บทที่ 1405 เธออยากไปรึเปล่า

อารมณ์ของเขาดูผิดปกติไป อีกอย่างยังแสดงสีหน้าออกมาอย่าง เห็นได้ชัดมากอีกด้วย

ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไปยังมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า เมื่อ เห็นสีหน้าท่าทางของเซียวซู จึงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย: “เป็นอะไร เปล่า? แค่ให้นายไปร่วมงานแต่งเอง ทำไมต้องทำสีหน้าแบบนี้ ด้วยล่ะ? หรือว่านายกับเจ้าของงานแต่งมีเรื่องเคืองแค้นต่อกัน?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวซูตั้งสติกลับมาได้ทันที เม้มปาก ไม่ ตอบอะไรหล่อน

“ไม่พูด?” เจียงเสี่ยวไป๋เดินอ้อมโต๊ะไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา สังเกตดูอารมณ์ของเขา หรี่สายตาลงด้วยความสงสัยว่าต้องพูด อะไรต่ออีก

ทันใดนั้นเซียวซูกลับถามเจียงเสี่ยวไปขึ้นมา “หล่อนออกไป นานแค่ไหนแล้ว?”

เจียงเสี่ยวไปตกใจตะลึง จากนั้นจึงพูดขึ้น: “ประมาณ20นาที 20นาที?

ถ้าตามไปตอนนี้คงไม่ทันแน่นอน เซียวซู่ขมวดคิ้วขึ้น ไม่พูด อะไรต่อ

ในที่สุดเจียงเสี่ยวไปก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ กลิ่นของความมีพิรุธ หล่อนจ้องมองดูสายตาและอารมณ์ของเซียวซู รอย ยิ้มภายในดวงตาค่อยๆจางหายไป “คนที่มาส่งการ์ดเชิญ เป็นผู้หญิง หน้าตาน่ารัก ดูแล้วสวยที

เดียว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวซูยิ่งขมวดคิ้วชนกันมากขึ้น

เมื่อเจียงเสี่ยวไปเห็นปฏิกิริยาตอบกลับของเขา จึงมั่นใจขึ้น มาได้ทันที หล่อนหัวเราะออกมาอย่างไม่พอใจ “คนที่นายซ่อน ไว้ในใจ ก็คือผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?”

คำพูดนี้ทำให้เซียวซูคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาตั้งสติขึ้นมา มองไปที่เจียงเสี่ยวไป จากนั้นเห็นเพียงแค่ความเย็นชาที่หลง เหลืออยู่ในแววตาคู่นั้นของเจียงเสี่ยวไป ไม่มีความอบอุ่นหลง เหลือแม้แต่น้อย เซียวซูจึงเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่า เมื่อครู่ตัวเองทำ เรื่องโง่ๆอะไรลงไป

“ฉัน…” เขาเอ่ยปากขึ้นเหมือนจะพูดบางอย่าง เจียงเดี่ยวไป กลับเอาการ์ดเชิญเสียบเข้าไปในอกของเขา จากนั้นหันหลังเดิน เข้าไปในห้อง และปิดประตูลงอย่างเต็มแรง

ปิ้ง!

เสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งตึก เซียวซอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา ผ่านไปสักพัก เขาก้มลงมองดูการ์ดเชิญใบนั้นที่อยู่ในอกของเขา จากนั้นนํากลับไปวางไว้บนโต๊ะด้วยความเหนื่อยใจ และเอาของ ไปเก็บในห้องครัว
หลังจากที่เขาจัดของทั้งหมดเสร็จก็ออกมา แต่กลับสังเกตเห็น ว่าประตูยังคงปิดแน่นสนิทอยู่ ตั้งแต่ที่เจียงเสี่ยวไปเข้าไปเมื่อครู่ เธอยังไม่ออกมาเลย

เซียวซูอยากเดินเข้าไปอธิบายให้หล่อนฟัง แต่สุดท้ายเมื่อ ลองบิดประตูดูกลับพบว่าถูกล็อคจากด้านใน

“เสี่ยวไป๋?”

เซียวซูเรียกชื่อหล่อนพลางขมวดคิ้วขึ้น

ไม่มีการตอบรับอะไรจากด้านใน

เจียงเสียวไปนั่งซึมอยู่ในห้อง หล่อนนั่งอยู่ที่หน้าต่างมองวิว ด้านล่างตึก ในใจยังคิดถึงแต่เสี่ยวเหยียนที่มาหาเมื่อครู หล่อน รู้สึกแปลกใจขึ้นมาแล้วว่าทำไมถึงมีผู้หญิงมาหาเซียวซู คิดไม่ถึง เลยว่าจะเป็นคนที่เก็บไว้ในใจมาโดยตลอด

แม้ว่าหล่อนรู้ดีตั้งแต่แรกว่าในใจของเขามีคนยังที่ลืมไม่ได้ แต่หล่อนกลับขาดสติตอบตกลงลองคบกับเขา ช่วงสองสามวันนี้ที่ได้คบกับเขา หล่อนรู้สึกสนุกมาก เซียวซู

ยอมให้หล่อนแกล้งโดยตลอด และไม่มีท่าทีจะบ่นเลยสักคำ

แต่เมื่อตอนนี้เห็นผู้หญิงคนนั้น และเห็นสีหน้าอารมณ์ของ เซียวซูที่แสดงออกมาเมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะแต่งงาน เจียง เสี่ยวไปจึงรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที

หรือทุกครั้งที่มีความรัก ทุกคนล้วนแล้วแต่เห็นแก่ตัว หล่อน เองก็เป็นเช่นนั้น
แกร๊ก

จู่ๆประตูถูกเปิดออก เจียงเสียวไปหันมอง เห็นเขียวถือ กุญแจอยู่ในมือและประตู

ทั้งสองสบตามองกัน เจียงเสียวไปเหลือบเบี่ยงสายตากลับ อยู่คนเดียวพักไม่เหอะๆ

เซียวเหลือบมองกุญแจในมือ และไปอยู่

“ถ้าเธอคนเดียวนานแล้ว เธอจะโกรธมากกว่าเดิมรึเปล่า

คนอยู่เดียวลำพังเป็นเวลานาน จะโกรธมากรึเปล่า? เจียงเสี่ยวไปไม่ได้อยู่นานขนาดนั้น หล่อนเพียงว่า ตอนเห็นสีหน้าของเซียวซูเปลี่ยนไป ในใจรู้สึกเจ็บ ปวดจนอธิบายไม่ถูก

เหมือนตอนเป็นเด็ก เดินผ่านตู้กระจกตามร้านเห็นลูก กวาดหลากตั้งอยู่โชว์ อยากชิมรสชาติของลูกกวาด

ทุกข์ใจมาก และยังรู้สึกเสียใจมากอีกด้วย

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เจียงเสียวโกรธแล้วยังไงล่ะสุดท้ายฉันก็คนอยู่ในใจนายไม่อยู่ แล้ว”
คำพูดของหล่อนทำให้เซียวซูไม่รู้ว่าจะตอบกลับเช่นไร จึง ทำได้เพียงเปลี่ยนเรื่องพูด “ของที่เธอให้ฉันซื้อตอนเช้า ฉันซื้อมา ให้หมดแล้วนะ เธอไปดูหน่อยไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงเสียวไปเงยหน้าขึ้นมามองเซียวทันที “นายเปลี่ยนเรื่องงั้นเหรอ?”

เซียวซูรีบพูดอธิบาย “ไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง แต่ถ้าเรื่องนี้ทำให้

เธอไม่มีความสุข พูดซ้ำไปซ้ำมาก็คงไม่มีประโยชน์อะไร

เจียงเสี่ยวไปมองเขาด้วยความโกรธอยู่นานสักพัก จากนั้นจึง ลุกขึ้น ผลักเขาออก และเดินตรงไปที่ห้องครัว

หล่อนออกแรงเยอะมาก เซียวซูถูกผลักจนต้องถอยหลังไป หลายก้าว แต่มุมปากกลับเผยอยิ้มขึ้นมา

เสี่ยวไป ง้อได้ไม่ยาก

เสี่ยวไปจัดห้องในห้องครัวอยู่นานค่อนวัน เซียวซูจึงเข้ามา คง เป็นเพราะหล่อนโมโหอยู่ จึงคอยสั่งเซียวซูทำนั่นทำนอยู่ตลอด “นายเอาฟิกไป น ต้องหั่นให้บาง รูปทรงต้องสวย และต้องมี

ขนาดเท่ากันอีกด้วย

“เอาผักนี้ไปล้างด้วย จากนั้นเอาปลาไปฆ่า แล้วล้างตู้เย็นให้ สะอาดด้วย”

คงรู้ว่าหล่อนกำลังโกรธ ไม่ว่าหล่อนจะพูดอะไร เซียวซูก็ไม่มี ท่าทีขัดขืนใดๆ ทำตามที่หล่อนบอกทุกอย่าง
เจียงเสี่ยวไปยืนอยู่ด้านหลัง นั่นนี่อยู่ตลอด เมื่อเห็นว่า เซียวซูเชื่อฟังมาก ความโมโหจึงลดลงมาครึ่งหนึ่ง

แม้ว่าเมื่อครู่เขาจะทำให้โมโหมาก แต่เขาสามารถตามมาหา หล่อนได้ทันที เชื่อฟังคําสั่งหล่อน และไม่อาลัยอาวรณ์กับการ์ด ใบนั้นอีก เรื่องนี้จึงทำให้เจียงเสี่ยวไปรู้สึกดีขึ้นมา

แต่เหตุผลที่หล่อนยอมเข้าใจก็เป็นเพราะ หล่อนรู้ดีว่าการชอบ ใครสักคน ไม่สามารถปล่อยวางได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย ขนาดนั้น

ถ้าทําได้เร็วขนาดนั้น เขาจะเป็นคนยังไงกันล่ะ?

เขาปล่อยวางคนอื่นได้เร็วขนาดนี้ แม้ว่าจะรักตัวเองแล้ว แต่ ต้องมีสักวันที่เขาสามารถทิ้งและปล่อยวางตัวเองไปอย่าง รวดเร็วเช่นกัน จากนั้นก็ไปคบกับคนอื่น

ความรักแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เจียงเสี่ยวไปต้องการ

อีกอย่างหล่อนก็จะแต่งงานแล้ว ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับ เซียวซูอีก ไม่ว่ายังไงชีวิตนี้เซียวซูคงไม่มีทางพัฒนากับหล่อนต่อ ได้อีก สิ่งที่เขาต้องทำคือค่อยๆลืมหล่อน และกลับมารักตัวเอง อีกครั้งหนึ่ง

รอให้ถึงเวลาที่เขาเป็นของตัวเอง รักเดียวใจเดียว และคอยดู ว่าหล่อนจะรักษาเขายังไง ๆ

ถือได้ว่าอาหารกลางวันมื้อนี้เซียวซูเป็นคนทำทั้งหมด เพราะ ของทุกอย่างไม่ได้ผ่านมือของเสี่ยวไปเลยแม้แต่น้อย หล่อนเพียงแค่ยืนสั่งอยู่ด้านหลัง

สุดท้ายหล่อนเพียงแค่นั่งรอทานข้าวอยู่ที่โต๊ะ

หลังจากทานอิ่มแล้ว ความโกรธที่อยู่ในใจเจียงเสี่ยวไปก็หาย ไปเป็นปลิดทิ้ง

เพียงแต่การ์ดเชิญที่ตั้งอยู่บนโต๊ะยังคงส่องสว่างกระแทกตา อยู่ ปัญหานี้ถือว่าหนักมากทีเดียว เพียงเสี่ยวไปรู้สึกว่าตัวเอง ต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากขึ้น

“หล่อนรู้ว่าฉันเป็นแฟนของนาย จึงเชิญฉันไปร่วมงาน แต่งงานกับนายด้วย นายไปรึเปล่า?”

เซียวที่ยังคงถือถ้วยทานข้าวอยู่ ได้ยินเช่นนั้นจึงหยุดชะงัก ไปทันที

จู่ๆเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่า คำถามนี้ คือคำถามเสี่ยงเป็นเสียง

ตาย

“ว่าไง? ไม่รู้ว่าจะไปหรือไม่ไป? หรือไม่รู้ว่าจะตอบฉัน อย่างไร?”

เซียวซูเงียบไปครู่หนึ่ง มองหน้าหล่อนและพูดขึ้น “เธออยาก ไปรึเปล่า?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ