บทที่ 816 ไม่มีอารมณ์ตื่นเต้นเอาซะเลย

บทที่816 ไม่มีอารมณ์ตื่นเต้นเอาซะเลย

เหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ถูกผู้หญิงเข้ามากอดแบบนี้ เย่ไม่ เงินยืนตัวเกร็งไม่กล้าขยับตัว

รูปร่างของเธอกับเขาไม่เหมือนกัน เธอตัวนุ่มนิ่มเหมือนสำลี ทำให้รู้สึกอยากจะกอดไว้ไม่ยอมปล่อย

เยโม่เซ็นเตรียมจะยกมือขึ้นมากอด แต่กลับถูกหานคู่จื่อผลัก เขาออกห่างซะก่อน

“คุณควรจะกลับได้แล้วค่ะ”

เย่ไม่เป็นหนังตากระตุก ทำไมท่าที่เปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ก่อนที่เขาจะ ถูกผลักออกมาจากห้อง หลังจากที่หาน จื่อพูดกับเขาว่าลาก่อน เธอก็ปิดประตูลง โดยไม่มีลังเล

บนทางเดินที่มืดมัว มีแค่เย่ไม่เป็นที่ยืนเปล่าเปลี่ยวอยู่กับ เสียงร้องของห้องข้างๆ

ผู้หญิงใจร้าย

วินาทีก่อนหน้ายังบอกว่าชอบเขาอยู่เลย แต่วินาทีต่อมากลับ ผลักเขาออกจากห้อง ทำไมถึงได้เดาใจยากแบบนี้นะ
เย่โม่เซ็นหรี่ตามองไปที่ห้องข้างๆ

เธอพักอยู่ที่นี่ หรือว่าจะต้องทนฟังเสียงแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องของคนอื่น แต่ไม่เป็นก็ยังไม่ชอบใจ อยู่ดี

หลังจากที่ท่านจื่อล็อกประตูเรียบร้อย เธอก็รีบเดินเข้าไปใน ห้องน้ำ แล้วหยิกแก้มตัวเองตรงหน้ากระจก พอรู้สึกว่ายังความ รู้สึกเจ็บอยู่ ถึงได้รู้ว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ความฝัน

เย่ไม่เป็นเปลี่ยนไปเร็วมาก นี่เป็นสิ่งที่เธอเองก็คิดไม่ถึง เหมือนกัน

เธอคิดว่า… เขาจะหมั้นหมายกับคนอื่น แล้วกลายเป็นคน

แปลกหน้าต่อกันซะอีก

พอมองตัวเองในกระจก หานมอก็ค่อยๆระบายยิ้มออกมา

แต่รอยยิ้มนั้นก็หายไปในเวลาไม่นาน สีหน้าของหานคู่เอก ลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตวนเจอคุยกับเธอเมื่อ ตอนกลางวันขึ้นมา

ข่าวของเธอกับเย่ไม่เป็นในต่างประเทศถูกลบข้อมูลทิ้งไปจน หมด นั่นก็หมายความว่าคนที่รู้เรื่องของพวกเธอมีไม่มาก อีกทั้ง ถึงแม้จะรู้ก็คงถูกซื้อตัวไปหมดแล้ว

ส่วนคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เป็นใคร ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะ คาดเดา
ในตอนแรกทานมอก็เคยคิดถึงวิธีนี้เพื่อเข้าหาเย็ไม่เป็น แต่ เป็นเพราะตระกูลยูอยิ่งใหญ่จนเรียกได้ว่ามีอิทธิพลมาก

ไม่มีทางที่ตระกูลยคือจะไม่รู้เรื่องของเธอกับเขา

ดูท่าทาง เรื่องราวคงจะยากกว่าที่เธอคิดเอาไว้

หานจื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะกดโทรไปหาจิ๋ว แต่พอ มองเวลาก็ลังเลใจ ในเวลานี้เธอน่าจะยังไม่เลิกงานเลยล่ะมั้ง

หาน จื่อรู้สึกจนใจ จึงกดพิมพ์ข้อความส่งไปให้จิ๋ว บอกให้ เธอพรุ่งนี้ว่างแล้วติดต่อกลับมา

หลังจากที่ส่งข้อความเสร็จ ทานชื่อก็ตัดการตัวเอง ก่อนจะ นอนหลับไป

ในคืนนี้ หาน จื่อกลับฝันขึ้นมา

เธอฝันถึงภาพเหตุการณ์ตอนที่เย่ ไม่เป็นผลักเธอซิดบานประตู ก่อนจะจูบเธอ เพียงแต่ว่าเก๋ไม่เห็นในความฝันจะจูบร้อนแรงกว่า ในความเป็นจริง ทำให้เธอหมดแรงต้านทาน

ตอนที่หาน จื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าข้างนอกก็สว่างแล้ว เธอกระพริบตาไปมา ก่อนจะพลิกตัว รู้สึกตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรง

ความฝันกับความจริงมาบรรจบกัน

ทำให้หาน จื่อแยกแยะไม่ถูกว่าอันไหนเป็นความจริง อันไหน เป็นความฝัน

แต่ก็ในเวลานี้ เธอจะต้องรีบลุกขึ้นมาแต่งตัวไปทำงานได้แล้ว
หลังจากหาน จื่อแต่งตั้งเรียบร้อย เตรียมตัวจะไปทำงาน ก็ เจอเข้ากับคู่รักห้องข้างๆออกมาจากห้องพอดี ฝ่ายหญิงซบตัว ฝ่ายชายไว้ แล้วพูดเสียงหวาน “เช้าวันนี้เราจะกินอะไรกันดีคะ

ฝ่ายชายพูดตอบด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู “คุณอยากกินอะไร ผมตามใจคุณทุกอย่างเลย

ในขณะที่กำลังพูด ฝ่ายหญิงมองมาทางหาน จื่อ เพราะเป็น เพื่อนบ้านกัน เธอจึงส่งยิ้มหวานให้ทานอ

พอเห็นแบบนั้น หานมู่จื่อก็นึกถึงเสียงที่ได้ยินเมื่อคืนขึ้นมา ใบหน้าของเธอจึงเริ่มรู้สึกร้อน เธอก้มหน้าทักทาย ก่อนจะรีบเดิน จากไปทันที

ในขณะที่กำลังเดินทางไปทำงาน หานมอก็กดรับสายที่เฉียว จื้อ โทรมา

“ฮัลโหล”

“พี่สะใภ้ เมื่อคืน เอ่อ…”

หานมู่จื่อ “…

“เมื่อคืนถือไปหาคุณหรือเปล่า เขาได้อธิบายเรื่องราวให้คุณ

ฟังไหม”

เฮ้อ เฉียวซื้อเป็นพวกชอบอยากรู้เรื่องของคนอื่นจริงๆ

หานคู่จื่อตอบกลับอย่างจนใจ “คุณอยากรู้ถึงขนาดนี้ ทำไมไม่ ไปถามเขาตรงๆเลย ไม่เร็วกว่าเหรอคะ”
ทางฝั่งเดียว อเบะปากทันทีที่ได้ยิน “ไม่เอาหรอกครับ ผมกล้า ถามเขาที่ไหนกัน เมื่อคืนหลังจากที่ผมเผลอหลุดปากบอกคุณไป คุณรู้ไหมว่าเขามองผมเหมือนอยากจะฆ่าผมให้ตายเลยล่ะ แต่ ว่านะพี่สะไภ้ ถือเป็นผู้บริสุทธิ์ เรื่องนี้ผมยืนยันได้

ผู้บริสุทธิ์ หาน จื่อค่อยๆหลับตาลง

เฉียวจื้อยังคงพูดต่อ “เมื่อวานผมไปร้านอาหารที่ตระกูล อกับตระกูลตวนนัดกินข้าวกัน หลังจากที่ซื้อกลับไปได้สักพัก คุณปู่จือกับคุณปู่แห่งตระกูลตวนก็เดินออกมา คุณรู้ไหมว่าผม เห็นอะไร”

หานมู่จื่อ “… อย่าพูดลับลมคมใน รีบบอกมาตรงๆค่ะ “โธ่ พี่สะใภ้ที่ไม่มีอารมณ์ตื่นเต้นกับเขาซะเลย ในเวลาแบบนี้ คุณต้องถามผมอย่างแปลกใจและอยากรู้ถึงจะถูกสี ไม่ใช่พูด เสียงดุขนาดนี้”

“ก็ได้ ก็ได้ ผมบอกก็ได้ หลังจากที่ถือเดินจากไปไม่นาน ผมก็ คิดจะอยู่รอสังเกตการณ์ ตอนที่คุณปู่มือเดินออกมา สีหน้าของ เขาดูแย่มาก คุณปู่แห่งตระกูลตวนเองก็มีสีหน้าบึ้งตึง ตวนเส เดินตามหลังเขาเงียบๆ ใบหน้าเลอะไปด้วยคราบน้ำตา อุ๊บส์ ผมว่าเธอคงแต่งตัวแต่งหน้ามาอย่างดี แต่น่าเสียดายที่คนบาง คนไม่สนใจ

ความเสาอย่างนั้นเหรอ…
หาหมอคิดไม่ถึงเลยว่าชื่อของผู้หญิงคนนี้จะปรากฏขึ้นมา ในชีวิตของเธอและเย่ไม่เป็นอีกครั้ง

หลังจากที่เคยเจอกันก่อนหน้านี้ เธอก็รู้สึกไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายมีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็ยังพยายามจะคบกับ เย่ไม่เชิมอีก

เหมือนว่าครั้งนี้…

ถึงแม้เย่ไม่เห็นจะความจำเสื่อม แต่ตวนเสวรู้อยู่แก่ใจเรื่อง ของเธอกับเยโมเงิน กลับยังคิดจะหมั้นหมายกับเขาอีก

เหอะ คนสมัยนี้เพื่อความต้องการของตัวเองแล้ว แม้แต่ศีล ธรรมของความเป็นคนก็ไม่สนใจแล้วเหรอ

“พี่สะใภ้ ไม่ว่ายังไงผมก็ดูออก ในสายตาของฉือมีแต่คุณคน เดียว ถึงแม้ว่าพวกคุณสองคนจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่คุณกลับ ทำให้ฉือหลงรักได้แบบนี้ จะต้องมีเสน่ห์ของตัวเองแน่นอน ดัง นั้น… แหะแหะ หลังจากนี้ไปผมจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องของพวก คุณสองคนอีกแล้ว

พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ หานมอก็นึกขึ้นมาได้ว่าช่วงที่ผ่านมา เฉียวจอมักจะสร้างสถานการณ์ให้พวกเธอได้อยู่ด้วยกันตลอด ตอนที่ทั้งสามคนอยู่ด้วยกันเขาก็มักจะพูดกระตุ้นเย่ไม่เป็นเสมอ

จะบอกว่าเขาว่างมาก ก็ไม่มีความจำเป็นต้องทุ่มเทแรงกาย แรงใจถึงขนาดนี้

หาน จื่ออดที่จะถามออกมาไม่ได้ “เฉียวจื้อ ทำไมคุณถึงต้องช่วยเหลือฉันด้วย

เฉียวจื่อส่งเสียง หะ ออกมา ก่อนจะพูด “ก็ไม่ทำไมครับ คงจะเป็นเพราะว่าผมว่างมากจนเบื่อล่ะมั้ง”

“ถึงจะเบื่อมากแค่ไหน ก็ไม่จําเป็นต้อง……

“เอาล่ะครับ พี่สะไภ้ ตอนนี้คุณกำลังเดินทางไปทำงานแล้วใช้ ไหม งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้ว

พอพูดเสร็จ อีกฝ่ายก็กดวางสายไปอย่างรวดเร็ว จนหาน จื่อ ตั้งตัวไม่ทัน

พออีกฝ่ายวางสายไป หาหมอก็วิ่งตะลึงไป ก่อนจะเก็บ โทรศัพท์ใส่กระเป๋า

เฉียวจอคนนี้… ที่เขายอมช่วยเหลือเธอถึงขนาดนี้ เธอรู้สึกว่า

เรื่องราวมันไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด

เขาจะต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่นอน

แต่จะเป็นเรื่องอะไร เธอเองก็ไม่รู้ แต่ว่า….. เขาไม่ได้คิดร้ายกับ เธอแค่นั้นก็พอแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ