บทที่653 รอยดูด

ไหนๆก็บอกให้รอแล้ว งั้นตอนนี้เธอคง ออกไปไหนไม่ได้สินะ จะเป็นการที่ให้เยโม่เชิ นมาถึงแล้วถูกเบี้ยวนัดซะเปล่าๆ

อีกอย่างหานมู่จื่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่ ที่ไหน

คิดๆดูแล้ว เธอลุกเดินไปที่นอกบ้าน ว่า จะดูบรรยากาศโดยรอบสักหน่อย แล้วจะดูว่าที่ นี่ที่ไหนกัน

เมื่อมาถึงห้องโถง หานมู่จื่อค้นพบว่าที่ ห้องรับแขกมีระเบียงใหญ่ระเบียงหนึ่ง แต่ผ้า ม่าน เปิดไว้เพียงครึ่ง

เธอบิดขี้เกียจ เดินไปเปิดผ้าม่าน

แสงแดดวันนี้ดีจริงๆ ไม่รู้ว่าเย่โม่เป็นอี กนานเท่าไหร่กว่าจะมาถึง

หาน จื่อเดินไปถึงระเบียงมองไปรอบๆ บรรยากาศ งเห็นยิ่งคุ้นตา หน้าหมู่บ้านมีต้น แปะก๊วย แล้วก็มีหินกรวดตามทางเดิน

……..ไมถึงดูเหมือนหมู่บ้านเธอเหลือ

และตำแหน่งนี้……

หลังจากนี้อีกสิบวินาที หานมู่จื่อเดินกลับ มาจากระเบียง แล้วรีบเดินเข้าไปทางประตู

พอเปิดประตูกันภัย หานมู่จื่อก็เหม่อลอย ไปทางประตูบ้านของตนเอง

เป็นตามคาด…….

ที่แท้เมื่อคืนตอนเธอหลับไป เย่ไม่เชิ

นพาเธอมาตรงข้ามบ้าน

ก่อนหน้าเย่ไม่เชินพักที่นี่มาโดยตลอด

ในช่วงเวลาหนึ่ง ในใจหานมู่จื่อสับสน ไปหมด พูดอะไรไม่ออก

เท่าที่เธอรู้ ก่อนหน้าตอนที่ซื้อบ้าน ตรง ข้ามไม่มีใครอยู่ และก็ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนี้ เธอมาซื้อบ้านตรงข้ามเย่ไม่เป็นหรือ ความเป็นไปได้สูงมาก บ้านหลังนี้เย่ไม่ เซ็นมาซื้อทีหลัง

ส่วนเรื่องว่าทําไมเขาถึงต้องซื้อ เหตุผล นี่ไม่ต้องคิดเลย

หานมู่จื่อหลับตา ปิดประตูลงกลอน กลับ เข้าไปในห้อง

เย่ไม่เขินมาอย่างรวดเร็ว พอได้ยินเสียง เปิดประตู หานมู่จื่อที่นั่งอยู่บนโซฟาก็เงยหน้า

ผมเผ้าและเสื้อผ้าหลุดลุ่ย หน้าผากยัง คงมีคราบเหงื่อ ตอนที่หานมู่จื่อเห็นเขา ก็ เพียงสิบนาทีหลังจากวางสาย

เขาจะรีบแค่ไหนเนี่ย

หานมู่จื่อลุกขึ้นยืน เย่โม่เช่นเดินมา โอบ เอวเธอไว้

“ผมไม่ดีเอง คุณคงหิวแย่แล้วสิ

“เอ่อ….ไม่ขนาดนั้นหรอก”หาน จื่อสาย หน้า”ทําไมคุณมาเร็วขนาดนี้ล่ะ คุณขับเร็วเกิน

กําหนดมาเหรอ”

เย่ไม่เซ็นยิ้มขึ้นมุมปาก เป็นห่วงผมเห

รอ”

เธอเบนสายตาออก ได้ยินเขาพูด ว่า”สบายใจได้ ผมกำหนดความเร็วได้ดี ยังไง ก็ต้องมีชีวิตมากินข้าวกับคุณอยู่แล้ว”

เมื่อได้ยินดังนี้ หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะ ถลึงตา“ใครให้พาเล่า ทั้งๆที่ฉันแก้ปัญหาเอง ก็ได้ อีกอย่างนะ……ใช่ว่าฉันจะไม่คุ้นเคยกับ

“ดูท่าคุณออกไปดูมาแล้วสินะ

หานมู่จื่อพยักหน้า”ตอนที่รอคุณฉันไปที่ ระเบียงมา ก็เลย………….

เย่ไม่เซินพิงบ่าของเธอ เมื่อเห็นเธอสวม เสื้อผ้าที่เขาเตรียมให้ ภายใต้ขอบตาที่สําคล้ำ จึงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ชอบไหมล่ะ ” “อะไรนะ”หาน จื่อเงยหน้าอย่างตก ตะลึง เอาความหมายของเขาไม่ถูก

“เสื้อผ้า”เยโม่เซินก้มหน้ามองด้วยแวว ตาอ่อนโยน ผมเลือกเองทั้งนั้น”

“เลือกเองเหรอ”จู่ๆจะโพล่งออกไปได้ไง อย่างไรเสียเสื้อผ้ามีมากมาย เขามีเวลาไป เลือกที่ไหนกัน แต่ว่า…….พอคิดถึงขนาดของ เสื้อผ้าที่จะแนบตัว หานมู่จื่อคิดว่าเขาน่าจะพูด จริง

เธอจึงกระพริบตา จากนั้นจึงชมออกไป

คำหนึ่ง

“ก็ดีนะ ก็ชอบล่ะ

“ให้ ผมดูหน่อย…..เย่โม่เชินพูดเสียงต่ำ มือไปสัมผัสปกเสื้อเธอ และอยากจะปลด กระดุม

หานมู่จื่อหน้าถอดสี กดมือของเขา

ไว้ หาอะไรน่ะ”

“ก็ดูเสื้อผ้าที่ผมเลือกส “ก็ดูสิ คุณมาปลดเสื้อผ้าฉันทำไม”หา นมจื่อตบมือเขา แล้วก้าวถอยหลัง รู้สึกว่าคนๆ นี้ผิดปกติ หลังจากที่ได้กลับมาพบกัน ทุกฝี ก้าวเวลาที่เขาอยู่กับเธอ ดูเหมือนจะมีแต่ ต้องการหลับนอน………

คือเก็บกดเหรอ ทำไมเมื่อก่อนไม่เห็น เป็นแบบนี้

เย่โม่เซินได้ฟังมองสายตาลุ่มลีกสอง สามที แล้วพิงไปอีกที”ถ้าไม่ถอด จะดูยังไง

หานมู่จื่อมองเขาประหนึ่งเขามีปัญหา สุขภาพจิต เธอเบี่ยงพลาง พูดพลางง”อย่าเลย ดูแบบนี้แหละ คุณคงจะไม่..…….

เธอพูดไปทีหนึ่ง จู่ๆนึกขึ้นได้ แล้วหยุด

จ้องมองเขา

“คุณว่าคุณเลือกเองกับมือ คงจะไม่……. หมายถึงชุดชั้นในเหรอ หานมู่จื่อก้มหน้า

มองร่องอกตัวเอง กระตุกมุมปากขึ้น อาศัย จังหวะที่เธอกำลังเหม่อลอย เย่ไม่เซินก็อิงมา อีก ใช้อีกมือโอบเธอไว้ อีกมือนามลงไปบน รองอก

“เป็นเด็กดีหน่อยน่า ขอดูหน่อย

หานมู่จื่อหน้าถอดสี เย่โม่เซ็น หยุดเดี๋ยว

เธอแทบจะส่งเสียงคารามออกมา

มือของเย่ไม่เซินหยุดชะงัก กับมองเธอ ดวงตาสีนํ้าหมึกมีแววขอร้อง น้ำเสียงแผ่ว เบา”ขอดูหน่อยน่า นะ

หาน……….ไม่ได้

“นะครับ เย่ไม่เป็นกล่อมเธอต่อ น้ำเสียง ราวดึงดูด หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มห้ามความ คิดไม่อยู่

เธอขยับริมฝีปาก ประชิดเยโม่เซิน

สุดท้าย…….จึงพยักหน้าอย่างสมยอม พอได้รับคําอนุญาตจากเธอ เย่โม่เซินจึง ไม่หยุด รีบปลดกระดุมเสื้อเธอออก เผยให้ เห็น ลำคอขาวระหง และสายเสื้อในสีแดง

หานมู่จื่อรู้สึกว่าท่าทีของเขา สัมผัสได้ ถึงลมหายใจแผ่วเบาที่ค่อยๆเพิ่มความหนักขึ้น เธอกระพริบตาอย่างดึงเครียด จากนั้นกัดริม ฝีปาก

“คุณ คุณดูเสร็จหรือยัง”

“อืม…..เย่ไม่เซินมองอย่างจริงจัง ริมฝี ปากบางๆเชิดขึ้น”แนบตัวมาก ดูท่าผมเลือก เสื้อผ้าให้คุณได้ถูกต้องแล้วล่ะ”

พอเห็นเขาเอาแต่จ้อง หานมู่จื่อก็หน้า แดงหูแดงขึ้นมา กัดริมฝีปากผลักเขาออก

“เอาล่ะ ดูเสร็จแล้ว ไปกินข้าวได้ยัง ฉัน หิวจะตายอยู่แล้วนะ

เธอถอยไปอีกด้าน หันไปจัดแจงเสื้อผ้า

เพิ่งกลัดกระดุมเม็ดแรกเสร็จ เย่โม่เซ็นที่ อยู่ด้านหลังก็โถมเข้ามา ผมสั่งอาหารแล้วกัน เดี๋ยวค่อยกินได้ไหม” ในตอนที่พูด ลมหายใจที่พ่นใส่เธอร้อน ระอุ แล้วมือก็ได้ไปสะเปะสะปะ

หานมู่จื่อตกใจ รู้ว่าเขาจะสั่งอาหาร เพราะอะไร ดวงตากลอกไปมา”ไม่ได้นะ กิน ข้าวแล้วฉันต้องไปบริษัทรอบนึง ถ้าวันนี้คุณ ไม่ให้ฉันไป คุณก็อย่าหวังว่าจะได้เห็นลูกชาย คุณเลย

มือที่พันเอวเธออยู่ จึงปล่อยออก

“มู่จื่อ คุณใจร้ายกับผมเหลือเกิน

เย่ไม่เซินบ่นขึ้น ราวกับอดรนทนไม่ได้ แต่ก็เหมือนระบายความในใจ จู่ๆก็ใช้ปาก จู่โจม สําคอของเธอ

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน หานมู่จื่อรู้สึกลําคอ ชาไปหมด เตรียมที่จะผละเขาออก แล้วจะ ถอย ไป

“เอาล่ะ ถอยไปเถอะ”

“รอเดี่ยว” หานมู่จื่ออยากดูว่าที่ลำคอได้เหลือร่อง รอยอะไรทิ้งไว้หรือไม่ แต่เย่โม่เป็นก็อุ้มออก มาที่ ประตูเสียก่อน

รอจนขึ้นรถที่ชั้นล่าง หานมู่จื่อจึงได้ไปดู

สําคอตนเอง

ตามคาด รอยสีชมพูทิ้งไว้บนลําคอ ที่แย่ ไปกว่านั้นวันนี้เธอสวมเสื้อคอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ