บทที่ 469 ก่อเรื่อง

ช่วยเหรอหานมู่จื่อลังเลเล็กน้อย พวกเธอ”

“เธออย่ามาดูถูกพวกเราเชียว” เลิงเยาเยาตบไหล่ หา นมู่จื่อ เบาๆ จากนั้นจึงมองไปยังคนที่อยู่ข้างๆ อย่าง หวัง อาน “หวังอานเป็นเซียนคอมพิวเตอร์ เขาช่วยเราได้”

ได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อ จึงหันไปมอง หวังอาน

เลิงเยาเยามองว่าเขาเป็นเซียนคอมพิวเตอร์ ทันใดนั้น หวังอาน มีความสุขจนราวกับมีฟองสีชมพูแห่งความรัก ออกมาจากดวงตาของเขา ชายหนุ่มรีบพยักหน้าตบอกตัว เองทันที “วางใจได้เลย ให้ผมจัดการเอง ผมขอไปแฮ็กระ บบของอีกฝ่ายดูก่อน!

พูดจบเขาก็นั่งลงตรงหน้าคอมพิวเตอร์ ทุกคนต่างพา กันมามุง

หานมู่จื่อ กลับรู้สึกสงสัยเล็กน้อย เธอเม้มปากแล้วมอง การกระทำของ หวังอาน ราวกับเลิงเยาเยารู้ความคิดของ เธอ จึงพูดอธิบายขึ้นมาเบาๆ ว่า เซียนคอมพิวเตอร์ทั่วไป ไม่สามารถแฮ็กระบบได้หรอก แต่ หวังอาน ไม่ใช่ บ้าน ของเขาทำรับทำการแฮ็กระบบ พวกเธอห้ามเอาออกไป พูดนะ!”

หานมู่จื่อ รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน คิดจะแฮ็กระบบหนึ่ง ระบบก็แฮกได้ง่ายอย่างนั้นได้ยังไง แถมการที่แฮ็กระบบ คนอื่นก็เป็นเรื่องที่ผิดกฎหมาย อันที่จริงเขาก็ไม่ค่อย ทุกคนพากันรอด้วยความเบื่อหน่าย จู่ๆ หวังอาน ก็กด คีย์บอร์ดด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็ร้องออกมาอย่างตก ตะลึง จนทำให้ทุกคนตกใจ

“มีอะไรเหรอ” เลิงเยาเยาถามอย่างเคร่งเครียด

“ระบบนี้.ถูกคนแซ็กไปแล้ว”

“อะไรนะ” หานมู่จื่อ ประหลาดใจ “โดนแฮกไปแล้วงั้น

เหรอ”

“ใช่” หวังอาน พยักหน้า สีหน้าดูเคร่งเครียด “อีกอย่าง ฝีมือของอีกฝ่ายดีกว่าผมมาก เก่งสุดยอด ผมเดาว่าคง ทำให้พวกเขาปวดหัวไปหลายวันเลยล่ะ”

หานมู่จื่อ : “…”

เก่งขนาดนี้ ใครเป็นคนแฮ็กกันนะ

“หาตัวคนแฮ็กได้ไหม” เลิงเยาเยาถามสิ่งที่อยู่ในใจ ของเธอขึ้นอีกครั้ง หลังอาน กดคีย์บอร์ดเร็วขึ้นอีกครั้ง หลังจากนั้นเขาจึงพูดว่า “ไม่ได้ อีกฝ่ายเป็นคนฝีมือดี ผม ไม่สามารถทำได้”

เลิงเยาเยา: “หวังอาน นายมีฝีมือแค่นี้เองเหรอ”

ถูกเลิงเยาเยาดูถูกเข้าให้แล้ว จู่ๆ หวังอาน ก็รู้สึกว่าไม่ ดี แต่ทว่าตอนนี้เขาไม่มีวิธีอะไรเลยจริงๆ ทำได้เพียงกลุ้ม ใจเท่านั้น หลังจากกลับไปเขาต้องพยายามฝึกทักษะของ ตัวเอง

หานมู่จื่อ เดินกลับไปยังห้องทำงานอย่างเงียบๆ เยโม่เซินเป็นคนก่อเรื่องครั้งนี้ ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้น เธอคงไม่โดนถ่ายภาพแล้วก็คงไม่โดนขุดคุ้ยจนมาถึง บริษัทอีกด้วย

ยิ่งคิดยิ่งโมโห หานมู่จื่อ หยิบมือถือออกมา เธออยาก โทรไปด่าไปโม่เซินสักยก

แต่คิดดูแล้ว ถ้าโทรไปหาเขาในตอนนี้ ไม่แน่อาจจะ ทำให้เขาคิดอะไรเพ้อเจ้อ คิดไปคิด หานมู่จื่อ จึงกดเข้า โปรแกรมวีแชท เพราะว่าเย่โม่เซินเพิ่มเพื่อนเธอในวัน แถลงข่าว แถมยังกำชับไม่ให้เธอบล็อกเขาอีก

หานมู่จื่อ หารายชื่อของเย่โม่เซิน จากนั้นจึงกดส่ง ข้อความไปให้เขา

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการด่าทอความผิดของเขา จาก นั้นจึงพูดเกี่ยวกับกระแสบนอินเทอร์เน็ตที่เปิดโปงข้อมูล ส่วนตัวของเธอ ให้เขาไปจัดการ

เวลาในตอนนี้เป็นเวลาทำงาน การที่เธอส่งข้อความไป ก็ไม่ได้หวังให้เขาตอบกลับมาในตอนนี้

แต่ว่าเธอส่งข้อความไปได้ไม่นานก็มีการตอบกลับมา เธออ่านข้อความที่เขาส่งกลับมาอย่างเต็มไปด้วยความ มีนงง

(ให้ผมจัดการเอง

แค่ประโยคเดียว แต่กลับทำให้คนมีพละกำลังที่มั่นคง อย่างบอกไม่ถูก

ให้เขาจัดการ หมายความว่าเขาจะจัดการเรื่อง ทั้งหมดเหรอ เขาจะจัดการยังไงล่ะ ขณะที่กำลังคิดอยู่ มือถือในมือก็สั่นขึ้นมา หานฟูจื่อ ก้มลงอ่านข้อความในมือถือแล้วยกยิ้มอย่างอดไม่ได้

ข้อความครั้งนี้ดูจะมากกว่าครั้งที่แล้ว แต่ทว่าเนื้อหา

มันช่างเพ้อเจ้อเหลือเกิน

{ห้ามบล็อกผม!}

ประโยคนี้เขาพูดต่อหน้าเธอหลายครั้ง ไม่รู้ว่าทำไม ความหงุดหงิดเมื่อครู่มันจางหายลงไปไม่น้อย ตอนนี้เย่โม่ เซินต่างไปจากเมื่อก่อนมาก

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ไม่ว่าอย่างไรเธอคงคิดไม่ถึงว่าเขาจะ ส่งข้อความแบบนี้มา

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาพูดคำพูดเหล่านั้นต่อหน้าของเธอ

เธอไม่ได้ตอบกลับข้อความของเย่โม่เซิน เพราะเขา บอกว่าให้เขาจัดการเอง งั้นเธอก็จะรออย่างเงียบๆ รอดูว่า เขาจะจัดการมันอย่างไร

เธอไม่อยากให้ไฟครั้งนี้มันเผาไหม้ตัวเธอกับเสี่ยวหมี่

โลตัส

เธอไม่ได้ตอบกลับข้อความของเย่โม่เซิน ฝ่ายนั้นเห็น ว่าเธอเงียบไป จึงโทรหาเธออย่างรวดเร็ว

หานมู่จื่อ : “คุณมีเรื่องอะไร”

“คุณบล็อกผมเหรอ”

หานมู่จื่อ : “ฉันบล็อกคุณแล้วจะส่งข้อความหาคุณ ได้ยังไง” “งั้นทำไมคุณไม่ตอบข้อความผม” น้ำเสียงของเย่โม่ เซินฟังแล้วเหมือนกำลังตำหนิอยู่

“ฉันเห็นข้อความแล้ว ไม่ตอบกลับมันก็เป็นเรื่องปกติ

มากไม่ใช่เหรอไง”

“ปกติมางั้นเหรอ งั้นถ้าผมเห็นข้อความของคุณแล้วไม่ ตอบ คุณจะกระวนกระวายไหม”

หานมู่จื่อ : “นี่มันเกี่ยวอะไรกับฉันเหรอ”

เยโม่เซินหัวเราะหึ น้ำเสียงทุ้มลึกจนทำให้คนหลงใหล “เกี่ยวสิ เพราะว่าผมใส่ใจกับการตอบกลับของคุณมาก”

หานมู่จื่อ :

จู่ๆ เธอรู้สึกหน้าร้อนอย่างประหลาด แต่ก็โมโหมาก เช่นกัน เธอพูดออกไปว่ายุ่งมาก ไม่มีเวลามาเล่นกับคุณ จากนั้นจึงกดตัดสายทันที

เยโม่เซ็นได้ยินเสียงลุกลี้ลุกลนจากปลายสาย หลัง จากที่ได้ยินเสียงของเธอ ราวกับเห็นท่าทางที่กำลัง หงุดหงิดของเธออย่างไรอย่างนั้น เขายิ้มออกมาอย่างไม่รู้ ตัว

ไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไป

อีกอย่างตอนนี้นอกจากเขาแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีผู้ชายคน อื่นอยู่ข้างกายเธอ

*

เรื่องวุ่นวายมาเร็วเหลือเกิน เย่โม่เซินบอกว่าจะจัดการ วันต่อมาก็ไม่เห็นข่าวที่เกี่ยวกับเธออีก บริษัทโฆษณา เงียบกริบ แม้ว่าชาวเน็ตจะถามแต่บริษัทโฆษณาก็ยังเงียบ เป็นธรรมดาที่ชาวเน็ตจะไม่มีเบาะแสอื่นๆ

แต่ทว่าจัดการความวุ่นวายบนอินเทอร์เน็ตได้แล้ว ไม่

ได้แปลว่าจะโล่งใจได้

ตอนที่ หานมู่จื่อ มาทำงาน ได้ยินว่า หลินชิงชิง มารอ เธออยู่ในห้องทำงาน

มาเช้าขนาดนี้เลยเหรอ

หานมู่จื่อ เลิกคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้ เป็นไปตามคาดว่า เรื่องวุ่นวายมันมักจะเข้ามาพร้อมกัน

เมื่อคิดได้ดังนั้น หานมู่จื่อ เดินไปยังห้องทำงาน เสี่ยว เหยียนสะกิดแขนของเธอ “เธอระวังหน่อยนะ สีหน้าของ หล่อนดูไม่สบอารมณ์ ไม่รู้ใครไปทำอะไรให้โมโห”

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าเย่โม่เซินกับ หลินชิงชิง กำลังเดท กัน ดังนั้นไม่แปลกที่เธอจะคิดเช่นนี้

เลิงเยาเยาไม่รู้เช่นกัน เธอเอามือกอดอก “ไม่มีเจตนา ดีแน่ๆ ถูกทำให้โมโหจนต้องมาทำหน้าไม่สบอารมณ์ใน

บริษัทของเราเลยเหรอ

สองคนนี้ไม่รู้เหตุการณ์ที่แท้จริง หานมู่จื่อ กะว่าจะไม่ อธิบายให้ทั้งสองคนฟังภายในช่วงนี้ก่อน จึงพูดด้วยน้ำ เสียงราบเรียบว่า “ขอฉันไปดูก่อน”

“งั้นเธอระวังหน่อยละกัน” เสี่ยวเหยียนยังคงกำชับ อย่างไม่วางใจ

หานมู่จื่อ ผลักประตูห้องทำงานเข้าไป เป็นไปตามคาด เธอเห็น หลินชิงชิง นั่งอยู่บนโซฟา เมื่อเดินเข้าไปจึงรับรู้ ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นลูกค้า ดังนั้น หานมู่จื่อ จำเป็นต้องยิ้มออกมาอย่างมีมารยาท

“คุณหลิน วันนี้ทำไมถึงมาเช้าจัง ค่ะ ครั้งหน้าถ้าคุณจะ มี คุณบอกฉันล่วงหน้าก่อนก็ได้นะคะ จะได้ไม่ต้องนั่งคอย นาน”

เมื่อได้ยินเสียง หลินชิงชิง มองมาทางเธอ แววตาแฝง ไว้ด้วยการเยาะเย้ยและความหงุดหงิด ไม่รอให้เธอพูด อะไร หลินชิงชิง เอาเอกสารในมือขว้างไปทางเธออย่าง รุนแรง

“นี่คือผลงานอันดีเลิศที่เธอส่งให้ฉันเหรอ นี่เรียกว่าผล งานการออกแบบได้ด้วยเหรอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ