เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่177 ออกโรง



บทที่177 ออกโรง

ประโยคสุดท้ายนั่น ราวกับว่ามีความรู้สึกสงสัยอยู่

เสิ่นเฉียวไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือเปล่า เพราะ ในตอนนี้หานเส่โยวมีท่าทางบังคับขู่เข็ญแบบที่เธอเอง ก็ไม่เคยเห็น

นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเสิ่นเฉียวก็หันมองเธอ

“เส่โยว แกเป็นอะไร?”

ได้ยิน หานเส่โยวก็รู้ตัวในทันที รู้ได้ว่าเมื่อกี้ตัว เธอออกตัวมากไปหน่อย

เธอส่ายหัวไปมา หลุบตาลงแล้วก็หัวเราะแห้งๆ

“แกยังจะมาถามฉันอีกว่าฉันเป็นอะไร? ฉันก็แค่ ระวังแทนแกไง ความจริงก็ไปตรวจสอบแกแล้วว่า ทำไม? ก็ไม่ใช่เพราะว่าอยากจะให้แกออกไปจากวังวน ของความทุกข์ ความลำบากในตอนนี้ไม่ใช่เหรอ? ผลลัพธ์ออกมาแกกลับไม่ทำตามเสียนี่ คนเขายืนอยู่ ตรงหน้าแกแล้วแท้ๆ แกกลับไม่กล้าพูดอะไรสักคำ แถม ยังไม่กล้ายอมรับอีก ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าในใจแกคิด อะไรอยู่ เพราะฉะนั้นฉันก็เลยอยากรู้ว่าแกชอบเย่โม่เซิน ไหม?”

“ที่จริงแล้ว…ฉันเองก็ไม่รู้” เสิ่นเฉียวหลุบตาลง อารมณ์ของเธอในตอนนี้มันกำลังสลด “ฉันคิดว่าฉันไม่ ควรจะชอบเขา แต่ว่า….”
เห็นท่าทางสับสนของเธอ ใจของหานเส่โยวก็ เต้นตึกตัก เธอกลัวว่าจะชอบเย่โม่เซินเข้าแล้วจริงๆ?

“แต่ว่าอะไร? อย่าบอกนะว่าแกมองไม่ออก? เขา ไม่ชอบแกเลยสักนิด”

ตอนที่สติของหานเส่โยวกลับมารวมกัน เธอก็ได้ พูดมันออกไปแล้ว อยากจะเอากลับมาก็สายไปแล้ว

โชคดีที่ว่าเสิ่นเฉียวไม่ได้สนใจสีหน้ากับน้ำเสียง ของเธอมากนัก แถมกลับโดนคำพูดนั้นของเธอทำร้าย เข้าอย่างจัง แล้วเธอก็ยิ้มอย่างข่มขื่นแล้วพยักหน้า

“แกพูดถูก ฉันมองออกอยู่แล้วว่าเขาไม่ได้ชอบ ฉันสักนิด”

เขาไม่ได้แค่ไม่ชอบเธอ แถมยังเกลียดและ รำคาญเธออีกต่างหาก

คิดได้แบบนี้ ความรู้สึกของเสิ่นเฉียวก็ดิ่งลง เรื่อยๆ ไม่มีทางจะฟื้นคืนได้

“ขอโทษน้า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนี้ แกอย่า เศร้าไปเลยนะ….”

“ฉันไม่เป็นไร พวกเราเข้าไปกันเถอะ” เสิ่นเฉียว ดึงหานเส่โยวไปทางห้องทำงานของตัวเอง หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็นั่งลง หานเส่โยวเปิดกล่องนั้นออกอย่างทน ไม่ไหว พบว่าข้างในนั้นเป็นชุดราตรีสีน้ำเงิน

“ชุดนี้….ดูแล้วไม่เลวเลย แถม..ฉันเคยเห็นชุด นี้เป็นชุดที่ถูกออกแบบชุดใหม่ล่าสุดโดยดีไซเนอร์ชาวอิตาลี ได้ยินมาว่าถูกประมูลขายถึงหนึ่งล้าน”

มือข้างที่ถือปากกาของเสิ่นเฉียวสั่นเล็กน้อย แล้วมองไปทางชุดราตรีตัวนั้น

ชุดที่ถูกประมูลมาราคาหนึ่งล้าน..

นี่มันเป็นราคาบ้าบออะไรกัน?

อยู่ๆก็มานึกถึงเงินสามแสนที่เขาให้แม่เธอ แต่ชุด ที่อยู่ตรงหน้านี้ราคาหนึ่งล้าน เสิ่นเฉียวเขียนต่อไม่ไหว วางปากกาลงแล้วลุกขึ้นไปเก็บชุดมาวางไว้ให้ดี

“เป็นอะไร? ชุดสวยขนาดนี้ สวยกว่าชุดที่ฉันซื้อ ให้อีก ไม่อย่างนั้นคืนนี้แกสวมชุดนี้เถอะ”

“ไม่ได้”เสิ่นเฉียวส่ายหน้า ปฏิเสธความคิดของ หานเส่โยว

“ชุดนี้แพงเกินไป หนึ่งล้าน ..ฉันรับเอาไว้ไม่ได้” พูดจบ เสิ่นเฉียวก็เก็บกล่องเข้าไปในตู้ทันที ตั้งใจว่าเดี๋ยวค่อยหาโอกาสคืนเย่หลิ่นหานหลังจากนี้

“แกนะ ชอบปฏิเสธเวลาคนอื่นทำอะไรดีๆให้ จริงๆเชี่ยว…”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พอถึงตอนบ่ายเสี่ยวเห ยียนก็มาหาเสิ่นเฉียวที่บริษัท เตรียมจะไปแต่งหน้ากัน ทั้งสามคน ตอนที่เสี่ยวเหยียนเห็นหานเส่โยวแววตาก็ เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ว่าคิดถึงคำที่เสิ่นเฉียวเคยพูด เธอ ก็ยิ้มแล้วทักทายกับหานเส่โยว

หานเส่โยวก็โทรศัพท์หาช่างแต่งหน้า
พระอาทิตย์ตกดิน งานเลี้ยงก็ใกล้จะเริ่มขึ้น

ในที่สุดงานเลี้ยงประจำปีบริษัทตระกูลเย่ที่หนุ่มๆ สาวๆรอคอยกันก็ค่อยๆถูกเปิดม่านขึ้นเวลาเกือบครึ่ง เดือนที่เตรียมการกันมา คนที่มาร่วมงานนอกจะมี พนักงานของบริษัทตระกูลเย่แล้ว ก็ยังมีคนชั้นสูงที่ถูก รับเชิญมาด้วย คนที่เดินสวนกันไปสวนกันมาล้วนเป็น ชายหนุ่มและหญิงสาว ที่สวมชุดที่เลิศหรูดูแพง หล่อเห ลาสมาร์ตทั้งนั้น

พนักงานหญิงในบริษัทสวมชุดราตรีหลากสีสัน ดึงดูดสายตา รองพื้นบนใบหน้าของแต่ละคนหนาไม่แพ้ กันเลยทีเดียว ยืนอยู่ตรงทางเข้าเพื่อรอดูพวกหนุ่มหล่อ ที่กำลังทยอยกันเข้ามาใน แล้วหันมายิ้มเล็กยิ้มน้อยกับ ตัวเอง

กลุ่มชายหนุ่มที่บริษัทร่วมมือกัน มารวมตัวอยู่ด้วย กันแล้วหัวเราะขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“มองแต่คนสิ ท่าทางเหมือนกับหมาป่าที่กำลัง หิวโหยเลย เหมือนกับว่าพวกเราเป็นอาหารของพวกเธอ อย่างนั้นแหละ ถ้าไม่ใช่อยู่ในสายตาของคนจำนวนมาก กลัวว่าพวกเธอจะกระโดดมาฉีกพวกเราแล้ว”

“แกอย่าเอ็ดไป ฉันคิดว่าพวกเธอน่ากลัวว่า หมาป่าอีกนะ”

“ชู่ว พวกแกดูพวกหญิงพวกนั้น แป้งบนหนานี่ ไม่รู้ว่าใครหนากว่าใคร ชุดก็ไม่รู้ว่าของใครโป๊กว่ากัน แต่ว่าหน้าตาก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ ไม่มีรสนิยมเลยสักนิด พวก เธอคงไม่คิดหรอกใช่ไหมว่าแต่งตัวนิดหน่อย แค่สวมชุด ราตรีก็สามารถทำให้พวกเราหันไปสนใจได้นะ ไม่มอง

ตัวเองเสียบ้างว่าเป็นใคร!” “แค่เล่นๆก็คงได้ ยังไงที่นี่ น่าจะมีหลายคนที่ยัง

ไม่เคยโดนเปิด”

“เดี๋ยวนี้ที่ไหนมีที่ยังไม่เคยโดนบ้างเล่า ฉันว่า หาคนที่หุ่นดีๆหน่อย ไม่แน่….พวกเขาพูดไปพูดไปก็หัวเราะขึ้นมา รอยยิ้มบน

ใบหน้าก็ดูไร้มารยาทก็ดูไร้มารยาทไปโดยสิ้นเชิง

อยู่ๆ ก็ใครคนหนึ่งดึงมือชายคนหนึ่งเอาไว้

“จ้าวหยู่ มีเป้าหมายแล้ว ! ”

“อะไร?”

คนอื่นๆก็มองตามสายตาของเขาไป

เงาของร่างกายอ้อนแอ้นสามร่างกำลังค่อยๆเดิน มาทางนี้

เสี่ยวเหยียนถือกระโปรงทรงหางปลาสีรุ้งเอาไว้ ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มมีรอยยิ้มสดใสประดับอยู่ข้างๆเป็น หานเส่โยวที่สวมชุดเกาะอกสีขาวยาวกร่อมพื้น แล้วก็ สวมสร้อยไข่มุกมองแล้วดูดีมีระดับ บวกกับผิวขาวของ เธอและรอยยิ้มบนใบหน้าที่ดูพอเหมาะพอสม ดังนั้นเลย เรียกสายตาได้หลายคู่

ส่วนเสิ่นเฉียวนะเหรอ บนร่างกายชุดที่สวมอยู่กลับเป็นชุดสีแดงตัวนั้น เพราะว่าการออกแบบสไตล์คอ วี ดังนั้นก่อนที่เธอจะออกมาเธอก็ได้หาผ้าคลุมไหล่สี อ่อนผืนบางมาคลุมไหล่เอาไว้ เพราะว่าเป็นเส้นด้าย เบาบาง ดังนั้นก็เลยไม่สามารถปกปิดรูปร่างที่งดงาม ของเธอเอาไว้ได้

ภาพที่กึ่งเปิดกึ่งปิดแบบนี้ ยิ่งทำให้คนยิ่งใจเต้น

เธอเดินออกมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เหตุผลเพ ราะชุดๆนั้น รู้สึกว่าทุกๆก้าวที่โดนจะต้องโดนใครๆมอง ถึงแม้ว่าจะมีผ้าคลุมไหล่คลุมไว้แล้ว แต่ว่าเสิ่นเฉียวก็ยัง รู้สึกไม่คุ้นชิน

ดังนั้นภาพลักษณ์ของเธอในตอนนี้จัดอยู่ในร่าง ปีศาจแต่ว่าสีหน้ากลับไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว โดยเฉพาะ ดวงตาเย็นชาคู่นั้นสามารถเรียกคนให้หันมองได้ไม่น้อย

“พี่ชาย ชุดสีเขียวคนนั้นไม่เลวเลยนะ หุ่นก็ดี แถมรอยยิ้มของเธอก็บาดตา!”

“ฉันคิดว่าสีขาวนั้นใช้ได้ หน้าตาก็ดูดี เหมือนเธอ จะเป็นลูกสาวที่เพิ่งจะเพิ่งพบตัวของตระกูลหานมั้ง? คุณหนูตระกูลหานช่างแตกต่างกับคนอื่น”

“แกอย่าว่าไป เมื่อก่อนฉันโชคดีเคยเจอหน้าคุณ หญิงหานครั้งหนึ่ง ฉันคิดว่าลูกสาวที่พลัดพรากคน นี้….พูดอะไรที่ไม่ค่อยเสนาะหูหน่อยนะ ไม่ได้รับความ สวยของคุณหญิงหานมาแม้แต่ครึ่งเดียวเลย”

“กลับเป็นคนที่สวมชุดสีแดงข้างๆนั่นเสียอีก ถึง มองแล้วจะเดินไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ แต่ว่าเธอสวยใช้ได้เลย โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น….เหมือนกับทะเลสีคราม! แม่จำ ผมกำลังมีความรัก”

“หยุดไปเลยแก วันนึงแกมีความรักกี่ครั้ง?”

“ฉันตัดสินใจแล้ว ถ้าเกิดว่าผู้หญิงที่สวมชุดแดง คนนั้นไม่มีแฟน ฉันจะจีบเธอ”

ทั้งสามคนได้รับสายตาจำนวนมากที่ส่งมาจาก รอบด้าน เสิ่นเฉียวรู้สึกเขินมากๆ เดินไปเรื่อยๆก็ไปหลบ อยู่ด้านหลังหานเส่โยวกับเสี่ยวเหยียนแล้ว ให้พวกเธอ ช่วยบังสายตาที่มองมา

“โอ๊ย แถมเธอยังขี้อายอีก ชอบจังเลย…”จ้าวห ยู่ที่พูดว่าตัวเองกำลังมีความรักเมื่อกี้ อดไม่ได้ที่จะยกมือ ขึ้นมาอังที่แก้มตัวเองแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ