บทที่ 259 เอาใจเธอ
เส้นเฉียวหลับลึก เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นว่าห้องนั้นเต็มไปด้วย แสงแดดก่อนที่จะรู้ตัวว่าดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว ไปจับโทรศัพท์โดยที่ไม่รู้ตัวแต่ เหมือนกับจับไปมีแต่ความว่างเปล่าและรู้สึกแตกต่าง
เธอตัวแข็ง จากนั้นมองไป ถึงรู้ว่าตัวเองที่จริงแล้วนอนอยู่บนเตียงของเย่ โม่เซิน
อึ้งอยู่ประมาณห้าวินาทีเต็มๆ เสิ่นเฉียวนั่งลง เมื่อคืนเธอก็นอนอยู่ที่ ที่นอนของตัวเองนิ ทําไมตื่นขึ้นมาอยู่บนที่นอนของเขาได้?
เส้นเฉียวตรงไปที่ที่นอนของตัวเอง ถึงรู้ว่าที่นั่นโดนเก็บไปแล้ว เอ๊ะ ให้ตาย! ไอ้คนเลว นี่ให้คนใช้เก็บของของเธอไปอีกแล้ว เขาจะเล่นวิธีแบบนี้อีกกี่ครั้ง? เส้นเฉียวยกผ้านวมแล้วลุกขึ้นด้วยความโกรธ จากนั้นเห็นโทรศัพท์อยู่ บนโต๊ะข้างเตียง เธอหยิบขึ้นมาดูเวลา พึ่งรู้ว่าเกือบจะบ่ายแล้ว
นอนถึงตอนนี้ ตอนนี้เธอยิ่งนานเข้ายิ่งสามารถนอนได้นานขึ้นแล้ว เส้นเฉียวเคาะหัวตัวเอง จากนั้นลุกขึ้นไปอาบน้ํา
เพราะเมื่อคืนไม่ได้อาบน้ําแล้วนอนเลย ดังนั้นเงินเฉียวรู้สึกว่าตอนนี้ไม่ สบายไปทั้งตัว ดังนั้นเธอจึงรีบไปอาบน้ํา
ตอนที่ถอดเสื้อ เมื่อวานเธอทั้งวันก็ไม่ได้ทายานิ ทําไมเสื้อผ้าถึงมีรอยยา?
เส้นเฉียวถือเสื้อผ้าด้วยความงุนงง ทันใดนั้นก็คิดถึงเมื่อวานกลางดึก เหมือนกับว่ามีมือคู่หนึ่งกําลังกดไปที่หลังของเธอ ความรู้สึกนั้นทั้งอบอุ่นและ เยือกเย็น
เหมือนเมื่อก่อนที่เขาทายาให้ไม่มีผิด ความอบอุ่นระหว่างนิ้ว ความเยือกเย็นของยา
แต่ว่า เสิ่นเฉียวเมื่อคืนวานคิดว่าตัวเองกําลังฝันไป อีกอย่างเธอก็ไม่ตื่น เพราะฉะนั้นก็ไม่ได้ถือสาอะไร
ตอนนี้คิดขึ้นได้ เป็นเยโม่เซินเป็นคนทายาให้เธอตอนกลางดึก?
พยักหน้า เส้นเฉียวหัวเราะอย่างขมขึ้นครั้งหนึ่ง : “จะเป็นไปได้ยังไง? ” เขาเกลียดคุณและมันก็สายเกินไป ยังจะมาทายาให้เธอกลางดึก?
คิดมากไป เงินเฉียวเอาเสื้อผ้าคว้างไปที่ชั้นข้างๆ จากนั้นเปิดฝักบัวอาบน้ํา
รอตอนที่เธออาบน้ําเสร็จออกมา ทันใดนั้นมีแม่บ้านมาเคาะประตู เงิน เฉียวก็ไปเปิดประตู พอเปิดประตูเกือบจะถูกสายตาที่นอกประตูทําให้ตกใจ แล้ว
พวกแม่บ้านดันราวแขวนเสื้อเข้ามาในห้อง จากนั้นก็นํามาแขวนไว้ที่ตู้ เสื้อผ้าทีละตัวๆ
“นี่พวกเธอ…ทําอะไร?”
“คุณนายน้อยสอง นี่คือคุณชายเย่สั่งให้พวกเราเอาเขามา ทั้งหมดนี้เป็น ของคุณนายน้อยสอง”
รอส่งเสื้อผ้าเสร็จ ยังต้องส่งเครื่องประดับกองโต และยังมีเครื่องสําอาง และแกดเจ็ตเครื่องประดับ มากมายนับไม่ถ้วน จากนั้นยังตั้งใจเพิ่มตู้เสื้อผ้า และโต๊ะเครื่องแป้งใหญ่ๆ สองหลัง
แม่บ้านมองเธออย่างเคารพ : “คุณชายสองพูดแล้ว คุณนายน้อยสองมี ความต้องการอะไรให้รีบบอก เขาจะทําตามที่คุณต้องการ
พูดจบ คนรับให้ผู้หญิงใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉา คุณชายสองทําดี กับคุณนายน้อยสองดีเกินไปแล้ว
เส้นเฉียว : “…”
เยโม่เซินเมื่อก่อนก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ดังนั้นในห้องเขาเรียบง่าย ตอนนี้ เพิ่มของของเธอแล้ว ก็เลยกองพะเนินขึ้นมา
แต่มองที่ของที่อยู่ข้างหน้า ในใจของเสิ่นเฉียวกลับไม่อบอุ่นขึ้นมา
ใจของเธอตกลงไปด้านล่าง ทําแบบนี้จะทําให้เธออบอุ่นขึ้นมาได้ยัง ไง?
ในทางกลับกัน สําหรับเธอ การชดเชยด้วยของเหล่านี้ถือเป็นความ อัปยศอดสู
หนาว เสิ่นเฉียวยกมุมปากแล้วหัวเราะออกมาอย่างเลือดเย็น : “นี่เขา หมายความว่าอะไร? คิดว่าเอาของพวกนี้มาก็สามารถซื้อฉันได้แล้วหรอ? เธอ ไปบอกเขา ถึงเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่เปลี่ยนการตัดสินใจของฉัน”
“เอ่อ? ” แม่บ้านอึ้ง หน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจแล้วมองมาที่เธอ
เสิ่นเฉียวมองเธอ รู้ว่าเธอหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง ไม่รู้ว่าจะทํายังไงดี “คุณนายน้อยสอง คําพูดเมื่อกี้”
“เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไร วันนี้เธอลําบากเลย ที่นี่ฉันไม่ขาดอะไร เธอ กลับไปเถอะ”
แม่บ้านพยักหน้า “ได้ค่ะคุณนายน้อยสอง งั้นฉันไปก่อนนะคะ คุณ ต้องการอะไรก็เรียกใช้ฉันได้นะคะ” “โอเค ขอบใจ”
ตอนเธอไปแล้ว เสิ่นเฉียวนั่งลงที่ขอบเตียง จ้องมองที่เสื้อผ้าที่เพิ่มขึ้นมา มีสีสันมากเลย เสียดาย เธอไม่สนใจสักอย่าง
หรือว่าเยโม่เซินคิดว่า ผู้หญิงขาดของพวกนี้ ชอบของพวกนี้ ดังนั้นแค่ เอาของพวกนี้มาซื้อเธอก็ได้แล้ว
แต่ว่า แม้ว่าเธอจะยากจนมากจนกินอะไรไม่ได้ก็ตาม เธอก็ไม่อยากเป็น ที่ถูกกอดซ้ายกอดขวา
เยโม่เซินทางนี้กําลังจะเซ็นต์สัญญาไปฉบับหนึ่ง เซียวซูก็รายงานว่าของ ส่งไปถึงแล้ว เยโม่เซินนิ่งไปสักพัก จากนั้นพูดว่า : “ให้ของพวกนี้ เธอจะชอบ จริงๆ หรอ?”
“มากกว่านั้นแน่นอน ” เซียวซู่ถอนหายใจ : “อยากจะเอาใจผู้หญิงคนนึง ให้ของพวกนี้แน่นอนว่าสําคัญมาก แต่ก็กลับไม่สําคัญ ที่สําคัญที่สุดก็คือ คุณนายเย”
ฟังแล้ว เยโม่เซินขมวดคิ้ว : “ฉันคนนี้? ” เซียวซู่พยักหน้า ท่าทางราวกับกองทหารบอกทางให้เขา ให้คุณนาย น้อยสองรู้ว่าคุณชอบเธอ
“เดี๋ยวเดี่ยว ” เปโม่เซินขมวดคิ้วขัดจังหวะคําพูดเขา หัวเราะอย่างเย็น ชา : “ใครบอกว่าฉันชอบเธอแล้ว? ”
เซียวซู่ : “งั้นคุณชายสองไม่ชอบคุณนายน้อยสองหรอ?” เยโม่เซิน : “…” เซียวซู่ : “งั้นคุณเอาใจเธอทําไม?”
เยโม่เซินขมวดคิ้ว ไม่มีคําตอบ แค่มองสายตาเย็นชาของเซียวซู่ เหมือน กับวินาทีต่อไปจะไปฆ่าคนอย่างนั้น
“โอเคโอเคโอเค คุณชายสองไม่ชอบคุณนายน้อยสอง คุณชายสองแค่ ไม่อยากให้คุณนายน้อยสองชอบคนอื่นเฉยๆ”
ไม่มีทางอื่นแล้ว ใครให้หัวหน้าครอบครัวเขาช่วยหน้า? งั้นผู้ช่วยแบบเขา ได้แต่แสดงไปด้วย ไม่ก็ไม่ชอบหรอ?
“ยังไงคุณชายเย่อิงจากที่ผมพูดเมื่อกี้ไปทําก็ไม่เลวนะ!” เปโม่เซินอยู่ดีๆ ก็คิดอะไรขึ้นได้ เขาจ้องที่เซียวซูดูอยู่สักพัก : “นายมี แฟนไหม? ”
เซียวซูโสดมาหลายปีแล้ว พูดถึงเรื่องนี้เขาค่อนข้างจะหน้าแดง : “ไม่มี” “ไม่เคยมีเลย?” เซียวซู่พยักหน้า : “ใช่แล้ว คุณชายเย่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม? ”
“เหอะ” เปโม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา : “นายไม่มีแฟน ยังกล้ามาสอนฉัน จีบผู้หญิง”
“คุณชายเย่ ผมไม่มีแฟนไม่ใช่เพราะผมจีบไม่ติด แต่เป็นเพราะผมไม่มี เวลามีความรัก! ” เซียวซูกัดฟันเพื่อชี้แจงให้ตัวเอง เขาโสดมาหลายปีแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเป็นผู้ช่วยให้เยโม่เซินหรอ? กลางดึกกลับนอนอยู่ก็ยังโดนปลุกขึ้น มา น่าจะบริการให้เช่โม่เซินตลอด 24 ชั่วโมง!
วัยหนุ่มของเขาก็เต็มไปด้วยงาน แล้วจะมีความรักยังไง?
“หรอ? ” เยโไม่เซินมองไปที่เขาอย่างเชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง เห็นได้ชัดว่า สงสัย
เซียวซู่รู้สึกว่าศักดิ์ศรีลูกผู้ชายถูกทําร้าย โกรธจนกัดฟัน : “ถ้าหากคุณ ชายเย่คิดว่าวิธีของผมพึ่งไม่ได้ งั้นก็ไปหาคนอื่นเถอะ!”
พูดจบเขาก็หันแล้วเดินไป เปโม่เซินก็ไม่ได้เรียกเขาไว้ แค่คิดถึงคําพูด ของเขาเมื่อกี้
ความอ่อนโยน ทําให้เธอรู้ว่าตัวเองชอบเธอ? นี่จะอ่อนโยนยังไง? ให้ตายเถอะ! พระเจ้า! เยโม่เซินสบออกมา ทันใดนั้นก็ผลักของทั้งหมดบนโต๊ะลงอย่างหงุดหงิด