บทที่ 900 บอกเขาไปเถอะ

เยโม่เซินพบมู่จื่อก่อนสั่งอานและฉือจินก้าวนึ่ง จากนั้นก็พาเธอ ไปให้หมอตรวจที่โรงพยาบาล โดยตรง หลังจากคุณหมอตรวจ ออกมาพูดกับเขาว่า

“เพราะตกใจเกินไป จนทำให้สลบไป

ได้ยินดังนั้นเย่ โมเซินก็โล่งใจ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว

แต่ประโยคต่อไปของหมอทำให้หัวใจเขากลับมาเต้นเร็วอีก

ครั้ง

“คุณเป็นสามีของคนไข้ใช่ไหม”

ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่ใช่ แต่เขาก็คิดว่าจะแต่งงานกับเธออยู่ แล้ว จึงพยักหน้าไปอย่างสงบ

จู่ๆหมอก็แสดงสีหน้าหงุดหงิด “คุณเป็นสามีประสาอะไร ทำไมให้ภรรยาเจอเรื่องตกใจแบบนี้ เธอตั้งท้องอยู่คุณไม่รู้เห รอ”

เย่โม่เซิน “.………….

“ท้องเหรอ”

ข่าวนี้กระแทกให้เย่ไม่เซินมึนไป

“คุณทําหน้าอะไรของคุณ เธอตั้งครรภ์เกือบ3เดือนแล้ว และ ทารกก็มีภาวะแท้งคุกคาม คุณเป็นสามีประสาอะไรถึงไม่รู้
สามีไม่สนใจภรรยา เรื่องแบบนี้เจอบ่อยในโรงพยาบาล แต่ นิสัยคุณหมอท่านนี้ก็อดไม่ได้ที่จะบ่น เขาสั่งสอนเย่ไม่เป็นไปยก นึง

เป็นเวลานานเย่ไม่เซินถึงจะตั้งสติได้ “ขอโทษครับ ต่อไปจะ ระวังครับ”

น้ำเสียงของเขาทั้งทุ่มทั้งเย็นชา พลังบนตัวเขาก็เปลี่ยนจาก เมื่อก่อน หมอหรี่ตาลง แล้วบอกให้เขาไปเดินเรื่องเอกสาร

สาเหตุก็คือร่างกายของหาน จื่ออ่อนแอเกินไป ต้องพักฟื้น รักษาครรภ์ในโรงพยาบาลระยะหนึ่ง

ในขณะจัดการเรื่องแอ็ดมิทเขากัดริมฝีปากไว้แน่นตลอดเวลา ความเย็นชารอบตัวที่พ่นออกมากเหมือนกับจะทำให้คนรอบข้าง แข็งตายได้ คนที่เดินผ่านไปจึงหลีกห่างอย่างอัตโนมัติ

หลังจากดำเนินเอกสารเสร็จ เสียงมือถือดังขึ้น เย่ไม่เป็น เหลือบไปมอง เป็นเบอร์ของมู่จื่อ

มือถือของมู่จื่ออยู่ที่ตั้งอาน นี่ก็น่าจะเป็นสงอานที่โทรเข้ามา เงียบไปครู่หนึ่ง เย่โม่เซินก็กดรับสาย

เมื่อสั่งอานไปที่โรงพยาบาล หยูโปก็ติดตามมาด้วย ทั้งสองมี สีหน้าลุกลน และมองเห็นเย่ ไม่เป็นที่ยืนอยู่ริมผนังจากระยะไกล และเมื่อเข้าใกล้สูงอานสัมผัสได้ถึงพลังรอบตัวเขาเปลี่ยนไปจากปกติ

ในขณะนี้เขายืนพิงกำแพง แต่ริมฝีปากบางถูกกดแน่นจนเป็น เส้นตรงขากรรไกรล่างของเขาแน่นและรุนแรง ดวงตาของเขาถูก ปิดด้วยเปลือกตาที่หลบตา แม้ว่าจะมองไม่ชัดจากแววตาของ เขา แต่สามารถสัมผัสได้จากพลังบนร่างกายของเขา ขณะนี้ดวง ตาของเย่ ไม่เซินต้องมืดมนแน่ๆ

มีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ส่งอานชะลอฝีเท้าลง

จริงๆ ในตอนที่เขาพูดถึงโรงพยาบาล สั่งอานก็รู้สึกไม่ปกติ แล้ว เขาพาเธอมาโรงพยาบาล เรื่องที่เธอตั้งท้องจะปิดบังได้ อย่างไร

ตอนนี้เย่ไม่เป็นเรื่องในอดีตไม่ได้ เขาและเธอเพิ่งคบกันได้ ไม่นาน ลูกในท้องของเธอกำลังจะครบ3เดือน เรื่องนี้คิด แล้ว……..น่าจะเข้าใจผิดมากกว่า

ฉะนั้น ตอนนี้เย่ ไม่เป็นก็รู้แล้ว

เขาจะทำอย่างไร สงอานเดินเข้ามาด้วยความไม่แน่ใจ

ก่อนที่เธอจะพูด เย่ ไม่เซ็นเงยหน้าและสายตาก็ประสบกับ ใบหน้าของเธอ “คุณน้าสั่ง คุณมาถึงแล้วเหรอครับ”

น้ำเสียงเย็นชา ฟังไม่ได้ยินอารมณ์ใดๆ

ปฏิกิริยาแบบนี้เหรอ สั่งอานไม่มั่นใจว่าเขาจะรู้เรื่องที่มีจื่อตั้งครรภ์หรือยัง และก็เดาใจเขาไม่ถูก แต่ก็ไม่กล้าเปิดประเด็น จึง ถามแค่อาการของมู่จื่อ

“มู่จื่อเป็นไงบ้าง”

เย่ไม่เป็นพูดอย่างนิ่งเรียบ “แค่ตกใจครับ ไม่ได้รับอันตราย อะไร”

แค่ตกใจ ไม่ได้รับอันตราย งั้นก็ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้ว

สั่งอานถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้แต่หยูโปที่อยู่ข้าง หลังเธอก็รู้สึกโล่งใจไปด้วย

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับปูจื่อจริงๆ ตระกูล…………เดือดร้อน แน่ๆ อีกทั้ง…..เธอกำลังตั้งครรภ์ด้วย

ก่อนนั้นไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

จากนั้นฉากก็เงียบลงอย่างประหลาด และทั้งสามคนมีความ คิดที่แตกต่างกัน

หาน จื่อรู้สึกว่าเธอหลับไปเป็นเวลานาน นานจนเธออยากจะ ตื่น แต่เปลือกตาของเธอยังหนักอึ้งจนเธอไม่สามารถลืมตาได้ รอบตัวมีคนตรวจเธออยู่ ใช้มือฉีกตาดูตาขาวของเธอ จากนั้น ก็ได้ยินคนหลายคนพูดอะไรกัน

เธอได้ยินไม่ชัดเจน รู้สึกมึนๆหนักๆ

จนกระทั่งเธอตั้งสติได้ ก็พบว่ารอบข้างเงียบลงแล้ว
หานมู่จื่อค่อยๆเปิดตา รอบข้างมีแต่สีขาว ข้างหูเหมือนมีเสียง ดนตรี เธอหันไปอีกด้าน มองเห็นเย่ไม่เป็นที่กำลังนั่งพักสายตา อยู่ข้างๆ

ทันทีที่สบตากับใบหน้าที่หล่อเหลา หานมอก็คิดถึงเรื่องราว ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

เมื่อเธอคิดว่าตัวเองกำลังจะล้มลงไป เย่ไม่เป็นก็รับเธอขึ้นมา แต่เธอก็ตกใจมาก จึงเป็นลมไป

ตอนนี้…..อยู่ที่โรงพยาบาล

โรงพยาบาล…..

ทันใดนั้นหานคู่จื่อก็จำอะไรบางอย่างได้และใช้มือลูบท้อง น้อยของเขาโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหัน แต่ เนื่องจากใช้แรงมากเกินไปทำให้มีอาการวิงเวียนศีรษะอีกครั้ง จึงทำให้ล้มลงไป

คราวนี้ก็เกิดเสียงดังขึ้น

เย่ไม่เป็นที่นั่งพักสายตาลืมตาขึ้นและรีบเข้าไปพยุงทันที

“รู้สึกตัวแล้วเหรอ”

เสียงเขาแหบราวกับไม่สบายจากการนอนดึก แต่ก็ทำให้รู้สึก มีเสน่ห์ไม่เบา

หานมู่จื่อใช้เวลานานกว่าจะเป็นปกติ เธอคว้ามือเย่ไม่เป็นมา จับไว้ “ฉัน……”
เธออยากจะถามว่าลูกในท้องเป็นอย่างไรบ้าง แต่เมื่อเธอได้ พบกับดวงตาที่ลึกล้ำและเศร้าหมองเหล่านั้น เธอไม่สามารถส่ง เสียงได้แม้แต่คำเดียว และริมฝีปากสีขาวของเธอก็เปิดออกเล็ก น้อย

เย่ ไม่เซินเห็นเธอสับสนและลังเล เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงคุณหมอที่พูดกับเขาจึงผุดขึ้นมาอีกครั้ง

เธอกำลังต้องท้อง………

ลูกกระเดือกเย่โม่เซินกลิ้งไปกลิ้งมาและกล่าวว่า “คุณ ปลอดภัย หมอบอกว่าแค่ตกใจมาก พักผ่อนเยอะๆก็หาย

แค่ตกใจเหรอ หาน จื่อกัดริมฝีปากล่างของเธอโดยไม่รู้ตัว และหลังจากนั้นไม่นานก็พูดว่า “มีปัญหาอื่นอีกไหม

เมื่อได้ยินเย่ ไม่เซ็นเงยหน้าขึ้นและสายตาจ้องมองไปที่เธอ สายตาที่แน่วแน่ แต่ไม่ได้แสดงถึงความประสงค์ร้ายใดๆ หา นมู่จื่อหายใจไม่ออกและหน้าก็ซีดลง

“มีปัญหาอะไร” เขาถามพร้อมกับพ่นลมหายใจอุ่น ๆ ลงบน ใบหน้าของเธอ และใช้สองมือของเขายื่นออกไปวางไว้ข้างหลัง เธอแทนหมอน และจากนั้นก็โอบเธอไว้ในอ้อมกอด และหัน สายตามาจ้องมองเธอ

แววตาและท่าทางแบบนี้เหมือนกับจะมัดหานคู่จื่อเอาไว้ หานมู่จื่อไม่มั่นใจว่าเขารู้ไหม กลัวตัวเองจะหลุดปากพูดไป
แต่…… ถ้าอยู่ด้วยกันไป เขาจะรู้เรื่องการตั้งครรภ์ของเธอไม่ ช้าก็เร็ว ที่เธอไม่ได้พูดในเวลานี้ เพราะเธอหวังว่าจะรอให้เขาฟื้น ความทรงจําก่อนแล้วค่อยแบ่งปันความสุขกับเขา

ตอนนี้ หากว่าเขารู้แล้ว แต่ตนยังปิดบัง เขาจะผิดหวังกับตัว เธอไหม

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็กัดปากตัวเองและตัดสินใจว่าจะ บอกความจริงให้เขารู้

สําหรับเธอแล้ว เย่ไม่เป็นไม่ใช่คนแบบนั้น

ขอแค่เธอพูดออกมา เขาจะต้องให้โอกาสเธออธิบายแน่ ถึงจะ บอกก่อนล่วงหน้า แต่….บางทีอาจจะช่วยกระตุ้นความทรงจำ เขาก็ได้

“ที่จริงฉัน…..”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ