บทที่ 80 อยากลองไหม
สีแดงสดปรากฏในดวงตาของ เย่โม่เซิน ทันที และเขาปล่อยมือ เสิ่นเฉียว ไปโดยไม่รู้ตัว แต่คิ้ว ของเขาขมวดแน่น “ให้ตายเถอะ คุณกำลังโกรธ อะไรอยู่?”
เสิ่นเฉียวไม่สนใจสีแดงสดในมือ กลับหดตัว ลงในมุม
เธอกอดตัวเอง ในดวงตาของเธอมีความ เกลียดชัง
เย่โม่เซินหรี่ตาลง”คุณเกลียดผม?”
เสิ่นเฉียว ไม่ได้พูด แต่ดวงตาของเธอแสดง ให้เห็นว่าสำหรับ เย่โม่เซิน เธอเต็มไปด้วยความ เกลียดชัง
“คุณโทษผมเรื่องเมื่อวานนี้เหรอ?”เย่โม่เซิน เยาะเย้ยออกมา แต่ดวงตาของเขามองที่ข้อมือของ เธอโดยที่เลือดไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เสียงก็ค่อยๆ เย็นชา “คุณจะพูดดีๆสักคำก็ไม่มี จะให้คำอธิบายสัก นิดก็ไม่ให้ขังคุณหนึ่งวัน มีปัญหาอะไร?”
เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างของเธอและยังจ้อง มองเขาด้วยความโกรธ
เย่โม่เซินรู้สึกหมดหนทางและพูดได้เพียง”มานี่”
แต่ เสิ่นเฉียวไม่ได้ขยับเลย
เส้นเลือดสีดำผุดออกมาจากหน้าผากเย่โม่ เซินความโกรธที่ถูกซ่อนไว้ระหว่างคิ้วของเขาและ เสียงของเขาก็เย็นขึ้นมา “ความอดทนของผมมี จำกัด คุณจะมาที่นี่ด้วยตัวเองหรือจะทำให้ผมโมโห”
มีบรรยากาศที่หนักหน่วงมากในห้องพักผู้ ป่วย มือของเสิ่นเฉียวยังเลือดออกแต่เธอนั่งอยู่ตรง นั้นและไม่ยอมที่จะมาข้างหน้า
ดวงตาสวยจ้องเย่โม่เซินอย่างโกรธเกรี้ยว
เซียวซู่ยืนอยู่ด้านหลังและดูฉากนี้และเขา รู้สึกตกใจอย่างมาก
ผู้ช่วยเสิ่น….มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อคืน คุณชายเย่ พาเธอออกไปจากวิลล่าด้วยตัวเอง!
“ให้ตายเถอะ!”เย่โม่เซินคำรามเสียงต่ำออก มา มือใหญ่ของเขายื่นไปทางเสิ่นเฉียว
เสิ่นเฉียวพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการสัมผัส ของเขา แต่เขาก็จับแขนผอมของเธอไว้ทั้งหมดใน ครั้งเดียว แล้วดึงเธอมา ได้ยินเขากัดฟันแล้วพูดว่า “ไปเรียกหมอมา”
เซียวซู่หยุดไปหนึ่งวินาทีแล้วพยักหน้า
หลังจากที่หมอมาแล้วพันมือของ เสิ่นเฉียว และถอนหายใจ “ตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้ อ่อนแอเกินไป ไม่ขยับเลยจะดีที่สุด
“รู้แล้วครับ ขอบคุณนะครับหมอ”เซียวซู่ ขอบคุณหมอในขณะที่ส่งเขาออกไป
เสิ่นเฉียวไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือใน กระบวนการทั้งหมด แต่ความแข็งแรงของเธอไม่ สามารถขัดขืนเย่โม่เซินได้
เป็นเรื่องแปลกที่คนบนรถเข็นสามารถมีพละ กำลังมากมายเช่นนี้?
“เย่โม่เซิน คุณปล่อยฉัน….”เสิ่นเฉียวโกรธ มากจนเธอพยายามที่จะหลุดพ้นจากมือของเขา แต่ มือของ เย่โม่เซิน จับอยู่แน่นหนาเหมือนโซ่เหล็ก
ดวงตาของเขามืดลงและน่ากลัว
“คุณน่าจะสงบลงหน่อย ไม่อย่างงัน…. ผมจะ โยนคุณลงจากที่นี่”
เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวขยับทันที
ริมฝีปากเรียวบางของ เย่โม่เซิน ขยับเล็กน้อย แล้วพูดเสริม “นี่คือชั้นหก”
เสิ่นเฉียว”…เย่โม่เซิน คุณบ้าไปแล้ว”
“เหอะ”อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย มือที่จับแขนของเธอค่อยๆ ใช้แรงเล็กน้อย “คุณกล้ามากที่กล้า เรียกชื่อผมตรงๆ”
เสิ่นเฉียวเส้นเฉียว เห็นว่าคิ้วของเขาขมวดคิ้ว และดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยแสงที่น่ากลัว เธอพูดอย่างไม่รู้ตัว”คุณคิดว่าฉันจะกลัวคุณเหรอ? ถ้ามีความสามารถ คุณก็โยนฉันลงไปเลย”
เย่โม่เซิน”…”
เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากสีซีดของเธอ “กลับกัน ถ้าฉันตาย คุณก็หนีไม่พัน”
ฆ่าคนชดใช้ด้วยชีวิต
“อ่า ใครบอกว่าตกลงไปแล้วจะตาย?”เย่โม่เซิ นขยับมือของเขาไว้ข้างหลังเธอ จับหัวของเธอเข้า มาใกล้ชิดกับตัวเอง ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็ ขยับเข้ามาใกล้กัน และการหายใจของทั้งสองก็ เกือบจะผสมกัน
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเย่โม่เซินเมื่ออยู่ต่อ หน้าต่อตาเธอนั้นใหญ่ที่สุดใหญ่จนตาเธอไม่ สามารถจดจ่อได้ เห็นเพียงดวงตาสีเข้มคมชัดที่เปิด เผยของเขาคู่นั้น และเสียงต่ำมีเสน่ห์ของเขาก็ดังขึ้น
ในหูของเธอ “ไม่ตายแต่พิการถึงจะเรียกว่าน่ากลัวที่สุดเมื่อ ถึงเวลา ….แขนหักหรือขาหัก ก็แค่นั่งบนรถเข็นทุกวันเหมือนผม”
“….”เสิ่นเฉียวหายใจไม่ออก รูม่านตาขยาย ตัวเล็กน้อย”คุณ!”
ไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดแบบนั้นกับตัวเอง เห็น ได้ชัด….เขานั่งรถเข็น เห็นได้ชัด….นั่นคือความเจ็บ ปวดของเขา!
นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดโอ้อวดมันออกมา
“อยากลองไหม?” เย่โม่เซินดันหัวด้านหลัง ของเธอ หน้าผากของพวกเขาชน ลมหายใจก็ผสาน เข้าด้วยกัน
เสิ่นเฉียว….ได้ยินการเต้นของหัวใจของเธอ เริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ
ถ้าก่อนหน้านี้มันเต้นแรงด้วยความโกรธ แต่ ตอนนี้มันเป็นเพราะเย่โม่เซินใกล้เข้ามา ลมหายใจ ของเขาค่อยๆล้อมรอบเธอ
กลิ่นฮอร์โมนของผู้ชายตามหลอกหลอนเธอ
การเต้นของหัวใจของเธอค่อยๆเต้นเร็วขึ้น เพราะความตื่นเต้น
ทันทีที่หายใจเธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขา
เสิ่นเฉียวกะพริบอย่างประหม่า และอารมณ์ใน ดวงตาที่สวยงามของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เธอประหม่ามากจนเธอยื่นมือออกไปผลัก หน้าอกเขา “คุณปล่อยฉัน….อิ้ม….”
โดยไม่ต้องบอกให้ทราบล่วงหน้า ริมฝีปากที่ อ่อนนุ่มของเธอถูกจูบ
เย่โม่เซินเกือบก้าวไปข้างหน้าคว้าริมฝีปาก ของเธออย่างรุนแรงโดยไม่รู้ตัว
ดวงตาของ เสิ่นเฉียวเบิกกว้างและแสงใน ดวงตาที่สวยงามของเธอสั่นไหวด้วยความ ประหลาดใจ
นึกไม่ถึงว่า…..เขาจะจูบเธออีก
หลังจากปล่อยตัวเธอเข้าไปในห้องดำ หลัง จากที่ให้เธอถูกจับไปโดยไม่หันมามองเธอ แต่กลับ กดหัวแล้วจูบเธอที่นี่
ที่จริงแล้วเขาคิดยังไงกับเธอ? คิดว่าเป็น อะไร????
เขาคิดว่าเธอช่างน่าสังเวชและน่าขบขัน เลย จงใจทำให้เธอขายหน้า?
เสิ่นเฉียวรู้สึกประหลาดใจในตอนแรก ต่อมา หลังจากที่เธอวกวน ความโกรธในใจของเธอก็เพิ่ม ขึ้น
แต่การจูบของ เย่โม่เซิน เริ่มลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ และแม้แต่การยัดลิ้นของเขาเข้าไปในปากของเธอโดยไม่ตั้งใจทำให้ซึมซับความหวานมากขึ้นและ กลิ่นหอมที่เป็นของเธอ
“อื้อ ปล่อย …”เสิ่นเฉียวดิ้นรนอย่างหนัก ไม่ ดิ้นรนยังดีกว่า พอดิ้นแล้ว เย่โม่เซินก็จูบลึกกว่าเดิม แม้แต่มืออีกข้างยื่นออกมาและบีบกรามของเธอไม่ ยอมให้เธอหลบหนีไประหว่างครึ่งทาง
เสิ่นเฉียวเหมือนถูกบังคับให้ต้องจูบเขา
ไม่มีอะไรสวยงามเกี่ยวกับการจูบแบบนี้ มีแต่ ความอัปยศอดสูเท่านั้น!
ความอัปยศอดสูที่ไม่มีที่สิ้นสุด!
เสิ่นเฉียวไม่สามารถผลักเขาออกไปได้ ได้แต่ คิดหาวิธีอื่นเท่านั้น
ทันใดนั้นเธอก็กัดลิ้นของเขาอย่างหนัก!
“โอ๊ย….”เย่โม่เซินถอนหายใจออกมา แล้ว ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
กลิ่นเลือดเต็มริมฝีปากของพวกเขาทั้งสอง
เมื่อ เสิ่นเฉียว คิดว่าเขาจะปล่อยมือของตัวเอง แต่ ใครจะรู้ว่าจริงๆ แล้วเขากัดริมฝีปากล่างของเธอ อย่างแรง “อื้อ–“ใบหน้าของเสิ่นเฉียวร้องออกมาด้วย
ความเจ็บปวด ใบหน้าเล็กๆของเธอยันเข้าหากัน
เยโม่เซิน ดึงริมฝีปากและลิ้นของเขาออกมา อย่างช้าๆ
“ยังจะกัดอีกไหม?”เขาพิงกับหน้าผากของ เธอและถาม ริมฝีปากของเขาแดงเป็นพิเศษเพราะ เปื้อนเลือด กับดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาคู่นั้น ทำให้เขา ดูมีเสน่ห์ในขณะนี้
เสิ่นเฉียว แตะริมฝีปากล่างของตัวเองที่เขา เพิ่งกัด เธอโกรธมากจนยกมือขึ้นและตบหน้าเขา
เพี้ยะ!
เพราะเธอไม่มีเรี่ยวแรงมากพอการตบเขา ของหน้าเธอก็ดูอ่อนแอและไม่เจ็บปวด
แต่สำหรับ เย่โม่เซิน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้ หญิงตบ เขาไม่ได้คิดว่าผู้หญิงที่ดูเหมือนจะไม่ สามารถรับมือกับความกลัวได้จู่ๆก็จะกล้าพอที่จะดี เขา
“นึกไม่ถึงเลยว่าเธอกล้า….”
เพี้ยะ!
เสิ่นเฉียว เข้ามาแล้วยกมือขึ้นและตบหน้า ของเขาอีกด้านหนึ่ง เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอ “นี่คือราคาที่ไร้
ยางอายของคุณที่ต้องจ่าย!”
เย่โม่เซินหันหัวกลับมา ดวงตาที่ดุร้ายเหมือน หมาป่า เหมือนจะฉีกเธอลงในท้องของเขา
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
