บทที่939ไม่พอใจ

หานคู่จื่อถูกสายตาเธอมองจนมึนตึ๊บ กำลังอยากจะถามเธอว่า เป็นอะไร แต่ต่อมาก็เห็นเสี่ยวเหยียนหันหลังเดินไปที่ประตูทาง เข้าบ้าน คนทั้งคนดูแล้วผิดปกติมาก

……..เป็นอะไรไป?

เธอรู้สึกค่อนข้างแปลกใจ เพราะยังไงซะเสียวเหยียนที่ได้รับ สายของหาเชิง เสี่ยวเหยียนไม่น่าจะมีกิริยาท่าทางแบบนี้นะ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้บอกกับตัวเองอย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น

นอกจากคนที่โทรหาเธอไม่ใช่หานชิง? หัวใจของหาน จื่อถูก แขวนขึ้นมา จากนั้นก็รีบลุกขึ้นเดินตามฝีเท้าของเสี่ยวเหยียน หานคู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนมาถึงที่ทางเข้าประตู

มองดูเสี่ยวเหยียนก็เดินมาถึงที่ข้างประตูแล้ว อยากยื่นมือไป เปิดประตูแล้ว แต่มือเพิ่งยื่นไปกุมลูกบิดประตู เธอก็ตกใจจนเอา มือหดมือกลับมาเหมือนกับว่าลูกบิดประตูนั้นไฟดูด แต่ก็เหมือน ประตูมีโรคระบาดยังไงอย่างงั้น

ต่อมา เสี่ยวเหยียนได้ถอยหลังก้าวหนึ่ง จากนั้นก็วิ่งไปหลบที่ ด้านหลังของหาน จื่ออย่างไว และพูดติดๆขัดๆ

หน้าตาแบบนี้…..….……

รู้สึกแปลกประหลาดมาก หานมู่จื่อมองนอกประตูด้วยความสงสัยทีหนึ่ง จากนั้นก็ตบมือของเสี่ยวเหยียนด้วยการปลอบใจ พร้อมพูดเสียงเบา: “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมาเปิดเอง

จากนั้นเธอได้เดินไปข้างหน้า ชะโงกไปดูที่ตาแมวว่าคนที่อยู่ ด้านนอกคือใคร

เดิมทีตาแมวนี้ติดตั้งเพื่อความปลอดภัย ปกติเธอไม่ค่อย ใส่ใจเท่าไหร่เลย ครั้งนี้ปฏิกิริยาที่ตื่นเต้นเกินไปของเสี่ยวเหยียน ได้ทําให้เธอเป็นห่วงมากจริงๆ ดังนั้นดูหน่อยถึงจะดีว่าคนด้าน นอกคือใคร

หาน จื่อชะโงกไปดูที่ตาแมวทีหนึ่ง แค่มองแว๊บเดียว เธอก็อึ้ง ค้างเลย

จากนั้น เธอถอยหลังมา และดึงประตูออกอย่างไร

ร่างเงาสูงใหญ่ยืนอยู่ที่หน้าประตู ใบหน้าที่เยือกเย็น อยู่ภาย ใต้แสงไฟของริมทางเดินยิ่งให้ดูเย็นชาเคร่งขรึมขึ้นไปอีก หลัง จากสบตากับหานชิง พริบตาเดียวแววตาของหานชิงได้อ่อนโยน ลงมา แต่ไม่นานก็มองข้ามผ่านเธอ และไปหล่นอยู่ที่ใบหน้าหน้า ขาวซีดที่อยู่ด้านหลังเธอ พริบตาเดียวแววตาก็เยือกเย็นลงมา

เสี่ยวเหยียนหดไหล่ไว้ นาทีนี้อยากให้ตัวเองมีเปลือกที่แข็ง แรงจริงๆ สามารถให้เธอเข้าไป จากนั้นเธอก็หลบอยู่ที่ด้านในไม่ ต้องออกมาอีก

เพราะเวลานี้ แววตาของหานชิงทั้งเยือกเย็นและเฉียบคม จริงๆ เหมือนมีดที่แหลมคม เธอไม่กล้ามองตรงๆด้วยซ้ำ
หานมู่จื่อย่อมรู้สึกได้ถึงสายตาของหานซึ่งอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่ คิดเลยว่าเขาจะมาโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวสักคำ เธอยิ้มอ่อนๆ วิ่ง ไปยืนอีกด้านอย่างไม่ทิ้งร่องรอย บดบังสายตาที่หานซึ่งมอง เสี่ยวเหยียน “พี่ ทำไมมาไม่บอกสักคำเลยคะ?”

สายตามีหานคู่จื่อ โผล่ขึ้นมา แววตาที่เยือกเย็นของหานซิง ค่อยๆจางหายไป แต่เห็นได้ชัดว่าเขามาพร้อมอารมณ์ ถึงไม่ อยากมีอารมณ์ต่อหน้าน้องสาวตัวเอง แต่อารมณ์ในตอนนี้มันพุ่ง แรงเกินไป เขาสะกดไว้ไม่อยู่ จึงเผยออกมาให้เห็น

“ไม่ทันได้บอก”

เขาพูดอย่างราบเรียบ จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปที่ด้านใน ตอนที่เดินผ่านหานคู่จื่อ หาน จื่อได้กลิ่นไอที่เหน็ดเหนื่อยจาก การเดินทางตะลอนๆ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ปิดประตู

ไม่นึกเลยว่าครั้งนี้หานชิงจะมาคนเดียว ไม่ได้พาซูจิ๋วมาด้วย

แต่คิดๆแล้วก็ปกติดี เวลานี้เป็นเวลาทำงาน ในประเทศวันนี้

คือวันขึ้นปีใหม่ เมื่อวานเป็นวันส่งท้ายปีเก่า ซูจิ๋วเป็นคนมี ครอบครัว ได้หยุดงานกลับไปฉลองปีใหม่ตั้งนานแล้ว เป็นไปได้ ยังไงที่จะมาต่างประเทศกับหานชิง?

อีกอย่าง ถึงซูจิ๋วจะยอมทำโอที คาดว่าหานซึ่งก็ไม่ให้เธอทำ

โอทีหรอก

ตอนที่หานชิงเดินผ่านข้างกายของเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนรู้ สึกร่างกายและใจของตัวเองต่างก็กำลังสั่น ก่อนมาเธอได้คิดไว้อย่างดีแล้วแท้ๆ อีกอย่างใจกล้ามากด้วย ยังคิดอยู่ว่าตอนที่หาน ชิงมา เธอจะโยนความผิดไปที่เสี่ยวหมี่โต้วหมด

เพราะเขาสองพี่น้องไม่มีทางทำอะไรเสี่ยวหมี่โต้วอยู่แล้ว

แต่ตอนนี้ล่ะ? พอหานชิงโผล่มาจริงๆ เธอกลับไม่กล้าแม้แต่จะ หายใจเสียงดัง

หลังจากหานงเข้าไป เสี่ยวเหยียนยืนเซ่ออยู่ที่เดิม หานมู่จื่อ

เดินมาดึงมือของเธอ “เข้าไปเถอะ

“ไม่ได้” เสี่ยวเหยียนส่ายหัว กัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้ เบ้าตาแดงก๋า: “มู่จื่อ ขาฉันอ่อนอ่ะ”

เธออึ้งไปสักพัก จู่ๆหัวเราะออกมาอย่างจนปัญญา: “เธอก็ไม่ เอาไหนเกินไปหรือเปล่า? เขาไม่ได้ใส่อารมณ์ให้เธอสักหน่อย เธอก็ตกใจขนาดนี้แล้ว? แล้วต่อไปเธอจะทำยังไง? เธอยังอยาก แต่งงานกับเขาด้วยไม่ใช่หรอ?”

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าสุดฤทธิ์ “ตอนนี้ฉันไม่กล้าคิดแล้ว” ตอนนี้ในหัวเธอมีแค่ความคิดเดียว ก็คือหวังว่าหานชิงจะไม่

โทษเธอ ฮือๆ และไม่ต้องพูดจากับเธอแล้ว

“ยังมีฉันอยู่” หานมู่จื่อได้แต่ปลอบใจเธอแบบนี้: “มีเรื่องอะไร ฉันจะช่วยเธอเอง”

หลังจากได้ยินเธอพูดแบบนี้ เสี่ยวเหยียนถึงเดินตามหลังเธอ ไปอย่างน่าสงสาร
ถึงแม้หานชิงมาที่นี่ครั้งแรก แต่ว่าหานซึ่งอยู่ที่นี่ก็เหมือนอยู่ บ้านตัวเอง หลังจากเข้าไปก็มองดูรอบๆอย่างไม่เกรงใจ เหมือน สำรวจดูสิ่งแวดล้อมของที่นี่ หลังจากแน่ใจแล้วว่าสิ่งแวดล้อม ของที่นี่ดีกว่าที่เขาคิดเอาไว้ถึง โล่งอกไปที จากนั้นถึงนั่งลงที่ โซฟา

หานมู่จื่อดึงเสี่ยวเหยียนเข้าไปในห้องรับแขก เวลานี้มีแค่เธอ สองคนที่อยู่บ้าน เสี่ยวเหยียนหลบอยู่ที่ด้านหลังของหานจื่อ ไม่ กล้ามองสายตาของหาเชิงเลยด้วยซ้ำ

หานมู่จื่อมองหานชิงแล้วยิ้มอ่อนๆ “พี่จะดื่มน้ำอะไรคะ? เผชิญหน้ากับน้องสาวตัวเองหานซึ่งเม้มปาก จากนั้นก็เปิด ปากพูด: น้ำเปล่าก็พอ”

หานมู่จื่อจึงได้ลูบมือของเสี่ยวเหยียนที่จับแขนตัวเองไว้แน่น

“เสี่ยวเหยียน เธอไปในน้ำแก้วหนึ่งนะ

เสี่ยวเหยียนก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ หลังจากได้ยินคำพูดของหา นมู่จื่อ ได้มองเธออย่างซาบซึ้งที่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังวิ่งไปในน้ำ ที่ห้องครัวอย่างไว ระหว่างนั้นยังเกือบจะสะดุดล้มเพราะความตื่น เต้นอีก

ที่โชคดีคือฝีมือของเสี่ยวเหยียนยังถือว่าไม่เลว ไม่นานก็ยืน ทรงตัวได้และเข้าไปในห้องครัว

หานมู่จื่อดึงสายตากลับ เดินไปนั่งลงที่ข้างกายของหานซึ่ง

“พี่หานชิง”
หานชิงเงยหน้าขึ้น สายตาหล่นอยู่ที่หาน จื่อ “ทำไมพี่รู้สึกว่า เธอผอมลง? เขาไม่ได้ดูแลเธอดีๆเหรอ?”

ตอนที่พูดคำถามสุดท้ายนั้น น้ำเสียงของหานซึ่งมีความเยือก เย็นเพิ่มมากขึ้น แค่ฟังก็รู้สึกอันตรายมาก หาน จื่ออึ้ง รีบส่ายหน้าช่วยเย่ ไม่เป็นอธิบาย: “พี่พูดอะไร

เนี่ย? ก่อนหน้านั้นเขาไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ แล้วจะดูแลฉันยังไง?

“ไอ้สารเลวคนนี้”

หานซึ่งกำหมัดไว้แน่น นานๆทีจะพูดจาหยาบคาย สีหน้าก็ เปลี่ยนมาดูแย่ขึ้น

“แต่พี่ก็อย่าโกรธเลยนะ ฉันกับเขารู้จักกันแล้ว ตอนนี้เขารู้ว่า เสี่ยวหมี่โต้วคือลูกชายของเขา และดีกับฉันมากด้วย ………..

พอได้ยิน บทานชิงหัวเราะเย็นชาทีหนึ่ง “รู้จักกันแล้ว เพราะ ความสัมพันธ์ของเสี่ยวหมี่โต้วหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวเหยีย นพาเสี่ยวหมี่โต้วมาเอง ตอนนี้เธอกับเขาสถานการณ์เป็นยัง ไง?”

น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมมาก ดูเหมือนว่ามีความเห็นอย่าง มากกับเรื่องที่เธอซูบผอม

หาน จื่ออ้าปาก แต่กลับพูดไม่ออกสักคำ เธอแค่ผอมลงนิด หน่อยหานซึ่งก็มีความคิดเห็นใหญ่โตขนาดนี้แล้ว ถ้าให้เขารู้ว่า ตัวเองเกือบจะแท้งลูก งั้นเขาไม่ซื้อบ้านหลังนี้ทิ้งไปเลยหรอ?

ความคิดนี้เพิ่งแว๊บผ่านในหัว หานเจอก็มีความแน่วแน่แล้วว่าห้ามพูดเรื่องนี้กับหานซึ่ง

“แล้วคนล่ะ ไปไหนแล้ว?”

หานซึ่งเพิ่งถามคำถามเสร็จ เสี่ยวเหยียนก็ยกนออกมาจาก ห้องครัวแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ