บทที่ 431 ทำไมยังโผล่มาอีก

ยังไม่ได้กินอะไรทั้งวัน?

เยโม่เซินขมวดคิ้วแล้วมองผู้หญิงที่สลบไสลคนนั้น ไม่ แปลกใจที่เธอปวดท้องแบบนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ใส่ใจ ร่างกายของตัวเองอย่างจริงจัง

หลังจากเสี่ยวเหยียนพูดจบ ถึงเพิ่งจะ โป้งอะไรออกไป จึงรีบหุบปาก

รู้ตัวว่าตนเองปาก

หลังจากนั้นถาม: “คุณเย่ คุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม ว่าตอนนี้พวกคุณอยู่โรงพยาบาลไหน? ฉันจะได้ไปเยี่ยม”

“ไม่สะดวก”

เยโม่เซินพูดเสร็จก็วางสายไป

เสี่ยวเหยียนใน

ที่ เขาจะไม่สบอารมณ์อย่างมาก

เขาคงจะเป็นห่วงมู่จื่อมากใช่ไหม? เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธว่า ไม่ได้อยู่โรงพยาบาล อย่างนั้นตอนนี้คาดว่าคงจะอยู่ที่โรง พยาบาลแล้ว?

ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็ยังไม่วางใจ แล้วส่งข้อความไป โคุณเย่ ขอถามหน่อยตอนนี้มู่จื่ออยู่โรงพยาบาลใช่หรือ เปล่า?]

ขอเพียงแค่เธอรู้เท่านี้ก็พอแล้ว

ตั้ง–

เซินส่งข้อความกลับมาอย่างรวดเร็ว แค่หนึ่งคำ: ใช่

ถึงแม้ว่าจะเย็นชามาก แต่เสี่ยวเหยียนก็วางใจลงมาก หลังจากที่ได้เห็นข้อความนี้ เธอจึงได้เรียบเรียงข้อความ อีกแล้วส่งไป

(อย่างนั้นวันนี้คงต้องรบกวนคุณดูแลมู่จื่อแล้ว ขอแค่ เธอไม่เป็นอะไร ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยรีบโทรศัพท์หาฉัน)

เดิมโม่เซินไม่คิดจะสนใจเสี่ยวเหยียน แต่พอนึกถึง คำพูดที่คุณหมอเพิ่งจะพูดแล้ว ดังนั้นเขาจึงถ่ายทอดคำ พูดของคุณหมอให้เสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนเข้าใจทันที แล้วบอกว่าตนเองจะรีบไปเตรียมตัว

เยโม่เซินยังถือโอกาสบอกชื่อโรงพยาบาลกับเธอ

ในตอนที่เสี่ยวเหยียนมาถึงโรงพยาบาลก็เป็นเวลาเที่ยง คืนแล้ว ภายในโรงพยาบาลเงียบมาก มีเพียงเสียงเบา ๆ จาก เครื่องมือเล็กน้อย เสี่ยวเหยียนเคาะประตูห้องคนไข้ หลัง จากนั้นผลักเข้าไป

สิ่งอำนวยความสะดวกในห้องพักผู้ป่วยเดี่ยวเก็บเสียง มาก ภายในห้องพักผู้ป่วยมีเพียงเยโม่เซินกับหานมู่จื่อแค่ สองคน

เสื่วเหยียนเดินเข้ามาเงียบๆ พร้อมกับกระติกน้ำร้อน แล้ว ก็เจอกับสายตาที่เย็นชาของเย่โม่เซินทันที

ทันใดนั้น เสี่ยวเหยียนรู้สึกเย็นหลังเล็กน้อย สายตาของผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ

เธอนำกระติกน้ำร้อนวางไว้บนโต๊ะหลังจากนั้นพูดเสียง เบา: “ยังไม่ตื่นเหรอ?”

“อืม” เยโม่เซินส่งเสียงในลำคอคำหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ ได้ตอบอะไรอีก เขานั่งอยู่ตรงขอบเตียงและมองมู่จื่อที่ยัง สลบอยู่ตลอด เสี่ยวเหยียนครุ่นคิดสักพัก หลังจากนั้นสูด หายใจแล้วเดินไปแอบดูหานมู่จื่อแวบหนึ่ง

ในตอนนี้สีหน้าของเธอซีดขาวมาก มองแวบเดียวก็รู้ว่า อาการไม่ดีมาก

“เธอเป็นอะไรไป? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่ร้ายแรง” สายตาเย็นๆ ของเขาตกลงบนใบหน้าของ เธอ หลังจากเห็นกระติกน้ำร้อนด้านข้าง จึงเอ่ยเสียงเย็น : “ดึกแล้ว คุณกลับไปเถอะ” เสี่ยวเหยียนเบะปากแล้วกัดฟันพูดว่า: “ไหนๆ ฉันก็มา แล้ว ให้ฉันก็อยู่ดูแลเธอที่นี่สักหน่อยเถอะ คุณเย่…ชาย หญิงอยู่ในห้องเดียวกันแบบนี้คงจะดูไม่ดีมาก ถ้าไม่อย่าง นั้นคุณกลับไปก่อนดีไหม?”

เยโม่เซิน: “..”

เขาไม่ได้ตอบ แต่เห็นได้ชัดว่ากลิ่นอายทั่วร่างเปลี่ยนไป เพราะประโยคนี้ เสี่ยวเหยียนกลืนน้ำลายด้วยความตกใจ ในขณะที่เธอกำลังลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่างนั้น ก็มีเสียง ดังมาจากประตู

เสี่ยวเหยียนหันกลับมา จึงเห็นว่าเซียวซู่ยืนอยู่หน้าประตู ขณะที่สบตากัน ขณะนั้นเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา เซียวซู่อยู่ที่นี้ได้อย่างไร?

“ส่งเธอกลับไป” เย่โม่เซินไม่แม้แต่จะหันไปแล้วเอ่ยเสียง เย็นชา

“ครับ” เซียวซูรีบพยักหน้า หลังจากนั้นมองเสี่ยวเหยียน: “ไปเถอะครับ ตอนนี้ดึกเกินไปแล้วไม่ปลอดภัย ผมส่งคุณ กลับ”

เสี่ยวเหยียน : ”

เชี้ย! คนๆ นี้เตรียมพร้อมหลังจากที่บอกเธอว่าที่อยู่โรง พยาบาลอยู่ตรงไหนแล้วเหรอ? เขาไม่ต้องการให้เธออยู่ที่ นี่ตั้งแต่แรก เขาต้องการยึดมู่จื่อไว้คนเดียว!

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็สูดหายใจเข้าลึกๆ หลัง จากนั้นก้าวเข้าไปด้านหลังของเย่โม่เซิน ยากที่จะเอ่ยปาก ด้วยน้ำเสียงเย็นชาแบบนี้: “คุณเย่ ถึงแม้ว่าเมื่อห้าปีก่อน คุณกับมู่จื่อจะเคยเกี่ยวข้องกัน แต่เรื่องนั้นมันได้จบไปแล้ว เวลาผ่านไป ความคิดและจิตใจคนก็เปลี่ยนแปลง วันนี้ฉัน ไม่อยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ฉันหวังว่าคุณเย่จะให้เกียรติผู้อื่นด้วย ไม่ ว่าอย่างไร วันนี้ฉันก็ขอบคุณที่คุณช่วยมู่จื่อไว้ คุณดูแล เธอดีๆ เถอะ ฉันไปแล้ว”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ไม่สนว่าเยโม่เซินจะมีปฏิกิริยา อย่างไร จากนั้นหมุนตัวออกจากห้องพักผู้ป่วยไป

เซียวซู่ที่ยืนอยู่หน้าประตู แน่นอนว่าได้ยินคำพูดเหล่านั้น ของเธออย่างชัดเจน เขารู้สึกตกใจนิดหน่อย ความคิดของ เสี่ยวเหยียนกับเขาจะเหมือนกัน

เขาไม่อยากให้หานมู่จื่อเข้าใกล้เย่โม่เซิน แล้วก็เหมือน กับเสี่ยวเหยียนที่ไม่อยากให้เย่โม่เซินเข้าใกล้หานมู่จื่อ

พวกเขาทั้งสองคนต่างหวังว่าคนสำคัญของตนเองจะไม่ ต้องเจ็บปวดอีก

ดังนั้นระหว่างเยโม่เซินกับหานมู่จื่อสองคน สรุปใครเข้า ใกล้ใคร แล้วใครทำร้ายใครกันแน่?

“หายไปห้าปีแล้ว กลับมากะทันหันทำไม ในเมื่ออยากไป ก็ควรจะไม่ปรากฏตัวอีก ไม่ใช่เหรอ?”

พอเดินมาถึงที่จอดรถ เสี่ยวเหยียนที่เพิ่งจะหมุนตัว เข้าไปในรถทันใดนั้นก็ได้ยินประโยคนี้ของเซียวซู่ เธอจึง หยุดการกระทำแล้วยืนอยู่ที่เดิม หลังจากนั้นหันไปมอง เซียวซู่ที่ยืนอยู่ในโคมไฟถนน

“คำพูดพวกนี้คุณตั้งใจพูดใช่ไหม?” เสี่ยวเหยียนมอง เซียวซู่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ รู้สึกหมด คำพูดนิดหน่อยแล้วเอ่ย: “หรือว่าคุณกำลังล้อฉันเล่น?”

เซียวซูมองเธอด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่าและไม่ส่งเสียง

“ที่นี่เป็นที่ดินของพวกคุณเหรอ? ทำไมพวกเราจะกลับมา ไม่ได้? ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราจะไปหรือจะกลับ เกี่ยวอะไร กับพวกคุณ?” เสี่ยวเหยียนพูดและหัวเราะเล็กน้อยแล้วมอง เซียวซู่: “คำพูดพวกนี้ของคุณน่าหัวเราะจริงๆ”

ดูเหมือนเซียวซู่จะรู้สึกแล้วว่าตัวเองพูดผิดไป

“คุณอาจจะคิดว่าคำพูดของผมโหดร้ายมาก แต่คำพูดที่ คุณเพิ่งจะพูดกับคุณชายเยไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

“เกินไป? เกินไปตรงไหน? เซียวซู่ เวลาห้าปีมานี้ความคิด ของคุณเป็นอะไรไปแล้ว? คุณไม่เห็นเหรอว่าคุณชายของ ตระกูลพวกคุณไม่ยอมปล่อยมู่จื่อของตระกูลพวกเรา? ทำไมถึงกลายเป็นความผิดของพวกเราไปแล้ว?”

เสี่ยวเหยียนพูดไป ในใจก็เริ่มโกรธแล้วกัดริมฝีปากล่าง

“เมืองเป่ยเป็นบ้านของพวกเรา พวกเราจะกลับบ้าไม่ จำเป็นต้องขออนุญาตจากใคร ถ้าคุณคิดว่าพวกเราตั้งใจ ปรากฏตัวต่อหน้าพวกคุณล่ะก็ คุณก็จิ้มตาคู่นั้นของตัวเอง เถอะ!”

เซียวซู่”. พูดจบเสี่ยวเหยียนก็หมุนตัวเดินจากไป

เซียวซู่หน้าเปลี่ยนสี แล้วรีบตามไป: “ดึกมากแล้ว ให้ผม ไปส่งคุณเถอะ บนถนนไม่ปลอดภัย”

“เหอะเหอะ อยู่กับคนอย่างคุณแค่นิดเดียว ฉันก็รู้สึกว่า ไม่ปลอดภัย ฉันเรียกรถเองได้ ไม่รบกวนคุณ!”

เซียวซู่เพิ่งจะรู้ตัวว่าคำพูดเมื่อครู่ของตัวเองทำให้เธอ โกรธแล้ว จึงรีบไปบังข้างหน้าเธอ

“ขออภัย ผมพูดไม่ค่อยเก่ง แต่คุณอยากที่จะปกป้อ งมู่จื่อ ผมก็หวังว่าคุณชายเย่จะไม่เจ็บปวดอีก เป้าหมาย ของพวกเราสองคนเหมือนกัน ก็ถือว่าบรรลุข้อตกลง เพียง แต่เส้นทางในใจไม่เหมือนกันเท่านั้น เวลานี้ดึกมากแล้ว จริงๆ ในเมื่อโกรธผม ก็ขอให้ผมทำความดีชดเชยความผิด โดยการไปส่งคุณกลับเถอะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ