เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่150 ชอบจูบของฉันรึเปล่า



บทที่150 ชอบจูบของฉันรึเปล่า

อุ้มเธอออกมาจากบริษัท.

คิ้วสวยของเสิ่นเฉียวขมวดเข้า เย่โม่เซินพา เธอมาโรงพยาบาล?

กี่วันมานี้บรรยากาศระหว่างเธอกับเขามัน น่ากลัวมาก เขามองเธอด้วยแววตาที่แสนจะ เกลียดชัง แล้วจะพาเธอมาส่งโรงพยาบาลงั้นเห รอ?

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร แต่กลับรู้สึกเหมือน โดนอะไรกัดอยู่ในใจ

ใจมันชา ๆ

เสิ่นเฉียวหลับตาลงด้วยความสิ้นหวังดู เหมือนว่าเธอจะไม่สามารถควบคุมหัวใจของเธอ ได้แล้ว

“เป็นอะไร?” เสี่ยวเหยียนเห็นสีหน้าเธอไม่ ดีอีกทั้งไม่พูดจา จึงเข้าใจว่าเธอไม่สบายขึ้นมา อีก

เสิ่นเฉียวส่ายหน้าและพูดขึ้นเบา ๆ: “ฉันไม่ เป็นไร แล้วเขาล่ะ?”
ไปแล้ว” เสี่ยวเหยียนจับแก้มของเธอและ พูดเบา ๆ: “เขาพาเธอมาส่งโรงพยาบาล หมอบ อกฉันว่าไม่เป็นไร ให้ฉันอยู่ที่นี่ดูแลเธอ หลังจาก นั้นก็กลับไปแล้ว”

“อือ วันนี้ขอบคุณนะ”

“ขอบคุณอะไรกัน เธอคิดว่าฉันทำเพื่อช่วย เธอเหรอ? ไม่ใช่เสียหน่อยไหม? ฉันทำเพื่อให้ได้ เข้าใกล้ท่วงท่าสง่างามและกล้าหาญของคุณ ชายเยต่างหาก!” เสี่ยวเหยียนพูดแล้วเริ่มระลึก ความหลัง: “เธอรู้ไหมตอนที่คุณชายเย่รับตัวเธอ ไปจากฉันตรง ๆ เนี่ย เขาดูหล่อขนาดไหน? วินาที นั้นจะฉันคิดว่าฉันกำลังดูพระเอกซีรีย์ เสิ่นเฉียว เธอนี่โคตรโชคดีเลย ได้เป็นคนที่คุณชายเย่เลือก ไม่งั้นรูปร่างหน้าตาอย่างเธอ ต้ายตาย เทียบฉัน ไม่ติดเลยสักนิด!”

เสิ่นเฉียว: “” …

เธอบอกว่าเย่โม่เซินรับเธอเข้าไปไว้ในอ้อม กอดตรง ๆ เหรอ?

“แต่ว่าเธอพูดความจริงมาดีกว่า เธอกับคุณ ชายเย่มีความสัมพันธ์ยังไงแน่ ทำไมเขาถึงได้ เป็นกังวลกับเธอนัก? ถ้าเป็นคนรักธรรมดา ไม่มี ทางทำแบบนี้แน่ ใช่ไหม?”
เป็นกังวลกับเธอเหรอ?

“เธอคงจะดูผิดแล้วล่ะ ฉันกับคุณชายเย่ไม่ ได้มีอะไรพิเศษหรอก แค่ลูกน้องเจ้านายธรรมดา เท่านั้น”

“เชอะ ฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะ แววตาที่เขา มองเธอมันเต็มไปด้วยความปรารถนา หรือไม่แน่ เขาอาจจะชอบเธอ!”

แค่คำเดียว ในใจของเสิ่นเฉียวก็เกิดคลื่น

โหมซัดสาด

ชะ ชอบเธอ?

เป็นไปไม่ได้หรอก!

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าใจของเธอเต้นเร็วไม่เป็น จังหวะ เสี่ยวเหยียนยังคงพูดเองเออเองไม่หยุด: “อีกหน่อยเธอได้เป็นภรรยาประธานบริษัท เธอ อย่าลืมเสียล่ะว่าวันนี้ฉันช่วยเธอไว้ อย่าลืมเลื่อน ตำแหน่งขึ้นเงินเดือนให้ฉันด้วย…”

เสี่ยวเหยียนอยู่คอยดูแลเธอที่โรงพยาบาล อยู่ตลอดจนถึงค่ำ เมื่อเสิ่นเฉียวว่าตนเองไม่ เป็นไรแล้วจึงอยากกลับ
เสี่ยวเหยียนห้ามเธอ: “ออกจากโรง พยาบาลไม่ได้นะ ร่างกายเธออ่อนแอ”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วสวย: “ตอนนี้น่าจะไม่ เป็นไรแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมากเสียหน่อย ทำไม ต้องอยู่โรงพยาบาลต่อด้วย?”

“ยังไงก็ไม่ได้ คุณชายเย่บอกแล้ว ให้ฉัน ดูแลเธอให้ดี ๆ ก่อนเขาจะกลับมาฉันไปไหนไม่ ได้ทั้งนั้น”

ในตอนที่เสิ่นเฉียวลุกขึ้นและอยากจะลงไป ที่พื้น ทันใดนั้นประต้องห้องคนไข้ก็เปิดออก

เยโม่เซินปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องคนไข้ พร้อมกับใบหน้าเย็นชา

“คุณชายเย่” ทันทีที่ เสี่ยวเหยียนเห็นเขาก็ เหมือนได้เห็นผู้ช่วยชีวิต เธอชี้ไปที่เสิ่นเฉียว “เสิ่นเฉียวอยากออกจากโรงพยาบาลค่ะ แต่ฉัน ไม่เห็นด้วย ฉันหัวชนฝาเลยค่ะ!”

เสิ่นเฉียว: “..”

สายตาเย็นชามองไปที่เธอ แหลมคมและ ลึกล้ำ

“อยากออกจากโรงพยาบาลเหรอ?”
เสิ่นเฉียวนิ่งไป

ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินขยับอีกครั้ง

“ฝันไปเถอะ”

เสิ่นเฉียว: “แต่ฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรมากแล้ว ออกจากโรงพยาบาลแล้วไปพักที่บ้านไม่ได้เห รอ?”

เยโม่เซินไม่พูดอะไร เซียวซู่ที่อยู่ด้านหลัง ของเขายิ้มทักทายกับ เสี่ยวเหยียน: “วันนี้รบกวน คุณแล้ว คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะครับ”

เสี่ยวเหยียน รับคำ แต่กลับจ้องมองเย่โม่เซิ นอย่างอดไม่ได้อืม…หล่อจริง ๆ เลย เธอยัง อยากจะอยู่ดื่มด่ความหล่อของเขาอีกสักนิด

น่าจะเป็นตาของเธอที่คลั่งไคล้หลงใหล มากเกินไป เย่โม่เซินส่งสายตาล้ำลึกมองไปที่ เธอ พร้อมกับการแจ้งเตือนในแววตา ทำให้เสี่ยว เหยียน รู้สึกได้ถึงแรงกดดันและพูดขึ้นทันที: “ฉันทราบแล้วค่ะ จะกลับแล้วค่ะ”

“เสิ่นเฉียว เอาไว้พรุ่งนี้ฉันมาเยี่ยมเธอใหม่

นะ!”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็หายไปราวกับกลุ่ม

ควัน
เสิ่นเฉียวอยากที่จะหัวเราะ เมื่อครู่เห็นชัด ๆ ว่าเธอยังอยากที่จะอยู่ต่อ แต่สุดท้ายกลับหายไป อย่างไร้ร่องรอย จะพูดไปคนอย่าง เสี่ยวเห ยียน.ก็เข้ากับเธอได้ดีทีเดียว เป็นคนซื่อ ๆ แม้ จะพูดอะไรตรงไปตรงมาและบางทีอาจจะทิ่ม แทงใจ แต่ก็พูดได้ว่าเธอไม่เสแสร้ง คิดยังไงก็ พูดอย่างนั้น

เพื่อนคนนี้ถือว่าไม่เลวเลย

เซี่ยวซูกระแอมเบา ๆ “เดี๋ยวผมไปส่งเธอ

เอง”

จากนั้นเขาก็หันหลังแล้วออกจากห้อง คนไข้ไป

ทำให้ในห้องคนไข้เหลือเพียงเย่โม่เซินกับ เสิ่นเฉียวเพียงสองคน

บรรยากาศที่เงียบทำให้กระอักกระอ่วนใจ เล็กน้อย เสิ่นเฉียวมองเขาไม่วางตา แต่เย่โม่เซิ นกลับไม่อยากจะมองเธออย่างชัดเจน กลับหมุน ล้อวีลแชร์ไปที่โต๊ะด้านข้างแทน เป็นที่ที่เซียวซู่ วางกระเป๋าเอาไว้ตรงนั้น

มือเรียวยาวเปิดกระเป๋าหยิบแล็ปท็อปและ เอกสารออกมา จากนั้นเย่โม่เซินก็เริ่มทำงานเงียบ ๆ อยู่ในห้องพักคนไข้

เสิ่นเฉียวที่นอนอยู่บนเตียง: “..”

เขามาทำงานที่นี่เนี่ยนะ?

จะทำงานอีกนานไหม? เสิ่นเฉียวคิดไป พลางและมองหลังของเขาเงียบ ๆ

ดูไป ๆ เสิ่นเฉียวก็คิดถึงเย่หลิ่นหาน

มือของเธอกุมที่ท้องน้อยโดยไม่รู้ตัว — เส่โยวเป็นเพื่อนที่ดีขนาดนั้น เธอไม่มีทาง หลอกเธอได้หรอก

ถ้าหากว่าเด็กเป็นลูกของเย่หลิ่นหานจริง ต่อไปเธอจะทำอย่างไร?

“ไม่สบายก็หลับตาแล้วพักผ่อนเสีย”

ไม่ทันได้ตั้งตัว เสียงของเย่โม่เซินก็ดังขึ้น เสิ่นเฉียวได้สติก็พบว่าเย่โม่เซินกำลังจ้องเธออยู่ อย่างรุนแรง

เสิ่นเฉียวสบตาเขา นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูด ขึ้น”คุณกลับเถอะค่ะ”

เมื่อได้ยินดวงตาของเย่โม่เซินก็หรี่ลง อย่างอันตราย
“ที่นี่ไม่เหมาะจะเป็นที่ทำงานของคุณค่ะ” เสิ่นเฉียวรีบอธิบาย

จู่ๆ เธอก็ไม่อยากจะเห็นเย่โม่เซิน ตอนนี้ ในหัวเธอช่างสับสน

อย่างไรก็ตามเย่โม่เซินหัวเราะเยาะขึ้น “เห็นแต่หน้าผู้ชายคนอื่นจนชิน ตอนนี้แม้แต่หน้า ฉันก็ไม่อยากมองงั้นเหรอ?”

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไป

เขาเริ่มอีกแล้ว!

“เสิ่นเฉียว เธอเชื่อไหมว่าฉันสามารถเอา ผู้ชายคนนั้นมาลงโทษได้?”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว!” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก แล้วอธิบาย “ฉันก็แค่คิดว่าที่นี่ไม่เหมาะจะเป็นที่ ทำงานของคุณเท่านั้น”

“ใช่เหรอ?” เย่โม่เซินวางสิ่งของในมือลง

จากนั้นเขาหมุนล้อวีลแชร์เข้ามาใกล้ๆ เธอ เมื่อ

เห็นอย่างนั้น เสิ่นเฉียวก็ห่อตัวโดยไม่รู้ตัว

เขากำลังจะประกาศอำนาจเหนือเธออีก แล้วใช่ไหม?

เยโม่เซินมาถึงด้านหน้าของเสิ่นเฉียวอย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวบีบคางของเธอ ก้มศีรษะลงและ ประกบริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด

เสิ่นเฉียวเบิกตาโพลง

จูบนี้เกิดขึ้นโดยไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า ช่องปากของเสิ่นเฉียวถูกเย่โม่เซินใช้แรงรุกล้ำ ลิ้นอ่อนนุ่มแทรกตัวเข้าไปยึดครองเธอ

ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวแห้งเล็กน้อย แต่ริม ฝีปากของเย่โม่เซินกลับอ่อนนุ่มและชุ่มชื่น เหมือนน้ำแข็ง เขากดที่ด้านหลังศีรษะของเธอ และจูบอย่างแรง ออร่าของผู้ชายที่เอาแต่ใจห่อ หุ้มร่างเล็กกะทัดรัดของเสิ่นเฉียว

เสิ่นเฉียวถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น คอที่เรียว และขาวของเธอเรียวยิ่งขึ้น ในขณะที่ดวงตาของ เธอปิดแน่น ขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย การ แสดงออกซึ่งความเสน่หานี้ชัดเจนว่าหัวใจกำลัง เต้นแรง

เย่โม่เซินกระแทกริมฝีปากและลิ้นกลับ แต่ ไม่รีบร้อนจะผละตัวออก ริมฝีปากบางของเขากด เข้ากับริมฝีปากของเธอและถามเสียงแหบพร่า

“ชอบให้ฉันจูบเธอแบบนี้ไหม?”

เส้นเฉียวพยักหน้าอย่างสับสน
ดวงตาสีเข้มของเย่โม่เซินเผยให้เห็นถึง ความพึงพอใจ มุมปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย มือใหญ่ของเขาสัมผัสไปทั่วทุกส่วนบนร่างกาย

เธอ

“แล้วฉันล่ะ? ชอบฉันไหม?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ