บทที่ 920 แดดดี้พาหนูกลับบ้าน

เสี่ยวหมี่โต้วไม่เคยคิดมาก่อนเลย วันหนึ่งตัวเองก็จะสัมผัสได้ถึง ความอ่อนโยนและความรักที่ส่งผ่านมาจากตัวพ่อ

เพราะในความทรงจําของเขาแล้ว เขาใช้ชีวิตกับหม่ามีมา โดยตลอด

หม่ามีดีกับเขามาก น้าเสี่ยวเหยียนก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี คุณ ลุงก็รักและเอ็นดูเขามาก

เมื่อก่อนเขาเคยสงสัยตลอด ถ้าเขามีความรักความเอาอก เอาใจของแดด ความรักแบบนี้ เหมือนกับคุณลุงหรือเปล่า

แต่ต่อมา เสี่ยวหมี่โต้วเอาน้าเสียวเหยียนมาเปรียบเทียบกับ หม่ามี้ ก็รู้สึกว่าความรักของพ่อและความรักของลุงนั้น จะต้องไม่ เหมือนกันอย่างแน่นอน แน่นอนว่า ไม่ได้หมายความว่าคุณลุง และน้าเสี่ยวเหยียน ไม่ได้รักเขามากเท่าแดดดี้ หม่ามี

ตรงกันข้าม พวกเขาดีกับตัวเองอย่างมาก แต่เพียงความรู้สึกบางอย่าง ก็คือไม่สามารถถูกแทนที่ได้ แดดดี้ก็คือแดดดี้ หม่ามีก็คือหม่าม ก็ไม่เหมือนกัน

เสี่ยวหมี่โต้วดูเย่โม่เชินถูบาดแผลของตัวเองเบาๆ รู้สึก อยากจะร้องไห้ ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจแล้วว่า แดดดี้ทำให้ตัวเอง รู้สึกตื้นตันใจ
ในไม่ช้า เสี่ยวหมี่โต้วก็ตอบสนอง ส่งเสียงร้องออกมาถึงมือ ตัวเองกลับ

เยโมเงินชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นถามเขา “มีอะไรเหรอ?”

เขาอยากจะดึงมือเขาอีกครั้ง แต่เสี่ยวหมี่โต้วผลักเขาออกไป แล้วเลื่อนลงจากเตียง ห่างจากเขาไกลหน่อย

เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กอยู่ห่างจากตัวเองมาก ใบหน้ายังมี ท่าทางโกรธเคือง เยโม่เป็นคิดว่า เขาน่าจะโกรธท่าทีที่เขาทำ กับหานมู่จื่อก่อนหน้านี้

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เยโม่เซินก็เม้มริมฝีปากบาง “อยู่ไกลขนาด ไหนเพื่ออะไร? เข้ามา

หลังจากเสี่ยวหมี่โต้วได้ยิน ก็ทำหน้าทะเล้นใส่เขา หันวิ่งออก จากห้องผู้ป่วย

เย่โม่เป็นขมวดคิ้ว ดึงผ้าห่มออก อยากจะออกจากเตียง อาจ เป็นเพราะการเคลื่อนไหวรุนแรงไป สมองส่งความเจ็บปวดที่ รุนแรง ทำให้เขาหยุดการเคลื่อนไหว เขายื่นมือออกไปกุมขมับ ตัวเอง โดยสัญชาตญาณ

เมื่อกี้ในสมองมีแสงสีขาวสว่างวาบอีกครั้ง ภาพมากมายวิ่ง ตรงเข้ามา

สถานการณ์แบบนี้ ก่อนหน้านี้ก็เคยเกิดขึ้นหลายครั้ง

ครั้งหนึ่งคือเจอกบหานคู่จื่อ จากนั้นคือเจอสั่งอาน ต่อจาก นั้น…….คือได้เจอกับเสี่ยวหมี่โต้ว
ดังนั้น ความทรงจําของเขา คือได้รับความกระทบกระเทือน ครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นคือต้องการทําลายผนึกที่ปิดไว้หรือ?

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบางอย่างไม่พอใจ ดวงตาเย็นชา แต่น่า เสียดายที่ตอนนี้เขายังจำอะไรไม่ได้ แต่ว่า……..สิ่งที่เกิดขึ้นต่อ หน้า สามารถอธิบายได้ทุกอย่างแล้ว

เซียวซูกำลังอยู่ตรงทางเดิน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงประตูห้องผู้

ป่วยเปิดออก จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็วิ่งออกมา

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เสี่ยวหมี่โต้ว ทำไมออกมาแล้วล่ะ?”

หรือว่าเกิดอะไรขึ้น

เสี่ยวหมี่โต้วหยุดเดิน “ลุงเซียว แดดดี้ของฉันตื่นแล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวซูชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นในแววตาก ปรากฏรอยยิ้มแห่งความสุข

“คุณชายเย่ตื่นแล้ว? ฉันเข้าไปดูเขาหน่อย”

เซียวซู่เดินผ่านเสี่ยวหมี่โต้วไปโดยตรง เดินเข้าไปข้างใน หลังจากเข้าไปแล้ว เซียวซูก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จากนั้นก็ ถอยหลังออกมา อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปพร้อมกัน

เดิมทีเสี่ยวหมี่โต้วยังอยากจะดิ้นรน แต่เมื่อคิดถึงท่าทางของ แดดดี้ที่อยู่ข้างใน ก็ไม่ดิ้นรนแล้ว เอามือคล้องคอของเซียวซูเอง

ทำท่าให้ดูเหมือนสนิทสนมมาก
ตอนที่เจ้าตัวเล็กเข้าใกล้ เซียวซูรู้สึกแข็งกระด้างไปทั้งตัว

เขาโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยอุ้มเด็กอย่างสนิทสนมขนาดนี้มา ก่อน และเด็กคนนี้ ยังเป็นลูกของคุณชายเย่ แล้วยังใกล้ชิดกับ ตัวเองขนาดนี้ ทันใดนั้นเซียวซูก็รู้สึกว่า เด็กก็น่ารักเหมือนกัน

ถ้า…… เขาเองก็มีคนหนึ่ง…..……

ความคิดเพิ่งมาถึงตรงนี้ เซียวซูก็หยุดลงทันที ไม่กล้าคิดต่อ

ไปอีก

เขาอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย

เย่โม่เซินบรรเทาความเจ็บปวดอยู่ชั่วขณะ ตอนที่กำลังจะออก ไปตีเสี่ยวหมี่โต้ว ก็เห็นชายร่างสูง อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วเดินเข้ามา ฉากนี้ ทำให้เยโม่เชินชะงักไว้ พร้อมหรี่ตาลงอย่างอันตราย ลูกชายของเขา ถูกชายร่างสูงคนหนึ่งอุ้มไว้ แล้วยังกอดคอ

ของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ ทั้งสองท่าทางเหมือนสนิทสนมมาก

ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?

เซียวซู่อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วเดินเข้ามา ตอนที่เห็นเย่ไม่เป็นลุกขึ้น แววตาก็เต็มไปด้วยความดีใจ

คุณชายเย่ไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้ว

แต่ความคิดนี้ ยังรักษาได้ไม่นาน ก็จางหายไปแล้ว เพราะ เซียวซู สัมผัสถึงไอสังหารและความเย็นชาจากร่างกายของเย่ไม่ เซิน
ไม่มีเหตุผล อธิบายไม่ได้ เขาสับสนมึนงงไปหมด

เขาเพิ่งเข้ามาเองนะ คุณชายเย……..ไมถึงเป็นอคติกับเขา? แววตานั้นเยือกเย็นราวกับอาบยาพิษ มองจนเขารู้สึกอกสั่นขวัญ

แขวน แทบจะอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วไม่ไหวแล้ว ในใจของเสี่ยวหมี่โต้วเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก หลังจากที่สัมผัสถึง ความโกรธในตัวของเย่ ไม่เซิน ก็กอดคอของเซียวแน่นขึ้นอีก

สนิทสนมยิ่งนัก

เดิมทีเซียวซูก็ยืนอย่างกล้าๆกลัวๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเสี่ยวหมี่ โต้วกอดเขาแน่นขึ้นอีก เขาคิดในใจว่า เด็กคนนี้ออดอ้อนจริงๆ เลย หรือว่ามีพรหมลิขิตที่อยากจะอธิบายกับเขา? รอยแผลเป็น ที่น่าเกลียดบนใบหน้าของตัวเอง ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้เขาตกใจ หนีไป แต่เขายังสนิทสนมกับตัวเองมากขนาดนี้ เซียวซูรู้สึกซึ้งใจ ยิ่งนัก

แค่ความซึ้งใจนี้ รักษาได้ไม่นาน ก็จางหายไปแล้ว เพราะเซียว ซู สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าหลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วกอดคอ เขาแน่น ความดุเดือดบนตัวเยโม่เป็น ก็พุ่งสูงขึ้นไม่น้อย

เซียวซูตะลึง หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว

ที่แท้ เขาถูกเสี่ยวหมี่โต้วหลอกใช้แล้ว

ในชั่วขณะหนึ่ง ความซาบซึ้งในหัวใจของเซียว วิ่งไปอย่าง สะอาดหมดจด

เป็นลูกของคุณชายเย่จริงๆ เขาไม่ควรคาดหวังอะไรเลย คุณชายเยเป็นปีศาจ ทายาทของเขา ก็ต้องเป็นปีศาจตัวน้อย แน่นอน!

“นาย” สายตาของเย่ โม่เซิน มองอยู่บนตัวเซียวซู ริมฝีปาก บางเพิ่งจะเอ่ยออกมาค่าหนึ่ง

เซียวซูรีบเผยฐานะของตัวเองทันที “คุณชายเย่ ฉันคือเซียว ผู้ช่วยของคุณ

เซียวซูไม่ได้โง่ขนาดนั้น รีบแสดงฐานะของตัวเอง ยืนยัน บริสุทธิ์ทันที เพราะยังไงนิสัยปีศาจของคุณชายเย่ เขารู้ดีอยู่ แล้ว

และแล้ว หลังจากได้ฟังคำพูดของเซียวซู เย่ โม่เซินก็หรี่ตาลง พลังอำนาจที่น่าเกรงขาม ในตัว ก็ลดลงครึ่งหนึ่ง

“ผู้ช่วย?”

“ใช่ครับ” ในขณะที่เซียวซูพูด ก็ดึงตัวเสี่ยวหมี่โต้ว อยากจะ มาวางเขาลงบนพื้น อธิบายเสียงเบา “หลังจากที่คุณชายเย่เกิด อุบัติเหตุ ฉันกังวลมาก ดังนั้นครั้งนี้จึงมาพร้อมกับคุณชายน้อย ใน”

ผู้ช่วย…… คุณชายน้อย

คำเรียกทั้งสองนี้ ทำให้เยโมเงินเข้าใจฐานะของทั้งสองที่อยู่ ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

กลิ่นอายที่น่าเกรงขามบนตัวของเขาลดลงไป และถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา

หลังจากที่รู้ว่าเขียวเป็นผู้ช่วยของตัวเอง และไม่ได้มีภัย เย่ โม่เป็นก็ไม่ได้มองเขาด้วยสายตาที่ดุร้ายแล้ว แต่หันไปหาเสี่ยว หมี่โต้ว

“เจ้าตัวเล็ก มานี่”

เสี่ยวหมี่โต้วรีบกอดคอของเซียวซูอย่างรวดเร็ว ส่ายหัว ดวงตาของเย่โม่เซินมืดลง เซียวซูยิ้มแห้ง พูดกระซิบกับเสี่ยวหมี่โต้ว

“คุณชายน้อย คุณชายเย่กำลังเรียกคุณ รีบลงไปเถอะ”

เสี่ยวหมี่โต้วกอดคอเขาแน่น เซียวซูรู้สึกว่าตัวเองแทบจะ หายใจไม่ออก จนปัญญาสิ้นดี

“ลุงเซียว แดดดี้ร้ายมาเลย ลุงรีบโทรหาหม่ามีของฉัน ให้หม่า มารับเสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้าน เสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากอยู่กับแดดดี้

ฉันจะกลับบ้าน”

เซียวซู “.….

เย่โม่เชิน ”

เมื่อพูดถึงหานมู่จื่อ แววตาของเยโม่เป็น ก็อ่อนโยนลงเล็ก น้อย แต่ก็กลับไปเป็นเย็นชาอย่างรวดเร็ว เขาเดินเข้าไปหาเสี่ยว หมี่โต้วทีละก้าว ริมฝีปากบางเอ่ยขึ้น ไม่ต้องโทรหาหม่ามีของ หนู แดดดี้ก็สามารถ พาหนูกลับบ้านได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ