บทที่ 294 โลกกันคนละใบกัน

สำหรับเย่โม่เซิน เขาแค่มารับผู้หญิงของเขาแค่

นั้น

เพราะเธอออกมาเที่ยวเล่นและดึกป่านนี้ไม่ยอม กลับเขาจึงออกมารับด้วยตนเอง

แต่สำหรับเสิ่นเฉียว มันกลับเหมือนหายนะทันทีที่ ประตูลิฟต์เปิดออกอย่างช้าๆ สำหรับเสิ่นเฉียวแวบหนึ่ง ช่างยาวนาน

อีกนิดเดียว อีกแค่นิดเดียวเธอเกือบจะจากเขาไป

แล้ว

เมื่อเห็นเธอสวมเสื้อผ้าบางๆ เย่โม่เซินก็เลิกคิ้ว ดวงตาของเขาดูไม่พอใจเล็กน้อย

“คุณชายเย่ ฉันบอกว่าจะเอาเฉียวเฉียวลงไปส่ง เองไงคะ คิดไม่ถึงว่าคุณจะขึ้นมา”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็แลกเปลี่ยนสายตา กับเซียวซู่

เมื่อเห็นเสี่ยวเหยียนเซียวซูสีหน้าเฉยเมยของ เขาก็หน้าแดงขึ้นมา แล้วเขาก็ไม่กล้าสบสายตาคู่นั้น ของเสี่ยวเหยียน

“ในเมื่อคุณชายมารับเธอแล้ว เช่นนั้นก็รีบกลับไป ได้แล้ว” เสี่ยวเหยียนพูดแล้วค่อยๆผลักเสิ่นเฉียวเบาๆ”ทีหลังจะมาก็ไม่ต้องมาเย็นแบบนี้อีกพรุ่งนี้ฉันจะไปหา แล้วพวกเราจะได้ไปเดินเล่นกัน”

เสิ่นเฉียวหันหน้าไปมองเธออย่างซาบซึ้ง “งั้นฉัน จะกลับก่อนนะ”

เสี่ยวเหยียนโบกมือให้เธอ “ไปเถอะคุณชายเย่ ถ้างั้นพวกคุณเดินทางดีๆ ฉันจะกลับก่อนแล้ว”

หลังจากเสิ่นเฉียวเดินเข้าไปข้างหน้าเพียงสอง ก้าว มือของเธอก็ถูกจับไว้โดยเยโม่เซินเมื่อเทียบกับเขา แล้วมือของเธอเย็นและอุณหภูมิของเย่โม่เซินก็ร้อน

“มือเย็นมากไม่รู้ว่าตอนนี้อากาศเป็นอย่างไรหรือ

ไง”

เขาขมวดคิ้วดุจากนั้นก็ถอดเสื้อสูทและยื่นให้เธอ “ใส่ไว้อย่าเป็นหวัด”

“อ๋อ” เสิ่นเฉียวรับสูทมาใส่ ทันใดนั้นเองก็คิดถึง เรื่องที่ก่อนหน้านี้ตัวเองใส่สูทของเขา เขาก็จับมันโยน ทิ้งไปโดยบอกว่ามันไม่สะอาด

แต่ตอนนี้เขามักเอาสูทของตัวเองให้เธอ และ .วันรุ่งขึ้นเขาจะใส่มันต่อไป …

ราวกับว่าคนรักษาความสะอาดคนนั้นไม่ใช่เขามา

ก่อน

หลังจากลงมาถึงชั้นล่าง เสิ่นเฉียวก็เริ่มผลักรถ เข็นของเย่โม่เซินเข้าไปในรถหลังจากที่พวกเขาขึ้นรถ พวกเขาก็ไม่พูดกัน ในรถเงียบมากเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เสิ่นเฉียวยังคงอึดอัดมาก

แม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะแนะนำเธอมาแล้ว แต่เธอก็ ยังคงนึกถึงสิ่งที่หานเส่โยวพูดอยู่ในใจ

กลัวก่อนที่เธอจะรู้ว่าหานเส่โยวท้องจริงหรือ เปล่าเสิ่นเฉียวคงจะมองหน้าเขาไม่ติดอีกต่อไป

“ช่วงนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติกับเธอ”

เสิ่นเฉียวกำลังคิดอยู่จู่ๆเย่โม่เซินก็ถามขึ้นมา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นเฉียวก็ถึงกับผงะและรีบหัน หน้าไปมองเขา

“ไม่มี” เธอปฏิเสธตรงๆเพราะพรุ่งนี้เธอจะไป ตรวจสอบความจริงกับเสี่ยวเหยียนดังนั้นวันนี้…อย่า ทะเลาะกับเขาเลย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เสิ่นเฉียวสูดหายใจเข้าลึกๆ และ กดริมฝีปากบางๆของเธอ “ฉันแค่…พักนี้ที่วิลล่าไห่เจียง รู้สึกน่าเบื่อจึงไปหาเสี่ยวเหยียนคลายเบื่อ มีปัญหาอะไร ไหม”

มีปัญหาอะไรเหรอ

เยโม่เซินจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่แหลมคม ราวกับนกเหยี่ยวดูเหมือนว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่.. ดู เหมือนจะมีปัญหา

ส่วนปัญหาคืออะไร เย่โม่เซินก็ไม่สามารถตอบ แค่สองวันมานี้เองที่เขารู้สึกกังวลกับท่าทางแบบ

ได้นี้ของเธอ เธอเม้มริมฝีปากบางแน่นและไม่พูดอะไรอีก

เสิ่นเฉียวหันหน้าไปทางอื่นทั้งสองเงียบตลอด ทางกลับไปที่วิลล่าอาจเป็นเพราะตอนนี้พวกเขาอึดอัด นิดหน่อยจากการทะเลาะเมื่อสักครู่ เสิ่นเฉียวไม่ได้เข็น รถให้เขา แต่รอให้เขาลงจากรถ ค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดิน ตามเขาไป

พอมาถึงห้องเสิ่นเฉียวก็วางกระเป๋า “ฉันจะไป อาบน้ำ”

เธอพูดแล้วเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าใครจะไปรู้ว่า เมื่อเดินผ่านเย่โม่เซินจู่ๆก็คว้าข้อมือบางของเธอเอาไว้

“มีเรื่องต้องบอกฉันฉันไม่ต้องการให้มีความลับ ระหว่างเรา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก้าวย่างเสิ่นเฉียวก็หยุดชะงัก ทันใดนั้นเธอก็หันกลับมามองที่เยโม่เซินและพูดว่า “ถ้า ฉันจะบอกทุกอย่าง ก็ไม่มีความลับระหว่างเราจริงๆเห รอ”

เขาบอกว่าต้องจัดการ แต่ก็ยังไม่มีคำตอบจาก เขาก็ไม่ได้บอกเธอทุกอย่าง

แม้ว่าเธอจะพูดในสิ่งที่เธอต้องการจะพูด แต่ก็มี ความลับระหว่างกันไม่ใช่เหรอ

แน่นอนว่าเยโม่เซินตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนั้นและ คิ้วขมวดตามเขากำลังตัดสินใจจะพูด เสิ่นเฉียวแค่น หัวเราะ “ฉันรู้แล้ว เมื่อกี้แค่ล้อเล่นแกล้งคุณ ใช่จะมี ความลับระหว่างเราสักหน่อย เรื่องที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว คุณตั้งใจทำงานเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องของ ฉัน”

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดไปแบบนี้แล้วก็ตาม แต่ดวงตา ของเย่โม่เซินก็จ้องมองมาที่เธอมีดมิดเหมือนกลางคืน ดำมืดและสีเข้มในดวงตาของเขา ทำเอาเธอแทบจะยิ้ม ไม่ออก

ในตอนแรกเสิ่นเฉียวยังคงยิ้มได้ แต่เมื่อรอยยิ้ม บนริมฝีปากของเธอกำลังจะค่อยๆถูกเก็บไว้เธอก็ได้ยิน เยโม่เซินพูดขึ้น

“สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงทั้งหมดเหรอ”

เสิ่นเฉียวรู้สึกตัวเธอเม้มริมฝีปากแดงแล้วพยัก หน้า

“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริงคุณไม่คิดว่าฉันโกหก คุณหรอกใช่ไหม”

เย่โม่เซินจ้องมองเธอในความเงียบ

เสิ่นเฉียวผิดหวังเล็กน้อยเธอไม่คิดว่าตัวเองจะ โกหก เธอคิดแค่ว่าจะไปตรวจสอบพรุ่งนี้ แล้ววันนี้พูด แบบนี้เพื่อให้จิตใจของเขาสงบจะผิดอะไร

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เสิ่นเฉียวก็หันกลับไป

“ฉันเชื่อคุณ”

ทันใดนั้นเสียงของเขาก็ดังขึ้นข้างหลัง อีกครั้งที่ เส้นเฉียวชะงักและหันกลับมามองเขาด้วยสายตาที่ซับ ซ้อน
ก็ไม่รู้ว่าทำไมเสิ่นเฉียวมักจะรู้สึกว่าเย่โม่เซินไม่ เคยไว้ใจเธอเป็นพิเศษ และ. พวกเขาอยู่ห่างกันเกิน ไป คำพูดเหล่านั้นของหานเส่โยวแม้ว่าจะไม่ได้น่าฟัง แต่ประโยคนั้นก็ถูกต้อง

เธอกับเย่โม่เซินอยู่คนละโลกกัน

เดิมมีสองเส้นที่แตกต่างกัน แต่ถ้ามันตัดกันตอน นี้ล่ะ หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็จะแยกจากกันไป เรื่อยๆ แล้วก็ไปต่อ

หลังจากเส้นเฉียวมองเขาสักพัก ก็ไม่พูดอะไร จากนั้นก็เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

คืนนั้นเย่โม่เซินไม่ได้นอนกอดเธออีกต่อไป เธอ หดตัวเข้าไปในมุมผ้าห่มด้วย ห่างไกลจากจุดที่มีความ ร้อนและเขาก็ไม่ได้โน้มตัวไปข้างหน้าเหมือนปกติ

*

วันรุ่งขึ้นเสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นแปรงฟันล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงไปหาเสี่ยวเหยียน

“เราจะตรวจสอบยังไง ถามหานเส่วไปตรงๆเห

รอ”

“การถามเธอเป็นวิธีที่ตรงไปตรงมาที่สุด แต่.. มันอาจจะไม่เหมาะสมที่เราจะถามเธอในตอนนี้ ฉันก็รู้สึก ว่า … ถ้าเธอบอกอย่างนั้นจริงๆ เธอคงจะเตรียมพร้อม อย่างเต็มที่ สำหรับคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหาน การจะกุ เรื่องท้องทำหนังสือรับรองเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก”
ได้ยินเช่นนั้น เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว

“ตามความสามารถของเราและเพื่อประโยชน์ของ เธอ เราไม่สามารถใช้วิธีง่ายๆขอให้คุณชายเย่ช่วยฉัน ไม่เป็นไร ดังนั้นเฉียวเฉียว เกรงว่าต้องขอให้รอง ประธานเย่ช่วยด้วย”

ได้ยินแบบนี้เสิ่นเฉียวแทบหยุดหายใจ ขอให้รอง ประธานเย่ช่วยเหรอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ