เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 891 จองเวรจองกรรม



บทที่ 891 จองเวรจองกรรม

อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่หาน จื่อตรวจเสร็จเดินออก จากโรงพยาบาล ตัวเธอก็สั่นกับลมหนาว

สั่งอานปลดผ้าพันคอออกมาผูกให้หาน จื่อ

หานมู่จื่อรีบปฏิเสธ “เป็นไรค่ะคุณน้า อากาศหนาวแบบนี้ ถ้า น้าเอาผ้าพันคอมาให้ฉัน น้าจะป่วยได้นะ”

สั่งอานมองเธออย่างจนปัญญา และอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ก็รู้นี่ นาว่าจะป่วยได้ ตอนออกจากบ้านทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เยอะ หน่อย ทั้งๆที่ตัวเองกำลังตั้งครรภ์ ไม่ระวังตัวเองเลย”

เมื่อโดนตำหนิเธอก็ไม่กล้าต่อต้าน ยอมรับแบบเงียบๆ

สั่งอานผูกผ้าพันคอให้เธอ ขณะที่พูดก็มีไอร้อนออกมาจาก ปากของเธอ เธอมองไปรอบๆแล้วพูดว่า “ตรุษจีนใกล้เข้ามาแล้ว ฉันคิดว่าปีนี้คงได้ฉลองในต่างประเทศกับเธอแล้วล่ะ”

ได้ยินดังนั้นหาน จื่อผงะไปชั่วขณะ แล้วหันตามเขาไปแบบ ไม่รู้ตัว

ไวขนาดนั้นเลยเหรอ ปีใหม่กำลังจะมา…….

เธอใช้มือลูบหน้าท้องเบาๆ เมื่อถึงปีใหม่ ลูกในท้องก็อายุ สามเดือนพอดี

หานมู่จื่อคิดถึงลูกชายที่อยู่ในจีน เสี่ยวหมี่โต้ว
เธอกับเขาไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว

อีกทั้งตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่กับเย่ ไม่เซ็น เธอก็วิดีโอคอลกับเขา น้อยมาก ไม่รู้ว่าตอนนี้หนุ่มน้อยคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง จะคิดถึง เธอมากไหม

“เอาน่า อย่ามัวยืนโง่อยู่เลย เตรียมตัวกลับเถอะ

“อืม”

สองคนเดินจูงมือกันไป พอถึงริมถนน รถคันนึงก็เข้ามาจอด ขวางไว้ ดูแล้วไม่เหมือนรถแท็กซี่ และก็ไม่เหมือนรถของที่บ้าน พอประตูเปิดขึ้น ผู้ชายสองสามคนก็เดินเข้ามาล้อมไว้ ผู้ชายในชุดสูทสีดำ สวมแว่นตาดำสี่ห้าคน ดูเหมือนพวก มาเฟีย หาน จื่อขมวดคิ้ว มองพวกเขาอย่างสงบ

ส่งอานมองไปที่คนพวกนี้และยิ้มเยาะ “พวกคุณมีธุระเหรอ”

ผู้ชายสามสี่คนที่หน้าตาเย็นชา ในนั้นมีคนหนึ่งที่ดูเหมือน หัวหน้าพูดขึ้นว่า “เจ้านายของพวกเราต้องการพบพวกคุณ

สั่งอาน “จริงสิ เจ้านายพวกแกเป็นใคร ทำไมเขาอยากพบเรา แล้วเราต้องไปพบเขาด้วย

“คุณสงอาน กรุณาอย่าทำให้พวกเราลำบากเลย เจ้านายแค่ ต้องการเชิญพวกคุณไปเป็นแขกเท่านั้น”

“งั้นแกก็กลับไปบอกเจ้านายที่ไม่กล้าแสดงตัวตนของแกว่า พวกเราไม่อยากไปเป็นแขก
พูดจบ สั่งอานรีบดึงมือหาน จื่อแล้วเดินออกไป

เมื่อเห็นเช่นนั้นผู้ชายกลุ่มนั้นก็เดินขึ้นไปล้อมพวกเธอสองคน ไว้ “คุณสั่งอาน…….

ส่งอานขมวดคิ้ว แล้วตะคอกเสียงดัง “หลบไป”

พวกผู้ชายเห็นดังนั้นก็รีบถอยออกอย่างไม่มีทางเลือก

สั่งอานพาหาน จื่อออกมา พวกผู้ชายมองดูเบื้องหลังสองคน ที่เดินจากไป ก็จับกลุ่มซุบซิบกัน

เมื่อเดินไปสักพัก สั่งอานก็ชะลอฝีเท้าลง “จองล้างจองผลาญ จริงๆ พวกแมลงวันน่ารำคาญ

หานมู่จื่อจับมือเธอไว้ มีแค่ความเงียบสงบตลอดทาง

เมื่อกี้เจ้านายที่พวกนั้นหมายถึงเป็นใคร ก็ชัดเจนมาก พวกเขา ต้องการเชิญสูงอานกลับไป แต่ก็ไม่กล้ารุนแรง แค่สั่งอานตะคอก ทีเดียวก็รีบหลบกันแล้ว

เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนายท่านถือ

คิดแล้วหานมู่จื่ออดพูดไม่ได้ “นายท่านถืออาจจะอยากเจอ คุณจริงๆ”

เมื่อได้ยิน สั่งอานก็ก้าวเท้าไปข้างหน้าและหันไปมองหาน จื่อ ดวงตานั้นลึกล้ำ ดูน่ากลัว สายตาที่ต้องมาทำให้หานคู่จื่อขน หัวลุก “เป็นอะไรคะ”

สั่งอานพูดว่า “เขาอยากพบฉันมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ในตอนนั้นก็พูดกันชัดเจนแล้ว ครั้งนี้ถ้าหากไม่ใช่เรื่องของเธอกับไม่เป็น ฉันก็ไม่ต้องมาที่นี่หรอก”

หานมู่จื่อรู้สึกผิดเล็กน้อย “ขอโทษนะคะ เป็นเพราะฉันแท้ๆ คุณเลยต้องมาที่นี่อีก

“ไม่เป็นไรหรอก” สั่งอันยื่นมือมาบีบแก้มของเธอ “ใกล้เที่ยง แล้ว เธอ โทรหา ไม่เป็นหน่อยไหม บอกเขาให้หาไรทานที่บริษัท พวกเราไปทานกันข้างนอก ฉันมีร้านแนะนำ คิดถึงรสชาติของ ร้านนั้นเหลือเกิน ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังเปิดอยู่ไหม”

หานมู่จื่อตอบตกลง แล้วส่งข้อความหาโม่เป็นบอกว่าเธอจะ ทานข้าวข้างนอกกับน้า ให้เขาทานที่บริษัทไป

ส่งข้อความเสร็จ สั่งอานเห็นเธอเก็บมือถือ จึงจูงมือเธอขึ้นรถ

ที่เพิ่งเรียกได้พอดี บอกที่อยู่กับคนขับรถแล้วพูดว่า “ที่จริง ใน

เมื่อเธอกับเขาอยู่ด้วยกันแล้ว ต่อไปเธอไม่ต้องไปทำงานที่บริษัท

แล้วก็ได้” ได้ยินดังนั้น หาน จื่อก็ตกตะลึงเล็กน้อย หากฉันไม่ไป เขาจะ คิดว่าฉันขี้เกียจและไม่มีเกียรติไหม

สั่งอาน “…เธอคิดว่าเธอเป็นเช่นนั้นไหม

หานมู่จื่อส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ”

“งั้นจะพูดอะไรอีก เธอไม่ใช่คนแบบนั้น โม่เป็นก็ไม่ได้คิดกับ เธอแบบนั้น ถ้าเธอไม่ท้อง เธออยากจะไปทำงานเท่าไหร่ก็ได้ แต่ เธอดูตัวเองตอนนี้สิ วันนี้หมอที่ตรวจบอกว่ายังไงบ้าง
เมื่อนึกถึงคำพูดของหมอ จอกัดปากไว้ไม่พูดอะไร ตั้งแต่ท้องลูกคนที่สอง ร่างกายเธอแย่ลงชัดเจน

ไม่ใช่สิ น่าจะตั้งแต่ที่เครื่องบินเย่ไม่เซินเกิดอุบัติเหตุ ช่วงนั้น กินไม่ได้นอนไม่หลับ แถมยังตากฝนจนเป็นไข้ จากนั้นก็ยุ่งเรื่อง นุ่นเรื่องนี้ ตอนนั้นเธอก็รู้สึกเหนื่อยล้า รู้สึกจะไม่ไหว

แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อมาที่นี่แล้ว มีความสัมพันธ์กับเยโม่เซิน ถึง ขั้นมีภาวะแท้งลูก

นึกถึงสมัยตั้งท้องเสี่ยวหมี่โต้ว ผ่านเรื่องราวต่างๆมากมายแต่ ร่างกายก็ยังดี ตอนนี้กลับ…….

คิดถึงตรงนี้ หาน จื่อก็ถอนหายใจยาว “ฉันทราบค่ะ ฉันจะหา วิธี”

สองคนมาถึงร้านอาหารอย่างรวดเร็ว ส่งอานเดินไปที่ประตู แล้วหยุดลง

“นี่ร้านที่คุณน้าบอกเหรอ”

ส่งอานมองไปที่การตกแต่งร้านและคนในร้าน สายตาที่เปล่ง ประกายก็มืดลง “ไม่ใช่”

ร้านอ่ะใช่แต่คนไม่ใช่ ผ่านมาหลายปีแล้ว ปิดร้านไปก็ปกติ หานมู่จื่อสัมผัสถึงความหดหู่ของเธอได้ จึงพูดว่า “หรือพวก เราจะ…….

“ทานที่นี่สักหน่อยเถอะ”
“ได้”

น่าแปลกที่รสชาติของอาหารยังดีเหมือนเดิม ทานอาหาร กลางวันเสร็จ หานมู่จื่อรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำไปทันที “น้าคะ ฉัน ขอไปห้องน้ำก่อนนะคะ”

ไม่มีทางเลือก หลังจากตั้งท้องเรื่องที่ยุ่งยากที่สุดก็คือการขั้น

ไม่ได้นี่แหละ

หานคู่จื่อทิ้งมือถือและกระเป๋าไว้บนโต๊ะ แล้วไปห้องน้ำ พอเธอ ล้างมือเสร็จจะเดินออกมา ก็เจอคนๆนึงยืนขวางไว้ สีหน้าไม่เป็น มิตร

หานคู่จื่อตกใจหน้าซีด ความคิดก็เปลี่ยนรวดเร็วและพูดขึ้น ทันที “พวกแกอยากให้สัง…..

เสียดายที่ยังพูดไม่จบ เธอก็ได้รับแรงกระแทกอย่างแรงที่ ท้ายทอย คำพูดที่จะพูดต่อต้องหยุดลง ไม่ว่าจะพูดอะไรต่อ ตรง หน้ามีแต่ความมืด

จากนั้นหาน จื่อก็หมดสติลง


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ