บทที่ 636 ก่อนคุณ ยังมีอีกคน

หานมู่จื่อตกใจ หูแดงขึ้นมาทันที แล้วคิด จะชักมือกลับมา เย่ไม่เซินกลับยิ้มออกมา กล่าวว่า: “ถ้าสงสารผมจริงๆ อย่างนั้นก็อยู่ ข้างๆผมเถอะ ไม่ต้องไปเกี่ยวข้องกับใครทั้ง

ฟังถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ขมวดคิ้วสวยๆขึ้น มา ราวกับสังเกตเห็นบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง พูดเรื่องพวกนี้แค่เพื่อให้ฉันสงสาร คุณอย่างนั้นเหรอ?”

“ผมก็ไม่ได้โกหกคุณนะ สงสารผมสัก หน่อยจะเป็นไรไป?” เย่โม่เซินยิ้มน้อยๆ พูด เบาๆ “นั่งลงไปกินเถอะ อาหารบนเครื่องบิน ไม่อร่อยนะ”

หานมู่จื่อตกตะลึง ก็ใช่ อาหารบนเครื่อง บินไม่อร่อยขนาดนั้น ถ้าตอนนี้เธอไม่กินที่นี่ แล้วขึ้นไปบนเครื่องก็อาจจะยิ่งกินไม่ลง แต่ว่า หลังจากที่ได้ฟังเย่โม่เชินพูดเรื่อง พวกนั้น เธอไม่เจริญอาหารเลยจริงๆ

นึกถึงตรงนี้ เธอจึงสายหัว

“ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันไม่อยากอาหารเลย แล้วก็ไม่อยากกินด้วย

เย่โม่เซินเงียบลงชั่วครู่ แล้วลุกขึ้นตาม เธอ: “งั้นก็คิดเงิน อีกพักค่อยไปกินอาหารบน เครื่องนะ”

หาบมู่จื่อ: “ 77

หลังจากที่เยโม่เซินพาเธอไปที่ เคาน์เตอร์คิดเงินแล้ว ทั้งสองคนก็ออกมาจาก

ร้านอาหาร

“น่าเสียดาย สั่งอาหารมาแล้วกันไปได้ นิดเดียวเอง” หลังจากที่หานมู่จื่อออกมาแล้วก็ อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจออกมา

ฟังแล้ว เย่ไม่เขินก็เลิกคิ้ว: “งั้นกลับไป เอาใส่ถุงไหม?” คิดเสียว่าเธอไม่เคยพูดอะไรก็แล้วกัน

ทั้งสองคนกลับไปรอขึ้นเครื่อง หลังจาก นั่งลงไปไม่นาน หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ขาของคุณ……เคยได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”

“ปีนั้น ได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร? อาการ……ร้ายแรงเลยใช่ไหม?”

ตอนที่ถามประโยคนี้ หานมู่จื่อไม่กล้า มองเย่โม่เขินตั้งแต่แรกแล้ว กลัวว่าตนเองจะ

ไปแตะต้องจุดที่เจ็บปวดของเขา

ใครจะรู้ว่าเสียงหัวเราะเบาๆจะลอยมา จากด้านหลัง เย่โม่เชินเขยิบเข้ามาใกล้ วาง คางเอาไว้บนไหล่ของเธอ “ทำไมไม่กล้ามอง ผม? อยากถามก็ถามอย่างสบายๆ ผมเป็น ผู้ชายของคุณนะ คุณยังมีอะไรที่พูดกับผมไม่ ได้อีก?”

หานมู่จื่อหูแดงขึ้นมาทันที กัดฟันพูด: “ใครบอกว่าคุณเป็นผู้ชายของฉันแล้ว? ฉันยัง ไม่ได้ยอมรับคุณเลย

“รอหลังจากพบผู้หญิงคนนั้นแล้ว คุณไม่ อยากยอมรับก็ต้องยอม

พูดจบ เย่ไม่เป็นไม่รอให้หาน จื่อเอ่ย ปากอีกครั้ง อธิบายออกมาทันที: “จริงๆ นั้น ผมไม่ได้พิการตั้งแต่แรกแล้ว”

“คุณว่าอะไรนะ?”

เธอคิดว่าตนเองฟังผิดไป ปีนั้นเขาไม่ได้ พิการ?

“คุณบอกว่าไม่ได้พิการตั้งแต่แรก? แล้ว ทําไมคุณถึงนั่งอยู่บนรถเข็นตลอดเลย?”

“ภายนอกพิการ แต่จริง ๆ ……สุขภาพผม แข็งแรงมาโดยตลอด เพียงแค่ขาของผมใช้ การไม่ได้แล้ว ตาเฒ่าก็จะลดการป้องกันตัว จากผม คุณคิดว่า……..ตำแหน่งของประธานเ ผมไปนั่งได้อย่างไร? แม้ว่าความสามารถของ ผมจะเหนือกว่าเย่หลิ่นหาน แต่ด้วยความ ระมัดระวังตัวของเขาแล้ว แรกเริ่มเขายังมีวิธีที่ จะให้พวกคณะกรรมการโค่นล้มผมด้วย จน กระทั่งผมควบคุมทุกคนเอาไว้ได้ เขาอยากจะ ทําอะไรก็ต้องจํายอมแล้ว”

ริมฝีปากทานมู่จื่อกำลังสั่นเบาๆ และรู้สึก ว่าใจของตนเองค่อยๆสั่นไหว

ปีนั้นเธอคิดว่าเขาพิการ แล้วยังครุ่นคิด เพื่อเขาอยู่บ่อยๆ เพราะสุนฉางบอกว่าเขา เป็นคนไร้ความสามารถ เธอก็ไปโต้แย้งกับอีก ฝ่ายเพื่อเขา ถึงกับสาดกาแฟใส่หน้าเขาด้วย ไม่คิดว่า……

ไม่นึกว่าเขาเพียงแค่แกล้งพิการเท่านั้น? นึกถึงตรงนี้ หาน จื่ออดไม่ได้ที่จะกัม หน้ามองขาทั้งคู่ของเขา

ไม่แปลกเลย ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอ ค้นหาข่าวเกี่ยวกับเขาที่ต่างประเทศ ตอนที่ ได้ยินว่าขาของเขาฟื้นคืนกลับมาแข็งแรงแล้ว หานมู่จื่อยังคงดีใจแทนเขาด้วย

แต่คิดไม่ถึงว่า…….เขาแกล้งทํามาโดย ตลอด

แล้วหลังจากนั้นทำไมคุณไม่บอกฉัน?” หาบปูจื่อเหลือบตาไปจ้องมองดวงตาที่ลึกล้ำ ของเขา: “หลังจากที่พวกเราอยู่ด้วยกัน คุณไม่ บอกเรื่องพวกนี้กับฉัน เพราะกังวล…….

“คิดเพ้อเจ้ออะไร?” เหมือนกับรู้ความคิด ของเธอ เย่ไม่เป็นกุมมือของเธอเอาไว้ทันที ออกแรงเยอะหน่อย เพื่อดึงสติของเธอกลับ มา

แน่นอนว่าที่ไม่ได้บอกความจริงคุณ ” เป็นเพราะผมยังไม่มั่นใจว่าจะสําเร็จอย่างเต็ม ที่ และแน่นอนว่า ก็ไม่อยากดึงคุณเข้ามา เกี่ยวข้อง นี่เป็นเรื่องของผมกับตระกูลเย่ ไม่ เกี่ยวกับคุณ”

หาน อ. “……

ต่อไปคุณก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ติดต่อกับ เย่หลิ่มหานอีกแล้วนะ ลูกชายของเมียน้อย ไม่ใช่คนดีแน่ๆ เขาอาจจะคิดแค่อยากใช้ ประโยชน์จากคุณ

หานมู่จื่อขมวดคิ้วสวยๆ: “ทำไมคุณพูด ถึงเขาไม่ดีตลอดเลย? บางทีเขาอาจจะไม่ได้ เลวร้ายอย่างที่คุณพูดก็ได้นะ?”

“จะไม่มีได้อย่างไร?” เย่โม่เซินหัวเราะ เยาะเบาๆ “ตอนนั้นแม่ของเขาทำลายความสุข ของครอบครัวคนอื่น ตอนนี้เขาก็คิดจะมา ทําลายคุณกับผมอีก”

หานมู่จื่อขี้เกียจจะสนใจเขา เบะปากพูด ออกมา

“ต่อให้เขาเป็นลูกของเมียน้อย นั่นก็ ไม่ใช่สิ่งที่เขาเลือก ก่อนที่เขาจะเลือก เขาก็ ไม่ได้รู้ว่าคนๆนี้เป็นเมียน้อยนะ

ได้ฟังอย่างนี้ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วอย่าง ไม่พอใจ จ้องเธอพูดออกมาอย่างไม่ปลื้ม: “ดัง นั้นตอนนี้คุณก็เลยพูดแทนเขาใช่ไหม? ก็ เหมือนกับที่เมื่อครูคุณไปขวางอยู่ข้างหน้า เพื่อปกป้องเขาใชไหม? เขามีดีอะไร? อยู่ต่อ หน้าคุณก็แกล้งทําเป็นสุภาพบุรุษ ต่อยไม่ ตอบโต้ด่าไม่เถียง ก็ทำให้คุณสงสารเขาขนาด นี้แล้ว?”

หาน จื่อ: “หูข้างไหนของคุณที่ได้ยินว่า ฉันพูดแทนเขา? ฉันก็แค่พูดความจริงเท่านั้น ใช่ เขาเป็นลูกเมียน้อย แต่นี่มันก่อนที่เขาจะ เกิดสามารถเลือกได้เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นก่อน หน้านี้ตอนที่อยู่ตระกูลเย่ ท่าทางที่เขามีต่อ คุณก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น? ฉันแค่..……

“พอแล้ว” เย่โม่เซินตัดบทคําพูดของเธอ “ต่อไปอย่าพูดชื่อของเขาต่อหน้าผมอีก ถ้า คุณไม่อยากกลายเป็นเหยื่อของเขา แล้วก็ อย่าเข้าใกล้เขาอีก ตอนที่เขาเข้าใกล้คุณ คุณ ก็ต้องหลีกออกไปไกลๆ

“ได้ยินไหม?”

เย่โม่เช่นเห็นเธอไม่พูดไม่จา จึงขมวด คิ้วถามเธออีก

หาน จื่อเม้มปาก ดึงมือของตนเองกลับ ไป

“คุณสนใจเรื่องของตนเองให้ดีเถอะ เรื่องวุ่นวายของคุณเองยังมีอีกกอง ยังมีหน้า มาขอร้องฉันได้อย่างไร?”

“หลังจากเรื่องนี้แล้ว ผมยังมีเรื่องวุ่นวาย อะไรอีก” เย่โม่เซินถามกลับ

“คุณคิดว่าเรื่องวุ่นวายของคุณก็แค่อัน นี้?” หานมู่จื่อหัวเราะเยาะเขา: “เสโยวนี่ไม่ใช่

เรื่องวุ่นวายของคุณเหรอ?”

เย่ไม่เขิน:

“ฉันจำได้ว่า ปีนั้นเธอบอกกับฉันว่าตั้ง

ท้องลูกของคุณนะ

“นี่ไม่ใช่หนี้รักของคุณเหรอ?”

“คุณเชื่อ?”

หาน จื่อหันไป ห้าปีก่อนเธอเคยเชื่อ เพราะตอนนั้นเมิ่งเสโยวใส่ต่างหูสีชมพูคู่นั้นที่ เขาเป็นคนชื่อให้

แต่หลังจากที่เธอใจเย็นลงแล้วมาคิดๆดู รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรก

เพราะเรื่องราวเบื้องหลังที่เล่โยวทำล้วน แต่คิดมาอย่างรอบคอบ รอบคอบเสียจนคุณ ต้องใช้ใจวิเคราะห์จึงจะพบจุดที่ไม่ถูกต้องใน

แต่ตอนนั้นเธอคงจะเชื่อใจเสโยวมาก เกินไป ระดับความเชื่อใจของเย่โม่เซ็นจึงไม่ เพียงพอ ดังนั้น………

นึกถึงช่วงเวลาที่รักจนเกลียดในตอนนั้น หานมู่จื่อก็หลับตาอย่างค่อนข้างอ่อนล้า เปโม เซินที่อยู่ด้านหลังเห็นเธอไม่พูดไม่จาอยู่นาน ก็ลนลานขึ้นมาบ้างแล้ว

“นั่นเธอหลอกคุณ แต่ไหนแต่ไรผมไม่ เคยแตะต้องเธอเลย คุณเป็นผู้หญิงคนเดียว ของผมนะ”

หานมู่จื่อ: “ใช่เหรอ?” หานมู่จื่อนึกถึง อะไรบางอย่าง จึงลืมตาขึ้นมาทันที

“คุณไม่ได้หลอกฉันจริงๆใช่ไหม? คุณ แน่ใจว่าฉันเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของคุณ?”

คนข้างหลังเงียบไปแล้ว

หลังจากเงียบไปพักใหญ่ เขาราวกับ ค่อนข้างพูดได้อย่างยากลำบาก

“ก่อนหน้าคุณ ยังมีอีกคน……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ