บทที่ 1148 เขาสมควรตาย

ในที่สุดหลี่ซือห้านก็เข้าใจว่าทำไมวันนี้จู่ๆเธอถึงบอกว่าจะเลี้ยง ข้าวตัวเอง ที่แท้ก็เพื่อมาเทเขาสินะ

สีหน้าเขาเริ่มย่ำแย่ขึ้นมา “ทำไมจะไม่ระวังล่ะ ที่ผ่านมาก็เข้า

กันได้ดีไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ แต่ว่าฉัน…” เสี่ยวเหยียนไม่รู้จะอธิบายกับอีกฝ่ายว่า อย่างไรดี ทำได้แค่พยายามรักษาน้ำเสียง “คุณหลี่ ต้องขออภัย จริงๆนะคะ แต่ว่าเรื่องดูตัวแบบนี้ ถ้ารู้สึกว่าไม่เหมาะสมก็ สามารถหยุดได้”

เธอไม่อยากปั้นน้ำเป็นตัว ดังนั้นจึงพยายามพูดให้กระชับที่สุด เพื่อให้อีกฝ่ายฟังแล้วเข้าใจ

หลี่ซื้อบ้านไม่มีอารมณ์จะกินอาหารต่อแล้ว ฝันหวานของตัว เองแหลกสลายในพริบตา เดิมที่คิดว่าต่อไปตัวเองจะได้ใช้ชีวิต อย่างสุขสบายแล้ว ใครจะไปคิดว่าเธอจะมาบอกว่าไม่ไปต่อแล้ว

“เป็นเพราะผู้ชายคนเมื่อวานใช่ไหม”

สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ใช่”

“ไม่ใช่ แต่ฉันว่าคงใช่แหละมั้ง เธอกับผู้ชายคนนั้นแอบส่ง สายตาข้ามโต๊ะกันต่อหน้าต่อตาฉัน เธอคิดว่าฉันตาบอกเหรอเมื่อวานเพิ่งจะเจอกับผู้ชายคนนั้น วันนี้เธอก็มาบอกว่าจะไม่ไป ต่อ ยังจะกล้าปฏิเสธอีก”

“เอาแบบนี้แล้วกัน เมื่อก่อนเธอกับเขาจะมีอะไรกันฉันไม่ ถือสา พวกเราหาวันมงคลแล้วไปจดทะเบียนกัน จากนั้นค่อยจัด งานแต่ง

จดทะเบียน เสี่ยวเหยียนสีหน้าซีดเผือดไปหลายระดับ ก่อนจะ ปฏิเสธข้อเสนอของเขา

“ขออภัยค่ะ ฉันไม่ได้ชอบคุณ แต่งงานกับคุณไม่ได้ หลี่ซือห้านพยายามพูดโน้มน้าว แต่ว่าท่าทีของอีกฝ่ายกลับ แข็งกร้าวมาก แสดงให้เห็นว่าไม่อยากไปต่อกับเขาอย่างชัดเจน หลี่ซื้อบ้านเห็นว่าฝันหวานกำลังสลายไป ก็เลยเริ่มโมโหขึ้นมา

“เห็นท่าว่าเรื่องที่เสี่ยวหมี่โต้วพูดจะเป็นเรื่องจริงสินะ ยังไม่ได้ แต่งงานก็ไปอยู่ที่บ้านผู้ชายคนนั้น ผู้หญิงไร้ยางอายที่พอเห็น ผู้ชายมีเงินเข้าหน่อยก็พุ่งเข้าใส่อย่างเธอฉันเห็นมาเยอะแล้ว ด้านหนึ่งก็เกาะถังเงินถังทองของเธอไม่ปล่อย อีกด้านก็จับฉันที่ เป็นคู่ดูตัวไว้เป็นตัวเพื่อเลือก จางเสี่ยวเหยียน เธอนี่มันชั่วน่าดู เลยนะ”

เสียงของเขาดังมาก เลยดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย โดยรอบทันที ทุกคนต่างก็หันมามองทางนี้

จางเสี่ยวเหยียนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ แต่ก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าคนตรงหน้าคงอับอายจนกลายเป็นโมโห และต้องการให้เธอ อับอายด้วย

แต่ว่าเขาประเมินความอดทนทางจิตใจของเสี่ยวเหยียนไป นอกจากคนที่เธอใส่ใจแล้ว ถึงแม้จะถูกสายตาแปลกๆของคน รอบข้างมองมาอย่างไรก็ไม่เป็นไร ท้ายที่สุดเสี่ยวเหยียนก็เลย หยิบกระเป๋าแล้วยืนขึ้นมาทันที

“ในเมื่อฉันพูดสิ่งที่ฉันต้องการพูดกับคุณชัดเจนแล้ว ขออภัย ที่ร้านยังมีงานต้องทําอีก ฉันขอตัวก่อน

เสี่ยวเหยียนเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ แล้วเดินออกไปเรียก รถที่ด้านนอกร้านอาหาร แต่จู่ๆหลี่ซื้อห้านกลับพุ่งมาคว้าข้อมือ เธอแล้วลากเข้าไปในมุมตึก

“นังผู้หญิงชั่ว กล้านอกใจฉันเหรอ คอยดูสิว่าวันนี้ฉันจะ จัดการกับเธอยังไง

ผู้ชายสวมแว่นท่าทางเรียบร้อยคนนั้นหายไปแล้ว ตอนนี้หล ซื้อบ้านดูแล้วเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังคลุ้มคลั่ง ตาแดงก่ำแล้ว ลากเสี่ยวเหยียนเข้าไปยังที่ลับตาคน

“ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไร ช่วยด้วย….

เพีย!

เธอเพิ่งจะตะโกนไปครั้งเดียว บนหน้าก็ถูกตบเข้าเต็มแรง วินาทีต่อมาก็ถูกหรือห้านอุดปากไว้ทันที “ยังจะมีหน้ากรีดร้อง อีกเหรอ”
พอค่าเสร็จก็หันไปตะคอกใส่คนรอบๆ

“มองหาอะไร ไม่เคยเห็นผัวเมียเหรอ ผู้หญิงคนนี้แอบมีชู้ นอกบ้าน ฉันจะสั่งสอนเธอแล้วจะทำไม

ถึงแม้คนที่สงสัยใจมีมากมาย แต่ว่าทุกคนก็กลัวจะมีเรื่อง พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ ต่างก็ถอยห่างกันหมด

เสี่ยวเหยียนถูกเขาลากเข้าไปในซอยเล็กๆ

“นังผู้หญิงชั่ว ถ้ารู้ว่าเธอเป็นคนที่เอาไม่เลือกหน้าแบบนี้ ฉันก็ คงไม่ต้องแสดงละครตบตา แล้วข่มขืนเธอทันที ถึงตอนนั้นท้อง แล้วลองดูสิว่าเธอจะยอมแต่งหรือไม่ยอมแต่ง”

เขามัดมือของเสี่ยวเหยียน ไม่ว่าเสี่ยวเหยียนจะเตะต่อย อย่างไร เขาก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอออกทันที พอได้เห็นผิวขาวนวล ราวกับหิมะนั้นปรากฏสู่สายตา ตาของหลี่ซื้อบ้านก็ตื่นกระหาย ขึ้นมาทันที คำรามเสียงต่ำออกมาครั้งหนึ่งก่อนจะพุ่งเข้าใส่

“ไม่นะ………………. เสี่ยวเหยียนหวั่นกลัวเพราะพบว่า แรงของตัวเองสู้เขาไม่ได้ และรู้สึกหมดหวังมาก

ปัง!

วินาทีต่อมา ร่างของเขาก็ถูกถีบให้ลอยออกไป แล้วชนเข้ากับ กำแพงที่อยู่ไม่ไกลทันที หลังจากส่งเสียงอุทานออกมาก็ล้มลงกับ

พื้นทันที

หานชิงที่ปรากฏตัวกะทันหัน ถีบหลี่ซื้อบ้านลอยออกไปในครั้ง เดียว
เขาเจ็บจบล้มอยู่กับที่ลุกไม่ขึ้นอีก กอดร่างตัวเองแล้วร้องโอด ครวญอย่างเจ็บปวด

ความเจ็บระดับนั้นไม่ทำให้หานซิงรู้สึกหายโกรธได้เลย ทั่วทั้ง ร่างเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร เดินเข้าไปใกล้เขาทีละก้าว “อยาก ตายใช่ไหม”

พอสิ้นเสียง ก็เหยียบลงบนนิ้วเขา และอย่างแรง

หลังจากโอดครวญอย่างเจ็บปวดแล้ว หลี่ซื้อบ้านก็พบว่ามือ ข้างที่โดนเหยียบของตัวเอง เป็นมือข้างที่เขาฉีกเสื้อผ้าของเสียว เหยียน มองดูชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความอันตรายที่อยู่ตรงหน้า ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าตัวเองหาเรื่องกับคนที่ไม่ควรเข้าให้ แล้ว เลยรีบขอร้องอ้อนวอนทันที

“ฉันผิดไปแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันผิดไปแล้ว ผิดไป แล้ว…….ไว้ชีวิตฉันเถอะ……..ถ้าฉันตาย นายก็ต้องชดใช้นะ”

แต่แล้วสิ่งที่ตอบเขากลับไป ก็คือความเจ็บปวดของมืออีกข้าง หนึ่ง

คาดว่ากระดูกคงหักแล้ว ดังนั้นหลี่ซื้อบ้านก็เลยเป็นลมหมด สติไปทันที

เสี่ยวเหยียนตกใจกลัวมาก แต่สติก็ยังอยู่ พอเธอถูกช่วยแล้ว ก็ลุกขึ้นมานั่ง แล้วก็รู้ว่าคนที่มาช่วยเธอหานชิงได้ในทันที

จากนั้นสิ่งที่หานชิงกระทำนั้นต่างก็อยู่นอกเหนือความคาด หมายของเสี่ยวเหยียนทั้งหมด
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหานซิงกลายเป็นแบบนี้ ไม่มีใครอยู่ ในสายตา สิ่งที่โอบล้อมอยู่รอบตัวมีเพียงความอาฆาต ไม่มีสิ่ง อื่น

ราวกับว่าเขาอยากจะเอาชีวิตของหลี่ซื้อบ้าน ถึงแม้ว่าเขาจะ หมดสติไปแล้วหานซึ่งก็ยังไม่หยุด

จนท้ายที่สุด ตอนที่หลี่ซื้อบ้านพูดคำว่า “ถ้าฉันตาย นายก็ต้อง ชดใช้

ประโยคนี้จึงเอาสติของเสี่ยวเหยียนกลับมา

เธอพุ่งเข้าไปหาทานชิงทันทีโดยไม่สนใจตัวเอง “หยุดได้แล้ว ถ้าตีต่อไปเขาจะตายได้นะ”

“เขาสมควรตาย

หานซึ่งยังไม่หยุด เสี่ยวเหยียนเลยดึงเขาสุดชีวิต แต่ก็ไม่ สามารถหยุดเขาได้ จนสุดท้ายเสี่ยวเหยียนร้องไห้ออกมาอย่าง ควบคุมไม่ได้

“คุณหยุดได้แล้ว ฉันไม่อยากให้คุณต้องเข้าคุกนะ” เสียงร้องไห้ดึงสติของหาเชิงกลับมา

เขายืนนิ่งอยู่กับที่ หยุดการกระทำทั้งหมด จากนั้น ก็กลับหลัง หันช้าๆ มองดูสาวน้อยที่น้ำตาไหลอาบแก้ม ดวงตาสีเข้มพลุ่ง พล่านไปด้วยความอดกลั้น

“ได้ ไม่เข้าคุก”
พอสิ้นเสียง เขาก็ถอดเสื้อสูทออกมา แล้วสวมบนตัวของสาว น้อย ห่อเธอไว้อย่างมิดชิด

เพื่อเมื่อครู่ร้องไห้อย่างหนัก ดังนั้นตอนนี้เสี่ยวเหยียนก็ยังคง ควบคุมความรู้สึกอยากร้องไห้ของตัวเองไม่ได้ น้ำตาไหลพราก หานซึ่งก้มหน้าลงเช็ดคราบน้ำตาของเธอ จ้องมองดวงตาที่แดง และใบหน้าบวมเป่งของเธอเนิ่นนาน จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมาใน อ้อมกอด

ตอนที่เสี่ยวเหยียนถูกเขาวางลงในรถอย่างอ่อนโยน ก็อดไม่ ได้ที่จะยื่นมือออกไปดึงแขนเสื้อของทานชิง

“คือ……เขาคงไม่ตายใช่ไหม

พอหานซึ่งได้ยินเข้าแววตาก็เย็นชาขึ้นมาทันที

“ไม่ตายหรอก”

“จริงเหรอ ต้อง โทรเรียกรถพยาบาลมารับเขาไหม”

หานชิงมองเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนยังคงร้องไห้อยู่ “ฉัน ฉัน ก็แค่กังวลว่า……

“ฉันเข้าใจว่าเธอกังวลเรื่องอะไร เรื่องนี้ฉันจะให้คนไปจัดการ เอง”

เสี่ยวเหยียนเหมือนได้กินยาที่ทำให้ใจมั่นคง เลยโล่งอกขึ้น มาในที่สุด

“ไปตรวจเช็กร่างกายที่โรงพยาบาลก่อน
“ไม่ ฉันไม่ไปโรงพยาบาล” เสี่ยวเหยียนส่ายหัวอย่างแรง ดวงตาแดงก่ำจ้องมองไปทางเขา “ฉัน ฉันไม่เจ็บ…….ฉันไม่ต้อง ไปโรงพยาบาลหรอก”

เธอไม่อยากให้คนอื่นเห็นสภาพน่าอับอายของตัวเอง เสื้อผ้า ของเธอขาดรุ่งริ่งไปหมด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ