บทที่ 580 ฉันแย่มากเลยใช่ไหม

มือที่จับพวงมาลัยไว้ชะงักครู่หนึ่ง ได้อยู่บนถนนพอดี ริมฝีปาก บางของเขา ยกโค้งเล็กน้อยอย่างสวยงาม ดวงตาส่องแสง

ประกายดุจดวงดาว

ทันใดนั้น เขาก็หาโอกาสหันหน้ามองเธอ

“คุณเป็นห่วงฉัน?”

หานมู่จื่อ

เธอมองเขาครู่หนึ่ง หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง

“ถือว่าฉันไม่ได้พูดอะไร?

เธอไม่อยากยอมรับหรอก ว่าตัวเองห่วงใยเขา แต่เพราะเขา ซื้ออาหารเช้าให้ตัวเอง ของตัวเขาเองกลับไม่ได้ซื้อ เรื่องแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครแล้ว ก็จะต้องเกิดความรู้สึกผิดอย่างง่ายดาย

เธอหยิบนมออกมาดื่มหนึ่ง ของเหลวอื่นๆไหลลงคอลงไป ในกระเพาะ หลังจากที่เธอกัดไข่ม้วนค่าหนึ่ง ก็ได้บีบถุงที่เธอน ออกมาแน่นขึ้นอีกหน่อย

จะให้เขาไหม?

อย่างไรสัก แซนวิชเธอก็ทำให้เขาโดยจิตใต้สำนึก

หรือไม่……..

ก็ให้เขาเสียเลย?
ถ้าเขาพูดอะไร ก็แค่พูดว่าเป็นของตอบแทน แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง หานซื้อก็ไม่สามารถเอาออกมาได้

รถก็ได้ขับเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างเงียบๆเช่นนี้ จนกระทั่งมา ถึง ใต้อาคารบริษัท ทานคู่จื่อได้กินไข่ม้วนและนมสดเข้าไปใน ท้องแล้ว เธอเอาทิชชูเช็ดมุมปาก

“ขอบคุณ”

หลังจากกล่าวคำขอบคุณเสร็จ เธอกำลังก็เปิดประตูลงจากรถ แต่ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นมา

“ใช่แล้ว คุณจะขับรถของฉันกลับไปที่ชุมชน?”

เยโม่เซินเม้มริมฝีปากบาง พูดอย่างเย็นชา “ไม่ไปที่ชุมชน ไป บริษัท”

“ไปบริษัท?” หานมู่จื่อเบิกตากว้างอย่างช่วยไม่ได้ ชี้ไปที่รถ ของตัวเอง “คุณจะขับรถของฉันไป คุณแน่ใจ?

รถคันนี้ของเธอ ถึงแม้จะไม่ได้แย่มาก แต่เมื่อเทียบกับรถที่เป็ ไม่เซ็นขับประจำแล้ว รถของตัวเอง เทียบเศษเสี้ยวของเขาไม่ ได้เลยสักนิด ราคาก็แตกต่างกันยิ่งนัก

เขาขับรถของตัวเองไปบริษัท ไม่รู้สึกเสียหน้าหรือ?

“มีปัญหาอะไร?” เย่ ไม่เซ็นเงยหน้าขึ้นกวาดมองเธอ ตอน เลิกงาน ฉันมารับคุณ คุณดูแลตัวเองให้ดี

หานผู่จื่อ
ดูเหมือนว่าเขาจะทำจริง ทันใดนั้นก็นึกถึงคำพูดเหล่านั้น ที่ เขาพูดกับตัวเอง ในเมื่อคืน เขาบอกว่าจะอยู่เคียงข้างตัวเอง ตลอด จนกว่าจะสอบสวนชัดเจน ดูเหมือนว่าเขาจะทำตามที่พูด จริงๆด้วย

แต่ว่า…….. เขารับส่งตัวเองไปมาแบบนี้ ไม่เหนื่อยหรือไง?”

หานคู่จื่อจับถุงในมือไว้แน่น ทันใดนั้นก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เธอ คิดครู่หนึ่ง ยื่นถุงในมือให้เขา

“ให้คุณ”

เย่ไม่เป็นคิ้วขมวดอย่างสงสัย ยื่นมือรับถุงเข้ามา ไม่รอให้เขา ถามตัวเอง หานมู่จื่อก็อธิบายก่อน

เดิมที่นี่เป็นอาหารเช้าที่ฉันทำไว้กินเอง แต่คุณซื้ออาหารเช้า มาฝากฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นชุดนี้ของฉัน ก็กินไม่ไหวแล้ว …….. ให้คุณแล้วกัน”

“สองชุด?” เย่ไม่เป็นมองแซนวิชสองชิ้นในถุง แววตาสีดำ สนิทปรากฏรอยยิ้มจางๆ ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย “คุณกิน มากขนาดนี้?”

“ใช่……ปกติฉันก็กินอาหารเช้าสองชุด ปัญหาอะไรไหม?

ยิ่งอธิบาย ก็ยิ่งร้อนตัว คืออย่างไรกัน? หาน จื่อเห็นรอยยิ้ม เจ้าเล่ห์ที่มุมริมฝีปากของเขา ทนเขาไม่ไหวแล้วจริงๆ กัดฟันแล้ว พูดว่า “ฉันขึ้นไปก่อน คุณจะกินไม่กินก็ช่าง

จากนั้นก็ปิดประตูรถ หันเดินไปทันที ทิ้งภาพด้านหลังให้เช่โม่เซินเท่านั้น

เธอก้าวเดินอย่างเร่งรีบ เข้าไปในประตูของบริษัทอย่าง รวดเร็ว จากนั้นก็หายไปจากสายตาของเย่ ไม่เป็น

ในที่สุด ก็สัมผัสไม่ถึงสายตาที่จับจ้องจนรู้สึกทะลุทะลวงนั้น แล้ว หาน จื่อถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากเข้าไปในลิฟต์ ขึ้นไปชั้นบน หานซื่อก็ตรงไปที่ห้อง ทํางานของตัวเองทันที เธอเพิ่งนั่งลงไปได้ไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเสียงเดือน

ของ WeChat

หาน จื่อเปิดออกมาดู คือข้อความที่เย่ไม่เป็นส่งมา

ประโยคสั้นๆ มีเพียงค่า

{ฉันจำได้แล้ว)

เขาจำได้แล้ว? หาน จื่อรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาจำอะไรได้?

หาน จ่อขมวดคิ้ว ถือโทรศัพท์ไว้ กำลังคิดว่าจะตอบกลับเข้ ไม่เป็นอย่างไร? หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง เธอก็ได้วางโทรศัพท์ลง ตัดสินใจที่จะไม่สนใจเขา

ตอนที่เสี่ยวเหยียนมาทำงาน ก็เห็นหานคู่จื่ออยู่ในห้องทำงาน แล้ว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“เข้ามาเร็วขนาดนี้? ฉันยังคิดว่า………วันนี้เธอยังจะไม่มาบริษัทเสียอีก” เสี่ยวเหยียนนั่งลงข้างๆเธอโดยตรง แล้วขยับ เบียดเธอ “เมื่อคืนเสี่ยวหมี่โต้วไล่ถามฉันอยู่กันนาน ผู้ชายที่อยู่ ในห้องทำงานเมื่อวานเป็นใคร?

เมื่อได้ยิน หานมู่จื่อหายใจสะดุด

“เสี่ยวหมี่โต้วไล่ถามเหรอ?”

“แต่เขาบอกให้ฉันอย่าบอกเธอ เพราะกลัวว่าคุณจะรู้สึกกังวล บอกว่าคุณขอให้เขาเก็บเป็นความลับ

“หานผู่จื่อ …….เจ้าหนูตัวร้าย ฉันให้เขาเก็บเป็นความลับ เขายังจะบอกเธอ?”

เสี่ยวเหยียนเบะปากอย่างไม่พอใจ “ต่อให้จะเก็บเป็นความ ลับ ก็เก็บเป็นความลับต่อคนภายนอก ฉันไม่ใช่คนนอกเสีย หน่อย ฉันอาศัยอยู่กับพวกเธอมาตั้งหลายปี มีเรื่องอะไรที่ไม่ สามารถบอกฉันได้ อีกอย่าง เรื่องราวของเธอกับเยโม่เป็น ฉันรู้ ดียิ่งกว่าตัวเธออีก!!

“รู้ดียิ่งกว่าตัวฉัน!”

เสี่ยวเหยียนนิ่งเงียบ ยื่นนิ้วมือออกมาบีบ “ฮิฮิ เรื่องที่ฉันรู้ แค่ น้อยกว่าเธอนิดหน่อยเอง -”

หานคู่จื่อจนใจจริงๆ สายหัวเล็กน้อย หยิบปากกาขึ้นมา เปิด เอกสาร พร้อมกับถามว่า “ไม่พูดถึงฉันแล้ว พูดเรื่องเธอแล้วกัน พัฒนากับพี่ชายฉันเป็นอย่างไรบ้าง? หลังจากที่เขาปฏิเสธเธอ ช่วงนี้เธออาศัยอยู่ในตระกูลหาน ได้ดำเนินการอะไรหรือเปล่า?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเสี่ยวเหยียน ก็ท้อแท้ขึ้นมา

“เธออย่าพูดถึงเลย หลังจากที่พี่ชายของเธอปฏิเสธฉันในวัน นั้น ตอนนี้เขาถือว่าฉันเป็นคนล่องหน โดยสิ้นเชิง ตอนเช้าทั้งๆที่ เขาส่งฉันกับเสี่ยวหมี่โต้วไปโรงเรียน แต่เขาไม่สนใจฉันเลย ตอนลงจากรถที่บริษัท ยังเป็นคนขับที่เตือนฉัน ตอนที่ฉันออก ไป…… เขาก็ไม่ได้เหลือบมองฉันเลยด้วยซ้ำ

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ก้มหน้าลง ริมฝีปากสีแดงท

“มู่จื่อ ฉันแย่มากเลยใช่ไหม? พี่ชายของเธอจึงปฏิเสธฉัน โดย ไม่ต้องคิดเลย ตอนนี้ดูเหมือนมองฉันแวบเดียว ยังเป็นสิ่งที่เกิน ความจำเป็น? บางทีฉันก็……เสียใจจริงๆนะ และฉันก็รู้สึกว่า ตัวเองไร้ยางอายจริงๆ ทั้งๆที่เขาก็ปฏิเสธฉันแล้ว แต่ฉันก็แสร้ง ทำเป็นว่าเขายังไม่ได้ปฏิเสธฉัน ยังตามเสี่ยวหมี่โต้ว กลับไปที่ บ้านตระกูลหานด้วย”

ในขณะที่พูด เสี่ยวเหยียนกุมหัวของตัวเองด้วยความทุกข์ใจ ร้องไห้บ่นไป “ฉันรู้สึกว่า ตอนนี้ฉันไม่แตกต่างจากผู้หญิงที่ตาม ราวีรังควานพวกนั้นเลย ในสายตาของพี่ชายเธอ ฉันจะต้องเป็น แบบที่น่ารำคาญมากแน่ๆ”

เมื่อเห็นเสี่ยวเหยียนเช่นนี้ หานซื่อก็รู้สึกปวดใจในทันใด อด ไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวของเธอ

“เป็นไปได้ยังไง? เธอดีเลิศขนาดนี้ พี่ชายของฉันแต่ไม่พบจุด เด่นของเธอเท่านั้น….. อีกอย่าง พูดตามตรง เธอดูว่าเลขาไม่ยอดเยี่ยมหรือเปล่า? แต่…… แม้แต่เธอ ยังไม่ได้รับความชื้น ชอบจากพี่ชายฉัน ดังนั้น……..

“ดังนั้นเพราะอะไร”

“ฉันเดาว่าพี่ชายฉัน น่าจะไม่เข้าใจเรื่องความรู้สึก” หานคู่จื่อ มือเท้าคางไว้ มือข้างหนึ่งหมุนดินสอเล่น พูดวิเคราะห์ “ถ้าไม่ อย่างนั้น จนขนาดนี้เขายังจะไม่มีแฟนได้อย่างไร? ฉันฟังออก จากน้ำเสียงของเขา เพราะฉันหายตัวไปตั้งแต่เด็ก เพราะเรื่อง ของฉัน คุณแม่ป่วยจนเสียชีวิตในเวลาต่อมา บ้านนี้เพราะพี่ชาย ของฉันแบกรับไว้เพียงลำพัง ดังนั้น……… เขาน่าจะมีความกดดัน

มาก ฉันรู้สึกว่า เขาใช้ชีวิตเพื่อคนอื่นมาโดยตลอด……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ