บทที่ 777 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

เป็นเฉียวจอคนพาเธอไปที่บาร์เมื่อคืนนี้ และยังหลอกเธออีกด้วย พอคิดได้ว่าตัวเองโดนผู้ชายต่างชาติทำให้ลำบาก เขายืน

เปล่าๆแบบนั้น หาน จื่อโกรธมาก พอเห็นเฉียวซื้อก็หันหลังกลับ

“เฮเฮ้ อย่าพึ่งไป” เฉียวจื้อรีบวิ่งไปหยุดเธอ และมีรอยยิ้มบน ใบหน้าของเขาพูดว่า “เธอยังโกรธฉันเรื่องเมื่อคืนอยู่ใช่ไหม?

หานมู่จื่อ:

เห็นได้ชัดว่าเขาทำสิ่งที่มากเกินไป แต่ตอนนี้มันพูดออกมา จากปากของเขาราวกับว่าระหว่างพวกเขาสองคนจะมีความ สัมพันธ์บางอย่างกัน

เมื่อมองไปรอบๆหานมู่จื่อก็ขมวดคิ้วและว่า: “นายพูดบ้า อะไร? ”

เฉียวซื้อถึงพบว่าทุกคนมองมาที่นี่ เขาได้เล็กน้อยและลดเสียง

ลง

“ฉันรู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว ฉันก็เลยรีบมาขอโทษเธอ ในเวลา นี้? ”

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากสีชมพูของเธอและพูดอย่างเย็นชา ไม่ จําเป็น”
จากนั้นเดินตรงผ่านเฉียว อไปที่โรงอาหาร พอดีมีคนตัวเล็กวิ่งเข้าหาเธอ พลางโบกแขนขณะวิ่ง “มู่จื่อ รอ บด้วย”

เฉียวจื้อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเล็กน้อย เขาก็มองตามเสียงที่มา ก็เห็นร่างที่เดินไปทางด้านนี้ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

เฮ้ นี่ไม่ใช่สาวสวยที่ฉันพบในลิฟต์วันนั้นเหรอ?

“มู่จื่อ” หลังจากที่หลัว วิ่งมา เธอก็จับมือหาน ออย่างสนิท สนมทันที

หาหมอทําอะไรไม่ถูก เธอพบว่าหลัวเป็นคนกันเองมาก แม้ว่าเธอจะไม่ชอบหลัว แต่….ก็ไม่ได้เกลียดพฤติกรรมของ เธอ ดังนั้นก็ปล่อยเธอไป

เธอหันไปพยักหน้าให้หลัว “อ๋อ ไปกินข้าว

“อือ” หลัว ตอบตกลงอย่างดีใจ ยังไม่ทันเห็นเฉียวจื้อ

เฉียวซื้อรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ตัวเองหล่อขนาดนี้ เดินไปไหนก็ เป็นที่จุดสนใจ แต่ผู้หญิงสองคนนี้คนนึงสนใจเขา

อีกคนหนึ่งกลับมองไม่เห็นเขา เขายืนข้างทั้งสองคนเหมือนคน

ที่โปร่งใส เฉียวอผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็กลับมามีพลังอย่างรวดเร็ว มอง

หลัว แล้วโบกมือ ให้เธอ: “ไง คนสวย พวกเราเจอกันอีกแล้ว หลัว ถึงจะสังเกตเห็นมีคนยืนอยู่ข้างๆหานคู่จื่อ มองครั้งแรกก็รู้สึกคุ้นตา รูปลักษณ์ภายนอกของเฉียวจอดูหล่อเหลา ไม่ว่าเขา จะเปิดปากพูดหรือไม่ ดวงตาที่มีรอยยิ้มแฝงอยู่คู่นั้นทำให้คนมี ความรู้สึกแบบแบดบอย

บวกกับครั้งก่อนที่เขาใช้คำพูดลวนลามหลัวในลิฟต์ ดังนั้นหลังจากที่หลัวจําเขาได้ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที

จากนั้น เธอก็ทำเหมือนมองไม่เห็นเฉียวจื้อ และทำเป็นไม่ ได้ยินที่เฉียว อกตัวเอง เธอดึงสายตากลับทันที เฉียว อ: ..….…….

อะไรกันเนี่ยผู้หญิงสองคนนี้

หาหมอกับหลัวเดินไปทางโรงอาหารแล้ว เฉียวจอนึกเรื่อง เมื่อคืนออก รู้สึกว่าถ้าวันนี้ไม่ได้รับการให้อภัยจากเธอ วันต่อๆ ไปของเขาคงจะอยู่ยากขึ้น

พอคิดถึงนี่ เฉียวจื้อรีบตามไปทันที เดินลังเลอยู่ข้างหลังหา นมู่จื่อ

“พี่สะใภ้ เธออย่าโกรธเลยนะ เมื่อคืนฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ และ……..นก็ไม่ได้หลอกเธอไม่ใช่เหรอ?”

หาน จื่อที่อยู่ข้างหน้าหยุดเดินทันที เธอเลิกคิ้วและยืนอยู่ตรง

“พี่สะใภ้?”

“ใช่ไง” เฉียวจื้อยิ้มกว้างๆ ให้เธอ “เธอไม่ใช่อยู่กับพี่เป็นเหรอ? งั้นเธอก็คือพี่สะใภ้ไง”

หาน จื่อ: “…ครบอกว่าฉันอยู่กับเขา

ใช่อยู่ว่าเมื่อก่อนเธอกับเย่ไม่เป็นอยู่ด้วยกัน แต่ว่าตอนนี้เย็ไม่ เป็นจำเธอไม่ได้ ถ้าเฉียวซื้อพูดจาเหลวไหลต่อหน้าเธอก็ยังดี แต่ ถ้าเขาไปพูดจาเหลวไหลแบบนี้ต่อหน้าเย่ไม่เป็นล่ะ?

ถ้าถึงตอนนั้น หน้าของเธอจะเอาหรือไม่เอาแล้ว

ไม่ได้ แบบนี้ไม่ได้

เฉียวจื้อเห็นใบหน้าของหาน จื่อเคร่งเครียด เขาก็เกาหัวด้วย ความสงสัย

“ไม่ใช่เหรอ? เมื่อคืน………เป็นไม่ใช่มาช่วยเธอเหรอ?”

หลัวยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าตัวเองได้ยินข่าวที่ใหญ่มาก ทั้งสอง คนกำลังคุยกันอยู่ เธอก็ไม่อยากขัดจังหวะ ได้แต่กระพริบตายืน ฟังอยู่ตรงนั้น

“เขามาช่วยฉันเป็นเพราะว่านายพาฉันไปที่นั่น นายไม่เข้าใจ เหรอ? แล้วก็นายเป็นผู้ชายไหม? หลังจากพาฉันไปที่แบบนั้น แล้วก็ยืนอยู่เฉยๆ? หานอยิ้มเย็นๆ สายตาที่มองเฉียวซื้อเต็ม ไปด้วยเยาะเย้ย

สายตาแบบนี้ทำให้เฉียวซื้ออึดอัด เขาจึงเกาหัวแรงขึ้น

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ตอนนั้นฉันอยากไปช่วยเธอ แต่ถือเป็ นก็มาแล้ว…..แต่ว่าฉันยอมรับว่าเมื่อวานฉันจงใจพาเธอไปที่นั่นฉันรู้แต่แรกว่าจื่อเซินจะมา แต่ฉันก็ไม่คิดว่าชายชาวต่างชาติ คนนั้นจะกล้าขนาดนั้น ผู้หญิงของฉือเซ็นเขายังกล้า…….

ระดับเสียงของเขาไม่เบา ทำให้ดึงดูดผู้คนให้หันมาดู จากนั้น ก็มีเสียงกระซิบขึ้นมา

หาน จื่อ: “นายพูดพอหรือยัง? ถ้าพอแล้วก็หลีกไป ตอนนี้เป็น

เวลาอาหารเที่ยงของพวกเรา ฉันทำงานมาทั้งเช้าและเหนื่อย

มาก ต้องการพักผ่อน เฉียวจื้อเห็นว่าดวงตาของเธอแดงก่ำ แถมสีหน้าก็ไม่ค่อยดี หรือว่าเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

พอคิดถึงนี่ เขารู้สึกผิดกว่าเดิม ได้แต่พยักหน้า: “ก็ได้ งั้นพวก เธอไปกินข้าวก่อนเลย ฉันไม่รบกวนแล้ว”

รอเธอกินข้าวเสร็จ พักผ่อนเสร็จ เขาค่อยไปขอให้เธอยกโทษ

ให้ก็ได้

เฉียวซื้อก็ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ หานคู่จื่อและหลัวก็มาถึงโรงอาหาร อย่างราบรื่น

ทั้งสองคนซื้อข้าว และหลังจากนั่งลงไม่นาน หลัวลือดไม่ได้ที่ จะกัดตะเกียบ ก็ถามออกไปอย่างเม้าท์มอย

….จื่อ ฉันสามารถถามได้ไหม?

มือของหาน จื่อหยุดเคลื่อนไหว แล้วเงยหน้ามองอีกฝ่าย หลัวก็โบกมือแล้วพูด: “เอ่อถ้าเธอไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดเธอก็คิดซะว่าฉันไม่ได้ถามอะไร

หาหมอก็พูดอย่างจนใจ “ก็อย่างที่เธอได้ยินเมื่อ อย่าง อื่น…ฉันไม่มีอะไรจะพูด”

“ห่ะ?” หลวลี่เบิกตากว้าง ขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดเสียง “หรือว่า เธอคบกับประธานของพวกเราเหรอ?”

“ไม่ใช่” หาน อส่ายหน้าปฏิเสธ

เธอกับเย่ ไม่เป็นคบกันที่ไหน พวกเขาเกือบจะได้จัดงาน แต่งงานแล้ว แต่ว่าวันนั้นเขาไม่ได้มา แค่เกิดอุบัติเหตุมา

โชคชะตาช่างเล่นตลกจริงๆ

ไม่ใช่? หลัว อยากรู้มาก แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองรู้เรื่องที่เหลือเชื่อ มาก เธอก็รีบเอามือปิดปากของตัวเองไว้ จากนั้นค่อยปล่อยมือ

“เธอวางใจได้ จื่อ ฉันกับเธอเป็นคนจีนเหมือนกัน ฉันจะปิด ความลับของเธอไว้ดีๆ

เห็นท่าทีแบบนี้แล้วทำให้หานออดไม่ได้

“อะไร เธอก็ทำเป็นไม่รู้ก็พอแล้ว”

“อืมอิ่ม วันนี้ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นและไม่ได้ยินอะไร เธอวางใจ ได้”

และเฉียวจื้อที่เสียเปรียบที่หานจื่อ ก็ไปหาเยโม่เป็นเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ