เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 352 ไม่หลงเหลือภาพลักษณ์แล้ว



บทที่ 352 ไม่หลงเหลือภาพลักษณ์แล้ว

สุดท้ายหานชิงก็ต้องกอดประคองเสี่ยวเหยียนพา กลับไปที่ห้อง หลังจากจัดการกับเธอเรียบร้อยจึงลง ไปชั้นล่างเพื่อไปหาหานมู่จื่อ

น่าจะเพราะเหนื่อยมาก เพราะงั้นหานมู่จื่อที่ดื่มจน เมาแล้วก็ไม่ได้โหวกเหวกเสียงดังอะไร นอนหลับอยู่ที่ โซฟาเป็นที่เรียบร้อย

แต่ว่าในตอนที่หานชิงกำลังจะเดินจากไปนั้น จู่ๆ เธอก็พลิกตัว จากที่เห็นเธอนั้นกำลังจะพลิกตัวและ ตกลงมาจากโซฟาไปยังพื้นเย็น ๆ แข็ง ๆ หานชิงจึงรีบ เร่งเพื่อที่จะเข้าไปประคองตัวเธอไว้ หลังจากนั้นก็เอา เธอกลับไปที่เดิม

หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ทั้งหมดนี้มา หานชิงก็ถึง กับเหงื่อท่วมหน้าผาก

เดิมทีแล้วดูเหมือนกว่าการที่ชายหนุ่มที่สุขุมต้อง มาอยู่ในสภาพนี้มันเป็นเรื่องที่น่าอายทีเดียว

หานชิงมองไปที่หานมู่จื่อที่กำลังหลับอยู่ และส่าย หัวด้วยความเอื้อม: “พวกเธอทำให้ฉันวุ่นวายกว่าเดิม ซะอีก สรุปแล้วนี่ฉันเป็นแขก หรือว่าพวกเธอเป็นแขก กันแน่เนี่ย?

ช่างเถอะ ยังไงเธอก็เป็นน้องสาวของเขา

หานชิงนั้นเป็นคนที่รักน้องสาวเกินขนาด สุดท้ายเขาก็ยังคงเอาหานมู่จื่อแบกกลับไปที่ห้อง

หลังจากที่เขาจัดการทั้งหมดเสร็จ หานชิงจึงจะ กลับไปอาบน้ำที่ห้อง เมื่อเข้าห้องไปก็กลับพบกับเสี่ยว หมี่โต้วที่นอนกอดหมอนข้างอยู่บนเตียง และส่ง สายตามองมาที่เขา

“คุณน้า เหนื่อยหน่อยนะครับ”

หานชิงที่กำลังปลดกระดุมเสื้อออกอยู่นั้น ไม่รู้ว่า ทำไมถึงได้มีความรู้สึกเหมือนกับกำลังโดนหยอกล้อ อยู่ “รีบนอนเถอะ”

เขาพูดเตือนขึ้น เสี่ยวหมี่โต้วก็รีบพลิกตัวและห่ม ผ้าห่มเรียบร้อย: “งั้นก็ฝันดีนะครับคุณลุง พรุ่งนี้เจอ กันครับ ”

*

สืบเนื่องจากอาการเมาหนักจากเมื่อคืน วันต่อมาที่ หานมู่จื่อตื่นขึ้นมานั้นก็เป็นเวลาสายมากแล้ว เธอพลิก ตัวและรู้สึกว่าหัวของเธอนั้นหนักอึ้ง เมื่อเห็นถึงความ สว่างภายในห้องก็ฝืนที่จะลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก

ตอนนี้กี่โมงแล้ว?

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็พบว่าตอนนี้เป็น เวลา 10 โมงแล้ว จึงลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาด้วยท่าที ที่ไม่รีบร้อนอะไร

เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จและลงไปชั้นล่าง ก็ได้พบกับ หานชิงที่กำลังถือโน้ตบุ๊ค นั่งอยู่บนโซฟาและกำลังคุยงานอยู่ ดูเหมือนว่าเขานั้นกำลังประชุมผ่านวิดีโอคอล

หานมู่จื่อไม่ได้ทักทายเขา และตรงไปที่ด้านใน ห้องครัวเพื่อรินน้ำร้อนให้ตัวเองดื่มสักแก้ว

ตอนที่ออกมานั้น หานชิงก็ได้ปิดวิดีโอคอลไปแล้ว “ตื่นแล้วเหรอ? ”

“พี่ คุณไม่ต้องทำงานเหรอ? ยังไม่ได้ไปบริษัทเห รอ?”

“ฉันเองก็อยากจะไป แต่พวกเธอจะให้ฉันวางใจ ได้ยังไงกันล่ะ? แต่ละคนเล่นดื่มไปมากซะขนาดนั้น”

เมื่อได้ยิน หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นออกมา เมื่อวานในตอนแรกเธอนั้นไม่ได้คิดว่าจะดื่มมากขนาด นี้ แต่ว่าหลังจากที่ได้เริ่มดื่มไปแล้ว ก็ลืมไปเลย

เรื่องหลังจากนั้นเธอก็จำไม่ได้เลย ในตอนนี้… ทำได้เพียงมองไปที่หานชิงและถามขึ้น : “พี่ เมื่อคืนนี้ ฉันไม่ได้พูดอะไรบ้าบอออกไปใช่มั้ย? ”

“เธอคิดว่าไงล่ะ? ” หานชิงถามกลับ

หานมู่จื่อยิ้มด้วยท่าทีอึดอัด: “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ถ้าฉันรู้ก็คงไม่ถามพี่หรอก”

“ตอนอยู่ต่างประเทศ พวกเธอก็เป็นแบบนี้กัน ประจำงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อถึงกับนิ่งไปราว ๆ 2 วิ หลังจากนั้นก็รีบ ส่ายหน้าและตอบกลับไป: “ไม่ใช่แน่นอน ก็แค่นาน ๆที…

“นาน ๆ ที่? ” หานชิงยักคิ้วขึ้น สายตาของเขา แฝงไปด้วยบรรยากาศที่ดูอันตราย

“ไม่บ่อยนัก…” หานมู่จื่อรีบเปลี่ยนคำพูด แต่ว่า เห็นใบหน้าที่จริงจังของหานชิง เธอก็รู้สึกได้ว่าเรื่องมัน ชักจะไม่ค่อยดีแล้ว จึงทำได้เพียงแค่ตรงไปข้างหน้า และพูดขึ้น: “พี่ ฉันกับเธอน่ะก็มีแค่นาน ๆ ที ที่ดื่มกัน สักแก้วในตอนที่งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีก็เท่านั้นเอง ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดอยู่แน่นอน แล้วก็ไม่เหมือนกับเมื่อ คืนนี้ด้วย”

เพราะว่าอันที่จริงแล้วนั้นมันเลวร้ายยิ่งกว่าที่เขา คิดเสียอีก เมื่อคืนนี้นั้นเอาจริง ๆ แล้วถือว่าพวกเธอนั้น ไม่ได้ดื่มมากเท่าไรนัก เพราะงั้นก็เลยถือได้ว่าไม่ เหมือนกัน

หานชิงพบว่าตัวเองนั้นกำลังโกรธอยู่ จึงยกมือขึ้น และบีบขมับของตัวเองเบา ๆ : “สรุปนะ เธอน่ะต้อง รู้จักดูและตัวเองให้ดี ๆ เธอคิดจะทำอะไรนะฉันก็จะไม่ ห้ามหรอก แต่ว่าถ้าเกิดว่าทำตามใจตัวเอง โดยไม่ยอม คำนึงถึงสุขภาพร่างกายของตัวเองแล้วล่ะก็ ก็อย่าว่า ฉันในตอนที่ฉันส่งคนมาเพื่อดูเธอก็แล้วกัน”

ประโยคสุดท้ายนั้นทำให้สีหน้าของหานมู่จื่อ เปลี่ยนไปเล็กน้อย: “ส่งคนมาดูฉัน? หมายความว่า ยังไง? ”

หานชิงไม่พูดอะไร เม้มปากแน่นและมองตรงไปที่เธอ

ขนตาของหานมู่จื่อกระตุกเล็กน้อย และดึงริม ฝีปากด้วยท่าทีที่อึดอัด: “พี่ คงจะไม่ได้หมายความ อย่างที่ฉันคิดใช่มั้ย?

“ก็คล้าย ๆ กับที่เธอคิดนั่นแหละ” หานชิงหันตัวไป หยิบเอาเสื้อสูทที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาสวม ในขณะที่ติด กระดุมอยู่นั้นก็พูดขึ้นมาด้วยท่าทีที่จริงจัง : “เธอเองก็ ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว คนที่เป็นแม่แล้วอย่างเธอ ถ้าหากแค่ ดูแลตัวเองยังทำได้ไม่ดีแล้วล่ะก็ งั้นฉันผู้ที่เป็นพี่ ชาย….ก็คงต้องหาคนมาเพื่อดูแลเธอ”

พี่ทำไมถึงบอกว่าฉันไม่รู้จักดูแลตัวเองล่ะ? ฉันเป็นน้องสาวของคุณ คุณที่เป็นพี่เองก็ไม่มีคนมาดูนี่ นา”

เธอเถียงกลับไป แต่ว่าหานชิงนั้นก็ยังคงไม่มีท่าที ที่เปลี่ยนไป มีเพียงแค่เสียงที่เย็นชามากยิ่งขึ้น

“เธอเองก็รู้ว่าฉันเป็นพี่ชายของเธอ”

ก็ได้ หานมู่จื่อไม่พูดอะไรออกไปต่อ

เขานั้นเป็นพี่ชายที่มีเหตุมีผล เธอที่เป็นน้องสาวก็ ควรที่จะฟังที่พี่ชายสั่งสอนให้ดี

“ฉันยังต้องกลับไปเมืองเป่ย เมื่อไร….เธอถึงจะ กลับไปที่ตระกูลหาน? ”

“พอจะได้มั้ยถ้า …”
“ไม่ได้”

“เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว อีก 2 วันให้หลังฉันเองก็มี ธุระที่นั่น พอถึงตอนนั้นแล้วก็จะไปแล้วกันนะ”

“อิ้ม”

หลังจากที่เขาได้คำตอบที่ตนพึงพอใจแล้ว หาน ชิงจึงจากไป

หลังจากที่เขาไป หานมู่จื่อยืนอยู่ที่หน้าต่างและ ม้วนพันผมของเธอเล่น อันที่จริงแล้วพี่ชายของเธอนั้น ก็ถือว่าเป็นคนที่ดีมากจริง ๆ เพียงแต่ว่าหลาย ๆ ครั้ง เขาก็มักจะเข้มงวดมากเกินไปสักหน่อย เหมือนกับพ่อ คนหนึ่งที่คอยดูเธอ

สำหรับเรื่องอื่น ๆ แล้วเขานั้นสามารถปล่อยไปได้ แต่ว่า….เกี่ยวกับเรื่องของความสัมพันธ์ความรักแล้ว นั้น เขาไม่ยอมแม้แต่น้อย

แม้ว่าตลอด 5 ปีที่ผ่านมานี้เขานั้นไม่ยอมให้เธอไป นัดบอดเลย เนื่องจากเขานั้นประเมินถึงการมีอยู่ของ เสี่ยวหมี่โต้ว และก็คำนึงไปถึงปัญหาสภาพจิตใจของ เธออีกด้วย

แต่ว่า….เมื่อกี้ที่เขาพูดนั้นก็บอกได้ว่า….เขานั้นมี ความคิดเช่นนี้ขึ้นมา

แล้วก็หลังจากนี้ถ้าหากว่าเธอต้องถูกเรียกไปนัด บอดแล้วล่ะก็ ปัญหาก็คงจะขึ้นอยู่กับเวลาแล้วล่ะ

ต้องคิดให้ดี ๆ ว่าจะทำยังไงให้หานชิงลืมเรื่องนี้ไปได้

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีท้ายออกมา จากด้านหลังเสี่ยวเหยียนลงมาที่ชั้นล่าง มองดูเธอด้วย สีหน้าประหม่า

“พี่ชายเธอไปแล้วเหรอ? ”

หานมู่จื่อหันกลับมา “ไปแล้ว ทำไมเหรอ?

เสี่ยวเหยียนกุมไปที่หน้าอกของเธอ ด้วยท่าทีที่ รู้สึกผิด: “ช่างน่าอายจริง ๆ เลย เมื่อคืนฉันดื่มจนเมา เช้าวันนี้ตื่นมาฉันจำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น บ้าง! ”

“อ๊ะ? ” หานมู่จื่อเดินตรงไปข้างหน้าด้วยท่าทีนิ่ง ๆ และพูดขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร: “แล้วเป็นอะไรล่ะ ฉันเองก็ดื่มจนเมาเหมือนกัน”

“แล้วฉันเป็นเหมือนกับเธอได้ที่ไหนกันล่ะ? ” เสี่ยวเหยียนรีบเดินตามเธอไป พูดขึ้นด้วยความรู้สึก ผิด: “เธอน่ะเป็นน้องสาวของเขา แต่ว่าฉันเป็นผู้ช่วย ของเขา! ”

“แล้วยังไงล่ะ? ” หานมู่จื่อหันกลับมา เอาหลังพิง กับโต๊ะ กอดอกด้วยมือทั้งสองข้าง และมองไปที่เธอ ด้วยท่าที่สบาย ๆ

เสี่ยวเหยียนจับไปที่แก้มของเธอและพูดขึ้นอย่าง เจ็บปวดหัวใจ : “ผู้หญิงที่ไม่มีความรู้สึกความรักแบบ เธอจะเข้าใจฉันได้ยังไงกัน? ฉันน่ะไม่ใช่น้องสาวของเขา เป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาคนนึง แล้วฉันก็กลับ เมาเละต่อหน้าเขา เพราะงั้นภาพลักษณ์ของฉันก็คงจะ พังทลายหมดแล้ว หลังจากนี้ในใจของพี่ชายของเธอ ฉันก็คงเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้เรื่องคนนึง! ”

“ไม่ได้เรื่องก็ไม่ได้เรื่องสิ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้สนใจ หรอกเหรอ? หรือว่า….” หานมู่จื่อยักคิ้วขึ้น ทำสายตา หยอกล้อและมองไปที่เธอ

สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปทันที ตอนนั้นเอง ที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าตนนั้นเผลอหลุดอะไรออกไป เธอได้สติ กลับมาและมองตรงไปที่หานมู่จื่อ

“เธอชอบพี่ฉันเหรอ? ” หานมู่จื่อโน้มตัวเข้ามา และถามด้วยเสียงเบา ๆ

“อย่ามาล้อเล่นน่า! ” เสี่ยวเหยียนชู 3 นิ้วขึ้นมา “ไม่มีเรื่องแบบนั้นแน่นอน!


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ