บทที่ 370 เขาต้องการให้หม่ามี้มีความสุข

หลังจากบรรลุข้อตกลงกับหานชิง เสี่ยวหมี่โต้ว ก็เดิน กลับห้องด้วยขาสั้นๆ ของตนอย่างมีความสุข จากนั้นเขาก็ ปืนขึ้นไปบนเก้าอี้ และเงยหน้าขึ้นและเปิดสวิตช์โน้ตบุ๊ก ด้วยมือป้อมๆ

ในปกติ เสี่ยวหมี่โต้ว นั้นทั้งดูไร้เดียงสาอย่างยิ่ง เมื่อ อยู่ต่อหน้า หานมู่จื่อก็ว่าง่ายเป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าเขาจะ ฉลาด แต่เขากลับรู้จักแยกแยะเรื่องราว ไม่เคยถูก เปิดโปงอะไรใดๆ มาก่อน และไม่เล่นโน๊ตบุ๊คนานจนเกิน

ไปต่อหน้ามีหานมู่จื่อ

แต่ตอนนี้ท่าทางของเขาต่อคอมพิวเตอร์นั้นชำนาญ เป็นอย่างยิ่ง

หน้าต่างสนทนาเตือนขึ้นมาทันทีที่เขาเพิ่งจะเข้าสู่ ระบบซอฟต์แวร์สำหรับการแชท

(พระเจ้าในที่สุดเสี่ยวหมี่โต้วนายก็มาแล้ว นายไม่รู้ หรือไงว่ามีพี่ๆ ทั้งหลายหานายอยู่ตลอด? หลายวันมานี้ นายไม่ออนไลน์เลย? }

เสี่ยวหมี่โต้ว อ่านข้อความอย่างใจเย็น จากนั้นเปิด กลุ่มเพื่อเรียกดู

หลังจากพบว่าไม่มีเรื่องใหญ่อะไร เขาก็ยื่นนี้วออกไปพิมพ์
เต้าเจี้ยว: (กลับมาแล้ว}

เทพลม: (แม่เจ้าโว้ย โต้วจื่อกลับมาแล้ว! นายไปไหน มาทำไมถึงมาเอาป่านี้? หายไปเกือบสามวันเต็มๆ! }

เผือก: (โต้วจื่อ! )

ไอ้อ้วน: (โต้วจื่อมาแล้ว! @ สมาชิกทุกคน! }

หลังจากนั้นต่อๆ มาก็เป็นการกรีดร้องเรียกโต้วจื่ออ ย่างบ้าคลั่ง เสี่ยวหมี่โต้ว มองดูอย่างปวดหัว จากนั้นจึงปิด หน้าต่างแชทลง

ดูเหมือนเขาจะชินกับสถานการณ์แบบนี้แล้ว จากนั้นประมาณสองนาทีต่อมา เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ค่อย

เปิดหน้าต่างอีกครั้ง

เต้าเจี้ยว: (พูดอะไรหน่อยสิ!}

ไอ้อ้วน: {ดูสิ ฉันบอกแล้วว่าโต้วจื่อไม่อ่านข้อความ ของพวกเราแน่ ทุกครั้งเขาก็เป็นแบบนี้ สองนาทีผ่านไปถึง ค่อยมาตอบ! }

เทพลม: {หรือว่าเวลาที่พวกเราเห่าหอนจะเป็นสอง นาทีพอดี? }

เผือก: (หุบปาก เข้าเรื่อง! }

มีคนตะโกนและเอ่ยห้ามขึ้นมาในกลุ่ม จากนั้นจึงบอก เสี่ยวหมี่โต้ว เกี่ยวกับปัญหาล่าสุดที่พวกเขาเจอ

เผือก: {แค่สองวันเองนี่? มีคนบังเว็บไซต์ของเรา พวก เราติดตาม IP ไปเพื่อหาแต่กลับไม่พบว่าคนๆ นั้นเป็นใครอีกทั้งยังถูกถล่มยับด้วย พวกเราโกรธแทบแย่แล้ว ไม่กี่วัน มานี้นายไม่อยู่ ทุกคนล้วนหาวิธีมาไม่น้อย แต่กลับไม่มี ทางเพื่อสัมผัสอดีตกำจัดเว็บไซต์ของอีกฝ่ายได้ แต่พวก เราก็ทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เซิร์ฟเวอร์ยังคงล่มอยู่! }

ผู้ดูแลระบบหลายคนก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน

เทพลม: (ใช่ ใช่ คิดไปคิดมาเรื่องนี้มีแค่โต้วจื่อที่

สามารถทำได้! }

มันฝรั่งทอด: {โต้วจื่อ รีบออกโรงเร็วเข้า! การกู้คืน เว็บไซต์ขึ้นอยู่กับนายแล้ว! }

เสี่ยวหมี่โต้ว: “..”

ที่แท้ก็ถูกโจมตี เขาเปิดระบบหลังบ้านของเว็บไซต์ อย่างใจเย็น และพบว่าแม้แต่หลังบ้านก็ถูกถล่มจนล่มไป ด้วยเช่นกัน พวกคนเหล่านี้…เขาแค่หายไปเพียงสองวัน เว็บไซต์กลับกลายเป็นสภาพแบบนี้ไปแล้ว

เสี่ยวหมี่โต้ว วางมือของเขาลงบนแป้นพิมพ์อย่าง รวดเร็ว ความเร็วมือเร็วมากจนแทบมองไม่ชัด

และฝูงชนยังคงเดือดดาลต่อ

เทพลม: (พวกนายว่าโต้วจื่อเห็นข้อความของพวกเรา ไหม? เห็นและไปจัดการแล้ว หรือว่าไม่เห็นกันแน่? }

เผือก: (นิสัยของเขานายไม่รู้จักเหรอ? คงจะไปจัดการ

กับมันแล้วล่ะ โต้วจื่อก็เป็นแบบนี้ เยือกเย็น ไม่พูดมาก! }

ใช่แม้ว่า เสี่ยวหมี่ตัว จะเป็นเด็กที่น่ารักและไร้เดียง สาต่อหน้า หานมู่จื่อ เสี่ยวเหยียน และผู้อาวุโสคนอื่นๆ แต่บนอินเทอร์เน็ตเขาเป็นบุคคลลึกลับเป็นซาอีกทั้งยังเย่อ หยิ่งและพูดน้อยอย่างยิ่ง!

ทุกคนในกลุ่มรู้จักเพียงโต้วจื่อรู้แค่ว่าเขาเก่งกาจอย่าง ยิ่ง แต่กลับไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา

หากพวกเขารู้ คนที่พวกเขาชื่นชอบนั้นแท้จริงแล้วเป็น เพียงเด็กน้อยอายุห้าขวบ คาดว่าคงจะโกรธจนแทบอยาก จะมุดกลับไปที่ครรภ์มารดาเพื่อเกิดใหม่อีกครั้งแน่!

เด็กที่มีพรสวรรค์ไม่มาก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะ

ไม่มี!

อีกทั้งเสี่ยวหมี่โต้ว ยังเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง! น่า เสียดายที่พวกเขายังไม่รู้ความจริง

คนในกลุ่มยังคงพูดคุยกัน และมีคนทักขึ้นมา มะเขือเทศเน่า: {แย่แล้วฉันเปิดเว็บไซต์ได้แล้ว เร็ว

ขนาดนี้เลยเหรอ? }

เทพลม: {ไม่ใช่หรอกน่า? ยังไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ! ความเร็วมืออันบ้าคลั่ง! }

เผือก: (เมื่อกี้ฉันดูแล้ว เว็บไซต์ซ่อมแล้วจริงๆ สมกับที่ เป็นตัวชื่อคนที่ถล่มพวกเราเป็นใครเจอหรือยัง}

ทันทีที่เสียงจบลง เสี่ยวหมี่โต้ว ก็โยนภาพเข้าไปใน กลุ่ม เมื่อรับรู้ว่างานของตนเสร็จสมบูรณ์แล้ว เขาจึงพิมพ์ ลงไป

เต้าเจี้ยว: (ฉันเพิ่งกลับบ้าน ไม่กี่วันมานี้ยุ่งมาก }

เทพลม: (เด็กนอกกลับบ้านนี่เอง กลับไปที่ไหน? }
มะเขือเทศเน่า: (ท่านเทพคุณอยู่เมืองอะไร มาเจอกัน หน่อยไหม? }

ไอ้อ้วน: (ท่านเทพคงไม่ใช่คนที่พวกนายอยากเจอแล้ว จะได้เจอสักหน่อย! }

เผือก: (รู้จักกันมาก็นานแล้ว พวกเรายังคงไม่รู้เลยว่า โตวจือเป็นยังไง? นายกลับมาแล้วก็รีบจัดการธุระนะ ยัง ไงเรื่องนี้ก็ถือว่าแก้ไขแล้ว พวกเราคงไม่รบกวนนายต่อ }

เต้าเจี้ยว: (อิม)

หลังจากพิมพ์เสร็จ เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดัง มาจากด้านนอก ดวงตาของเขาไหววูบ จากนั้นจึงปิด หน้าต่างแชทลงอย่างรวดเร็วและออกจากโลกการสนทนา อีกทั้งยังปิดโน้ตปักลงด้วย

ปัง!

ในขณะเดียวกัน ประตูห้องก็เปิดออก

หานมู่จื่อเข้ามาพร้อมกับแผ่นหยกสีขาว เมื่อเข้ามาก็ เห็น เสี่ยวหมี่โต้ว กระโดดออกจากเก้าอี้ลงมาพอดี ใบหน้า ประดับรอยยิ้ม

“เสี่ยวหมี่โต้ว เล่นโน้ตบุ๊คหรือ? หม่ามี๊บอกลูกแล้ว ไม่ใช่หรือ ให้เล่นน้อยๆ หน่อย? ลูกยังเด็ก ไม่ดีต่อสายตา” เสี่ยวหมีโต้ว ก้าวขาสั้นๆ ของตนเดินไปยังข้างๆ หา

นมู่จื่อจากนั้นจึงเอ่ยปากอย่างระมัดระวัง “ไม่นะหม่าม เมื่อกี้ผมแค่ชาร์จโน๊ตบุ๊ค”

หลังจากได้ยิน หานมู่จื่อก็เหลือบมอง จากนั้นจึงพบว่าโน้ตบุ๊กเสียบสายชาร์จอยู่ เธอจึงค่อยเอื้อมมือไปลูบหัว เสี่ยวหมี่โต้ว “เด็กดีมา หม่ามีเอาองุ่นมาให้”

“ว้าว ขอบคุณครับหม่าม! ”

เสี่ยวหมี่โต้ว ส่งเสียงร้องจากนั้นก็จับแขนของ หา นมู่จื่อเอาไว้และเขย่งตัวไปที่แก้มของ หานมู่จื่อเพื่อหอม อย่างอ่อนโยน

“หม่ามีจับจับ”

ในใจของหานมู่จื่อมีความสุข เธอจับ เสี่ยวหมี่โต้วกลับ จากนั้นจึงยื่นจานให้เขา “เด็กดี ไปทานเถอะ”

ดังนั้น เสี่ยวหมี่โต้ว จึงรับจานมาและเดินถือไปอีกด้าน

หนึ่ง

หานมู่จื่อลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เธอไปหยิบชุดนอนจากตู้ เสื้อผ้า จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำไป

เมื่อได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ เสี่ยวหมี่โต้ว ก็วางจานลง จากนั้นจึงลุกขึ้นกลับไปที่โน้ตบุ๊กและเปิดหน้าจอขึ้น

จากนั้นจึงค่อยๆ กดปุ่มปิดเครื่อง อันที่จริง เขาเองก็ไม่อยากซ่อนมันจากหม่าม

แต่ว่าหม่ามไม่ชอบให้เขาเล่นคอมพิวเตอร์และ โทรศัพท์มือถือมากเกินไป เพราะกลัวว่าดวงตาของเขาจะ ได้รับผลกระทบ อีกทั้งปกติหม่ามี้ก็ยุ่งมาก เสี่ยวหมี่โต้ว รู้ ดีว่าหม่ามต้องการให้เขามีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ดังนั้น จึงทำงานอย่างหนัก

หลายๆ ครั้งเขามักจะเห็นหม่ามแอบร้องไห้มองดูเขาอยู่เงียบๆ บอกว่าขอโทษเขา ไม่ได้ดูแลเขาให้ดี

หม่ามีคิดว่าเขาหลับ แต่เขากลับยัง ดังนั้นเขาจึงได้ยินคำเหล่านั้นทั้งหมด

แต่เดิม เสี่ยวหมี่โต้ว ก็เป็นคนฉลาด บวกกับเป็นลูกใน ครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว ดังนั้นจิตใจจึงอ่อนไหวมากยิ่งขึ้น

เขาไม่กล้าที่จะแสดงอารมณ์ใดๆ ต่อหน้าหานมู่จื่อสิ่ง ที่เขามอบให้ หานมู่จื่อคือรอยยิ้มที่อบอุ่นและคำพูดที่นุ่ม นวลเสมอมา

เขารักหม่ามมากๆ จริงๆ เขาอยากให้หม่ามี้มีความสุข

ดังนั้น เขาเองก็ควรพยายามหาเงิน และมีส่วนช่วย เหลือครอบครัว

รอจนเขาโตขึ้นอีกหน่อย จากนั้นหม่ามื้ก็จะไม่ต้อง ทำงานหนักแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้ เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ฟื้นคืนสีหน้าดังเดิม และ กลับไปที่โต๊ะเพื่อกินองุ่นต่อ

ฮิฮิ นี่เป็นความลับเล็กๆ น้อยๆ ของเขาเอง –

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ