บทที่ 676 หลบหน้าไม่ยอมเจอ

บทที่ 676หลบหน้าไม่ยอมเจอ

หาน จื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินต่อไป เหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกของเธอเลย

เธอถลึงตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ คนคนนี้

การกระทําของเขาเมื่อตะกี้คือได้ยินที่เธอเรียกชื่อเขา แต่เขา กลับหยุดเดินไปเล็กน้อย แล้วเดินต่อไปอีกอย่างนั้นเหรอ นี่มันจงใจทำเหมือนไม่ได้ยินชัดๆเลย

นี่เขาไม่อยากสนใจเธอถึงขนาดนี้เลยเหรอ

หานมู่จื่อเริ่มอารมณ์เสีย เธอกัดริมฝีปากแน่นและเดินตามไป ก่อนจะตะโกนเรียกอีกครั้ง

“เย่โม่เซิน ถ้าคุณไม่รอฉัน ฉันจะบล็อควีแชทของคุณเดี๋ยวนี้ เลย”

เป็นไปตามที่คาด ครั้งนี้ร่างสูงตรงหน้าไม่ใช่แค่หยุดชะงักอีก ครั้ง แต่เขาหยุดเดินไปเลย พอเห็นอีกฝ่ายหยุดเดิน หานมู่จื่อที่ เดินตามหลังมาจึงหยุดเดินตามเช่นเดียวกัน เธอยืนมองแผ่น หลังของเขา

เราจะหันกลับมาหรือเปล่า

ทาน อคิดในใจ ถ้าหากครั้งนี้เย่ ไม่เป็นไม่หันกลับมาอีก เธอจะเดินจากไปทันที เธอ… เธอจะต้องทำแบบนั้นแน่ๆ เธอจะต้อง บล็อกวีแชทของอีกฝ่ายแน่นอน

เธอกัดริมฝีปาก ยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของเย่ไม่เป็นนิ่ง

ไม่รู้ว่ารอมานานเท่าไหร่ แต่ผู้ชายตรงหน้ายังคงไม่ขยับตัว หาหมอจึงอดที่จะพูดขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้ “คุณจะไม่หันกลับมา

ใช่ไหม”

คำพูดนี้มีสองความหมาย

ความหมายแรกคือกำลังถามว่าเขาจะหันกลับมาไหม แต่อีก ความหมายหนึ่งคือกำลังตัดพ้อเรื่องหลายวันมานี้

หานคู่จื่อจงใจถาม และเธอรู้ว่าคนที่ฉลาดอย่างเย่ไม่เป็น เข้าใจคําถามที่เธอจงใจถาม

เขาบอกว่าอยากขอเวลาคิดทบทวน เธอก็ตกลงให้เวลาเขา คิดทบทวน

ดังนั้นเธอจึงให้เวลาเขาคิดสามวัน

เธอเองก็คิด ถึงแม้จะสับสนในใจยังไง เวลาสามวันก็เพียงพอ

ให้เขาคิดทบทวนแล้ว

ดังนั้นที่เธอมาในวันนี้ เพื่อจะมาขอคำตอบจากเขา

เสียงพูดของเธอถึงแม้จะไม่ดังมาก แต่ก็มั่นใจว่าเย่ โม่เป็นที่ ยืนอยู่ข้างหน้าไม่ไกลได้ยิน หลังจากถามออกไป หานมู่จื่อก็ยืน รอยู่ที่เดิมเงียบๆ
รอจนเธอเริ่มหมดหวัง หวนจื่อรู้สึกเหมือนตัวเองอยากจะหนี ไปจากที่นี้มาก ในที่สุดคนตรงหน้าก็ขยับตัว เขาค่อยๆหันกลับ มา แล้วมองมาทางหาน จื่อด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

พอเห็นเขาหันกลับมา ในที่สุดใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ ปรากฏต่อสายตาเธอ หาน จื่อได้ยินเสียงหัวใจเธอเต้นอย่าง รวดเร็วขึ้นมาทันที

เธอกัดริมฝีปาก แล้วยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ทั้งสองยืมมองฝ่ายตรง ข้ามนิ่ง

เขาทําท่าที่เหมือนจะเดินเข้ามาหา

หานคู่จื่อคิดไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาเย็ไม่เซ็น ช้าๆ

ตอนที่เดินมาใกล้จะถึงเขา เธอเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ แวว ตาของเธอเหมือนรู้สึกผิดหวัง ก่อนจะหยุดเดินไปทั้งแบบนี้ รักษา ระยะห่างกับเย่ไม่เป็นไว้

เย่ไม่เป็นขยับริมฝีปาก แววตาสับสนมองมาที่เธอ หานคู่จื่อแสยะยิ้มอย่างเศร้าหมอง

“ถ้าฉันไม่มาหาคุณ คุณคงจะหลบหน้าฉันไปตลอดเลยสินะ

เย่ไม่เซินเม้มปาก แววตายังคงนิ่งเหมือนเดิม

“ใช่ไหมคะ” หาน จื่อยังคงไม่ยอมแพ้ เธอถามออกไปอีกครั้ง
เธอคิดว่า ในเมื่อเธอมาถึงที่นี่แล้ว งั้นเธอก็จะพูดกับเขาให้ ชัดเจน

เย่ไม่เซ็นยืนมองเธอเหมือนเดิม ยืนนิ่งไม่พูดอะไรออกมา แม้แต่คําเดียว

ทั้งสองมองหน้ากันสักพัก หาหมอก็เอ่ยปากพูดอย่างเหนื่อย ใจ “ฉันรู้ว่าตัวเองผิดที่ปิดบังเรื่องนี้กับคุณ แต่ว่า…. ความจริงที่ คุณไม่รู้ มีหลายเรื่องแฝงอยู่ในนั้น ตอนที่ฉันรู้เรื่องนี้ ฉันเองก็ แทบไม่อยากจะเชื่อ เพราะว่า… ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายในคืนนั้น เป็นคุณ ทำไมคุณถึงไม่คิดถึงความรู้สึกของฉันบ้าง ถ้าหากฉันรู้ ว่าผู้ชายในคืนนั้นเป็นคุณ ตอนที่ฉันแต่งเข้าตระกูลเย ฉันคงไม่ ต้องถูกคุณพูดดูถูกเหยียดหยามแบบนั้นแล้ว”

ดูถูกเหยียดหยามเหรอ

พอนึกถึงคำพูดของตัวเอง ในตอนนั้น ที่บอกออกมาเต็มปาก เต็มคำว่าเธอท้องลูกไม่มีพ่อ บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย สำส่อน อีกทั้งยังรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้โง่เขลามาก

สามีนอกใจไปอยู่กับเมียน้อย แต่เธอกลับยังคิดจะคลอดลูก ให้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นอีก

แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอจะต้องท้องลูกของเขาอยู่ อีกอย่าง… เรื่อง ในคืนนั้น เธอยังบริสุทธิ์อยู่ชัดๆ เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่

พอคิดถึงตรงนี้ แววตาของเธ่ไม่เป็นก็เข้มขึ้น ตอนนั้นเขาให้เซียวซูไปสืบข้อมูลของเธออยู่เหมือนกัน จึงรู้ว่าเธอแต่งงานกับ สามีเก่าได้สองปีแล้ว จะยังบริสุทธิ์อยู่ได้ยังไงกัน

หรือว่าตลอดเวลาสองปีที่แต่งงานกัน เธอจะไม่เคยมีอะไรกับ ผู้ชายคนนั้นเลย

ดังนั้น…. เขาเป็นผู้ชายคนแรกของปู่จื่ออย่างนั้นเหรอ เขาซาบซึ้งใจขึ้นมาทันที เย่ไม่เป็นยืนมองหน้าหานจือด้วย แววตาสับสนมาก

“ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมคนอื่นถึงได้รู้เรื่องนี้ก่อนคุณ ฉันก็อธิบาย ได้ ที่พี่หานซิงรู้เรื่องนี้ก่อนคุณ เพราะเขาเป็นพี่ชายของฉัน ตลอด ห้าปีที่ผ่านมาเขาคอยดูแลฉันอย่างดี คุณคงไม่ถึงขนาดญาติพี่ น้องก็หึงหรอกนะคะ

ญาติพี่น้อง….

คำนี้ทำให้เย่ไม่เป็นใจกระตุก เขากระพริบตาถี่ หานคู่จื่อพูด ต่อ “ส่วนคุณเย่หลิ่นหาน ที่เขารู้เรื่องนี้ เป็นเรื่องบังเอิญล้วนๆเลย ค่ะ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะบอกกับเขาเอง”

“บังเอิญอย่างนั้นเหรอ” เย่ไม่เป็นขยับริมฝีปากพูดออกมา

พอเห็นเขาเอ่ยปากพูด ในที่สุดหาหมอก็วางใจได้สักที เยโม่

เซินยอมพูดกับเขาแล้ว นั่นหมายความว่าเธอมีโอกาสจะอธิบาย ให้เขาได้ฟังแล้ว “ใช่ค่ะ เป็นแค่เรื่องบังเอิญ ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันกับเสี่ยวหมี่ โต้วไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า เขาบังเอิญมาเจอเข้า คุณเองก็รู้ว่าคุณกับเสี่ยวหมี่โต้วหน้าตาเหมือนกันมาก พอเขาเห็นเสี่ยวหมี่ โต้ว จะดูไม่ออกได้ยังไงกัน

บังเอิญเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าอย่างนั้นเหรอ แววตาของเ ไม่เซ็นเข้มขึ้นมาเล็กน้อย ปกติตอนที่เดินซื้อของในห้างสรรพ สินค้า คงไม่บังเอิญเจอกันถึงขนาดนั้น

พอเอามาเชื่อมโยงกับความคิดของเย่หลิ่นหาน เย็ไม่เป็นก็ เข้าใจทันทีว่าทำไมอีกฝ่ายถึงรู้เรื่องนี้ก่อนเขา

เย่หลิ่นหาน เขาคงจะรู้เรื่องนี้ก่อนตนเองนานแล้ว

แต่ว่า เขารู้ได้ยังไงกัน

ถ้าเขารู้อยู่ก่อน แล้วทำไม…

เย่ไม่เซินหรี่ตาลงอย่างอันตราย ก่อนจะคว้าข้อมือของหา นอไว้ “เขารู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วใช่ไหม

การกระทำที่หยาบกระด้างของเขา ทำให้หาน จื่อตกใจกลัว

และถลึงตาโต

“พูด”

เย่ไม่เชินพูดเสียงแหบ

“ก่อนหน้านี้เหรอคะ”

หาน จื่อนางคิด ก่อนจะส่ายหน้าไปมา “ไม่น่าจะใช่นะคะ ตอนที่เขายังไม่เห็นหน้าเสี่ยวหมี่โค้ว เขาไม่น่าจะรู้เรื่องนี้นี่คะแล้วอีกอย่างตอนที่ฉันกับเสี่ยวหมี่โต้เจอเขา เขายังตกใจมากอยู่ เลย อาจจะเป็นเพราะเขาไปสืบเรื่องนี้ทีหลังล่ะมั้งคะ”

ที่จริงแล้วเรื่องนี้ไม่จําเป็นต้องสืบ ตามความคิดของเยี่ห มหาน เขาไม่น่าจะรู้เรื่องที่เธอท้องก่อนแต่งงาน ถึงจะมารู้ทีหลัง ว่าเธอท้อง ก็คงจะคิดว่า… นี่เป็นลูกของเย่ ไม่เป็นมากกว่า

น่าตายนักเย่ ไม่เช่นกัดฟันกรอด “เขาก็เป็นแค่ลูกของเมีย น้อย มีสิทธิ์อะไรที่รู้เรื่องนี้ก่อนผม ถ้าหากคุณบอกให้ผมรู้ก่อนก็ ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว

หานคู่จื่อ “… ฉันเพิ่งจะยอมรับคุณได้ไม่นาน คุณลืมไปแล้ว หรือไงว่าเมื่อก่อนคุณทำอะไรกับฉันไว้บ้าง ตอนที่ฉันไปหาคุณ คุณก็ไม่ยอมเจอฉัน ตอนนี้คุณมาโทษฉันอีกหรือว่า… จะไม่ สนใจฉันอีกครั้งเหรอคะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ