บทที่ 886 เตรียมพร้อมที่จะจ่ายยัง

พอคิดได้แบบนี้ หานมู่จื่อก็ส่ายหน้า แล้วก็พูดเบาๆ ว่า “หนูเองก็ ไม่แน่ใจเหมือนกัน เดินก้าวหนึ่งดูอีกก้าวหนึ่งแล้วกันค่ะ”

สั่งอานมองเธออย่างละเอียด สุดท้ายก็ยื่นมือไปลูบมือเธอ เบาๆ “ลำบากแล้วนะเด็กน้อย

ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ ทันใดนั้นก็เหมือนกับได้ยินเสียงคน

เปิดประตู หูของหานมู่จื่อขยับ แล้วก็ชำเลืองดูเวลา

“ไม่เป็นเลิกงานแล้ว คุณน้าค่ะ เที่ยงวันนี้คุณอยู่กินข้าวด้วย กันที่นี่เถอะค่ะ กินด้วยกัน”

สั่งอานคิด แล้วก็ไม่ได้เลี่ยง พยักหน้าแทนการตกลง

หาน จื่อเข้าไปในห้องครัว ตอนที่เข้าไปนั้นจู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้น มาได้ ก่อนหน้านี้คืนนั้นที่เยโม่เซินโดนวางยา เธอเหมือนกับว่า จะเผลอเรียกชื่อจริงของเขาตอนที่เธอกำลังสับสน

ดูจากการแสดงออก ในหลายวันนี้ของเย่ ไม่เซิน เขาน่าจะไม่ ได้สังเกตเห็น

หลังจากเย่ ไม่เซินเข้ามาแล้ว ก็เห็นร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา คือน้า ของหาน จื่อ การเคลื่อนไหวของมือเขาหยุดชั่วคราว หลังจาก นั้นก็พยักหน้าให้ส่งอาน เป็นการทักทาย

“น้าส้ง คุณก็อยู่ที่นี่เหรอครับ? ”
สั่งอานยิ้มพร้อมกับมองหน้าเขาและพยักหน้า “เลิกงานแล้วเห รอ? ”

“อืม”เย่ไม่เป็นพยักหน้า ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน เดิมทีเขา สามารถกินข้าวที่บริษัทได้ แต่พอคิดว่าหาน จื่อจะอยู่ที่บ้านคน เดียว เขาก็เลยรีบกลับมา

ตอนนี้ในห้องรับแขกมีส่งอานอยู่แค่คนเดียว เยโม่เซินก็คิดว่า เธอต้องอยู่ในห้องครัวแน่นอน

และในตอนนี้เองสั่งอานก็พูดขึ้นมาพอดี “จื่ออยู่ในห้องครัว “ครับ คุณนั่งรอที่นี่ก่อน เดี๋ยวผมจะไปดูที่ห้องครัวหน่อย

แล้วเย่ ไม่เซินก็เข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว หลังจากเข้าไป ในห้องครัวแล้ว เขาก็ดันประตูให้ปิด หาน จื่อกำลังเตรียมจะผัด ข้าว ก็ได้ยินเสียงปิดประตู เธอหันกลับไปมองก็เห็นเย่ไม่เป็นยืน ขมวดคิ้วอยู่

“จ้างแม่บ้านกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาอยู่ไหน? ”

“น้าส่งมาที่นี่ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอหน่อย แล้วที่นี่ก็ไม่ ได้มีอะไรให้ทำแล้ว ฉันก็เลยให้แม่บ้านกลับไปก่อนนะ”

บ้านก็ทำความสะอาดจนเกลี้ยงแล้ว แถมแม่บ้านก็เติมของไว้ จนเต็มตู้เย็น เธอไม่ได้จำเป็นต้องไปซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยตัวเอง เลย เหมือนกับตอนนี้ เนื้อและผักก็ล้างไว้แล้วก็หันไว้เรียบร้อย แล้ว เธอก็แค่ต้องลงมือทำแค่นั้นเอง

ไม่เหนื่อยเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ว่าคิ้วของเย่ไม่เซินยังคงขมวดแน่น “ฉันให้เธอพักผ่อน เยอะๆ ไม่ใช่เหรอ? ถ้าเกิดว่าเอาแต่ทำอะไรพวกนี้ ทำไม

“ก็แค่แป๊บเดียวเอง ฉันทำกับข้าวเร็วมาก นายออกไปรอข้าง นอกก่อนเถอะ”

เย่ไม่เป็นไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ไม่ออกไปด้วย เขาก้าวขึ้นไป ด้านหน้าแล้วก็โอบเอวของเธอไว้ พร้อมกับพูดด้วยเสียงทุ้ม “แต่เดิมเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันก็ไม่พออยู่แล้ว เธอยังจะทำ กับข้าวอีก เอาฉันไปไว้ที่ไหนกัน? ”

พอพูดจบ เขาก็บีบคางของเธอด้วยมือหนึ่ง แล้วก็โน้มตัวลง มาจูบเธอ

ตรงหน้าถูกปกคลุมด้วยเงามืด หานมอยังไม่ทันจะได้ตั้งสติ ก็โดนเขาจูบเข้าแล้ว เธออึ้งไปหลายวินาทีกว่าจะตั้งสติกลับมา ได้ เธอขยับหน้าไปทางซ้ายอย่างไม่รู้ตัวเพื่อหลบเข บเขา

ล้อเล่นอะไรกัน?

ตอนนี้สั่งอานอยู่ในบ้านนะ เขาจะมาจูบเธออย่างไม่สนใจ อะไร ถ้าเกิดว่าเดี๋ยวส่งอานมาเห็นเข้า มันจะไม่น่าอายหรอกเห รอ?

เรื่องก่อนหน้านี้ เธอก็ยอมกระอักเลือดเล่าให้สั่งอานฟัง แค่นี้ก็ ไม่เหลือยางอายอะไรแล้ว แล้วตอนนี้…….

หานมู่จื่อพยายามหลบไปด้วยแล้วก็ผลักเขาออกด้วย เย่โม่เซ็นจับมือเธอทั้งสองข้างไว้เพื่อควบคุมเธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำ เสียงที่แหบแห้ง “จูบแป๊บเดียวเอง”

“ไม่ได้! ” หานมู่จื่อส่ายหน้า ใบหน้าที่สวยงามของเธอแดง เหมือนลูกแอปเปิล “คุณน้าอยู่ข้างนอก เดี๋ยวเธอก็รู้หรอก”

เมื่อกี้พึ่งจะได้ลิ้มรสความหวานของเธอ แต่ว่าได้แค่แป๊บเดียว ก็ต้องถอยแล้ว ดวงตาสีหมึกของเย่ โมเซ็นเต็มไปด้วยความไม่รู้ จักพอ “ฉันล็อกประตูแล้ว เธอไม่เห็นหรอก”

หานผู่จื่อ : “……นายล็อกประตูด้วยเหรอ? ”

นี่มันยิ่งปิดยิ่งมีพิรุธรึเปล่า? สายตาที่หานจื่อมองเขาเริ่ม กลายเป็นความไม่พอใจ แก้มเธอแดงยิ่งกว่าเดิม เธอกัดริม ฝีปากของตัวเองแล้วพูดว่า “ยังไงก็ไม่ได้ นายออกไปเลยนะ ฉัน จะทํากับข้าว”

เธอยื่นมือออกไปผลักเขาออก แต่ว่าร่างสูงใหญ่ของเขาก็ยัง ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน มือของหาน จื่อก็ถูกเขาจับไว้แน่น พอเห็นว่าไม่มีทางเลือกเธอก็เลยพูดว่า “ถ้ายังงั้น….บได้แบบ เดียว แป๊บเดียวเท่านั้นนะ! ”

เธอพูดอย่างจริงจังมากที่สุด นัยน์ตาสีมืดคล้ำของเย่ ไม่เซินก็ เป็นประกายขึ้นมาทันที หลังจากนั้นพอเธอหยุดพูดเขาก็ก้มหน้า ลงไปจูบเธอ หานมู่จื่อก็หลับตาลงอย่างยอมรับในชะตาชีวิต

สั่งอานอยู่ข้างนอก แต่ว่าพวกเขากลับมาหยอกล้อและจูบกัน ในนี้ ยังไงก็รู้สึกผิดอย่างมาก
หลังจากผ่านไปห้านาที……..

หาน จื่อที่หน้าอกเขาอย่างฟิดฟัด เธอกัดฟันแน่น “บอกว่าแค่ แป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ? ”

นี่มันผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เธอเกือบจะหายใจไม่ออกอยู่ แล้ว แล้วเขายังจะจูบอีก ถ้าเกิดว่าเธอไม่กัดเขานิดหนึ่งเดาว่า

เขาก็คงไม่ยอมหยุดแน่นอน

เยโม่เป็นไม่ได้นับเวลา แต่เขารู้สึกว่าเวลามันสั้นมาก แต่ว่า สาวน้อยของเขามีท่าทางทั้งเครียดและหวาดกลัวแบบนี้ ไม่มีทาง เลือก……เขาจําใจต้องหยุด แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมอก พอได้ยิน แล้วก็ยิ้มออกมา “ก็แค่แป๊บเดียวเองไม่ใช่เหรอ? ”

หานมู่จื่อ :

ช่างเถอะ เธอขี้เกียจจะโต้เถียงกับคนคนนี้แล้ว ยังไงคนที่ต้อง

เสียเปรียบก็คือเธอ

คิดไปคิดมา หานมู่จื่อก็ผลักเขาออกอีกครั้ง “นายรีบออกไป ได้แล้ว ถ้าเกิดว่าอยู่ในนี้นานคุณน้าต้องรู้แน่ว่าพวกเราทำอะไร กันอยู่”

“แล้วทำอะไรเหรอ? ” เย่ไม่เป็นถามเธออย่างหน้าไม่อาย และ

พูดต่อว่า “ฉันช่วยเธอทำกับข้าว มันมีปัญหาอะไรเหรอ? ”

“แม่บ้านเตรียมล้างผัก หั่นเนื้อไว้หมดแล้ว วัตถุดิบที่ต้องใช้ก็ เตรียมไว้หมดแล้ว นายยังจะทำอะไรได้อีก? ผัดข้าวเหรอ? หรือ ว่า…….นายอยากจะฆ่าปลาอีก? ”
ประโยคสุดท้าย หาน จื่อพึ่งนึกขึ้นได้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเยาะ เย้ยเขา

ปกติแล้วถ้าเธอถูกรังแก เธอก็ต้องรังแกกลับถึงจะถูก

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ พอพูดเรื่องฆ่าปลาขึ้นมาสีหน้าของเล่ โม่เซินก็หมองหม่นลงไปเยอะ หลังจากนั้นเขาก็พูดด้วยเสียงทุ้ม ต่ำ “ครั้งนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ

“ถ้ายังงั้นความหมายของนายก็คือ ต่อไปถ้าเกิดว่ามี สถานการณ์แบบนี้อีก นายก็จะรับฟังความคิดเห็นจากคนอื่นใช่ ไหม? ”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ใบหน้าของหาน จื่อก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้น เธอไม่ค่อยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแบบนี้เท่าไหร่ ดวงตาที่ใสสะอาดของเธอดูเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากก็มีรอยยิ้มที่ ประสงค์ร้าย

เย่โม่เป็นไม่รู้เลยว่าผู้หญิงของตัวเองจะมีภาพแบบนี้ด้วย เขา รู้สึกประหลาดใจอยู่เหมือนกัน

ดวงตาสีดำของเขาลึกขึ้นเล็กน้อย เย่ไม่เป็นเม้มริมฝีปา กบางๆ ของตัวเองแล้วก็ยื่นมือไปกอดเองเธอไว้ พร้อมกับหยิก เธอเบาๆ “เยาะเย้ยฉันงั้นเหรอ? ”

ลมหายใจอุ่นๆ รดลงบนใบหน้าของหานคู่จื่อ รอยยิ้มบนริม ฝีปากของเธอค้างแข็งเล็กน้อย

“เตรียมพร้อมจะจ่ายราคาสําหรับการที่เยาะเย้ยฉันไหม? ”
มือของเขาขยับขึ้นช้าๆ ร่างกายของหาน จื่อค้างแข็ง ตอนนี้ รอยยิ้มที่ประสงค์ร้ายของเธอหายไปแล้ว หลังจากนั้น เธอก็จับ มือหนาของเขา และพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “นายออกไปเลยนะ เดี๋ยวนี้ ณ บัดนี้! ”

โมโหแล้ว……

ริมฝีปากของเย่ ไม่เซ็นยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม “เมื่อตอนที่เยาะ เย้ยฉัน เธอกล้าหาญมากเลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ไม่แล้วเหรอ? ”

หาน จื่อดึงหน้า “ถ้าเกิดว่านายยังไม่ออกไป ฉันจะไม่ให้นาย กินข้าวเที่ยง ให้นายกลับบริษัทไปเลย”

ก็ได้ ถ้าเกิดว่าหยอกล้อต่อไปกรงเล็บต้องออกแน่ๆ เย่ไม่เป็น หยุดไว้แค่นี้และดึงมือกลับมา “ก็ได้ เดี๋ยวตอนกลางคืนฉันค่อย มาจัดการใหม่”

หลังจากนั้นเย่ไม่เป็นก็ออกไป หาน จื่อยืนอยู่ในห้องครัวคน เดียวพร้อมกับใบหน้าที่แดงอย่างมาก เขาอยู่ในห้องครัวนาน ขนาดนี้ เดี๋ยวตอนเธอออกไปจะมองหน้าตั้งอ่านยังไงกัน?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ