เพราะ ฉันคิดว่าคนอย่างฉือเป็น นั้นไม่ใช่คนที่จะอะไรก็ได้ ตามคนอื่นเขา”

“หมายความว่าอย่างไร?” หานมู่จื่อหรี่ตา “อะไรก็ได้ตามคน

อื่น? คุณกำลังหมายถึง… นายท่านถือหรือ?”

เฉียวจื้อกระแอมเบาๆ “ใช่แล้ว ฉันยังไม่ได้บอกคุณใช่ไหม

ฉือเงินนั้นถูกคุณปู่ คือพบและนำตัวกลับมา วันหนึ่งพวกเขาไป ทะเลและพาเขากลับมา ฉันรู้สิ่งเหล่านี้จากของฉัน แต่กลับ มาอย่างไรนั้นฉันเองก็ไม่รู้

หานอพยักหน้า ดูเหมือนว่าเยโม่เซ็นนั้นจะเครื่องบินตกใน เวลานั้นและบังเอิญไปพบเข้ากับคนของบ้านเฉือพอดี เช่นนี้ถึง ได้น่าตัวกลับมา?

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลานั้น แต่หาน จื่อเองก็คาดการณ์ไว้เช่นนี

“เขามีบุคลิกที่แปลกมาก เขาค่อนข้างหลีกเลี่ยงผู้หญิง มีผู้ หญิงมากมายอยากใกล้ชิดเขาและเขาไม่ได้สนใจเลย แต่คุณ เป็นคนแรกที่ฉันเห็นว่าถือเป็นนั้นจ้องมองและกลางคืนดึกตื่นก็ รีบไปช่วยคุณ คุณว่าไงล่ะที่ฉันคิดว่าพวกคุณอาจจะลงเอยกัน? แต่คุณบอกอะไรฉันหน่อยได้หรือเปล่า คุณเองก็ชอบถือเป็น จริงๆ ใช่ไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ