เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 1431ไม่ต้องดูชิงเอ๋อ



บทที่ 1431ไม่ต้องดูชิงเอ๋อ

เขาไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน

เขาเคยสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลพวกเขาสองคนแม่ลูกทั้ง ชีวิต ปกป้องรักษาเราทั้งสองให้ปลอดภัย ไร้กังวล และอยู่กัน อย่างมีความสุข

ดังนั้น เขาไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน!

คุณนายหานคิดเช่นนี้ จากนั้นกอดหานชิงน้อยไว้ในอ้อมอก อย่างแนบแน่น ค่อยๆปิดตาลง

จนกระทั่งนักดับเพลิงพาพ่อหานออกมาจากเพลิงไฟ เมื่อ คุณนายหานเห็นพ่อหานที่ถูกไฟคลอกจนแทบจะจำไม่ได้ จึง สะอึกไปทันที พูดอะไรไม่ออก

กอดหานชิงไว้อย่างนั้นและจ้องมองตรงไป

ดูเหมือนว่าหานซิงน้อยที่อยู่ในอ้อมอกรับรู้ได้ถึงอะไรบาง อย่าง อยากจะหันกลับไปมอง แต่กลับถูกคุณนายหานกดตัวเขา ไว้ในอ้อมอกอย่างแน่นหนา

“ไม่ต้องดู ชิงเอ๋อ ไม่ต้องดู พ่อของลูกเคยสัญญากับพวกเราไว้ เขาต้องไม่เป็นอะไร ดังนั้นพวกเราต้องรอให้เขาปลอดภัยนะ โอ เคไหม?”

คุณนายหานพูดพลางลูบท้ายทอยของหานชิงน้อยพลาง พูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน “เขาต้องไม่เป็นอะไร

หลังจากที่รถพยาบาลมาถึง จึงรีบหามพ่อท่านขึ้นเปลคนไข้ จากนั้นขณะที่กำลังเตรียมจะออกไป คุณนายสานกับอุ้มหานซึ่ง น้อยวิ่งเข้าไป “คุณหมอ พวกเราเป็นญาติของคนเจ็บค่ะ”

จากนั้นจึงได้รับการอนุญาตให้ตามไปด้วย พ่อหานบาดเจ็บ สาหัสมาก ก่อนที่จะไปถึงโรงพยาบาลต้องช่วยชีวิตอยู่หลายครั้ง หานชิงน้อยถูกแม่กดไว้ในอ้อมอกอยู่ตลอด แม้แต่โอกาสจะ เหลือบตามามองดูยังไม่มีเลยสักครั้ง

คุณนายหานปกป้องดูแลลูกอย่างดี แต่สายตากลับจดจ้องไป ที่ตัวของสามีตัวเองไม่ขาดสาย จนตาแดงก่ำ

เจ้าหน้าที่กู้ภัยบนรถคอยช่วยชีวิตพ่อหานอยู่ตลอด ตลอด เวลาในตอนนั้นคุณนายหานคอยกอดลูกของตัวเองไว้ไม่เปิด โอกาสให้หานชิงน้อยได้เห็นสภาพของพ่อหาน ในตอนนี้เลยสัก

จนกระทั่งถึงโรงพยาบาล พ่อหานถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน สองแม่ลูกนั่งรออยู่ด้านนอกห้องฉุกเฉิน เมื่อมีหนึ่งในเจ้า หน้าที่พยาบาลเดินผ่านมา คุณนายหานจึงรีบลุกขึ้นพูด “ขอโทษนะคะ มือของลูกดิฉันได้รับบาดเจ็บค่ะ”

เมื่อพยาบาลเหลือบมองดู เห็นมือของเด็กน้อยได้รับบาดเจ็บ จนแผลเปิดเลือดออก จนแทบจะดูไม่ได้แล้ว จึงรีบพูดขึ้น: “คุณ พระ ทำไมถึงเจ็บได้ขนาดนี้? คงเจ็บมากใช่ไหม? รีบตามฉันมา ฉันจะทําแผลให้เขาเองค่ะ”
พยาบาลพูดพลางเดินมาจูงมือทานชิงน้อย แต่เขากลับหันไป ซุกในอ้อมอกของคุณนายหาย ส่ายหน้าอย่างเต็มแรง “ไม่ ผมไม่ ไป ผมจะรอพ่ออยู่ตรงนี้

พยาบาลนึงถึงคนเจ็บที่อยู่ด้านใน แทบไม่กล้าที่จะคิดถึง สภาพของเขา ในตอนนี้ เพราะเขาบาดเจ็บสาหัสมาก และยังไม่รู้ เลยว่าจะช่วยชีวิตเขาไว้ได้หรือไม่

“หนูน้อยจ้ะ พ่อของหนูกำลังได้รับการช่วยเหลืออยู่นะ ด้านใน มีแต่คุณหมอและพยาบาลเก่งๆทั้งนั้นเลย หนูรออยู่ตรงนี้ก็ไม่มี ประโยชน์อะไร ไปทำแผลกับน้าก่อนนะ เดี๋ยวทำแผลเสร็จแล้ว น้าพาหนูกลับมา โอเคไหมจ๊ะ?”

หานชิงน้อยยังอยากพูดบางอย่างต่อ แต่คุณนายพานที่อยู่ ด้านหลัง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ซิงเอ๋อ เป็นเด็กดี เชื่อฟัง แม่นะลูก ไปทำแผลกับคุณน้าพยาบาลก่อน เดี๋ยวแผลติดเชื้อขึ้น มา พ่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเข้าจะต้องเป็นห่วงลูกอีกนะ”

คงเป็นเพราะประโยคตอนท้ายกระตุ้นความรู้สึกของหานชิง เขาขยับริมฝีปากเล็กน้อย สุดท้ายจึงพยักหน้าลง จากนั้นจึงยอม ไปทําแผลกับพยาบาล

ก่อนที่จะออกไป หานซึ่งยังคอยหันมามองคุณนายหานอยู่ ตลอด

สีหน้าของคุณนายหานเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอ “ไปเถอะ ซิงเอ๋อ แม่รอลูกอยู่ตรงนี้นะ”

หานชิงน้อยเดินออกไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมามอง จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับพยาบาล

คุณนายหายมองเงาของหานซิงน้อยที่ค่อยๆเดินห่างออกไป ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ในฐานะที่เป็นแม่ หล่อนควรที่จะ ไปทําแผลเป็นเพื่อนลูก เพราะมือของลูกเจ็บหนักขนาดนั้น คน เป็นแม่ก็ควรอยู่ดูแลข้างๆเขา แต่ตอนนี้หล่อนเห็นแก่ตัว สามี ของหล่อนยังไม่รู้ว่าจะเป็นหรือตาย ตอนนี้หล่อนไปไหนไม่ได้ จริงๆ

บทที่อยู่บนรถพยาบาลเมื่อครู่ หล่อนคอยควบคุมหานชิงน้อย ไว้ตลอด ไม่ให้เขาเห็นสภาพของพ่อตัวเอง

เพราะสภาพของพ่อ ในตอนนั้น ดูแล้ว…น่ากลัวมากจริงๆ

บทที่เธอเห็นแวบแรก ราวกับมีมีดมาปักกลางใจ ภาพเหตุการณ์เช่นนี้ ไม่สามารถให้ลูกเห็นได้เด็ดขาด หล่อน

กลัวว่าจะทำให้ลูกเก็บไปเป็นความหลังฝังใจ

หานชิงน้อยถูกคุณน้าพยาบาลพาไปทำแผล ตอนแรกที่ พยาบาลเห็นแผลของเขา สามารถพูดตรงๆได้ว่าไม่รู้จะเริ่มจาก ตรงไหนดี

เพราะมือของเด็กน้อยอยู่ในสภาพที่ไม่สมบูรณ์ เลือดกับเนื้อ ปนเปอยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าหล่อนจะเป็นพยาบาลมานานหลายปี แล้ว แต่เมื่อได้เห็นบาดแผลของเด็กน้อย กลับเม้มปากไม่ร้องสัก ค่า หล่อนจึงรู้สึกสงสารมาก

ดังนั้นจึงทำให้พยาบาลเอ็นดูเขาและปฏิบัติกับเขาด้วยความอ่อนโยนมาก แม้แต่น้ำเสียงที่พูดออกมายังอ่อนหวานและแผ่ว เบา “เด็กน้อย เจ็บหนักขนาดนี้ คงเจ็บมากใช่ไหม? หนูสบายใจ ได้นะ คุณน้าจะทำให้เบามากที่สุด ถ้าหนูเจ็บก็บอกน้าได้เลย น้า จะทําให้เบาลงอีก

หานซิงน้อยไม่พูดอะไร

จากนั้นพยาบาลก็เริ่มทำแผลให้เขา ตอนแรกพยาบาลคอย ระวังหานซิงมาก เพราะกลัวว่าเขาจะร้องโอดควรญ หรือร้องไห้ อย่างหนัก แต่ต่อมาหล่อนถึงกับรู้สึกประหลาดใจมาก เพราะ ตั้งแต่ต้นจนจบหานซึ่งไม่ร้องไห้หรือร้องโอดครวญแม้แต่น้อย และไม่แม้แต่จะพูดอะไรออกมา

ความอดทนอันน่าตกตะลึงนี้ทำให้น้าพยาบาลพูดอะไรไม่ออก ทันที จากนั้นจึงรู้สึกสงสารเด็กน้อยขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เพราะตอน นี้หล่อนคาดเดาได้ว่า เด็กน้อยกำลังเป็นห่วงพ่ออยู่

เมื่อคิดถึงตอนนี้ น้าพยาบาลจึงยกมือขึ้นมาลูบหัวของหานซึ่ง น้อย พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พ่อของหนูจะ ต้องไม่เป็นอะไร”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานซิงน้อยจึงเงยหน้าขึ้น ส่งสายตามอง ตรงไปหาหล่อน สายตานั้นแทบจะทำให้น้าพยาบาลใจสลาย จึง พูดได้เพียงว่า “น้าจะอธิษฐานเป็นเพื่อนหนูเอง พ่อของหนูจะ ต้องรอดปลอดภัย ดีไหมจ๊ะ?”

แม้ว่าตอนนี้หานชิงน้อยจะไม่อยากสนใจใคร แต่เมื่อน้า พยาบาลพูดถึงเรื่องพ่อของเขา สุดท้ายเขาจึงขยับปากพูดขึ้นด้วยความจริงใจกับหล่อน “ขอบคุณครับ น้าพยาบาลลูบหัวของเขาอีกครั้ง

หลังจากนั้นสักพัก หานซิงน้อยจึงถามขึ้น “คุณน้า ผมกลับไป ดูพ่อของผมได้แล้วยังครับ?”

น้าพยาบาลคิดไปมา จากนั้นพยักหน้าและลุกขึ้น “น้าพาหนู

ไปนะ”

เขาทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว น้าพยาบาลจึงพาเสียวหานซึ่ง เดินกลับไปที่ห้องฉุกเฉินเมื่อครู บทที่ทั้งสองเดินไปถึง ประตูห้อง ฉุกเฉินก็ถูกเปิดออกพอดี

ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก ใจของน้า พยาบาลก็เต้นแรงทันที

คุณนายหานก็ลุกขึ้นมาเช่นกัน รีบเดินขึ้นไปด้านหน้า

“สวัสดีค่ะคุณหมอ สามีของฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ?

บทที่คุณนายหานถามขึ้น มือทั้งสองกำหมัดไว้แน่น เล็บที่ไม่ ได้ยาวมาก กลึกลงไปในเนื้อ สีหน้าของหล่อนดูมั่นคงและ จริงจังมาก แต่มีเพียงแค่หล่อนที่รู้ว่า ในใจตอนนี้กังวลมากเพียง ใด ไม่สบายใจมากขนาดไหน

คุณหมอถอดหน้ากากออก ด้านหลังมีเจ้าหน้าที่มากมาย ค่อยๆเดินตามกันออกมา

สายตาของเขามองคุณนายทานด้วยความรู้สึกเสียใจ
“ขอโทษครับ ขอเชิญญาติเข้าไปดูหน้าคนไข้เป็นครั้งสุดท้าย

ครับ”

โครม——

มีอะไรบางอย่างพังทลายลงอยู่ในหัวของคุณนายหานอย่าง บ้าคลั่ง จากนั้นก็หายไปทันที


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ