บทที่ 526 ก่อกวนนัดดูตัว

สถานที่นัดดูตัวนั้นเป็นที่ที่หานมู่จื่อไม่คุ้นเคยเลย

ดังนั้นหานชิงจึงให้ลุงหนานไปส่งเธอ และเมื่อมาถึงที่ หมายแล้ว ลุงหนานก็เอ่ยขึ้นว่า: “คุณมู่จื่อครับ ผมจะไปรับ คุณผู้ชายที่บริษัทก่อน อาจจะกลับมารับคุณช้าสักหน่อยนะ ครับ”

เมื่อหานมู่จื่อคิดว่าคุณลุงนั้นจะต้องวนกลับไปกลับมา เธอ ก็สายหน้าแล้วพูดว่า : “ไม่เป็นไรค่ะลุงหนาน คุณลุงกลับไป ก่อนเลย เพราะหนูก็ไม่รู้ว่าการนัดดูตัวจะถึงกี่โมง ถ้ามันเลท เดี๋ยวหนูเรียกรถกลับไปเองก็ได้ค่ะ”

เธอคิดในความเป็นจริงที่ว่าหลังจากที่ลุงหนานไปรับหาน ชิงแล้ววนกลับมานั้นคงใช้เวลานานมาก

เธอคิดว่านัดดูตัวในครั้งนี้คงใช้เวลาไม่นานมากขนาดนั้น

“โอเคครับ คุณมู่จื่อก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ ถ้ามีอะไรคุณ มู่จื่อก็โทรหาลุงหนานได้เลยนะครับ”

“ลุงหนานก็ขับรถระวังๆ นะคะ”

หลังจากที่ลุงหนานขับรถออกไปแล้ว มู่จื่อก็หมุนตัวเดิน เข้าไปในร้านกาแฟที่อยู่ตรงหน้า
ในเวลานี้คนในร้านกาแฟก็ยังไม่มากนัก มู่จื่อกวาด สายตามองเป้าหมายในการนัดดูตัวของเธอไม่พบ เพราะ คนในร้านส่วนใหญ่นั่งเป็นกลุ่มกัน ไม่มีใครนั่งอยู่คนเดียว

เลย

เธอเลือกที่จะนั่งลงบริเวณริมหน้าต่าง บริกรก็เข้ามารับ ออร์เดอร์

“ฉันรอคนอยู่ เอาไว้ค่อยสั่งพร้อมกันดีกว่าค่ะ”

“ได้ครับคุณผู้หญิง”

หานมู่จื่อยกมือขึ้นมาเหลือบมองเวลา พวกเธอนัดกันตอน บ่ายสอง ยังมีเวลาอีกสองนาทีกว่าจะถึงเวลา

หวังว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนตรงต่อเวลา

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาเลื่อนดูโมเมนต์เพื่อนหน้า

ฟีด

เมื่อวานที่ไปสวนสนุกมา เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวหมี่โต้ว ต่างก็พากันสนุกสนามเป็นอย่างมาก ทั้งคู่พากันถ่ายรูปเยอะ มาก เธอไม่ได้อัพโหลดลง โมเมนต์เพื่อน แต่ส่งรูปทั้งหมดให้ เธอส่วนตัว

ทั้งคู่ตกลงกันแล้วว่ารูปของเสี่ยวหมี่โต้วจะไม่ถูกอัพโหลด ลงในโซเชียลใดๆ

เมื่อหานมู่ชื่อมองดูรูปภาพเหล่านั้นก็เผลอยกยิ้มมุมปากขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

แสงแดดในยามบ่ายกำลังส่องลงมาที่ถนนเส้นหลัก แสง จากหน้าต่างหักเหมาทางหานมู่จื่อ เธอกำลังก้มมองดู โทรศัพท์ในมือพร้อมทั้งยิ้มอย่างอ่อนโยน เผยให้เห็นฉากที่ ดูเงียบสงบเป็นพิเศษ

เมื่อฉินหยานเดินเข้ามาในร้านกาแฟก็มองไปเห็นฉากนั้น ทั้งสายตาและฝีเท้าก็ถึงกับสะดุดเล็กน้อย

สายตาของเขามองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว ก็พบว่าภายใน ร้านกาแฟ นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครอื่นที่นั่งอยู่คนเดียว อย่างนั้นเธอคงเป็นคู่นัดดูของตัวเองในวันนี้เหรอ?

หานมู่จื่อมองดูรูปภาพเสร็จ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงเงาคนที่ยืน อยู่ตรงหน้า บดบังสายตาจากบริเวณโดยรอบ

“สวัสดีครับ ผมฉินหยาน”

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่อยู่ตรงข้าม

เพียงแค่ทั้งคู่สบสายตากันก็ถึงกับตกตะลึงไป

“คะ คุณไม่ได้เป็น…” ฉินหยานมองดูเธอด้วยความ ประหลาดใจ หานมู่จื่อลุกขึ้นยืนมองอีกฝ่ายในใจก็รู้สึก ประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

ถ้าเธอจำไม่ผิด คนตรงหน้าเธอเป็นเจ้าของเหตุการณ์ชน ท้ายรถเมื่อครั้งก่อนไม่ใช่เหรอ? ในตอนนั้น… ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขายังฉีกหน้าตัวเองด้วยซ้ำ

ผู้หญิงนั้นจะเขี้ยวจนเกินเหตุไปแล้ว ไม่ยินยอมให้แจ้ง ตำรวจ ไม่ยอมให้แก้ปัญหา ต่อมาเป็นเย่โม่เซินออกมาแล้ว ช่วยเธอแก้ปัญหา

ฉินหยานไม่คิดเลยว่าคู่ดูตัวของเขาจะกลายเป็นเธอไปได้

ทั้งคู่จ้องมองกันอยู่ครู่หนึ่งหลังจากนั้น ฉินหยานก็กระแอม ไอออกมาอย่างอึดอัด “คุณยังจำผมได้ไหม? ก่อนหน้านี้ที่ คุณชนท้ายรถ”

หานมู่จื่อพยักหน้าด้วยสีหน้าค่อนข้างเฉยเมย

“เชิญนั่งก่อนครับ”ฉินหยานทักทายเธอก่อนจะให้เธอนั่ง ลงไป หลังจากนั้นจึงโบกมือเรียกบริกร

หานมู่จื่อเหลือบสายตามองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ อีกฝ่าย มาสายสิบนาที เขาไม่แม้แต่จะขอโทษเลยเหรอ?

หลังจากที่สั่งเมนูเสร็จ ฉินหยานก็มองมาทางเธออย่าง อึดอัด “ครั้งที่แล้วถ้าให้ผมเดา ตรงที่คุณชนรถผมมันคง ต้องเป็นเพราะพรหมลิขิตแน่เลย เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่า พวกเราจะกลับมาเจอกันเร็วขนาดนี้ อีกทั้งยังเป็นรูปแบบนี้ ด้วย”

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้น “ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันค่ะ” “แค่ก..” คงเพราะไม่ชินกับเรื่องในครั้งที่แล้ว อีกทั้งในตอนนั้นข้างกายของเขาก็ยังมีผู้หญิงอีกคน ดังนั้นในตอนนี้ หานมู่จื่อจึงรู้สึกอึดอัดกับคู่นัดดูตัวของเธอ

เขาไม่ได้พูดอะไร เธอเองก็ไม่มีหัวข้อสนทนาอะไรอีก รอย ยิ้มในตอนที่มองดูโทรศัพท์ก่อนหน้านั้น ในตอนนี้ไม่มีอีก แล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเฉยเมย แสดงออกอย่าง ชัดเจนเลยว่าเธอไม่ได้สนใจในการนัดดูตัวครั้งนี้เลยด้วยซ้ำ

แต่เดิมหานมู่จื่อคิดเอาไว้ว่าอย่างน้อยอีกฝ่ายก็คงจะดูไม่

เลว

แต่ทว่า…. คนคนนี้กลับเป็นคนที่เธอคุ้นเคย และเธอเองก็ จำได้ว่าเขานั้นมีผู้หญิงข้างกายอยู่แล้ว อีกทั้งในใจเธอยัง จดจำท่าทางหยิ่งผยองของผู้หญิงคนนั้นได้ดี

ดูท่าว่าเรื่องที่เธอตัดสินใจบอกให้ลุงหนานไม่ต้องมารับ นั้นเป็นเรื่องที่ฉลาดแล้ว

ฉินหยานมองมาที่เธอก่อนเอ่ยถามประโยคหนึ่งอย่าง ระมัดระวัง “คุณหานครับ….คุณพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ หรอครับ? ”

สวย ในสายตาเขาผู้หญิงตรงหน้าเธอสวยมากจริงๆ

เพียงแต่เธอไม่ได้เป็นคนสวยที่อยู่ในประเภทที่สวยล้ำค่า หรือบอบบางสดใส เพียงแต่เธอเป็นประเภทความสวยที่ให้ ความรู้สึกถึงความเยือกเย็นและเย็นชา เป็นความรู้สึกที่ใครหลายคนไม่มี

เธอเงยหน้าขึ้นสายตาของเธอยิ่งแสดงออกถึงความเย็น

ซามากกว่าเดิม

ฉินหยานเผลอกลืนน้ำลายลงไปอย่างไม่รู้ตัว

มีผู้หญิงอยู่หลายแบบที่เป็นแบบที่ผู้ชายชอบ เพียงแต่ ความสวยนั้นแบ่งแยกออกไปได้หลายแบบ

เพียงแต่ดูเหมือนว่าหานมู่จื่อจะอยู่ในส่วนน้อย ครั้งก่อนที่ ฉินหยานได้เจอก็ถึงกลับลืมไม่ลงเลยทีเดียว

“ค่ะ” หานมู่จื่อพยักหน้า “เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ

เมื่อไม่นานนี้เอง”

“ไม่แปลกเลยครับที่คุณหานจะดูไม่เหมือนกับคนอื่น หวัง ว่าวันนี้นัดดูตัวของพวกเราจะเป็นไปอย่างมีความสุขนะครับ”

หานมู่จื่อได้ฟังอย่างนั้นก็เพียงยิ้มออกมาไม่ได้ตอบกลับ

อะไร

เธอไม่ได้เอาประเด็นที่เขามาสายสิบนาทีขึ้นมาพูด ทว่า เธอเองก็ไม่ได้วางแผนที่จะทำความรู้จักกับคนคนนี้ต่อไปอีก

หลังจากที่ได้กาแฟ และนั่งกันมาสักพักแล้ว ฉินหยานก็ เริ่มมีคำถามขึ้นมามากมาย

“ปกติแล้วคุณหานมีงานอดิเรกหรือชอบทำอะไรไหมครับ?”

หานมู่จื่อตอบกลับไปเพียงผ่านๆ ทว่าฉินหยานกลับรีบ ตอบกลับในสิ่งที่ตนเองชอบทันที ทั้งยังมีแนะนำว่าหากมี เวลาก็ไปด้วยกันได้ หานมู่จื่อก็ไม่ได้ตอบกลับอีก ฉินหยาน จึงเปลี่ยนไปถามประเด็นใหม่ หานมู่จื่อก็ตอบกลับไปอย่าง ขอไปที่

เมื่อดูท่าทีของการสนทนาแล้ว ฉินหยานก็รู้สึกว่าอีกฝ่าย ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เขาจึงเริ่มที่จะหงุดหงิดขึ้นมา มองไปที่ สาวสวยตรงหน้าอย่างไม่ยินยอม

“คุณหานครับ ที่คุณเย็นชากับผมขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่อง เมื่อวันนั้นใช่ไหม? ”

เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ก็เหมือนกับหานมู่จื่อได้สติกลับมาอีก ครั้ง และเงยหน้าขึ้นมา “เรื่องวันนั้น? ”

“ก็วันนั้นที่รถชนกัน ข้างกายผมมีผู้หญิง ไม่ใช่ว่าถือสาเธอหรอกนะครับ? ” คนหนึ่ง คุณคง..

ฉินหยาน ..

หานมู่จื่อยิ้มจางๆ “คุณฉินพูดล้อเล่นอะไรกันคะ ฉันจะไป ถือสาเธอได้ยังไง? ”

ความสุภาพนี้ยิ่งเพิ่มความรู้สึกอึดอัตให้กับฉินหยาน เธอ บอกว่าไม่ถือสา อย่างนั้นก็แสดงว่าเธอก็ไม่ได้สนใจกับการ นัดดูตัวในครั้งนี้
แต่ว่า ฉินหยานก็ยังพยายามที่จะปกป้องตัวเอง

“ถึงคุณไม่ถือสา แต่ผมก็ยังอยากจะอธิบายครับว่าผู้หญิง คนนั้นเป็นน้องสาวของผม ไม่ว่าคุณจะเข้าใจผิดหรือไม่

ก็ตาม”

“อ่า…”

หลังจากที่ฉินหยานได้อธิบายเสร็จไปแล้ว ก็มีเสียงหัวเราะ จากด้านหลังดังขึ้นมาไม่ไกล

น้ำเสียงหัวเราะนั้นคล้ายกับให้ความรู้สึกเย้ยหยัน ทำให้ผู้ ฟังรู้สึกไม่พอใจ

ฉินหยานเผลอขมวดคิ้ว นั่นใคร?

แล้วทำไมถึงหัวเราะออกมาในเวลาเช่นนี้?

แต่ทว่าหานมู่จื่อก็ถึงกับหน้าเปลี่ยนทันทีหลังจากที่ได้ยิน เสียงนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ