บทที่ 746 ผู้หญิงที่แปลกประหลาด

ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่พยายามเข้าหาเขาใน ช่วงนี้เลย

สายตาที่เธอมองตนเองนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ไม่มี

ความประหม่าตกใจเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกนี้ดูจริงใจ

“ช่วยฉันด้วย…..

หาหมอยังคงขอความช่วยเหลือจากเขา แต่ว่าความสิ้นหวัง นัยน์ตานั้นกลับยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

ผู้ชายที่ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอลำบากแม้เพียงเล็กน้อย มา ตอนนี้กลับยืนอยู่ข้างๆ มองดูอย่างเย็นชา

หรือว่า จะเป็นอย่างที่ซูจิ๋วและหานชิงบอกจริงๆ เขาจำเธอไม่ ได้จริงหรือ

แต่ว่า ทําไมเขาถึงจําเธอไม่ได้แล้ว ทำไมกัน

หาน จ๋อตะโกนออกมาอย่างทนไม่ได้ ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อว่า คุณจะไม่รู้จักฉัน ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ พวกคุณปล่อยฉันนะ”

มองเธอที่อยู่ตรงหน้าถูกชายร่างสูงใหญ่จับยึดแขนขาวเนียน

ไว้จนเป็นรอยแดง เยโม่เป็นก็โกรธขึ้นมา คิ้วขมวดเตรียมจะให้ พวกเขาปล่อยเธอ

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนักแน่นของผู้ชายคนหนึ่งดังแทรกเข้ามา
“ขอโทษครับ ขอรบกวนหน่อยนะครับ น้องสาวผมจําคนผิด ผมจะเธอกลับไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยเธอได้หรือยังครับ

คนสองคนที่จับหาน จื่ออยู่นั้น ก็สัมผัสได้ว่าเธอแตกต่างจาก ผู้หญิงคนอื่น มองไปที่ทานซึ่ง ที่แต่งตัวภูมิฐานสะอาดสะอ้าน คง ไม่น่าจะเป็นพวก โกหกหลอกลวง

ดังนั้นพวกเขาสองคนจึงปล่อยเธอ

วินาทีที่หาน จื่อเป็นอิสระนั้นเองเธอก็เดินตรงเข้าไปหาเย่ ไม่ เงิน แต่กลับถูกทานชิงคว้าแขนเอาไว้ได้ก่อน

“หยุดก่อเรื่องได้แล้ว กลับไปเถอะ!”

“พี่คะ พี่ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปถามเขาให้รู้เรื่อง ว่าเขาลืมฉันได้ อย่างไรกัน ฉันไม่เชื่อ……..ต้องมีอะไรมีปัญหาแน่ พี่ช่วยฉันหน่อย นะได้มั้ยคะ ไม่ ฉันไม่ต้องให้พี่ช่วยฉัน พี่ปล่อยฉัน ฉันจะไปถาม เขาด้วยตัวเอง”

เพราเย่ไม่เป็น หานมู่จื่อจึงเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้อีกแล้ว เดิมที่เขาแกล้งสมมุติขึ้นมานั้นก็ทำให้เธอแทบรับไม่ได้อยู่แล้ว

ตอนนี้เรื่องกลับกลายเป็นความจริง เย่ไม่เป็นยังยืนมองอยู่ ข้างๆด้วยสายตาเย็นชา หานมู่จื่อใกล้จะสติแตกเต็มทน

เรี่ยวแรงหานซึ่งมีพลังมาก ควบคุมเธอไว้ได้ ไม่ให้เธอไปด้าน หน้าได้แม้แต่น้อย

เขาเงยหน้าขึ้น สบตากับเย่ไม่เป็น
เปโมเช่นก็มองเขา

“ขอโทษครับ น้องสาวผมจำคนผิด ทำให้คุณคนนี้ไม่สบายใจ ผมขอโทษคุณแทนน้องผมด้วย คุณคงไม่ถือสานะครับ

เย่ ไม่เช่น”……”

มุมปากเขากระดกขึ้น ทําท่าทางตามสบาย

ทานชิงลากหาน จื่อออกไป หานมู่จื่อไม่ยอม ขัดขืนอยู่ตลอด แววตายังคงจับจ้องอยู่ที่เย่ ไม่เป็น

“พี่ พี่ปล่อยฉันนะ ฉันมีเรื่องจะถามเขาตั้งมากมาย พี่ปล่อยฉัน

…..ปล่อยฉัน”

เธอไม่อาจสู้เรี่ยวแรงของหานซึ่งได้ ได้แต่มองดูเย่ ไม่เซ็นจาก ไปไกลๆขึ้นเรื่อยๆ

เยโม่เซินรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้คงจำคนผิดจริงๆ ไม่อย่าง นั้น….คงไม่คลั่งสติแตกแบบนั้นต่อหน้าพี่ชายตัวเอง

แต่ว่า นี่มันเกี่ยวอะไรกับเขาเล่า

เขาหมุนตัว สาวเท้าเดินจากไป

เดินออกไปไม่รู้ว่าไกลแค่ไหน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องของผู้ หญิงคนนั้น

เยโม่เซ็นชะงักฝีเท้าลงอย่างไม่รู้ตัว หันร่างกลับไปตาม สัญชาตญาณ

แวบแรก เย่ ไม่เป็นก็เห็นน้ำตาที่เมื่อครู่หญิงสาวพยายามสะกดกลั้นไว้ตลอด มาตอนนี้กลับไหลพรั่งพรูออกมาราวกับฝน แต่ละหยดร่วงหล่นออกมา

เธอร้องออกมาว่าไม่ตลอดเวลา อาจเป็นเพราะสุดท้ายแล้ว อารมณ์ของเธอแปรปรวนมากเกินไป จึงทำให้หมดสติไป จ กนั้นเย่ ไม่เซินก็เห็นชายหนุ่มที่กำลังประคองเธออุ้มเธอไปที่รถซึ่ง จอดอยู่ด้านข้าง

“คุณชายเซ็น คุณดูอะไรอยู่ครับ”

คนที่ตามมาด้านหลังเขาถามขึ้น พอได้ยิน เย่ โม่เซินก็ดึงสติกลับมา ส่ายหน้า

“เปล่า”

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมองผู้หญิงคนนั้นนาน ขนาดนี้ด้วย ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาไหล พรั่งพรูนั้นราวกับประทับตราตรึงอยู่ในก้นบึงหัวใจของตน

จําคนผิด…..จริงๆเหรอ

“ใช่ครับคุณชายเงิน ให้คุณครับ ลูกน้องยื่นผ้าเช็ดหน้าสะอาดให้เขาผืนหนึ่ง เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วทำอะไร

ลูกน้องมีสีหน้าตกใจ”คุณชายเป็นไม่ได้รักสุขอนามัยเหรอ ครับ ปกติหากมีคนมาแตะต้องตัวคุณ คุณก็จะรู้สึกไม่สบายไปทั้ง ตัวต้องฆ่าเชื้อทันที ลืมไปแล้วเหรอครับ เมื่อครู่ผู้หญิงคนนั้นจับมือคุณด้วยนะครับ

คําพูดของอีกฝ่ายทําเอาเขาตกตะลึงอยู่ที่เดิม

ใช่สิ เมื่อครูผู้หญิงคนนั้นจับมือเขา แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกว่าไม่ สบายอะไร ตอนแรกยังรู้สึกเหมือนซาๆเข้าไปถึงห้องหัวใจ

ไม่เพียงเท่านั้น เขายัง…ดูเหมือนเขายังเป็นฝ่ายม้วนเส้นผม สลายของเธอในมือเล่นเองอีกด้วย

ปกติแล้ว เขาจะไม่มีทางทำแบบนี้

เยโมเงินขมวดคิ้ว รับผ้าเช็ดหน้าไป ก้มหน้าเช็ดมือ

ดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาลอ่อนองนั้นลอยขึ้นมาตรงหน้าเขาอีก ทำให้เยโม่เป็นวุ่นวายใจ เขาโยนผ้าเช็ดหน้าให้ลูกน้อง เอ่ย ว่าเอาไป

“ครับ” ลูกน้องรับมา จากนั้นก็เอ่ยนอบน้อมว่า “คุณชายเ นครับ นายท่านให้คุณไปพบตอนนี้เลยครับ”

ฉือจินเหรอ เย่ ไม่เซ็นพยักหน้า”ฉันรู้แล้ว

สิ่งปลูกสร้างที่หรูหราคลาสสิกตั้งตระหง่านท่ามกลางป่าไผ่ เขียวขจี

ที่นี่ เป็นที่ที่ถือจีนซื้อเอาไว้ เพราะว่าเขาเป็นคนจีน ต่อมา ย้ายมาสร้างความเจริญรุ่งเรืองในต่างประเทศ ดังนั้นเขาจึงสั่ง ให้คนสร้างที่นี่ขึ้นมา โอบล้อมไปด้วยสิ่งปลูกสร้างที่มีความเป็น
จากการออกแบบจนถึงเป็นรูปเป็นร่าง (ฉือจีนเฝ้าดูด้วย

ตบเองมาตลอด

ใครจะคาดคิดว่า คฤหาสน์ส่วนตัวของคู่ฉือจีน จะมีต้นไม้ใบ หญ้าสะพานเล็กๆ แม้แต่ประตูก็ยังเป็นประตูโบราณแบบกลม เลย

ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่ถนนก็ยังทำมาจากก้อนหินก้อนเล็กเรียง กันออกมา ช่องว่างระหว่างก้อนหินที่มีหญ้าสีเขียวแซมอยู่ สอง ข้างทางเต็มไปด้วยพืชพันธุ์ไม้นานาชนิด ให้ความรู้สึกเหมือน ที่พักตากอากาศบนเขา

นี่คือบ้านในแบบที่ฉือจีนชอบ

นอกจากนี้ ทุกครั้งที่มีการประมูลของโบราณ เขาก็มักจะไป

ร่วมงาน

แต่ทุกคนต่างก็รู้ชื่อของฉือจีน ยิ่งรู้ดีว่าชื่อของเขาต้องมีการ ลงทะเบียนของโบราณเอาไว้ เพราะเขาเป็นนักสะสมของโบราณ ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง

เงาของร่างสูงใหญ่ทอดยาวข้ามสะพาน เดินผ่านถนนหิน จาก นั้นก็เข้ามาในบ้าน

“คุณชายเงินมาแล้วเหรอครับ นายท่านรอท่านอยู่ที่ห้อง หนังสือครับ”

แม้จะอยู่ต่างประเทศ แต่ว่าคนใช้ที่ช่วยงานเขาที่นี่ล้วนเป็นคน จีนทั้งหมด เป็นคนที่เขาพามาก่อนหน้านี้ เป็นคนเก่าคนแก่ คนสนิทของเขา

“รู้แล้ว”

เอไม่เช่นเดินไปทางห้องหนังสือ เคาะประตู เสียงเคร่งขรึมตัว ออกมาจากด้านใน

“เข้ามาเถอะ”

เย่ไม่เซ็นจึงได้เปิดประตูเข้าไป

นายท่านถือไม้เท้านั่งอยู่บนโซฟามะฮอกกานี กำลังพูดคุยบาง อย่างกับคนตรงหน้า

“อาเซิน มาแล้วเหรอ” คือจินไปที่เก้าอี้ข้างๆตนเอง แสดง ความหมายให้เย่ ไม่เซินนั่งลง

“ผู้อำนวยการเห่าจะกลับไปที่จีนช่วงระยะหนึ่ง ก่อนจะไปเขาก็ เลยแวะมาหาตาที่นี่ก่อน อยากมาดูว่าร่างกายของหลานฟื้นตัว เป็นปกติอย่างไรบ้างแล้ว”

ผู้อำนวยการเห่าที่ในมือถือถ้วยชาอยู่ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มพลาง เอ่ยว่า “ใช่ครับ ลูกและภรรยาผมอยู่ที่โน่น ครั้งนี้กลับไปก็อาจจะ ครึ่งค่อนเดือน จึงตั้งใจแวะมาดูสภาพร่างกายของคุณชายเ นก่อน ช่วงนี้ยังมีอาการเวียนหัวอยู่มั้ยครับ

เย่ ไม่เซ็นเม้มริมฝีปากบาง ส่ายหน้า

ตอนแรกที่เขาฟื้นขึ้นมานั้น พอพยายามรื้อฟื้นความทรงจำที่ หายไป ก็จะปวดหัว จากนั้นก็จะไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ
ช่วงนี้ เขานับวันยิ่งจะสงบนิ่งมากขึ้น ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีอาการ วิงเวียนแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ