บทที่ 1276 คุณมันไร้เหตุผล

หานจื่อพูดเรื่องพวกนี้กับพี่ชายของเธอ ไม่มีสาเหตุอื่นใด

ก็ได้หวังว่าหานซึ่งจะสามารถให้ความสำคัญกับประเด็นนี้ จากนั้นก็จะได้จัดการไปอย่างเหมาะสม

อันที่จริงนี่มันเกี่ยวกับประเด็นทางด้านชื่อเสียงในเรื่องของ ความน่าเชื่อถือส่วนบุคคล อีกทั้งความสัมพันธ์อันดีเมื่อครั้งอดีต ของทั้งสองตระกูล ถ้าอย่างนี้แล้วทำเป็นไม่รู้อีก ไม่คิดให้ รอบคอบเลยจริงๆ

อีกส่วนนึง หาน จื่อก็ได้หวังว่าทางหานซึ่งจะสามารถจัดการ เรื่องสวี่เย็นหวั่นให้เรียบร้อย ทางด้านเสี่ยวเหยียนเองก็จะ สามารถนอนหลับฝันดีไม่ต้องไปกังวลกับเรื่องอะไรอีก

หี เธอที่เป็นทั้งน้องสาว และทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทอีก มันยาก

นําบากมากเลย

หานซิงเองก็นึกไม่ถึงว่าหานคู่จื่อจะคิดไปหลากหลายด้าน ขนาดนี้

แท้จริงแล้วในตอนแรกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ แต่มาตอนนี้ หลังจากที่หานมู่จื่อพูดออกมาอย่างนี้แล้ว หานซึ่งก็ได้รับรู้ถึงจุด ที่ไม่ถูกต้อง

เป็นไปอย่างที่คิดผู้หญิงค่อนข้างจะคิดละเอียด ผู้หญิงถึงจะ เป็นฝ่ายเข้าใจผู้หญิงด้วยกัน
เขาคิดว่าเธอจะไม่ใส่ใจ แต่ทำไมเธอถึงต้องมาหาเขา ในเวลา นี้กัน ไม่ได้มาเพื่อขอความช่วยเหลือ แล้วมันจะยังมีอะไรอีก?

“คิดใช่มั้ยล่ะว่าที่น้องสาวพี่พูดก็มีเหตุผล?”

หานชิงชำเลืองมองเธอเล็กน้อย “โตขึ้นแล้วนะ

หานคู่จื่อ “เรื่องพวกนี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้วมั้ยล่ะ ตอนนี้พี่ วางแผนจะทำยังไง? อยากจัดการเอง หรือว่าจะให้น้องสาวพี่คน นี้ออกหน้าจัดการให้พี่?”

ความจริงแล้วเรื่องนี้ หานมอเองก็อยากออกหน้าเข้าไป จัดการเองสุดๆ ถ้าให้หานซึ่งออกหน้าเองล่ะก็ สวี่เย็นหวั่นที่หยิ่ง ยโสไม่ยอมแพ้ง่ายๆคนนั้น ถูกคนที่ตัวเองชื่นชมปฏิเสธ ถึงตอน นั้นแล้วคาดว่าคงจะยิ่งทนไม่ได้กว่าเดิม

อีกทั้งหาน จื่อเองก็กังวลว่าตอนที่หานชิงจัดการเองจะพูดตรง เสียจนทําคนอื่นเขาเสียใจเข้า

“จัดการให้พี่?” หานซึ่งมองเธอไปอย่างช้าๆ “น้องแน่ใจ”

“แน่ใจสุดๆ ถึงยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง ค่อนข้างจะเข้าใจเธอเลย ทีเดียว อีกอย่างฉันก็คิดว่าการช่วยให้เธอหลุดพ้นจากเรื่องนี้ไป ในเวลาที่เหมาะสมมันก็ไม่นับว่าเกินไปนัก เดิมทีเธอก็มีความ สามารถนั้นอยู่แล้ว ให้เธอได้เจอเข้าไปตั้งแต่แรกเริ่ม มันจะ เป็นการทําแย่กับเธอจริงๆ”

“อืม เย็นหวั่นเป็นคนที่มีความสามารถคนนึง บวกกับที่ได้อยู่ กับคุณลุงสวี่มาหลายปีด้วยแล้ว ก็คงเรียนมาไม่น้อย
“พูดอย่างนี้แล้ว ตกลงที่จะให้ฉันจัดการเรื่องนี้เองแล้ว?

“ถ้าน้องต้องการล่ะก็นะ

“OK งั้นก็ตกลงตามนี้นะ

หลังจากที่สองพี่น้องคุยกันเสร็จ ก็กินไปอย่างเงียบๆไปอีกสัก พักนึง หลังจากนั้นสายของเย่ไม่เป็นก็โทรเข้ามา บอกว่าเสียวโต้ วิทยากำลังร้องไห้อยู่ด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ให้เธอรีบกลับเร็วๆ

หาน จื่อตั้งใจฟังอย่างละเอียด เดิมทีก็ไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ ของทารกดังขึ้นมาจากปลายสายเลยมั้ยล่ะ

เขากําลังหลอกเธอ

แต่เธอก็ไม่อยากเปิดโปงของเขาออกไป ทำได้เพียงเอ่ยออก ไป “ใกล้แล้วล่ะ ฉันกินข้าวเสร็จเดี๋ยวจะกลับไป

“กินเสร็จแล้วหรือยัง?

หาหมู่จื่อมองอาหารบนโต๊ะ ใกล้แล้วล่ะ อีกห้านาทีล่ะมั้ง

“ดี งั้นผมจะรอคุณอยู่ด้านนอกแล้วกัน”

หานมู่จื่อ “???” คนผู้นี้วิ่งแจ้นมาที่นี่ด้วยหรอ?

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? คุณคงจะไม่ได้อยู่นอกร้านหรอกใช่มั้ยคะ?”

เย่ไม่เชินเงียบไปสักพัก จากนั้นก็ส่งเสียงอึมออกมา
หานคู่จื่อหมดคำพูดไปโดยสมบูรณ์

หลังจากที่วางสายไป หานมู่จื่อก็ได้พูดเรื่องนี้กับหานซิง หาน ชิงได้ยินก็อดไม่ได้จะพูดออกมา “แยกจากน้องสักแป๊บนึงไม่ได้ เลยงั้นหรอ? นี่มันก็ดีอยู่นะ เพียงแค่กินข้าวกันเพียงชั่วครู่ เขาก็ หาที่นี่เจอแล้ว งั้นน้องก็ออกไปก่อนเถอะ”

“แต่อาหารยังทานไม่เสร็จเลยนะคะ” หาน จื่อมองอาหารที่

อยู่บนโต๊ะ ก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร เหลืออยู่นิดหน่อยเอง ไปเถอะ”

ทานชิงพูดออกมาอย่างนั้นแล้ว หาน จื่อไม่ได้บอกปัดออกมา อีกครั้ง ดังนั้นแล้วก็เลยพยักหน้าออกไป แล้วก็หยิบกระเป๋าของ ตัวเองขึ้นมา “งั้นฉันกลับก่อนนะคะ”

“อืม เดินทางปลอดภัยนะ”

หลังจากที่ออกมาจากห้องส่วนตัว หาน จื่อเดินเข้าไปข้างหน้า ก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งยืนพิงกำแพงอยู่ตรงหน้า เธอนิ่ง ตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นก็ได้เดินเข้าไป

“ไม่ใช่ว่าคุณบอกฉันว่าอยู่ด้านนอกหรอกหรอ?” หานมู่จื่อ ถามออกมา

เย่โม่เซินเก็บโทรศัพท์กลับไป เดินเข้ามาดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด “รออยู่จนจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ก็เลยเข้ามา ถ้ายังไม่ออกมาอีก ผมก็คงต้องพังประตูเข้าไปแล้ว”

หานคู่จื่อ “คุณเป็นบ้าอะไร? ฉันเพิ่งออกมาแป๊บเดียวเองนะคุณก็เฝ้าฉันเสียไม่ละสายตาขนาดนี้ ทำอย่างกับว่าฉันเป็น นักโทษเลยนะ?”

น้ำเสียงเย่ไม่เป็นก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ขึ้นมาสุดๆ “คุณนอกใจผม ออกมากินข้าวกับผู้ชายคนอื่น ออกมาชั่วโมงนึงแล้ว ผมจะออก มาหาคุณไม่ได้เลยหรอ?”

“อะไรที่เรียกว่าฉันนอกใจคุณออกมากินข้าวกับผู้ชายคนอื่น

นั่นเป็นพี่ชายฉัน นั่นเป็นพี่เขยของคุณนะโอเคมั้ย?”

“นั่นมันก็ไม่ได้” เย่ไม่เป็นที่หน้านิ่งออกมา “ถึงยังไงก็เป็น ผู้ชายมันก็ไม่ได้”

“คุณมันไร้เหตุผล!” หานซื่อตำหนิเขาออกมา แต่ในน้ำเสียง นั้นกลับไม่มีอาการโกรธเคืองออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมี อาการเง้างอนออกมา

เย่ไม่เซินก็ได้กอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม ก้มหน้ากัดลงไปบนริม ฝีปากเธออย่างแรง “ใช่ ผมมันไร้เหตุผลอย่างนี้ ต่อจากนี้คุณก็ ไม่อาจนอกใจออกไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นได้ และก็ไม่อนุญาต ให้อยู่นานเกินไป”

“ประสาท” หานมู่จื่อก่นด่าเขาเบาๆ จากนั้นก็ถามออกไป “เสี่ยวโต้วหยาล่ะ? คุณออกมาเอง แล้วทิ้งให้เธออยู่บ้าน?

“ลูกสาวสำคัญแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าภรรยา”

หานมู่จื่อ “…เย่โม่เซิน!”

“เอาล่ะ กลับบ้านกันเถอะ”
หานมู่จื่อถูกเขาโอบเอาไว้ พร้อมเดินหน้าออกไปอย่างไม่ค่อย สบอารมณ์นัก

ระหว่างทางกลับ หาน จื่อเอาเนื้อหาบทสนทนาของทั้งสองคน บอกกับเย่ไม่เป็นไป จากนั้นก็บอกว่าเธอคิดจะชวนสวีเย็นหวั่นไป ทำงานที่บริษัท ได้ยินแล้วเย่ ไม่เป็นก็ขมวดคิ้วออกมา

“นั่นเป็นเรื่องของพี่ชายคุณ ทำไมต้องให้คุณออกหน้าด้วย?

“เพราะว่าเขาเป็นพี่ชายของฉันไง ฉันก็เลยกลัวว่าเขาจะ จัดการได้ไม่ดี ฉันก็เลยต้องออกหน้าแทนเขา มีปัญหาอะไรหรือ เปล่า?”

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วออกมา คิดว่าเขาควรจะโทรหาทานซึ่ง ผู้ชายตัวโตคนนึงแม้แต่เรื่องของตัวเองก็ยังจัดการไม่ได้ นึกไม่ ถึงว่าจะต้องมาให้น้องสาวของเขามาจัดการ

แต่หาน จื่อดูเหมือนว่าจะสามารถรู้ได้ว่าภายในใจของเขา กำลังคิดอะไรอยู่ยังไงอย่างนั้น จึงขัดความคิดของเขาออกไป “ถ้าคุณกล้าโทรหาพี่ชายฉันพูดอะไรออกไป คืนหลังจากนี้ไม่ อนุญาตให้คุณเข้ามาในห้องฉัน

เย่ไม่เป็น “ห้องของคุณอะไรกัน นั่นมันห้องของเราต่างหาก “งั้นหรอ? งั้นถ้าคุณโทรไปพูดไร้สาระกับพี่ชายฉัน ฉันจะย้าย

ออกไป

เย่โม่เซิน “..….

“ฉันขอเป็นคนตระกูลหานก่อน แล้วค่อยเป็นคนตระกูลเย่เรื่องนี้ฉันจะต้องจัดการมันให้ได้”

เธอยืนกรานออกมา เยโมเงินเองก็จนปัญญา สุดท้ายทำได้แค่ เพียงปล่อยเธอไป

ดังนั้นแล้วในวันต่อมาหาน จื่อก็ได้ติดต่อไปยังสวีเย็นหวั่น สอบถามเธอว่าช่วงนี้หางานเป็นยังไงบ้างแล้ว สวีเย็นหวั่นบอก ว่าส่งประวัติส่วนตัวไปแล้ว อยู่ในระหว่างที่รอการตอบกลับ หา นมอบอกไปว่าบริษัทสามีของเธอมีตำแหน่งว่าง บางทีเธอก็มา ลองดูสักหน่อยก็ได้

จากนั้นทางสวีเย็นหวั่นก็เงียบไปนาน ถึงจะเอ่ยถามออกมาว่า “น้องมู่จื่อ พี่รู้ว่าน้องอยากช่วยพี่ แต่วันนั้นพี่ก็บอกแล้วว่าพี่ ไม่อยากรับการช่วยเหลือจากใคร พี่หวังว่าจะสามารถฟื้นฟูตระ กูลสวี่ขึ้นมาได้ด้วยกำลังของพี่เอง พี่ไม่อาจให้พ่อกับแม่พี่ต้อง ผิดหวัง พี่ขอบคุณความหวังดีของน้องนะ แต่พี่รับมันเอาไว้ไม่ได้ จริงๆ”

หานคู่จื่อ “พี่เย็นหวั่น พี่เข้าใจผิดแล้วล่ะมั้งคะ? ตำแหน่งงานที่ บริษัทว่างไม่ใช่ฉันที่เป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองหรอกนะคะ ฉัน เพียงแค่ให้พี่ไปลองดู พี่ยื่นประวัติส่วนตัวไปตั้งหลายบริษัท เพิ่ม ไปอีกบริษัทนึงก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่คะ? ยิ่งไปกว่านั้น ตัวพี่เอง มีความสามารถอะไรที่ไม่รู้เลยหรอคะ? ถึงตอนนั้นยื่นประวัติไป แล้ว สามารถผ่านการสัมภาษณ์งานหรือเปล่าก็ต้องดูจากการ ตัดสินใจของฝ่ายบุคคลของบริษัทน่ะสิ นี่จะนับเป็นการช่วยเหลือ พี่ได้ยังไงกันคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ