บทที่ 865 พบผู้ใหญ่

เรื่องนี้ หาน อสังเกตเห็นได้

ตอนที่สั่งอานพูดถึงฉือจีน ไม่เพียงแต่ทำให้แววตาอันอ่อน โยนหายไป อีกทั้งยังทำให้อุณหภูมิโดยรอบลดลงทันที

การเปลี่ยนแปลงอันรวดเร็วเช่นนี้ ถ้าไม่ได้รับผลกระทบทาง จิตใจมาก คงไม่สามารถแสดงออกมาได้เด่นชัดเช่นนี้

ทันใดนั้นหล่อนรู้สึกสงสัยขึ้นมา

ในตอนนั้นเกิดเรื่องบาดหมางอะไรขึ้นระหว่างนายท่าน อกับฉือนและถืออ่านกันแน่ ทำไมพี่น้องสองสาวจึงละเลยไม่ สนใจคนสูงอายุอย่างคุณปู่ และทิ้งเขาไปแบบนั้น

อีกอย่างหลายปีที่ผ่านมานี้ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน แต่ กลับไม่มีท่าทีการให้อภัยหรือชะล้างบาปให้กับคนแก่ท่านนี้เลย ความโกรธแค้นของสั่งอ่านหนักหนามาก

แต่ก็ยังคงรู้สึกน่าสงสัย แต่เมื่อมีศักดิ์เป็นลูกหลาน หล่อนก็ไม่ กล้าพอที่จะถามเรื่องอะไรแบบนี้ออกมา

และดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายดายขนาดนั้น คงเป็นแผลลึกใน

ใจของสังอาน

ไม่เช่นนั้น หล่อนคงไม่คิดลังเลนานขนาดนี้จึงจะยอมโทรมา

ตอบตกลงหล่อน
เมื่อคิดถึงตอนนี้ หาน จื่อพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณน้า ยอมมาหาครั้งนี้ จื่อรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก ถ้าติดปัญหา อะไรตรงไหน คุณน้าบอกชื่อได้เสมอนะคะ จื่อจะไม่ยอมให้ คุณน้าต้องลำบากเรื่องอะไรเลย”

นี่เป็นเรื่องของหล่อนแท้ๆ เพียงแต่ไม่มีวิธีอื่น หล่อนจึงต้องขอ ความช่วยเหลือจากสั่งอาน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สูงอานยิ้ม สายตาอันอ่อนโยนกลับมาอีก ครั้ง หล่อนมองไปที่หานจื่อ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาลูบ ท้ายทอยของหล่อน

“เด็กดี ขอบใจที่คิดเป็นห่วงแทนน้าเยอะมากขนาดนี้นะ แต่น้า ไม่เป็นไรจริงๆ ในเมื่อน้าตัดสินใจมาแล้ว เรื่องบางเรื่องก็ควร แก้ไขได้แล้ว”

หลบหนีปัญหา ไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด

หล่อนจะคอยดูว่า คุณปู่นั่นยังคิดจะทำอะไรอีก จะต้องรอให้ ถึงเมื่อไหร่จึงจะยอมวางมือ

นึกอะไรขึ้นมาได้ ทันใดนั้นสั่งอ่านพูดขึ้น “ฉันได้ยินมา ว่า…เธอท้องแล้ว?”

พูดถึงข่าวเรื่องท้องขึ้นมา สีหน้าของหาน จื่อเปลี่ยนไปเล็ก น้อย รีบพยักหน้าลง “เรื่องนี้ไม่เป็นยังไม่รู้

“ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะรู้ ตอนนี้เขาก็ลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว ได้ คุณธรรมสิ้นดี”
“ไม่โทษเขาหรอก สถานการณ์ในตอนนั้น….เขารอดชีวิตมาได้ ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว”

“เธอแก้ตัวแทนเขาเก่งจริงนะ ถ้าผู้ชายของฉันเป็นแบบนี้ ฉัน จะจัดการเขายกใหญ่ ให้เขารู้ว่าคำว่าเมียสะกดยังไง

หานมู่จื่อ: “..

คิดไม่ถึงเลยว่าสังอานจะดุดันขนาดนี้

เส้นทางไม่ไกลมากนัก ดังนั้นอีกไม่นานก็ถึงที่หมาย ระยะห่าง ของทั้งสองเข้าใกล้กันอีกครั้ง หานมจือกับสั่งอ่านไม่ได้คุยเรื่อง ราวเกี่ยวกับเย่โม่เชินกันอีก เพียงแค่คุยกันเรื่องทั่วไปว่าอีก ประเดี๋ยวจะไปกินอะไรกัน

หลังจากขึ้นไปบนรถ หานมู่จื่อเพิ่งสังเกตเห็นว่าเธ่โม่เซินไม่ได้ แตะต้องขนมปังถุงนั้นเลยแม้แต่น้อย หรือจะพูดได้ว่า ตั้งแต่เลิก งานจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้กินอะไรเลย กระทั่งน้ำก็ไม่ได้ดื่ม

ทันใดนั้น หานมู่จื่อรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที เขากลับไม่พูดบ่นสักคำ และยังเอาเสื้อคลุมให้หล่อนใส่อีก

เย่โม่เซ็นขับรถ สายตามองไปที่สูงอานที่นั่งอยู่ด้านหลัง ถาม ขึ้น “น้าสูง อยากทานอะไรไหมครับ?”

หานมู่จื่อเรียกหล่อนว่าน้าสั่ง เย่ไม่เซินก็ทำได้เพียงเรียกตาม หล่อน

คำว่าน้าสั่งที่ออกจากปากเขาทำให้สั่งอานรู้สึกตกใจกลัวขึ้นมา ผ่านไปสักพักจึงจะตั้งสติกลับมาได้ “น้าทานได้หมด ถามอ เถอะจ้ะ”

เมื่อหานมู่จื่อที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับได้ยินเช่นนั้น จึงพูดขึ้น “ฉันก็กินอะไรก็ได้ แล้วแต่คุณเลย”

เย่โมเงินไม่พูดอะไรต่อ ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ รถถูกจอดไว้ที่ ด้านหน้าของโรงแรมสไตล์ผสมผสานระหว่างจีนและตะวันตก เขาปลดเข็มขัดพลางพูดขึ้น: “นี่เป็นโรงแรมภายใต้ตระกูลฉือ อาหารมีทั้งจีนและตะวันตก อยากทานอะไรก็สั่งได้ตามสบายเลย ครับ”

หานมู่จื่อทอดถอนใจกับความละเอียดรอบคอบของเขา พลาง ปลดเข็มขัดออก

เมื่อลงมาจากรถ สั่งอานกลับยืนอยู่ด้านข้างรถและเงยหน้าขึ้น

มองโรงแรมอันหรูหราสวยงามด้วยความตกตะลึง

มองดูอยู่สักพักใหญ่ สายตาของหล่อนก็ปรากฏแววตาอัน เยือกเย็นขึ้นมา

“น้าสัง?” หานมู่จื่อเรียกหล่อน สูงอานตั้งสติขึ้นมาได้ แววตา อันเยือกเย็นก็หายไป ใบหน้ากลับมายิ้มแย้มอย่างอบอุ่นอีกครั้ง

“เมื่อครู่ฉันกำลัง มชมความสวยงามของโรงแรมแห่งนี้อยู่น่ะ ไปกันเถอะ”

กลับมาเยือนที่นี่อีกครั้ง ห่างหายไปนานหลายปี ผู้คนที่เดิน ผ่านไปมาล้วนแล้วแต่เป็นคนแปลกหน้า ไม่มีใครรู้จักหล่อน
ที่แท้เวลาสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้จริงๆ สิ่งของยังคง อยู่เหมือนเดิม แต่คนกลับเปลี่ยนไปหมดแล้ว

อาหารมื้อนี้ คงเป็นเพราะทานไปคุยไป สามทุ่มจึงจะทานกัน เสร็จ

หลังจากทานกันอิ่มแล้ว หาน จื่อหยิบมือถือออกมา กำลังจะ โทรจองห้อง กลับถูกมือคู่หนึ่งจับไว้เสียก่อน พูดด้วยเสียงนิ่ง ขรึม: “น้าสั่งนั่งเครื่องบินมานานขนาดนี้ คืนนี้เปิดห้องให้เขาพัก ด้านบนก่อนดีไหม

ที่นี่คือโรงแรม มีที่ทานข้าวแน่นอนว่าต้องมีที่พัก หาน จื่อ ได้ยินเช่นนั้นจึงนึกขึ้นมาได้

จริงสิ ที่นี่คือโรงแรมภายใต้ตระกูลยคือ ถ้าให้สั่งอานพักที่นี่ หล่อนจะรู้สึกต่อต้านรึเปล่า

เมื่อคิดถึงปัจจัยเรื่องนี้ หาน จื่อจึงหันไปมองสั่งอาน “น้าสัง?”

แน่นอนว่าน้าส่งอ่านความคิดของหล่อนออก ยิ้มและพูดขึ้น “ได้สิ เดินทางมาทั้งวัน น้าก็เหนื่อยแล้ว งั้นก็เปิดห้องที่นี่พักผ่อน เลยแล้วกัน”

เมื่อเห็นว่าหล่อนตกลง เยโม่เซ็นจึงเรียกพนักงานผู้รับผิดชอบ ให้มาจัดการเรื่องห้องพัก VIP ให้สั่งอาน จากนั้นพูดขึ้น: “น้าสั่ง หากคุณต้องการอะไรบอกผู้จัดการโรงแรมได้เลยนะครับ”

“ขอบใจจ้ะ วันนี้ลำบากพวกเธอเยอะแล้ว รีบกลับไปพักผ่อน กันเถอะจ้ะ”
หลังจากนั้นส่งอานก็ถูกผู้จัดการโรงแรมพาตัวออกไป

หานมู่จื่อเดินลงมาด้านล่างกับเย่โม่เซิน ระหว่างนั้นมือถือก็สั่น ขึ้น หานมู่จื่อรอให้เย่ ไม่เป็นไปเอารถก่อนจึงจะหยิบมือถือออก มา

เป็นข้อความที่ส่งมาจากน้าสั่ง หานมู่จื่อเหลือบมองดูสถานที่จอดรถ จากนั้นโทรหาสังอาน

“น้าสั่ง”

“อืม” สั่งอานตอบกลับ “ทางด้านฉือจีนยังไม่มีความ เคลื่อนไหวอะไรใช่ไหม? ช่วงนี้สังเกตการณ์เงียบๆไปก่อน ถ้ามี อะไรเปลี่ยนแปลง เธอรายงานฉันทันทีเลยนะ”

หานมู่จื่อตอบตกลง

“ค่ะ”

เมื่อวางสายลง หานมู่จื่อเก็บมือถือลง และเดินไปรอเย่โม่เชิ นททางออก

คนของโรงแรมรู้จักยฉือเซิน จึงให้ความเคารพเขามากเป็น พิเศษ แต่หานมู่จื่อซึ่งเป็นคนที่เขาพามา และตอนนี้กำลังรอเขา อยู่ที่ทางออก เมื่อทุกคนเห็นเช่นนั้นจึงอดไม่ได้ที่มองหล่อนด้วย ความอิจฉา ต่างพากันพูดซุบซิบขึ้นมา

ไม่นานนัก เช่โม่เป็นก็กลับมา หานมู่จื่อขึ้นรถไป ภายในรถเงียบสงัด ดูจากเส้นทางแล้วคงไปที่บ้านพักที่เย่ ไม่เงินได้จัดเตรียมไว้ให้หล่อนก่อนหน้านี้

หานคู่จื่อนึกถึงปฏิกิริยาตอนที่เขาเจอสั่งอานขึ้นมา ดูเหมือน ถูกกระตุ้นความทรงจำ จึงค่อยๆหันเหลือบมองเขา

แต่ใครจะไปคาดคิดว่าเยโม่เซินที่กำลังเม้มปาก และหันมา มองหล่อนพอดี

สายตาคู่นั้นมองด้วยความลึกซึ้ง จนทำให้หานคู่จื่อใจเต้น ระรัว

ทําไมเขาถึงมองตัวเองด้วยท่าทางแบบนั้นล่ะ หรือว่าเขาเกิด เอะใจอะไรขึ้นมา รู้สึกว่าตัวเองกำลังวางแผนทำบางอย่างกับ เขา?

จากนั้น หานมู่จื่อมองแววตาของคนจนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา พูดติดขัด: “มะ…มีอะไรเหรอ?”

นัยน์ตาสีดำของเย่โม่เป็นปรากฏรอยยิ้มขึ้นอันขำขันขึ้น

“อันที่จริงคุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้

“ห้ะ?”

“ต่อไปถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ก็บอกฉันมาตรงๆว่าไปพบผู้ใหญ่ ฉันไปกับเธออยู่แล้ว”

หานมู่จื่อ: “..

ทันใดนั้น หล่อนรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาทันที เป็นเพราะเย่ ไม่เซินคิดว่าสั่งอานคือน้าของหล่อน จึงคิดว่าการเจอกันครั้งนี้คือการมาทำความรู้จักพบเจอผู้ใหญ่? “อีกอย่าง ถ้าบอกฉันล่วงหน้า ฉันจะแสดงออกได้ดีกว่านี้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ