บทที่ 767 เข้ามา

ตอนกลางคืนนอนไม่หลับ?

หานคู่จื่อก็นึกถึงคำพูดของซูจิ๋วที่เคยบอกเธอ บอกว่าเย่ไม่ เป็นจะสูญเสียความทรงจำ เนื่องจากสมองได้รับการกระทบ กระเทือน ดังนั้นจึงเกิดอาการอย่างนี้ขึ้นมา

เขานอนหลับไม่สนิท เป็นเพราะประเด็นเรื่องสมองกระทบ กระเทือนด้วยหรือเปล่า?

หานคู่จื่อนึกย้อนไปเล็กน้อย ความจริงในตอนที่เจอเย่ไม่เป็น ขอบตาเขาดูคล้ำลงอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าการนอนหลับของเขา ไม่ดีนัก

การนอนหลับแย่ขนาดนี้ ยังดื่มกาแฟเพื่อกระตุ้นร่างกายเยอะ

ขนาดนี้ หาเรื่องตายหรือไง

เมื่อนึกถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมาอย่างมาก คนผู้นั้นทำไมถึงไม่ดูแลร่างกายของตัวเองขนาดนี้นะ

ดังนั้นแล้วหลังจากที่เลิกงาน หาน จื่อก็ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อนมผงพร่องมันเนยกลับบ้านไปกระป๋องนึง แล้วก็ได้เอาไป บริษัท ในวันต่อมา

แก้วแรกในเช้านี้ ก็คือนม

ในตอนที่พี่หลินเห็นนมแก้วนี้ ก็ยังคิดว่าหานจื่อซงมาให้ตนดังนั้นแล้วจึงเอ่ยออกไปว่า “จ๋อ ฉันไม่ดื่มนม เธอก็ไม่ต้องชงมา ให้ฉัน รีบไปชงกาแฟให้คุณชายเงินได้แล้ว”

หาหมอเอ่ยออกไปอย่างอึกอัก “พี่หลิน นมแก้วนี้เป็นของคุณ ขายเงินค่ะ”

นึกไม่ถึงว่าพี่หลินจะเข้าใจผิดขึ้นมา หาหมอก็เลยรู้สึกทำตัว ไม่ถูกขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ต้องจำใจเอ่ยออกไป เมื่อวานไม่ใช่ว่า พวกเราก็คุยกันเรื่องที่คุณชายเซ็นนอนหลับได้ไม่ดีนักไม่ใช่หรอ คะ? ฉันก็เลยคิดว่า เขาไม่อาจดื่มกาแฟอีก คุณภาพการนอนที่ จากเดิมไม่ดีอยู่แล้ว ถ้าดื่มกาแฟบ่อยไปล่ะก็ คุณภาพการนอน ของเขาจะยิ่งแย่ลง ฉันก็เลยเปลี่ยนกาแฟให้เขา…

นมอุดมไปด้วยสารอาหาร แล้วยังสามารถเสริมแคลเซียมได้ ด้วย ดื่มในตอนเช้า หรือตอนเย็นก็ดีทั้งนั้น

พี่หลินเมื่อได้ยินดังนั้นแล้ว ก็เบิกตากว้างมองมาอย่างตื่น ตกใจ “นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะถือสิทธิ์เปลี่ยนกาแฟมาเป็นนมให้ กับคุณชายเซิน?”

หานอกระอักกระอ่วนใจขึ้นมา รู้สึกเหมือนหัวของตัวเองจะ

ระเบิดออกมาเสียให้ได้ “ไม่ใช่ว่าการนอนหลับของคุณชายเป็นไม่ดีนักไม่ใช่หรอคะ?

ก็เลย…

พี่หลินก้าวเข้ามา กดเสียงต่ำพร้อมเอ่ยออกไป “เธอนี่ ไม่กลัวตายหรือไงหา”

“คะ?”

“คุณชายเงินต้องการกาแฟ เธอมาเปลี่ยนเป็นนมให้เขา เธอ อยากถูกไล่ออกหรือไง?

หาน จื่อส่ายหน้าออกไปเล็กน้อย แน่นอนว่าเธอไม่อยากถูก ไล่ออกอยู่แล้ว แต่เธอเป็นห่วงสุขภาพของเย่ไม่เป็นมากกว่า เธอ อยากลองเสี่ยงดูสักครั้ง ถ้าเกิดเย่ ไม่เป็นยอมดื่มขึ้นมาล่ะ?

เห็นสีหน้าดื้อดึงของเธอแล้ว ท่าทางเหมือนราวกับว่าจะไม่ เปลี่ยนความคิด พี่หลินหลับตาลงแป๊บนึง ในตอนที่ลืมตาออก มาอีกครั้งก็ได้เอ่ยถามเธอออกไป “คิดแทนคุณชายเป็นอย่างนี้ ขนาดฉันบอกแล้วว่าเธออาจจะถูกไล่ออกได้เธอก็ยังยืนกรานที่ จะเสิร์ฟนมให้เขาให้ได้ เธอคงมีความคิดแบบเดียวกันกับพวก เด็กผู้หญิงพวกนั้นใช่มั้ย?”

หานมู่จื่อ “…”

“ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ? ฉันก็ว่าแล้วว่าเด็กผู้หญิงอย่างพวกเธอ นะ ก็ไม่ใช่แค่จะต้องมีหน้าตาที่ดูดีสักหน่อย นิสัยดูเย็นชาสัก หน่อย ชาติตระกูลดีหน่อย รูปร่างสัดส่วนต่างๆ ทั้งนั้น ทั้งยังมี หัวคิดทางธุรกิจอีกใช่มั้ยล่ะ? ถึงว่าทำไม…แต่ละคนถึงได้ชอบ เสนอตัวกันเข้ามานะ?”

พูดจบ ตัวพี่หลินเองก็ยังรู้สึกว่าถือเป็นช่างยอดเยี่ยมเสีย

จริง
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ เขาช่างยอดเยี่ยมเสียจริง ถ้าเธอไม่กลัว ตาย เธอก็เอานมไปให้เขาเถอะ

เมื่อเธอพูดจบ หานมอก็ได้พยักหน้าออกไป ก้มลงไปยกนม ขึ้นมา “พี่หลิน งั้นฉันเอานมไปให้เขาก่อนนะคะ”

พี่หลิน …ฉันแค่พูดออกไปอย่างนั้นเอง เธอยังคิดจะเอาไปให้ เขาจริงๆงั้นหรอ? ความกล้าของเธอช่างเยอะเสียจริงนะ ฟัง หลินแนะนำสักค่านะ ถึงเธอจะชอบคุณชายเป็น แต่ก็ต้องมีเวลา อยู่ข้างกายเขาให้นาน ใช่มั้ยล่ะ? มีเวลาก็จะได้มีโอกาสทำ คะแนนกับเขาได้ไง เธอเพิ่งจะได้เข้ามาไม่กี่วัน วันนี้เข้าไปเสิร์ฟ นมให้เขา ถึงตอนนั้นคุณชายเป็นเกิดไม่พอใจจนไล่เธอออกขึ้น มา ต่อไปโอกาสที่เธอจะแอบมองเขาจากที่ไกลๆก็จะไม่มีแล้ว นะ ”

“พี่หลิน เข้าใจผิดแล้ว” หานมู่จื่อเอ่ยพูดปฏิเสธเสียงหวาน พร้อมทั้งพยายามพูดอธิบายออกมา ” ฉันจะเอานมให้คุณชาย เงิน ก็เพื่อสุขภาพของเจ้านาย ถ้าการนอนหลับของเขา แล้วยัง ไม่ดื่มกาแฟทั้งวันแบบนี้ล่ะก็ ฉันก็ไม่เอานมให้เขาแบบนี้หรอก

พี่หลินคิดในใจ ฉันจะพยายามเชื่อแล้วกันนะ

หานมู่จื่อกลับไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมาอีก พร้อมยกนมออกไป จากห้องเลขาทันที

หลังจากที่เธอเดินออกไป พี่หลินก็ยังคงยืนส่ายหน้าถอน หายใจอยู่ตรงจุดเดิม
เด็กผู้หญิงดีๆคนนึง ทำไมถึงคิดไม่ได้กันนะ? ถึงแม้ว่าจะรัก ชอบเขาก็ต้องมีขีดจำกัดบ้าง นี่เพิ่งมาทำงานได้ไม่กี่วัน คิดว่าน่า จะเพราะเมื่อวานคุณชายเห็นไม่ได้อาละวาดเธอออกมา ก็เลยเอา ไปคิดเข้าข้างตัวเองขึ้นมา??

เฮ้อ เด็กสาว น้าหวั่นไหวไปได้ง่ายจริงๆ

พี่หลินคิดว่าเธอน่าจะต้องจัดการเรื่องหาผู้ช่วยเลขาใหม่อีก ครั้ง จากบทเรียนที่น่าเศร้าครั้งนี้ เธอตัดสินใจแล้วว่าครั้งต่อไป เธอจะไม่หาผู้ช่วยผู้หญิงแล้ว หาผู้ช่วยชายสักคนก็พอแล้ว

ทางด้านอีกฝั่งนึงนั้น หาน จื่อยกันมมาถึงด้านหน้าประตูห้อง ทํางาน เธอเอื้อมมือขึ้นไปเคาะประตู รอจนได้ยินเสียง ให้เข้าไป จากทางด้านในดังออกมาก่อน เธอถึงจะผลักประตูเข้าไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการกินปูนร้อนท้องหรือเปล่า ในตอนที่หา นมู่จื่อเดินเข้าไปเสิร์ฟนมนั้น ฝีเท้าแผ่วเบาเสียจนไม่ได้ยินเสียง หลังจากที่วางนมลงไปบนโต๊ะของเขาแล้ว หานมอก็ได้ออกไป เสียงเบาว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วเธอก็ขอตัวก่อน จากนั้นก็เตรียมที่จะ หันหลังเดินออกไป

เดินออกไปได้เพียงสองก้าว เสียงเย็นของเย่ไม่เป็นก็ดังขึ้นมา จากทางด้านหลัง

“นี่อะไร?”

ฝีเท้าของหาน จื่อหยุดชะงัก สูดหายใจเข้าลึกๆพยายามรวบรวมความกล้า จากนั้นก็หันกลับไปเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านประธาน นี่เป็นนมค่ะ มีประโยชน์เยอะมาเลยนะคะ

เย่ไม่เป็นเชยตามองขึ้นไปด้วยสายตามืดครึ้ม

เขาจะไม่รู้หรือไงว่านี่มันคือนม? เขากำลังถามเธออยู่ว่าเธอ เอาสิ่งนี้มาทำไม?

แน่นอนหาน จื่อรู้อยู่แล้วว่าในใจของเขาตอนนี้กำลังคิดอะไร อยู่ ตอนนี้เพียงแค่อยากรับมือกับสถานการณ์ในตอนนี้ไปก่อน ลองดูว่ามันจะพอแก้ขัดไปได้บ้างหรือเปล่า แต่เมื่อเห็น สถานการณ์ตรงหน้านี้แล้ว เห็นได้ชัดเลยว่า…ไม่น่าจะได้

ดังนั้นแล้วทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มแห้งๆออกไป ในเอ่ยออกไปว่า “กาแฟดิมมากไปมันไม่ดี มีผลต่อการนอนหลับ นมมีประโยชน์ อีกทั้งยังสามารถช่วยในการนอนหลับอีกด้วยนะคะ

เย่ไม่เซินหรี่ตาลงเล็กน้อย มองเธอออกไปอย่างน่ากลัว กลิ่น อายจากร่างของเขาดุเดือดรุนแรงขึ้นมาทันที

“ดังนั้นเธอก็เลยถือสิทธิ์มาเปลี่ยนการตัดสินใจและความชอบ ของฉัน?”

แววตาและกลิ่นอายที่แผ่ออกมาเหล่านี้

แม้ว่าจะคุ้นเคยกับเขา แต่เย่ไม่เป็นที่เป็นแบบนี้ก็ยังทำให้หา นมจื่อหวาดกลัวอยู่ เธอไม่ค่อยกล้าสบสายตาของเย่ ไม่เป็นนัก จําต้องพยายามหลบเลี่ยงสายตา พร้อมทั้งเอ่ยออกไปนิ่งๆได้ ชีวิตชีวา “ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่กล้าเปลี่ยนความชอบของคุณตามใจตัวเอง ฉันเพียงแค่คิดว่าท่านประธานดื่มนมน่าจะดีต่อร่างกาย มากกว่านะคะ

ในตอนที่พูดอธิบายออกไป ส่วนมือของเธอก็จับชายเสื้อของ ตัวเองไปอย่างไม่รู้ตัว กำลังตื่นกังวลอย่างเห็นได้ชัด กลัวว่าเข ไม่เห็นจะไม่พอใจจนไล่เธอออกไปจริงๆ

การกระทําเล็กๆเหล่านี้นั้น ล้วนตกอยู่ในสายตาคมกริบคู่นั้น ของเย่ไม่เป็นทั้งสิ้น

มองออกเลยว่า เธอกังวลเป็นอย่างมาก แต่ทำไมตอนนี้ถึงยัง ทำอวดเก่งออกมาอีก? แต่เดี๋ยวก็คงเหมือนกับเมื่อวาน ที่ยอมรับ ผิดออกมาอย่างรวดเร็ว?

เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว เย่ไม่เขินมีความอยากรู้ที่มีต่อเธอ มากขึ้น

ผู้หญิงประหลาดคนนี้ ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในชีวิตของเขา ก็ได้ดึงดูดสายตาของเขาเอาไว้ เพียงแค่เธอปรากฏตัวออกมา สายตาของเย่ไม่เป็นก็จะต้องมองตามร่างของเธอไปทันที

ถึงขนาดที่ในยามหลับ ภาพที่ผู้หญิงคนนี้มองเขามาด้วย สภาพที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายก็ยังปรากฏขึ้นมาในฝัน

“เข้ามา”

จู่ๆเขาก็กระดิกนิ้วมาทางหานคู่จื่อ

หานอนิ่งไปสักพัก ยืนเหม่อมองเขาอยู่ตรงจุดเดิม
ให้เธอเข้าไป คิดจะทําอะไร?

ไม่รอให้สมองได้ตอบอะไรออกมา ร่างของเธอก็เริ่มขยับไป เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ย้ายร่างเล็กๆ ของเธอเดินเข้าไปยังแย่ไม่เป็น จากนั้นก็หยุดอยู่ตรงหน้าเขา ก้มหน้ามองนมแก้วนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ