บทที่ 378 หลักการ

“ตอนนี้ไม่มีลูกค้า ไม่ได้หมายความว่าหลังจากนี้จะ ไม่มี” หานมู่จื่อเก็บสายตากลับคืนมา ปากกาหมึกซึมสีดำ กำลังหมุนอยู่บนมือของเธอ หลี่หุ้นเฟิงก็จ้องไปที่นิ้วมือ ของเธออีก

นิ้วมือของเธอเรียวยาว นิ้วมือทั้งสิบนิ้วขาวเนียน นิ้ว มือก็เล็กกลมๆน่ารัก ทั้งยังไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้นที่เขา รู้จัก ทาสีเล็บจนนิ้วลายเป็นสีๆ นิ้วมือของเธอสะอาดมาก บนเล็บมือยังมีลายรูปเสี้ยวพระจันทร์ที่สวยงาม

“ให้พวกคุณมาประชุม นอกจากให้พวกคุณดูข้อมูล เอกสารพวกนี้แล้ว ยังอยากดูว่ามีกี่คนที่อยากอยู่บริษัทต่อ ไป” พูดถึงตรงนี้หานมู่จื่อวางปากกาลง

“ไม่ว่าพวกคุณจะเข้ามาห้องประชุมเพราะเหตุใด พวก คุณยินยอมมา ฉันก็ดีใจ ขอบคุณ”

“มา ประชุมกันเถอะ”

“ผู้หญิงคนนั้นรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้มันสถานการณ์ อะไร? เพิ่งจะเริ่มต้นก็บอกว่าจะประชุม เธอรู้สึกว่าเธอ สามารถเป็นเจ้านายที่ดีของพวกเราได้เหรอ? ดูท่าทาง ของเธอ ฉันรู้สึกว่าบริษัทนี้คงอยู่ได้ไม่นานหรอก ถ้าไม่

งั้น….
คนที่ไม่ไปประชุมจับกลุ่มคุยกัน หนึ่งในนั้นก็คือจางยู่ มองหน้าเลิงเยาเยาและหวังอานอย่างลังเล แล้วก็พูดเบาๆ ฟังแล้ว เลิงเยาเยาหัวเราะอย่างเย็นชาสองสามคำ แล้วก็ทนไม่ไหวที่จะมองหน้าเธอ: “จางยู่ อีแม่นายอย่าง ฉันไม่ไปประชุมก็เพราะปวดท้องไม่อยากไป เกี่ยวอะไร

กับคุณล่ะ? หวังอานเป็นนักติดสอยห้อยตาม คุณก็เป็นกับ

เค้าเหรอ?”

สีหน้าของเธอซีเซียว หน้าผากยังเหงื่อไหลออกมา ด้วย ดูแล้วเหมือนจะไม่ค่อยสบายจริงๆ

ส่วนหวังอานก็รีบรินน้ำอุ่นมาให้เลิงเยาเยา: “เยาเยา คุณดื่มน้ำอุ่นก่อนนะ”

เลิงเยาเยาเห็นน้ำอุ่นแก้วนั้นแล้ว ยื่นมือไปอย่างรีบ ร้อนจนแก้วน้ำหกลงบนโต๊ะ

“คุณเป็นบ้าอะไร? ฉันปวดท้อง คุณให้ฉันดื่มน้ำร้อน

มันจะดีขึ้นเหรอ?”

น้ำที่หกอยู่บนโต๊ะ แค่แป๊บเดียวก็ทำให้คีย์บอร์ดที่อยู่ ข้างๆเปียกน้ำหมด สีหน้าของจางยู่เปลี่ยนไป ในใจกำลัง คิดอยู่ว่า เลิงเยาเยาคนนี้อารมณ์ร้อนจริงๆอย่างที่เค้าว่า กัน ยังไม่ทันไรก็โมโหใส่อารมณ์สักแล้ว”

ส่วนหวังอานตกใจกับกิริยาอาการของเธอ แต่ก็รีบดึง ทิชชู่ออกมาเช็ดน้ำบนแป้นพิมพ์และน้ำบนโต๊ะ แล้วก็พูด อย่างระมัดระวังว่า: “เยาเยาคุณอย่าโกรธเลยนะ ฉันเช็ด น้ำให้แห้งก่อน คุณระวังอย่าให้แขนเสื้อเปียกนะ”

น้ำกำลังไหลไปที่แขนเสื้อของเลิงเยาเยาแล้ว หวังอานรีบดึงกระดาษทิชชู่เยอะๆไปเช็ดน้ำข้างๆมือของเธอ เลิง เยาเยาเห็นเธอเข้าใกล้จนรู้สึกหงุดหงิด จึงยื่นมือฟาดไปตี เขา

“ไปไกลๆหน่อยได้ไหม? เห็นหน้าคุณก็เบื่อ!”

เลิงเยาเยาเพิ่งทำเล็บมาสวยๆ บนเล็บยังติดเม็ดเพชร ประกายวาววับ ที่นี้ไปขูดโดนหน้าของหวังอาน จนทำให้ หน้าข้างซ้ายของเขามีรอยแผลเล็กๆ จางยู่ที่อยู่ข้างๆเห็น แล้วตกใจจนรีบลุกขึ้นมา

“หวังอาน หน้าของคุณบาดเจ็บแล้ว” พูดจบ เธอมอง หน้าของเลิงเยาเยาอย่างไม่น่าเชื่อสายตา: “คุณเป็นอะไร เหรอ? หวังอานก็แค่ห่วงใยคุณเท่านั้น ส่วนเธอทำให้น้ำหก ไม่ว่า ยังจะทำให้เค้าบาดเจ็บอีก”

เลิงเยาเยาเจ็บจนทนไม่ค่อยไหวแล้ว ได้ยินเช่นนั้น แล้ว เธอก็ยังพยายามทนและเงยหน้าขึ้นมามองจางยู่: “เกี่ยวอะไรกับแก? หวังอานเขาเต็มใจทำเองนิ ฉันบอกให้ เขาไปไกลๆเขาก็ไม่ไป ติดตามฉันอยู่นั่นแหล่ะ ถ้าเค้าไม่ ตามฉันมันจะเกิดเรื่องอย่างนี้เหรอ? ทำไม? ชอบหวังอาน เหรอ?”

จางยู่ถูกคำพูดประโยคนี้ของเธอว่าจนหน้าแดงขึ้นมา และกัดฟันไว้: “เลิงเยาเยาคุณเป็นคนไม่มีเหตุผลจริงเลย”

“ฉันไม่มีเหตุผลตรงไหนยังไง ฉันปวดท้องอยากจะพัก ผ่อนตรงนี้ พวกแกไม่อยากไปห้องประชุม ยังจะมาบอกว่า อยู่เพื่อจะดูแลฉัน ชิ คงคิดว่าฉันไม่รู้ว่าพวกแกคิดยังไงเหรอ”
พูดถึงตรงนี้ เลิงเยาเยาทำหน้าตาที่น่าเกลียด เธอ ความเจ็บปวดตรงท้องของเธอ จากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินออก ไปข้างนอก

แต่ว่าเธอเดินอย่างทุลักทุเล หวังอานเป็นห่วงจึงรีบเดิน หน้าเข้าไปอยากจะช่วยพยุงเธอ: “เยาเยา เจ็บจนทนไม่ ไหวแล้วใช่ไหม? งั้นผมส่งคุณไปโรงพยาบาลนะครับ?”

“ออกไป อย่างกวนฉัน” เลิเยาเยาด่ากลับไปหนึ่งคำ ไม่อยากจะสนใจเขาเลยสักนิด

จางยู่ยังยืนอยู่ที่เดิม โมโหจนกำมือไว้แน่นๆและตะ โกนดังๆว่า: “หวังอาน ในเมื่อเธอไม่อยากสนใจนาย นายก็ อย่าไปยุ่งกับเธอเลย นายเป็นผู้ชายอกสามศอก ทำไม หน้าด้านอย่างนี้?”

คำนี้เหมือนจะกระทบโดนใจของหวังอานสักแล้ว เขา หยุดเดินแล้วก็หันกลับมามองหน้าจางยู่: “คนอย่างผมทำ อะไร ไม่ต้องให้คุณมาสอนหรอก อีกอย่าง ผมตามจีบเยา เยา เธอเป็นคนยังไงผมรู้ดีแก่ใจ!”

เปรี้ยงปัง –

เลิงเยาเยาที่อยู่ข้างหน้า ในที่สุดก็ทนไม่ไหว แล้วก็ล้ม

ตัวลงไป

“เยาเยา!”

หวังอานสีหน้าตกใจ รีบพุ่งเข้าไปอุ้มตัวเธอขึ้นมา จาก นั้นรีบออกไปจากตรงนั้น

“นายจะไปไหน!?”
หวังอานไม่ตอบคำถามของเธอ อุ้มตัวของเลิงเยาเยา แล้วก็หายไป ทันใดนั้นในห้องทำงานเหลือแค่จางยู่เพียง คนเดียว เธอยืนอยู่ที่เดิมและคิดอยู่ตั้งนาน แล้วก็รีบเดิน ตามออกไป

ในห้องประชุม

“เอกสารที่ให้พวกคุณดูเสร็จแล้วมีข้อคิดเห็นอะไร ไหม?”

แววตาของหานมู่จื่อมองดูทุกคนอย่างเย็นชา ถามด้วย เสียงที่เยือกเย็น

ปรากฏว่า ในเวลานี้ประตูของห้องประชุมมีเสียงดังปั้ง และถูกเปิดออก จางยู่วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่ตื่นตกใจ: “แย่ แล้ว..”

การประชุมถูกขัดขวางกะทันหัน คิ้วที่สวยๆของหา นมู่จื่อขมวดขึ้นมาทันทีและมองหน้าจางยู่ที่วิ่งเข้ามา เสี่ยว เหยียนก็ลุกขึ้นมาทันทีทันใด: “พวกคุณไม่อยากมาเข้า ร่วมประชุมไม่ใช่เหรอ? มาที่นี่กะทันหันทำอะไร?”

“เลิงเยาเยาเธอ…”

“ออกไป”

เสียงที่เข้มงวดคำหนึ่งขัดคำพูดของจางยู่ เสี่ยวเหยี ยนหันกลับไปดู เห็นหานมู่จื่อมีสีหน้าที่เย็นชา แววตาที่ เยือกเย็นมองไปที่หน้าของจางยู่

จางยู่ตกตะลึง “คุณ คุณพูดอะไรนะ”

“ในขณะที่ประชุมอยู่ ก่อนที่จะประชุมเสร็จเรียบร้อยห้ามใครเข้ามารบกวนเด็ดขาด”

จางยู่เพิ่งจะรู้สึกตัว เธอกำลังว่าตนเองเป็นผู้บุกรุก ไล่ เธอออกไป สีหน้าของจางยู่เปลี่ยนไปทันทีและกัดฟันพูด: “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุกเข้ามานะ ฉันแค่มีเรื่องอยากจะ บอก”

“งั้นก็รอจนประชุมเสร็จก่อน”

“คุณยังมีหัวใจไหม ฉันบอกว่ามีเรื่องด่วนจะแจ้งคุณ” หานมู่จื่อออกเสียงฮื่ม: “เสี่ยวเหยียน เชิญเธอออกไป”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าและเดินไปตรงด้านหน้าของจาง ยู: “ก่อนหน้านั้นเรียกคุณมาก็ไม่มา ตอนนี้เพิ่งจะมา เสียดายตอนนี้หน้าเข้า ออกไปซะ”

ไป

จางยู่กัดริมฝีปากด้านล่างไว้ ยื่นอยู่กับที่ไม่ยอมออก

“ถ้าคุณยังไม่ยอมไปอีก อย่าโทษฉันต้องใช้ไม่แข็ง นะ” เสี่ยวเหยียนพูดไปด้วย กำมือไปด้วยและชกมือดังๆ เพี้ยๆ

อย่าดูถูก เธอใช่หญิงปัญญาอ่อนที่ไหน เธอไม่เพียง เป็นผู้ช่วยของหานมู่จื่อ เธอยังทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดให้ หานมู่จื่อสักด้วยแล้ว อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงที่ แข็งแกร่ง เรื่องชกต่อยต่อสู้ขึ้นมาล่ะก็ ไม่มีใครดุร้ายกว่า เธอแล้ว

จางยู่มองดูท่าทางของเธอแล้ว เหมือนว่าเธอจะเอา จริง จึงโมโหและหันตัวออกไปป้ง–

ประตูห้องประชุมถูกปิดอีกครั้ง เซียวยียีเห็นเช่นนี้แล้ว รู้สึกตื่นตกใจ: “อย่างนี้จะไม่

เป็นไรจริงๆเหรอ? เธอดูเหมือน ….มีเรื่องจะพูดจริงๆ”

ซู่กั่วเอ๋อที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเบาๆ: “จะเป็นอะไรไป? เสี่ยวเหยียนพูดถูก เมื่อกี้เรียกให้เธอมาก็ไม่มา แล้วตอนนี้ เธอคิดจะมาก็มาได้อย่างนั้นเหรอ?” หลี่หุ้นเพิ่งยิ้มและพูดขึ้นมาว่า: “ถูกต้อง มีหลักการ”

และยังพูดเพิ่มเติมขึ้นมาอีกว่า: “ผมชอบ” เชียวยียี่จ้องหน้าเขาอย่างดุร้าย: “หน้าด้าน!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ