บทที่711ช่วยฉันได้ไหม
สภาพงานแต่งวุ่นวายมาก
ตอน หานซิงตามออก ก็เจอกับตอนนั้นพอดี เธอรีบเดินหน้า ดึงเข้าไปประคองหานมู่จื่อขึ้นมา แล้วเห็นรอยเท้าเลอะชุด แต่งงานสีขาวพอดี และแขนถลอก มีรอยแดงบนเข่าขาวๆ นั้น ราวกับถูกกระแทกออกมาอย่างนั้น
แค่เพียงไม่กี่นาที ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้?
เสี่ยวเหยียนมองดู พลางครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วหันไปด่าเหล่า สื่อมวลชน
“พวกเธอยังมีความเป็นคนอยู่ไหม? เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ พวกเธอยังผลักเธอจนล้ม พวกเธอยังเป็นนักข่าวหรือว่าปาปารัส กันแน่?
เสี่ยวเหยียนตะโกนด่า ทำให้สื่อเริ่มได้สติกันขึ้นมา เมื่อกี้พวก เขาคงจะตื่นเต้นจนเกินไป และตอนนี้เห็นหานซึ่งประคองมู่จื่อที่ ใบหน้าซีดเซียวขึ้นมา และยังมีแผลถลอกตามร่างกาย ร่างที่ อ่อนแรงนั้นจึงอยู่ในอ้อมอกเขา ทำให้เหล่าสื่อรู้สึกผิด แล้วยอม ถอยออกมา
“ขอโทษด้วยค่ะ พวกเราวามไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจ ดูท่าคุณ หานคืออาการไม่ค่อยดี รีบไปส่งโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ”
“ใช่มือไม้ถลอกหมดแล้ว รีบไปส่งโรงพยาบาลกันดีกว่าค่ะ”
ร่างกายหาน จื่อไม่มีเรี่ยวแรง ได้แต่ยืนพิงหานซึ่งอ่อน ปวกเปียก หานซึ่งทนไม่ได้ จึงซ้อนตัวเธออุ้มขึ้นมา
“ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล เธอรีบสั่งให้คนในงานแยกย้าย
จัดการซะ” “ค่ะ” ตอนนี้เสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงได้แต่ทำตาม
คําสั่งของหาน ง
หานซิงอุ้มอออกมาจากงาน ในขณะที่กำลังจะขึ้นรถ จื่อ ที่นอนหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนเขานั้น ยื่นมือออกมาดึงชายเสื้อ เอาไว้
“โม่เซินเกิดอุบัติเหตุเหรอ? ที่พวกเขาพูดคือเรื่องจริงใช่ ไหม? ”
หานซิงซะงัก แล้วหยุดเดินลง
“ฉันไม่เชื่อ มีชื่อที่หน้าซีดเซียวมองหน้าหานชิงที่อุ้มเธอเอาไว้ อยู่ “พี่ บอกฉันมาสิ…ว่าที่สื่อพูด มันเป็นเรื่องจริงไหม? ”
หานซิงเอาแต่เม้มปาก ไม่ตอบอะไร แล้วอุ้มเธอขึ้นรถ เขาจึง ค่อยๆ พูดขึ้น “ที่งานวุ่นวายมาก เธอไม่ควรอยู่ที่นั่น ไปทำแผลที่ โรงพยาบาลก่อนดีกว่า
เขามองไปยังบาดแผลบนแขนของมู่จื่อ แล้วใบหน้าที่ซีดเซียว ของเธอ
“ไม่!! ” มู่จื่อส่ายหน้า ขายเสื้อหานซึ่งแน่น “ฉันไม่ไปโรง พยาบาล ฉันจะไปสนามบิน
ไปสนามบิน?
หานชิงขมวดคิ้ว “ถ้าไปสนามบินตอนนี้ คิดว่าที่นั่นก็น่าจะมี สื่อมวลชนอยู่เยอะเหมือนกัน”
“ฉันอยากไปหาเขา พี่…” หาน จื่อเงยหน้า แววตาว่างเปล่าไร้ จิตวิญญาณ
สภาพของเธอที่จับของหานซึ่งในตอนนี้นั้น เหมือนกับปลาที่ ใกล้ตาย ที่คว้าความหวังสุดท้ายของชีวิต ไปยอมปล่อยมือ แววตาแบบนี้…
หานซิงเกือบจะทนต่อไปไม่ไหว เม้มริมฝีปากแน่น แล้วกัดฟัน พูดขึ้นมา “ไปหาเขา? เธอจะไปหาเขาที่ไหน? ไปสนามบิน จะเจอ เขาเหรอ? ”
“ฉันจะไปสนามบิน” หานคู่จื่อยังคงยืนยันคำเดิม
หานซึ่งมองไปทางคนขับ แล้วพูดขึ้น “ไปทำแผลที่โรง พยาบาลที่ใกล้ที่สุด”
มู่จื่อได้ยินเช่นนั้น ตกใจตาค้าง มองหานซึ่งอย่างไม่อยากเชื่อ
“ฉันไม่ไปโรงพยาบาล! ”
“มือเธอเป็นแผล อาการไม่ค่อยดี ต้องรีบไปโรงพยาบาล หานซึ่งมีท่าทีแข็งกระด้าง
หานผู่จื่อ “…
เธอมองหานซึ่งสักพัก ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหนตะกายไปเปิดประตู ขณะนีรถกำลังแล่นอยู่ และการที่เธอทำเช่นนี้มันอันตราย มาก หานซึ่งรีบเข้าไปห้ามไว้ แล้วตะคอก “เธอจะบ้าไปแล้วเห รอ? ตกลงไปตายพอดี”
เธอตอบกลับด้วยความดึงดัน “ต่อให้ฉันตกลงไปตาย ก็ไม่มี ทางไปโรงพยาบาลเด็ดขาดฉันบอกว่าจะไปสนามบินไง จอดรถ จอดรถ! ”
ท่าที่บ้าคลั่งของเธอ ทําให้ทานซึ่งหมดหนทาง เขารู้จักเธอมา นาน รู้ดีว่าเรื่องที่เธอต้องการจะทำ ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงมันได้ ต่อให้เลือดตกยางออก เธอก็ยอม”
หานซึ่งจับมือเธอไว้ แล้วหลับตาลง พร้อมพูดขึ้น “กลับหัวรถ ไปสนามบิน”
คนขับรับฟังคำสั่งของหานซึ่ง เขาพยักหน้า ไม่พูดอะไร รีบ กลับรถ มุ่งไปทางสนามบินทันที
และแล้วก็เปลี่ยนทิศทาง หานมู่จื่อโล่งใจ แล้วมือที่สั่นเทาก็ ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา หวังจะจองตั๋วเครื่องบิน
หานซึ่งที่เห็นการกระทำของเธอ จึงรีบห้ามทันที
“จะจองตั๋วเหรอ? เธอจะไปไหน? ถ้าเกิดอุบัติเหตุจริงๆ ข่าวยัง ไม่ออกมา เธอรู้เหรอว่าต้องไปที่ไหน?
หาน จื่อหยุดมองโทรศัพท์ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายตัว
เอง
“งั้นนายว่า…ฉันควรทําอย่างไรดี? ตอนนี้ฉันโทรหาเขาไม่ติด
ไม่เห็นเขา หรือ…จะไม่ให้ฉันทำอะไรเลย? ”
หาเชิงสูดลมหายใจลึก แล้วพยักหน้า
“ยังไงซะ ตอนนี้เธออยู่เฉยๆ น่าจะดีที่สุด สงบสติ แล้วค่อยๆ คิดว่าเธอทําอะไรได้บ้าง?
หานซิงกล่าวเช่นนี้ หาน จื่อก็รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้สัก อย่าง ไปสนามบิน ซื้อตั๋ว? แล้วจะไปไหนดีล่ะ?
ตอนนี้ไม่เป็น…จะเจออะไรบ้าง? จะเป็นยังไงบ้าง?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ มู่จื่อก็รีบออกจากแอพจองตั๋วแล้วไปหาข่าว แทน พลางพูดกับหานชิง “พี่ช่วยดูให้ฉันหน่อย ว่าเครื่องบินที่ เกิดอุบัติเหตุคือที่ไหน คอนเฟิร์มหรือยัง? ”
หานซึ่งไม่ขยับ มองทอดไปยังมือขาวซีดของเธอ บนนั้นมีแผล เบ้อเริ่ม ถลอกจนเลือดไหล เลอะตามชุดเจ้าสาว ราวกับดอกเหม ยสีแดงที่ตกลงบนพื้นหิมะ
ทั้งๆ ที่บาดเจ็บ แต่ทําเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น
ทานชิงถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาค้นหา จน กระทั่งถึงสนามบิน ทางการก็ยังไม่ประกาศสถานที่เกิดเหตุ หา นมจื่อและทานซึ่งนั่งรออยู่บนรถด้วยความกังวล
“ทางการประกาศหรือยังว่าที่ไหน? ถ้ายังไม่ประกาศ งั้นพวก
“ไม่ต้องรีบ ฉันหาแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าเย่ไม่เป็นได้ขึ้นไฟลท์นั้น รึเปล่า เธอก็ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะให้คนเอายามาให้ ต้องทํา แผลที่มือเสียหน่อย
“ถ้าเขาไม่ได้ขึ้นไฟลท์นั้น เขาไม่มีทางที่จะปิดเครื่องจนถึงตอน นี้… พี่” หาน จื่อเงยหน้ามองเขา ด้วยแววตามีความหวัง “พวก เราจะเดาสถานที่ได้จากเวลาที่เกิดเหตุไหม? ”
หาน ง: “……”
เขาเม้มปาก แล้วพยายามเตือนเธออีกครั้ง
“ทําแผลของเธอ แล้วรอข่าว”
หาหมู่จื่อจ้องเขา แล้วส่ายหน้า “ไม่ได้…
“พี่ฉันรอไม่ได้แล้ว…
“ฉันรอต่อไม่ได้แล้ว ฉัน…ถึงแม้จะทำอะไรไม่ได้ แต่…ฉันจะไม่ ทําอะไรเลยไม่ได้…
“ช่วยฉันได้ไหม? ”
ตอนที่ท่านจื่อพูดพวกนี้ นัยน์ตาแดง ใจชาไปหมด น้ำตา
คลอ แต่ยังไม่ร่วงลงมา
คนขับรถด้านหน้ามองเหตุการณ์ผ่านกระจก แล้วก็สัมผัสได้ถึง ความหมดหวังในใจของเธอ แล้วอดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอตาม
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
