บทที่115 ตัวตนที่แท้จริง

เสิ่นเฉียวตกอยู่ในภวังค์

ตั้งแต่เธอแต่งงานกับเย่โม่เซินเธอไม่เคยคิดถึง เรื่องนี้เลย ไม่ใช่ไม่คิด แต่เพราะไม่เคยคิดจะจากเขา ถ้า หากว่าไม่ใช่เพราะเขาให้ข้อตกลงไว้ว่า ให้เวลาเธอ อย่างน้อยหกเดือนหลังจากนั้นค่อยหย่า

“เสิ่นเฉียว?”

หายเส่โยวเรียกเธอจึงทำให้ได้สติกลับมา

เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างเก้อเขิน: “เมื่อกี้เธอพูดอะไร

นะ?”

แววตาของหานเส่โยวเปลี่ยนไปหลายนาที : “เธอ อยากจะ…ไปจากเขาใช่รึเปล่า?”

ได้ฟังอย่างนั้น เสิ่นเฉียวมีสีหน้าเปลี่ยนไปมาก “เปล่า!”

เธอลังเลที่จะไปจากเย่โม่เซินได้อย่างไรกัน? ถึง แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ เธอประทับใจ แต่ลึก ๆ ในตัวเขาก็ยังรังเกียจผู้หญิงของ เขาที่มีตัวตนแบบนี้ สำหรับเขาแล้วเธอก็คือความอัปยศ

ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมจะให้ใครรู้สถานะของเธอ ให้ เธอเป็นเพียงผู้ช่วยเท่านั้น

“ต่อให้หาผู้ชายคนนั้นไม่พบ ข้อตกลงของเราก็ จะจบลงอยู่ดี ฉันจะเป็นคนไปเอง” เสิ่นเฉียวพูดเบาๆ
ได้ยินอย่างนั้น หานเส่โยวก็ถอนหายใจ: “งั้นก็ดี ฉันยังคิดว่าเธอจะตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว”

“เอาล่ะ เรากลับเข้าเรื่องดีกว่า ตอนนี้เราติดต่อ นักออกแบบคนนั้นได้แล้ว พี่ชายฉันอยู่ระหว่างทางไป หาเขา รอหาเขาเจอจะได้ถามว่าชุดสูทนั้นเขาเอาให้ใคร ไป”

เมื่อฟังถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ : “เส่โยว ลำบากพวกเธอเลยนะ ไหนจะยังมีพี่ชายเธอ อีก….ต้องมาช่วยฉันตั้งมากมาย ถ้าหากว่ามีเวลาว่างล่ะก็ ให้ฉันเลี้ยงข้าวพวกเธอนะ”

ถึงแม้ว่าจะรู้จักกับหานเส่โยวมานาน แต่เสิ่นเฉียว ก็ยังไม่เคยพบพี่ชายคนนั้นของเธอ

หานเส่โยวเพิ่งจะมารู้จักกับครอบครัวที่หลัง เป็น เวลาสั้น ๆ ไม่กี่ปี เธอเข้ากับคนที่บ้านได้อย่างดี

เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวบอกว่าจะเลี้ยงข้าวพี่ชายของ เธอ สีหน้าของหานเส่โยวก็เปลี่ยนไปทันที แววตาเธอ เปลี่ยนไปดูลุกลี้ลุกลน: “กิน กินข้าวเหรอ? ฉันว่าไม่ต้อง หรอกมั้ง? พี่ชายฉัน…เขายุ่งมากน่ะ!”

“งั้นไม่เป็นไร เอาไว้พี่ชายเธอว่างแล้วฉันค่อย ชวนเขามากินข้าวนะ”

หานเส่โยวพยักหน้า “ได้ ได้สิ”

จากนั้นหานเส่โยวก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยอย่าง รวดเร็ว “อีกไม่กี่วันก็คงรู้แล้วว่าคนคนนั้นเป็นใคร เฉียว เฉียว ถึงเวลานั้นฉันจะบอกเธอเป็นคนแรกเลย”
ได้”

*

หลังจากที่หานเส่โยวไปส่งเสิ่นเฉียวที่บ้านตระ กูลเย่ เธอเดินเข้าบ้านมาและพบกับคนรับใช้ “คุณหนู กลับมาแล้ว”

“อือ” เธอตอบอย่างหมดแรง

“คุณหนู นี่คือน้ำผลไม้เพื่อความงามสูตรพิเศษ สำหรับคุณ” สาวใช้ยกน้ำผลไม้มาวางด้วยความเอาใจ

หานเส่โยวหยุดอยู่ตรงนั้น เธอมองดูแก้วน้ำผล ไม้อยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เยาะเย้ยและเคาะน้ำผลไม้: “น้ำ ผลไม้เพื่อความงาม? เอามาเพื่อเอาใจของปลอมอย่าง ฉันงั้นเหรอ ของแบบนี้เธอยังกล้าเอามาให้ฉันอีกเห รอ?”

สาวใช้ได้ยินแล้วตกใจกลัว คุกเข่าลงด้วยใบหน้า ซีดขาว

“ขอโทษค่ะคุณหนู แต่นั่นคือน้ำผลไม้แห่งความ งามพิเศษของเราจริงๆ”

“หี” หานเส่โยวเตะเศษซากออกจากเท้าของเธอ “ยังไม่รีบเก็บอีก อยากจะให้เศษแก้วมันบาดเท้าคุณหนู อย่างฉันงั้นเหรอ?”

คนรับใช้ตกใจมากจึงรีบทำความสะอาด เพราะ การกระทำที่ตื่นเต้นเกินไป เธอจึงถูกเศษแก้วบาดและ เลือดไหลออกมา
หานเส่โยวเบือนสายตาหนีอย่างรังเกียจ: “นี่มั่น บ้าอะไรกัน ทำไมกล้าทำเรื่องบาดตาต่อหน้าฉัน รีบเอา ไปเลย!”

จากนั้นหานเส่โยวก็ก้าวขึ้นไปชั้นบนด้วยความ โกรธด้วยรองเท้าส้นสูง

หลังจากที่เธอไปแล้ว กลุ่มสาวใช้ก็จับกลุ่มพูดคุย กัน

“เมื่อเทียบกับภรรยาคนก่อนบุคลิกของคุณหนู ของเรานั้นแตกต่างกันมาก”

“นั่นสิ คุณนายคนก่อนจะเป็นคนใจร้ายขนาดนี้ได้ ยังไง?”

“ฮี้ พวกเธออย่าพูดไป คุณหนูหายไปตอนเด็ก ได้ยินว่าก่อนหน้านี้พ่อของเธอเป็นผีพนัน ไม่ขายเธอไป ก็ดีเท่าไหร่แล้ว คนที่ไม่ได้รับการสั่งสอนแบบนี้เข้ามาใน ตระกูลหาน ก็ต้องใช้เวลาอยู่แล้ว ตอนนี้เธอถือว่าเป็น คุณหนูใหญ่ของตระกูลหาน พวกเราก็ต้องอดทนไว้”

“แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่า..เธอไม่มีความเป็นหนูใหญ่ แห่งตระกูลหานเอาเสียเลย เหมือนมนุษย์ป๋ามากกว่า”

“คำพูดแบบนี้เธอยังกล้าพูดอีก อย่าให้คุณหนู เธอได้ยินเข้า เธอได้โดยไล่ออกแน่”

สาวใช้คนนั้นกลัวจนรีบปิดปาก กลุ่มสาวใช้รีบเก็บ กวาดพื้นให้สะอาด

หลังจากที่หานเส่โยวเข้าห้องแล้ว เธอโทรศัพท์ไปหาหานชิงพี่ชายของเธอ

โทรศัพท์ดังอยู่ไม่นาน ปลายสายก็รับโทรศัพท์

“พี่คะ!” เสียงของหานเส่โยวเปลี่ยนเป็นอ่อน หวานน่ารักขึ้นมา ต่างจากเมื่อครู่ที่เธอพูดกับสาวใช้ ลิบลับ

“มีอะไร?” หานชิงที่ปลายสายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียง เย็นชา เป็นจริงเป็นจังจนทำให้คนกลัว

หานเส่โยวได้ยินแล้วรู้สึกหนังศีรษะมันชาขึ้นมา เธอพูดขึ้นเบา ๆ: “คือว่า…พี่ไปถึงต่างประเทศรียังคะ? พี่ หาคนคนนั้นเจอรึยังคะ?”

“ยังไม่เจอ”

“อ่อ งั้นพี่…”

“ฉันยังมีเรื่องอีกเยอะต้องไปทำ” หานชิงพูด เตือนขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หานเส่โยวรีบพูดขึ้น: “งั้นพี่ไปทำเถอะค่ะ”

ไม่รอว่าเธอจะพูดอะไรต่อ หานชิงก็วางสายไป

แล้ว

หานเส่โยวค่อย ๆ กระชับนิ้วของเธอแน่นเพื่อฟัง เสียงที่วุ่นวายที่มาจากข้างในนั้น

ถึงแม้ว่าหลังจากที่เข้ามาตระกูลหานแล้ว พี่ชาย ของเธอจะทำทุกอย่างตามที่เธอร้องขอ แต่เขาก็ไม่เคย ให้ความสนิทกับเธอ และไม่เคยพูดอะไรกับเธอมากมาย หานเส่โยวมักจะหาทางเพื่อเข้าใกล้เขา เขาก็มักจะตีตัวออกห่าง

เรื่องภายในตระกูลหานล้วนเป็นเขาที่คอยจัดการ ดังนั้นหานเส่โยวจึงอยากจะเป็นที่โปรดปรานของเขา

แต่หานชิงขึ้นชื่อเรื่องไม่เห็นอกเห็นใจใคร กับ คนในบ้านก็ไม่เว้น

เธอไม่ควรคิดในตอนแรก แต่หานเส่โยวมีความ ลับเล็กน้อยในใจเธอจึงต้องกังวลเรื่องนี้

ถึงแม้ว่าภายหลังตระกูลจะยอมรับเรื่องบุตรสาว แต่หานเส่โยวไม่ใช่บุตรสาวที่แท้จริง

ไม่ผิด เธอรู้จักกับเสิ่นเฉียวมาหลายปี เรื่องที่เสิ่น เฉียวไม่รู้มันถูกเธอทำให้จบไปแล้ว ลูกสาวที่ตระกูลตาม หาแท้จริงแล้วคือเสิ่นเฉียว หานเสี่ยวเกลียดพ่อของ เธอในเวลานั้นและแค่ต้องการกำจัดนักพนันให้พ้นทาง เธอจึงยืมตัวตนเงินเฉียวไป

เมื่อใช้ตัวตนของเสิ่นเฉียว หานเสี่ยวจึงได้กลาย เป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหาน

ตอนนี้คนที่เธอเป็นหนี้มากที่สุดคือเสิ่นเฉียว ดัง นั้นเธอสาบานว่าเธอจะต้องทำดีกับเส้นเฉียวมากเป็น พิเศษ เพื่อชดเชยความรู้สึกผิดในใจเธอ

แต่วันนี้เสินเฉียวพูดเรื่องพวกนั้นทำให้เธอตกใจ

กลัวสุดขีด ถ้าหากว่ามีสักวันที่หานชิงและเสิ่นเฉียวได้พบ

หน้ากัน นั่น…หานชิงจะจำเสิ่นเฉียวได้รึเปล่า? ถึงเวลานั้นเธอจะยังได้เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหานอยู่ไหม? คน อย่างหานชิง ถ้าหากว่าวันหนึ่งเขารู้ว่าเธอไม่ใช่บุตรสาว ที่แท้จริงของตระกูลหานเขาจะปฏิบัติตัวอย่างไรกับ เธอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานเส่โยวก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ราวกับถูกโยนลงไปในทะเลสาบน้ำแข็ง แขนขาเย็นจน ขยับไม่ได้

ไม่ได้ เธอไม่สามารถนั่งรอความตายได้ เธอจะ ต้องหาทาง.

หาทางให้หานชิงยอมรับเธอ

แต่ว่า เธอจะทำยังไง ให้หานชิงเชื่อมั่นในตัว เธอ? เขาไม่เคยใกล้ชิดกับเธอมาก่อน ถึงแม้ว่าเธอจะขอ อะไรเขาก็ตอบรับทุกอย่าง เหมือนเรื่องของเส้นเฉียวใน ครั้งนี้ เธอแค่พูดไปอย่างนั้นเขาก็รับปากทันที

แต่ในใจของหานเส่โยวกลับไม่สงบ

ทำให้หานชิงและเสิ่นเฉียวไม่มีวันได้พบกัน นั่น คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด

แต่ว่า…เธอจะป้องกันไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยัง ไง? ถ้าหาก…มีวันใดที่พวกเขาพบกันโดยบังเอิญล่ะ?

“ไม่ได้ ไม่ได้…จะให้พวกเขาพบกันไม่ได้ พี่ชาย เป็นคนขี้ระแวงอย่างนั้น เขาไม่เข้าใกล้ฉันคงเพราะเขา กำลังสงสัยในตัวฉันแน่ ถ้าหากว่าเฉียวเฉียวได้เจอกับพี่ ใหญ่ล่ะก็ พี่ใหญ่จะต้องจำได้แน่ แต่ว่า…แต่ว่าฉันควรจะ ทำยังไงดีล่ะ?”

ไม่เอา…กำจัดเสิ้นเฉียวทั้งไป?
ไม่ ไม่ได้! ในตอนที่เธอต้องตกระกำลำบาก ก็เป็น เสิ่นเฉียวที่ยื่นมาเข้ามาช่วยเธอหลายครั้ง หลังจากที่เธอ ใช้ตัวตนของเสิ่นเฉียว เธอก็สาบานว่าจะทำดีกับเส้น เฉียวให้มาก เธอไม่สามารถจะทำตัวอกตัญญแบบนั้น ได้

แต่ว่า เธอควรจะทำยังไงดีล่ะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ