บทที่ 1068 พวกเธอคบกันแล้ว

คิดไปคิดมา รู้สึกปวดใจเหลือเกิน

เสี่ยวเหยียนยังยืนอยู่ที่เดิมด้วยความกระวนกระวายใจ และ ไม่รู้ว่าถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้ง ขณะที่หล่อนกำลังจะตัดสินใจล้ม เลิกทุกอย่างและกลับไป

หาน งขยับตัวแล้ว

จากนั้นเขากำลังหันมองมาทางเสี่ยวเหยียนพอดี

ตอนแรกแค่กวาดสายตามองผ่านๆเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะเห็น เป้าหมายอื่น จึงเหลือบมองอีกครั้งและหลบสายตาไป

แต่หลังจากที่หลบสายตาไป ชายผู้หน้าตาดีคนนั้นก็หยุดชะงัก

และหันกลับมามองอีกครั้งเหมือนเพื่อเป็นการดูให้มั่นใจ

แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ห่างกันพอสมควร แต่สายตาของเสี่ยวเหยี

ยนนั้นดีมาก ดังนั้นจึงเห็นท่าทางของหานซึ่งได้อย่างชัดเจน และ มั่นใจแน่แล้วว่าตอนนี้เขาเห็นตัวเองแล้ว หล่อนหมดโอกาสแล้ว เฮ้อ ถ้ารู้ก่อนคงไม่คิดมากขนาดนั้นแล้ว เดินออกไปก็จบแล้ว ตอนนี้…

เสี่ยวเหยียนผืนเดินเข้าไป ยกมือขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เอ่ย

ปากพูดน

“อรุณสวัสดิ์ค่ะประธานหาน เซียวซูล่ะคะ?”
เมื่อหานซึ่งเห็นสาวน้อยเดินตรงเข้ามาหาตัวเอง เขารู้สึก ประหลาดใจมาก เพราะก่อนหน้าที่เจอกันมาสองครั้ง เขาคิดว่า สาวน้อยคนนี้คงวิ่งหนีไปเมื่อเห็นเขาเช่นเคย

คิดไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะเดินเข้ามาหาตัวเอง แปลกมาก สีในแววตาของท่านซึ่งคมเข้มมากขึ้น แต่ไม่นานนัก ราวกับถูกน้ำเย็นรดลงบนหัวของเขา สาวน้อยเดินเข้ามา แต่หล่อนกลับพูดกับเขาด้วยความเกรงใจ อย่างมาก

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านประธาน เซียวซูล่ะคะ?”

ไม่พูดถึงเรื่องที่หล่อนเรียกประธานหาน แต่พอมาถึงก็ถามหา เซียวซู่?

เหมือนมีบางอย่างมาทิ่มแทงหน้าอก จากนั้นก็ทะลุผ่านเข้าไป

ในหัวใจ

เขาได้ยินเสียงเรียกร้องของตัวเองจนอดไม่ได้ที่จะถามอีกฝ่าย

“พวกเธอคบกันแล้ว?

อันที่จริงเสี่ยวเหยียนฝืนใจตัวเองเดินเข้ามา กว่าจะรวบรวม ความกล้าพูดกับเขาได้นั้นไม่ง่ายเลย หล่อนคิดทบทวนอยู่ในใจ หลายรอบว่าจะเรียกเขาว่าอะไรดี คุณหานก็ดูไม่เหมาะเท่าไหร่ ดังนั้นหล่อนจึงเรียกประธานหานเหมือนที่คนอื่นเรียกกัน
จากนั้นหล่อนก็คิดว่า เขาคงขี้เกียจตอบหล่อน

เพราะจากนิสัยและอารมณ์ของเขา คงตอบเพียงคำว่าอั้ม และ พยักหน้าแทนคําตอบกลับ

คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดออกมาเช่นนี้

พวกเธอคบกันแล้ว???

เสี่ยวเหยียน: “???”

คำพูดนี้หมายความว่ายังไงกัน?

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนยังตกใจอึ้ง จากนั้นก็รู้สึกสับสน สุดท้าย เพิ่งจะเข้าใจ

หานซึ่งกำลังถามว่าหล่อนกับเซียวซูคบกันเหรอ? ทำไมล่ะ?

เพราะหล่อนมาถึงแล้วถามว่าเซียวซูอยู่ไหนนั้นเหรอ?

ตอนที่เสี่ยวเหยียนตอบกลับว่าไม่ใช่ หานซิงก็ลุกขึ้น ยื่นผ้าห่ม ให้หล่อน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ถามดูเท่านั้น เธอไม่จำเป็นต้องตอบ อีกอย่าง ขอบคุณ สำหรับผ้าห่มเมื่อคืนนะ

เสี่ยวเหยียนตั้งสติขึ้นมาได้จึงยื่นมือไปรับ

“เขาอยู่ในห้องน้ำ เดี๋ยวก็คงออกมาแล้ว วันนี้มีประชุมตอน เช้าที่บริษัท ผมไปก่อนนะ รบกวนบอกมู่จื่อ ให้ด้วย”

เมื่อพูดจบ หานซิงก็หันหลังเดินออกไปทันที ทำเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้นมาก่อนมองดูร่างสูงใหญ่ของเขา เสี่ยวเหยียนอยากจะเอ่ยปากพูด อธิบายว่าระหว่างหล่อนกับเซียวซูนั้นไม่มีอะไรเลย

แต่แม้ว่าหล่อนจะอ้าปากขึ้นมาแล้ว แต่กลับคอแห้ง พูดอะไร ไม่ออก

หล่อนถือผ้าห่มในมือที่มีไอความร้อนแผ่ออกมา สุดท้ายเสี่ยว เหยียนจึงทำได้เพียงมองเงาของเขาที่ค่อยๆเดินจากไป และมือ ของหล่อนก็ตกลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ทุกข์ทรมานใจมาก

ช่างเถอะ ทําไมต้องอธิบายด้วยล่ะ?

หล่อนกับเซียวซูจะคบหรือไม่ได้คบกัน เขาก็ไม่สนใจอยู่แล้ว

ถ้าเขาสนใจจริงๆ งั้นเหตุผลก็คงเป็นเพราะเขาอยากให้หล่อน หาคนใหม่ได้ไวๆ จะได้ไม่ต้องมารบกวนเขาอีก

สิ่งที่เขาให้ความสนใจคงเป็นเรื่องนี้แน่นอน

น่าเสียดายที่เมื่อครู่หล่อนคิดมัวแต่คิดมาก คิดไปคิดมารู้สึก กลัวกับความคิดไร้สาระของตัวเองเสียจริง

หล่อนช่างโง่จริงๆ

ผู้ชายคนนั้นปฏิเสธตัวเองตั้งหลายครั้ง หล่อนควรจะตาสว่าง

ได้แล้ว

ตอนที่เซียวซูเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นสาวน้อยยืนเหม่อ อยู่ที่หน้าเก้าอี้ตัวยาว อดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มขึ้น คิดจะเดินเข้าไปทักทายหล่อน

แต่สุดท้าย เมื่อเห็นว่าหล่อนตาแดง

เซียวซูจึงหยุดชะงัก จากนั้นก็ยืนอยู่ที่เดิม

จากนั้นเขาเห็นว่าหล่อนถือผ้าห่มหนึ่งผืนไว้ในมือ ดูคุ้นตามาก แต่ไม่ใช่พื้นที่เขาเห็นเมื่อคืน

ไม่นานนัก เซียวซูก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าผ้าห่มผืนนั้นเป็นของ ใคร โถงทางเดินอันกว้างใหญ่เหลือเพียงแค่เสี่ยวเหยียนเพียง คนเดียว เงาของคนนั้นหายไปตั้งนานแล้ว

เมื่อเห็นฉากตรงหน้า เซียวซอดไม่ได้ที่จะกำหมัดทั้งสองข้างไว้ แน่น

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เสี่ยวเหยียนก็ได้ยินเสียงฝีเท้า

ดังมาจากด้านหลัง

หล่อนตั้งสติขึ้นมาได้ รีบกระพริบตาอย่างรวดเร็ว ทำให้

ใจเย็นลง

“ตื่นแล้วเหรอ?”

เสียงอันแหบแห้งของชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง เมื่อ เสี่ยวเหยียนหันหลังกลับไป ก็สบตากับเซียวซู

ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น กระทั่งแวว ตายังเต็มไปด้วยความละมุน “เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม?”

ความอ่อนโยนของใบหน้าของเขาช่างต่างกับใบหน้าอันเย็นชาของหาน งราวฟ้ากับเหว เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็น ทุกข์ขนาดนั้น จึงพยักหน้าลง

“โอเคดีค่ะ พวกนายล่ะ? โถงทางเดินหนาวมากใช่ไหม? เฝ้า มาทั้งคืนคงเหนื่อยแล้ว นายกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ตรงนี้ฉัน อยู่เฝ้าเอง”

เขียวกลับยิ้มให้เล็กน้อย “ไม่เป็นไร เฝ้าคุณชายเคือหน้าที่ ของฉัน ไม่มีคำว่าเหนื่อยไม่เหนื่อย ชั้นล่างมีขายอาหารเช้า อยากทานอะไร?”

“นาย…” เสี่ยวเหยียนยนคิ้วเข้าหากัน “นายไม่กลับไปพักผ่อน จริงเหรอ?”

“ซาลาเปากับน้ำเต้าหู้ไหม?”

เสี่ยวเหยียน: “ไม่เป็นไรจริงๆ นายเฝ้ามาทั้งคืนแล้ว กลับไป

พักผ่อนเถอะ”

“งั้นเอาตามนี้นะ”

เมื่อเซียวซูพูดจบ กำลังจะเดินออกไปซื้ออาหารเช้า สีหน้าของ เสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปทันที และเดินตามเขาไป “นายไม่ต้องเป็น ห่วงพวกเรา อีกอย่างแค่ไปซื้ออาหารเช้า ให้ฉันไปถึงจะถูก นาย ไปพักผ่อนเถอะ”

ระหว่างที่พูด เสี่ยวเหยียนกลัวว่าเขาจะเดินไปครั้งหน้าต่ออีก จึงรีบยื่นมือไปดึงเสื้อเขาไว้

การกระทำเช่นนี้สำหรับเสี่ยวเหยียนแล้ว หล่อนไม่ถือสาอะไรเพราะแค่จับเสื้อเท่านั้น ไม่ได้โดนตัวแม้แต่น้อย

แต่สำหรับเซียวซู่แล้ว กลับทำให้เขาเกิดความรู้สึกเยอะมาก เขาหยุดเดิน หันมามองทางด้านข้าง สายตาจดจ้องไปที่มือที่ จับชายเสื้อของตัวเองไว้ไม่พูดอะไร

เสี่ยวเหยียนเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขามองอะไรอยู่ จึงรีบตั้งสติขึ้นมา เก็บมือกลับทันที พูดอย่างแหบแห้ง: “ขะ…ขอโทษ ฉันแค่ใจร้อน ไปหน่อย ก็พวกนายเฝ้ามาทั้งคืนแล้ว ฉะ…ฉันนอนหลับไปตั้ง นาน จะไม่ทําอะไรเลยก็ไม่ได้

“แค่ซื้ออาหารเช้าเอง ไม่เป็นไรเลย รออย่างสบายใจได้ ครั้งนี้ เซียวซูเดินไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้ตามไปต่อ

หล่อนยืนอยู่ที่เดิมสักพัก จากนั้นกลับไปนั่งที่เก้าอี้ ตอนนี้ หล่อนเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามือของเธอยังถือผ้าห่มที่ทานชิงยื่นให้ หล่อนมาโดยตลอด

เมื่อมองดูผ้าห่มผืนนี้ สายตาของเสี่ยวเหยียนก็ดูเศร้าหมองไป ทันที

“พี่ชายของฉันกับเซียวซูล่ะ?”

ขณะที่เสี่ยวเหยียนกำลังนั่งเหม่อลอย จู่ๆก็มีเสียงดังมาจาก ด้านบน

หล่อนตั้งสติขึ้นมา เห็นว่าหานจื่อออกมาแล้ว “เซียวซูไปซื้ออาหารเช้า พี่ของเธอ…กลับบริษัทแล้ว”
เมื่อสังเกตเห็นว่าตอนที่หล่อนพูดถึงหานซึ่งยังดูผิดปกติ หา นมจื่อจึงไม่ได้ถามอะไรมากมาย แต่กลับมองไปที่ห้องคนไข้

“โม่เซินล่ะ ยังไม่ฟื้นเหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ