บทที่923 คุณทวดไม่ชอบผมหรอ

ฉือจินสังเกตเห็นว่าเขาหันกลับมา ในตอนแรกเริ่มนั้นเขายังคิด อยู่เลยว่าความคิดของเขานั้นดูไม่น่าเชื่อนัก กลับไปต้องให้คน ลองไปสืบหาดูอีกสักหน่อยหรือเปล่า ว่าตกลงแล้วเด็กคนนี้ใช่…

ความคิดนี้ยังไม่ทันได้เลือนหายไป ฉือจีนก็เห็นใบหน้านั้น ของเสี่ยวหมี่โต้วที่หันเข้ามา

ใบหน้านั้น…

รูม่านตาของฉือจินขยายออกมาทันที มองเสี่ยวหมี่โต้วไป อย่างไม่อยากที่จะเชื่อนัก

มีแวบนึงที่เขานึกสงสัยว่าตาของเขามีปัญหา ไม่อย่างนั้นก็

เป็นเพราะเขากังวลเรื่องหลานชายของตัวเองมากเกินไป ก็เลย

เห็นเด็กตรงหน้าเขาคนนี้มีหน้าตาเหมือนกับเย่ไม่เป็นไปได้

แต่ ทั้งๆ ที่เป็นเพียงแค่ใบหน้าของเด็กน้อย

ถึงแม้ว่าเหมือนกับเย่ โม่เป็นมาตั้งแต่เกิด แต่ก็ยังคงไม่ทิ้ง ความรู้สึกของความที่เป็นเด็กน้อยออกไป ดวงตาดำสนิทคู่นั้นที่ ทั้งใสซื่อและสดใส จัดว่าเป็นความใสซื่อบริสุทธิ์ที่เด็กน้อยมักจะ มีกัน

มองใบหน้าของเย่โม่เซินไปอีกครั้ง ดวงตาดุดันที่ประหนึ่ง เหยี่ยวคู่นั้น ดำสนิทเหมือนกันแต่กลับไม่มีความอบอุ่นออกมา เลยแม้แต่น้อย
“หืม?” สายตาของเสี่ยวหมี่โต้วสบเข้ากับสายตาขุ่นมัวของ ฉือจิน เด็กน้อยก็อุทานออกมาทันที เอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้า สงสัยใคร่รู้ “คุณปู่ท่านนี้เป็นใครกันฮะ?”

ความจริงแล้วเขารู้สถานะของฉือจีนมาก่อนแล้ว

เพียงแต่ถ้าแสดงออกไปต่อหน้าผู้คนมากมายล่ะก็ จะต้อง ทำให้พวกเขาต้องตื่นตกใจกันไปแน่ๆ

สงอานถึงแม้ว่าจะเกลียดฉือจีนอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรคนที่ ถามออกมานั้นก็เป็นเสี่ยวหมี่โต้ว ยังคงเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่โต คนนึง เธอไม่กล้าเอาท่าทางที่เธอทะเลาะกับฉือจีนแสดงออก มาต่อหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เป็นแบบอย่างที่ไม่ดี ให้กับเด็กน้อย

ถึงยังไงเด็กน้อยในตอนนี้ก็ยังเด็กมาก กำลังอยู่ในช่วงเรียนรู้ และเลียนแบบการกระทำของผู้ใหญ่

เธอไม่อาจต่อว่าฉือจินออกไป แต่ก็ไม่มีทางที่จะแนะนำเขา ให้รู้จัก อีกทั้งยังถือโอกาสนั้นเลี้ยวร่างเดินออกไป

ภายในห้องแห่งนั้นได้ตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินเสียงสั่นของ ยูฉือจินดังออกมา

“เธอ เธอคือ…”

หยูโปเข้าไปใกล้เขา เอ่ยเสียงเบาออกไป “นายท่าน ใบหน้า นั้นช่างเหมือนกับคุณชายเป็นไม่มีผิด จะต้องเป็นลูกของคุณชาย เซินแน่ๆเลยใช่มั้ยครับ?
ยูฉือจินรู้สึกเพียงแค่ตรงหน้าอกของเขาสั่นไหวขึ้นมา พูดไม่ ออกเลยสักค้า

เขากับผู้หญิงคนนั้น นึกไม่ถึงว่าจะมีลูกด้วยกันแล้ว? แล้วยัง โตขนาดนี้?

หาหมอยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับ เสี่ยวหมี่โต้วว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว เขาเป็นคุณตาของแด๊ดดี้ของหนู”

เธอไม่กล้าพูดว่าฉือจีนเป็นคุณทวดของเขาไปตรงๆ ถ้าหาก ฉือจินไม่ยินยอมล่ะ? ได้ยินคำพูดของเธอแล้วไม่พอใจขึ้นมา? จึงพูดออกไปเพียงแค่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเย่ ไม่เป็นไป เพียงเท่านั้น

ส่วนเรื่องที่ฉือจีนจะยอมรับเด็กคนนี้หรือไม่ สำหรับหานคู่จื่อ แล้วมันไม่ใช่เรื่องที่สำคัญอะไรนัก

“คุณตาของแด๊ดดี้?” เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาปริบๆออกมา มองไปทางฉือจีนด้วยสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ “หม่ามี งั้นเสี่ยวหมี่ โต้วต้องเรียกว่าคุณทวดหรือเปล่า?

หาน อนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ค่อยๆหันไปมองฉือจิน

เห็นเพียงดวงตาคู่นั้นของฉือจีนที่แฝงไปด้วยความตื่นเต้น เดินก้าวเข้าไปทีละก้าวๆ เขาตื่นเต้นจนพูดจาสะเปะสะปะไปเล็ก น้อย

“ใช่…คุณทวดเอง เธอ…เธอ…

เขาพูดคำว่าเธอออกไป พูดเธออยู่นาน ทันใดนั้นเองเสี่ยวหมีโต้วก็ยื่นมือทั้งสองข้างไปทางเขา

ฉือจินนิ่งอึ้งอยู่ตรงตำแหน่งเดิมสักพักนึง

“นี่ นี่คือ…”

เย่ไม่เซินมีสีหน้าไร้อารมณ์ พร้อมเอ่ยเสียงเย็นออกมา “หมายความว่าอยากให้คุณอุ้มไง

ฉือจินไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองออกมาสักพักนึง

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆว่าทั้งสองคนจะมีลูกโตขนาดนี้ แล้ว อีกทั้ง….เด็กคนนี้เพิ่งจะเจอกันแค่ครั้งเดียว ก็อยากให้เขา อุ้มเสียแล้ว

“เอ๋?” เสี่ยวหมี่โต้วเห็นเขาไม่ตอบอะไรออกมาอยู่นาน ใบหน้าเล็กก็มีสีหน้าเศร้าออกมา มองไปทางฉือจีนแวบนึงจาก นั้นก็หันกลับไปมองหาน จื่ออีกที “หม่าม คุณทวดไม่ชอบผมนั้น หรอ? ก็เลยไม่ยอมอุ้ม…

หานมู่จื่อ “…”

เจ้าเด็กคนนี้ นึกไม่ถึงว่าจะโยนคำถามที่ตอบยากมาให้เธอ

สถานการณ์ของเธอเดิมที่มันก็น่าอึดอัดมากอยู่แล้ว นี่จะให้ เธอตอบไปยังไงได้ล่ะ? จะบอกว่าไม่ชอบก็จะดูล่วงเกินคนอื่นเขา จะบอกว่าชอบเลยก็ไม่ได้…

เด็กนิสัยไม่ดี ไม่รู้ก็ไปถามแด๊ดดี้ของตัวเอง? ต่อว่าเขาว่า เป็นแด๊ดดี้นิสัยไม่ดีไป ไม่รู้ว่าทำไมไม่เอาคำถามจำพวกนี้โยนไปให้เขาต้องลำบากใจเสียล่ะ

ในตอนที่ภายในใจของหาน จื่อกำลังก่นด่าอยู่นั้นเอง เสียง สั่นๆของฉือจีนก็พูดออกมา

“ไม่ ไม่ใช่…คุณทวด…จะเกลียดหนูได้ยังไง?”

ฉือจินฝืนบังคับให้ตนสงบสติอารมณ์ลง ไม่ง่ายเลยที่จะพูด กับเสี่ยวหมี่โต้วออกไปด้วยประโยคที่สมบูรณ์ได้ ในขณะเดียว กันฉือจีนก็ได้ยื่นมือออกไปทางเสี่ยวหมี่โต้ว

“มา คุณทวดอุ้มหนูเอง”

เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาปริบๆออกมา จ้องมองเขานิ่ง

มือของฉือจีนแข็งค้างอยู่กลางอากาศ เห็นเสี่ยวหมี่โต้ว เอาแต่จ้องตัวเองอยู่อย่างนั้น ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกประหม่าขึ้น มาเล็กน้อย “หนูคงไม่ได้โกรธเพราะเรื่องเมื่อกี้นี้ใช่มั้ย? เมื่อกี้นี้ คุณทวดไม่ได้ตั้งใจ คุณทวด…

คําพูดของเขาพูดออกไปไม่ทันจบ ทันใดนั้นเองเสี่ยวหมี่โต้วก็ ได้ยื่นมือออกมาทางเขาแล้วพุ่งตัวเข้าไป ฉือจีนรีบรับร่างของ เขาไว้ แล้วอุ้มเขาเอาไว้ในอ้อมแขน

ถึงแม้ว่าเขาจะมีอายุเยอะแล้ว ขาเท้าก็ไม่ได้คล่องแคล่ว เหมือนกับคนหนุ่มสาวขนาดนั้น ดังนั้นแล้วปกติก็ต้องใช้ไม้เท้า คอยช่วย แต่ในระดับที่ยืนอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วอย่างนี้นั้น เขาก็ยังพอ ทำได้อยู่

หลังจากที่กอดร่างของเสี่ยวหมี่โต้วเข้ามาในอ้อมแขนแล้วฉือจนรู้สึกว่าจังหวะการเต้นของหัวใจเร็วขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ มือ ที่กำลังอุ้มอยู่นั้นของเขาถึงแม้ว่าจะแก่ชราแต่ก็ยังแข็งแรงอยู่ ถึง แม้ว่าฉือจีนจะพยายามปิดซ่อนมันเอาไว้อย่างสุดความ สามารถ แต่มือก็สั่นออกมาเล็กน้อย

เด็กน้อยในอ้อมแขน…

เป็น…

เหลนชาย…

ของเขา

เป็นญาติพี่น้อง!

เป็นญาติพี่น้องที่นอกเหนือไปจากอานอ่านและไม่เป็น

มีบางอย่างที่เหมือนราวกับว่ากำลังติดอยู่ในใจกับตรงช่วงลำ คอของเขา ทำเอาเขาเปล่งเสียงออกมาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย หลัง จากที่เสี่ยวหมี่โต้วถูกเขาอุ้มเข้าสู่อ้อมแขนของเขาแล้วนั้น ก็โอบ รอบล่าคอของเขาเหมือนราวกับว่ากำลังประจบเอาใจเขาอยู่ มองดูว่าง่ายน่ารักผิดหูผิดตา

แน่นอนว่าเสี่ยวหมี่โต้วรู้เรื่องที่คุณทวดสร้างความยากลำบาก ให้หม่ามีของเขาอยู่แล้ว เขาเคยได้ยินน้าเสี่ยวเหยียนพูดมาบ้าง แล้ว เพียงแต่น้าเสี่ยวเหยียนก็ไม่ยอมพูดออกมามากมายนัก

ดังนั้นแล้วเสี่ยวหมี่โต้วจึงคิดใคร่ครวญอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จาก นั้นก็ตัดสินใจว่าจะไปหาหม่ามีให้ได้ เขาจะต้องทวงคืนความ ยุติธรรม ให้หม่ามี้ กราบแด๊ดดี้กับคุณทวดไปเสีย
สั่งอานมองภาพฉากนั้น ก็อดไม่ได้ที่แขวะออกมาเบาๆ “ต้องขนาดนี้เลย? ทำอย่างกับชีวิตนี้ไม่เคยอุ้มเด็กไปได้…”

ในตอนที่พูดประโยคนั้น ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเธอจะไปในทาง บ่น แต่สายตากลับดูจนใจอยู่หลายส่วน

ส่วนหาน จื่อก็สามารถมองออกได้ถึงความตื่นเต้นของฉือจิ นที่เผยออกมา เธอเม้มริมฝีปากออกมาเล็กน้อย นัยน์ตาเผย ความอ่อนโยนออกมาอย่างมาก นึกไม่ถึงเลยว่าฉือจีนจะชอบ เสี่ยวหมี่โต้วขนาดนี้ อีกทั้งยังดูเหมือนว่าเขาจะมีท่าทางช็อก ตะลึงเป็นอย่างมาก

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่า หลังจากที่เขารู้แล้วว่าเธอกับเย่ ไม่เซ็น ได้มีเสี่ยวหมี่โต้ว จะยังดึงดันทำตามใจตัวเองอยู่อีกหรือเปล่า?

ฉือจินอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วอย่างระมัดระวัง มือไม่กล้าลงแรงไป มากนัก กลัวเสียเหมือนกับว่าถ้าเขาลงแรงไปเพียงนิดจะทำให้ ร่างเล็กๆของเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนแหลกสลายไปเสียไม่มี ผิด

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ กว่าเขาจะหาเสียงของตัวเองเจอ เสียง แหบแห้งนั้นก็ได้เอ่ยคำขอกับเสี่ยวหมี่โต้วออกไป

“เด็กดี เหลน…เรียก เรียกคุณทวดสิ”

เสี่ยวหมี่โต้วยิ้มออกมา เผยฟันขาวสะอาดที่เรียงสวยออกมา มองไปทางฉือจีนพร้อมเอ่ยเรียกออกไปอย่างเชื่อฟัง

“สวัสดีครับคุณทวด~ ผมชื่อเสี่ยวหมี่โต้ว ต่อไปคุณทวดเรียกผมเหมือนกับที่หม่ามีเรียกอย่างนี้ก็ได้นะครับ” คำพูดนี้ได้ทิ่มแทงลึกลงไปยังก้นบึงภายในใจของฉือจีนทัน

เขาอุ้มเสี่ยวหมี่โต้ว แต่ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่าตรงหน้าของเขา ได้แยกเป็นสองร่างออกมา เฉือจีนร้อนใจออกมาเล็กน้อย หรือ ว่าเขาจะกำลังฝัน? แต่ภาพตรงหน้ามันค่อยๆ ลงเรื่อยๆ…

สุดท้าย…

สายตาของเย่ไม่เป็นที่ยืนขนาบข้างอยู่นั้นได้เปลี่ยนไป ยกมือ ขึ้นไปประคองร่างของฉือจิน

ฉือจินตื่นเต้นเกินไป จนสลบไปเสียแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ