บทที่ 769 ล่อลวง

ในตอนที่ท่านจื่อกลับมาถึงห้องเลขานั้น ใบหน้าของเธอแดง ไปหมด

พี่หลินเห็นว่าเธอเดินเข้ามา ก็สงสัยขึ้นมาว่า ทำไมหน้าของ เธอถึงได้แดงขนาดนั้น แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าเธอเพิ่งกลับมาจาก ห้องทำงานของคุณชายเป็น ก็รู้สึกว่าดูเหมือนว่าเธอ…จะรู้เรื่อง สุดยอดอะไรพวกนั้นไม่มีผิด

มือข้างหนึ่งของพี่หลินเท้าคางของตัวเอง มีท่าทางรำคาญใจ ออกมาทันที

ดูเหมือนว่าเธอจะสืบรู้ความลับอะไรบางอย่างมาโดยไม่รู้ตัว

ขั้นต่อไป จะยังต้องใช้งานเธอเป็นผู้ช่วยเลขาอีกหรือเปล่า? หรือว่าจะจัดงานสบายๆ ให้เธอ?

โธ่เอ๊ย ไม่รู้ว่าเธอรับผู้หญิงคนนี้มาเป็นผู้ช่วยเลขาของเธอได้ ยังไง

มื้อเย็นหาน จื่อกินข้าวที่โรงอาหาร เนื่องจากในตอนที่ใกล้ เลิกงานแล้วนั้น จู่ๆเธอก็ได้ทราบข่าวว่าจะต้องทำโอที ดังนั้นแล้ว ต้องปัดความคิดที่จะไปซื้อของกลับไปทำกับข้าวเองไปเลย แล้ว ต้องเข้ามากินข้าวที่โรงอาหารแทน

และแน่นอนว่า ในช่วงหลายวันมานี้หลัวก็จะมากินข้าวกับ เธอที่โรงอาหารนี้ด้วยกัน
เหมือนดั่งเช่น ในตอนนี้ หลัวเกียดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “พวก เราเพิ่งเข้ามาไม่กี่วันเอง จู่ๆ ก็ต้องมาทำโอที่เสียแล้ว รู้สึกน่ากลัว จังเลย

หานคู่จื่อกลับไม่ได้สนใจเรื่องนี้ บริษัทใหญ่ ก็เป็นแบบนี้ แหละ

หลัว กัดปากของตัวเอง จิ้มมันฝรั่งในชาม “ต่อไปจะเป็นแบบ นี้ทุกวันหรือเปล่า? ความจริง…ฉันไม่ค่อยชอบทำโอทีสักเท่าไหร่ เส้นทางที่ฉันต้องกลับบ้านนั้นมันค่อนข้างมืดมากเลย

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว หานมอก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอเล็ก น้อย “ทางกลับบ้านมืดมาก? เธอเช่าห้องอยู่มั้ย? ตอนนี้น่าจะมี ไฟริมถนนหมดแล้วนะ”

“เอ่อ นั่นก็..” หลวลี่แสดงสีหน้าเขินอายออกมาเล็กน้อย แต่ก็

ไม่ได้พูดอะไรต่อ

หานคู่จื่อมองออกว่าเธอไม่อยากพูดอะไรมากมาย จึงไม่ได้ ถามอะไรออกไปอีก ทั้งสองคนจึงกินมื้อเย็นกันเงียบๆ จากนั้นก็ แยกย้ายกันไปทํางานของตัวเองกัน

เรื่องการทำโอทีอะไรพวกนี้ เมื่อก่อนหานคู่จื่อไม่เคยรู้สึก รำคาญเลย รู้สึกว่าก็ยังสาวอยู่นี่นะ ยิ่งทำงานเยอะก็ต้องดีอยู่ แล้ว

แต่หลังจากที่เธอท้อง เธอก็รู้สึกว่าการทำโอที่มันเหนื่อยมาก แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะขอลา ในช่วงที่ยังไม่ผ่านโปรอย่างนี้ จึงทำได้ เพียงอดหลับอดนอนไปพร้อมๆกับทุกๆคน
โชคดีที่คืนนี้ต้องทำโอทีถึงสี่ทุ่มเท่านั้น ไม่ต้องทำถึงห้าทุ่ม หรือเที่ยงคืน ไม่อย่างนั้นแล้วหานมู่จื่อไม่รู้ว่าเธอจะได้กลับถึง บ้านตอนไหนกัน

วิ่งวุ่นมาถึงรอบสุดท้าย หานซื้อก็รู้สึกว่าขาของตัวเองเริ่มต้น ขึ้นมา จึงนั่งลงพัก

พี่หลินเห็นเธอเป็นอย่างนี้แล้ว ทอดถอนหายใจเอ่ยออกมา “ช่วงทดลองงานก็แบบนี้แหละ นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันต้องหาผู้ ช่วย เพราะสิ่งที่ต้องทำมันเยอะมากยังไงล่ะ เธอพักก่อนเถอะ ที่ เหลือฉันทําต่อเอง

“ไม่เป็นไรค่ะพี่หลิน ให้ฉันจัดการเองเถอะค่ะ”

หานมู่จื่อจะกล้านั่งอยู่เฉยๆ แล้วให้พี่หลินออกไปวิ่งวุ่นอย่าง นั้นได้ยังไงกัน? แต่พี่หลินก็ได้แย่งเอกสารในมือของเธอแล้ว เตรียมที่จะออกไปจากห้องเลขาแห่งนี้ไปเรียบร้อยแล้ว

“นั่งลงเถอะ อ่านเอกสารพวกนี้ดูสักรอบก่อน รอฉันกลับมา

หาน จื่อจําต้องนั่งลงไป นวดขา ปวดเมื่อยของตัวเอง จู่ๆ ท้องก็ร้องขึ้นมา หานมอนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มหน้าลูบ ลงไปท้องน้อยของตัวเองอย่างจนใจ เอ่ยพูดเสียงเบาออกไป “หิวแล้วใช่มั้ย? กลับไปจะทำมื้อดึกให้หนูนะ

ลูกน้อยในท้องของเธอ

หลังจากที่ท้อง ก็หวง่ายขึ้นมาก หาน จื่อวางแผนเอาไว้ว่าหลังจากที่กลับไปก็จะสั่งอาหารมาสักอย่าง พอ

ในระหว่างนั้นเย่ ไม่เซินก็ได้สั่งเอากาแฟไปแล้วสองรอบ หา นมู่จื่ออยากเอาไปให้ด้วยตัวเอง แต่ก็ถูกพี่หลินตั้งเอาไว้ บอกว่า คุณชายเป็นไม่ให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าเขา

หานมู่จื่อ “…”

เธอทําอะไรผิดไปหรือเปล่า?

ทั้งๆที่ในตอนกลางวันเขาเข้ามาเช็ดริมฝีปากให้เธอเองนี่นา เกี่ยว…อะไรกับเธอ?

หานมู่จื่ออยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก

ไม่ง่ายเลยที่จะอดทนถ่างตาทำงานมาจนถึงเวลาเลิกงานได้ หาหมู่จื่อลากร่างที่แสนเหนื่อยล้าเดินเข้าลิฟต์ไป พี่หลินตามหลัง เธอมาเข้าลิฟต์ไปพร้อมกัน จากนั้นก็กดปุ่มลิฟต์

“ไม่เคยทำโอทีสินะ? ดูท่าทางเธอดูเหนื่อยๆนะ หานคู่จื่อทำได้แค่เพียงฝืนยิ้ม แล้วส่ายหน้าออกไป “ยังไหวค่ะ แค่เหนื่อยนิดหน่อย คืนนี้กลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว พี่หลินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกไป “ไม่เลว เด็กสาวที่มีพลังดีจังเลยนะ จริงสิ เธอพักอยู่ที่ไหน กลับดึกขนาด นี้จะไม่ปลอดภัยเอานะ ฉันมีรถ ให้ฉันผ่านไปส่งเธอก่อนก็ได้นะ”

หานคู่จื่อมีหรือจะกล้ารบกวนเธอ จึงได้ส่ายหน้าออกไป

“ไม่เป็นไรค่ะพี่หลิน ที่พักฉันใกล้แค่นี้เอง เดินไปก็ได้ค่ะ
ถึงอย่างไรทั้งสองฝ่ายก็ไม่ได้สนิทสนมกันถึงขั้นนั้น เธอบอก ว่าไม่เป็นไร พี่หลินก็ไม่ได้รักษามารยาทออกมาอีก เมื่อทั้งสอง คนออกมาจากบริษัทต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทางใครทางมัน

ทานจื่อหิวจนตาลายไปหมด คิดอยากจะนั่งรถไฟใต้ดินกลับ แต่นึกขึ้นมาได้ว่าแถวนี้เหมือนกับว่าจะมีซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่ ไปซื้อ ของทีนั่นสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน

ดังนั้นแล้วเธอจึงเดินไปซูเปอร์มาร์เก็ต ใกล้ๆ หลังจากที่ซื้อ อาหารบางอย่าง โซนอาหารชั้นสองเสร็จแล้วก็เดินกลับออกมา ในตอนที่ผ่านหน้าประตูบริษัทนั้นเอง ก็มีรถคันหนึ่งเข้ามาจอด เทียบข้างๆเธอ

หน้าต่างรถเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าอันคุ้นเคยออกมา

“เอ๊ะ? นี่มันผู้ช่วยน้อยของฉือไม่ใช่หรอ?”

เฉียวจื้อได้ข่าวมาว่าถือเป็นจะทำงานล่วงเวลา ก็เลยอยาก มาชวนเขาไปทานมื้อดึกด้วยกัน แต่ใครจะรู้ว่าไอ้หมอนั้นจะออก ไปโดยไม่สนใจเขา เฉียวจื้อหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก อยาก จัดการหมอนั่นสักทีแต่ก็ไม่มีโอกาสเลยสักครั้ง

เมื่อก่อนหน้านี้หมอนั่นก็ฟ้องเรื่องนั้นไปกับคุณปู่ จนทำให้เขา ต้องตกอยู่ในความลำบากแทบทุกทาง

เขายังคิดหาวิธีแก้แค้นอยู่เลย แต่มาตอนนี้มาเจอเข้ากับหา หมู่จื่อ ก็มีแผนในใจขึ้นมาทันที

หานคู่จื่อเห็นเฉียวจื้อ ก็จำได้ว่าเขาเป็นผู้ชายคนนั้นที่เจอกันที่ลิฟต์ส่วนตัวของท่านประธานวันนั้น ในตอนนั้น…เหมือนกับว่า เขายังแทะโลมหาวลี่ออกมานิดหน่อยด้วย

หลังจากวันนั้นเขา ก็ได้ไปที่ห้องทำงานของเย็ไม่เป็น จนเห็น ภาพอันน่าอายจากนั้นเข้าพอดี

เมื่อเห็นเฉียวจื้อ สีหน้าของหานจ๋อก็ดูกระอักกระอ่วนออกมา เล็กน้อย ดังนั้นแล้วจึงทำเพียงแค่พยักหน้าออกไปเล็กน้อย จาก นั้นก็เตรียมที่จะเดินออกไปอีกครั้ง

เดิมทีเดียวจอยังคิดว่าเธอจะหยุดทักทายคนสักเล็กน้อย พูด คุยสักสองสามค่าอะไรพวกนั้นเสียอีก แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเธอจะทำ เพียงพยักหน้าให้เขา แล้วผันร่างเดินออกไปทันที

ท่าทางเย็นชาอย่างนี้เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขา เป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นแล้วเฉียวจื้อจึงเรียกเธอเอาไว้

“เฮ้ ทำไมถึงอยู่ดึกขนาดนี้กัน เธอเพิ่งจะทำโอทีเสร็จหรอ?”

นึกไม่ถึงว่าเขาจะไล่ตามมา หาน จื่ออึดอัดใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องรักษามารยาทเอาไว้

“ค่ะ เพิ่งทําโอทีเสร็จ กำลังจะกลับบ้านค่ะ”

ความหมายก็คือ คุณอย่าตามฉันมาอีก

“ดึกขนาดนี้ ผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวมันไม่ปลอดภัยเลยนะ ให้ฉันไปส่งเธอหรือเปล่า?” เฉียวจื้อเอ่ยออกมาด้วยใบหน้ายิ้ม กรม
ส่งเธอ? เห็นท่าทางยิ้มแย้มอารมณ์ดีอย่างนั้นของเขาแล้ว หา หมู่จื่อก็ไม่กล้าให้เขาไปส่งเลยจริงๆ

แค่นี้ เดี๋ยวก็ *ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไรดีกว่า บ้านฉันอยู่ใกล้ๆ ถึงแล้วค่ะ”

เฉียวซื้อมีหรือจะฟังคำปฏิเสธที่แฝงอยู่ในคำพูดประโยคนั้น ของเธอไม่ออก เขารู้ดีว่า ผู้หญิงตรงหน้าเขาคนนี้มีความสัมพันธ์ บางอย่างกับฉือเป็น ผู้หญิงที่เฝ้ามองถือเป็น จะมามองเขา เฉียวจอคนนี้ได้ยังไงอีกกัน?

เขาค่อนข้างจะหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง ซึ่งได้บวกกับที่เขา ต้องตกที่นั่งลำบากจากทางตาเฒ่านั้น ดังนั้นแล้วในตอนนี้เขา ต้องแก้มือให้ได้

เฉียว อคิด ถ้าเขาพาผู้หญิงคนนี้ไปล่ะ? เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็

อยบอกฉือเซิน จะยังต้องกลัวเขาจะไม่มาอีกหรอ?

เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้ว เฉียวซื้อก็เอ่ยออกไปทันทีว่า “ไม่ให้ ส่งล่ะก็ งั้นโอทีดึกขนาดนี้ก็คงจะต้องหิวแล้วล่ะมั้ง? ฉันเลี้ยงมือ ตึกเธอสักมื้อ เป็นไง?

หาหมอพยายามอดทนเอาไว้ “ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่หิว

“ไม่หิวจริงๆ? ถือเป็นก็ไปด้วยนะ” เฉียวจื้อล่อลวงเธอออกไป ด้วยสีหน้ายิ้มๆ

ฝีเท้าของหาน จื่อชะงักไปเล็กน้อย เย็ไม่เป็นไปด้วย ไปกินมื้อดึกกับเขา? งั้นถ้าเธอไปล่ะก็…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ