บทที่ 755 ฉันจําผิดคนจริงๆค่ะ

บทที่ 755 จันจําผิดคนจริงๆค่ะ

หลังจากหลัวเดินจากไปแล้ว หานมอก็หาเก้าอี้นั่งพัก เป็นเรื่องจริงที่เธอไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้ามาสนิทมากเกินไป และก็เป็นเรื่องจริงที่เธอยืนจนเหนื่อย

หลังจากที่เกิดเรื่องกับเย่ไม่เซ็น เธอเดินทางอยู่ตลอด คอยวิ่ง รุ่นทุกวัน หลายวันมานี้เธอต้องวิ่งวุ่นไม่หยุด เพื่อจะหาวิธีเข้า ใกล้เย่ ไม่เช่น

แต่ว่า เธอเต็มใจที่จะทำ

ตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ตอนที่เธอรู้สึกเหนื่อย เธอ สามารถหยุดพักได้บ้างแล้ว

ถ้าดูจากที่สัมภาษณ์งานในวันนี้ เธอน่าจะมีโอกาสได้งานนี้ มากกว่าครึ่ง

ไม่รู้ว่านั่งอยู่นานแค่ไหน จนคนที่มาสัมภาษณ์งานต่างพากัน กลับไปหมดแล้ว หาน จื่อตบขาตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดิน ตรงไปที่ลิฟต์

เธอเดินช้ามาก เพราะเธอไม่มีอะไรต้องทำต่อจากนี้แล้ว เธอ แค่ต้องกลับไปรอฟังข่าวก็พอแล้ว

เธอตั้งใจไว้ว่า พอออกจากบริษัท เธอจะเดินไปซื้อวัตถุดิบที่คลาดใกล้ๆ ก่อนจะกลับไปทำกับข้าวกินเองที่ห้อง

เธอเดินไปเรื่อยๆ ทานมู่จื่อรู้สึกผิดปกติ พอเธอเงยหน้าขึ้น มอง ถึงได้รู้ว่าตัวเองเป็นมาตรงลิฟต์ที่เธอเคยขึ้นก่อนหน้านี้

เป็นลิฟต์ที่มีขึ้นเพื่อประธานบริษัท โดยเฉพาะ หรือก็คือลิฟต์ ส่วนตัวของเย่ ไม่เช่นนั่นเอง

แย่แล้ว

หาหมอคิดในใจ ก่อนจะรีบหันหลังกลับ เตรียมจะเดินออก ไปจากตรงนี้ จะได้ไม่ต้องเจอกับเขา

แต่คิดไม่ถึงว่าเพิ่งเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ด้านหลังก็มีเสียงกรุ๊ งกริ่งดังขึ้นมา พอดูแล้วเหมือนเสียงกุญแจกระทบกับอะไรบาง อย่างจนเกิดเสียง

แปลกจริง… ทำไมถึงมีเสียงกุญแจดังที่นี่ได้

หาน จื่อหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ จึงเห็นว่ามีเงาร่างสูง เดินมาทางนี้ รูปร่างสูงโปร่งกับใบหน้าที่หล่อเหลา นัยน์ตาสีเข้ม แหลมคมราวอินทรี มองตรงมาที่เธอ

เธอไม่อาจจะหลบสายตาได้ ทำให้ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที…

หาน จื่อรีบหลบสายตาของเขา ก่อนจะรีบหันหลังกลับแล้ว เดินออกไป
“หยุดเดี่ยว ”

มีเสียงเยือกเย็นดังขึ้นมาจากข้างหลัง หานซื้อที่กำลังเดินหนี เหมือนถูกคำสาปจนหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม เธอไม่ขยับตัว แต่กลับกัด ริมฝีปากของตัวเองไว้แน่น

เธอเป็นอะไรไปกันแน่

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอวิ่งหนีออกไปได้แล้ว แต่ทำไมครั้งนี้ เธอ ถึงได้พาตัวเองมาส่งถึงหน้าประตูแบบนี้

ทั้งๆที่รู้สึกว่าการสัมภาษณ์สำเร็จไปแล้วเกินกว่าครึ่ง

แต่ตอนนี้พอมาเจอกับเยโม่เป็น ทานคู่จื่อรู้สึกว่า…ความ สำเร็จครึ่งนี้ ดูเล็กลงไปอีก

ตอนนี้เขาคือประธานบริษัทบริษัทตระกูลยคือ ขอแค่เขาไม่

พยักหน้า งั้นเธอจะเป็นผู้ช่วยเลขาได้ยังไงกัน

ทำยังไงดี วิ่งหนีไปตอนนี้เลยดีไหม หรือว่า…จะอธิบายกับเขา

ให้เข้าใจดี

ยังไงซะ วันนั้นหานซึ่งก็อธิบายให้เขาฟังไปแล้ว ว่าเธอคน ผิด ถ้าหากตอนนี้เธอพูดยืนยันอีกครั้ง เขาจะเชื่อไหม

เธอรู้สึกเหมือนมีคนเดินเข้ามาใกล้ หานอยิ่งทำตัวไม่ถูก

“หันกลับมา”

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังมาจากข้างหลังของเธอ หาน จื่อ เพิ่งจะฟังออก ว่าเสียงของเขาแทบกว่าเมื่อก่อนไม่น้อย
เป็นเพราะผลกระทบหลังจากอุบัติเหตุหรือเปล่า

ทานมู่จื่อรู้สึกปวดใจมาก เธอค่อยๆหันกลับมา ก่อนจะเงีย หน้าขึ้นมองไปไม่เซ็น

เป็นดวงตาที่เหมือนกับดวงตาที่อยู่ในความทรงจำทุกอย่าง ครั้งนี้ เธอไม่ได้ร้องไห้ และไม่มีท่าทางเจ็บปวด ที่มีอยู่ก็มี แค่ความเสียใจ

เสียใจกับอะไร

เย่ไม่เป็นหรี่ตาลง แล้วมองหน้าผู้หญิงตรงหน้า ที่เขารู้สึก แปลกๆ แต่กลับชอบนึกถึงใบหน้าของเธอ

ในแต่ละครั้งที่เจอกันเธอจะมีสีหน้าท่าทางที่ไม่เหมือนกันเลย

ตอนที่หานจือมองหน้าเขา แล้วเห็นว่าเขากำลังมองเธอด้วย แววตาค้นหา ถึงได้รู้ตัวว่าเธอเผลอแสดงอารมณ์ออกมาต่อหน้า เขาแล้ว เธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับสีหน้าของตัวเองให้ เป็นปกติ ก่อนจะกล่าวทักทายเย่ ไม่เช่น

*สะ สวัสดีค่ะ”

ตอนที่กล่าวทักทายเขา หานคู่จื่อพูดติดอ่างเล็กน้อย

เย่ไม่เป็นอยากจะมองลึกเข้าไปในดวงตาเพื่อดูอารมณ์ของ เธอ แต่มันกลับสลายหายไปอย่างรวดเร็ว

ไม่มีความรู้สึกอะไรภายในแววตา ทุกอย่างดูว่างเปล่า เหมือน น้ำสะอาดบริสุทธิ์ วาวใสระยิบระยับ
“มี อะไรหรือเปล่าคะ”เธอถามกลับ

เย่ไม่เป็นแสยะยิ้ม “คำถามนี้ ควรเป็นผมที่ต้องถามคุณ มากกว่า ไม่กี่วันก่อนคุณเข้าหาผมไม่สำเร็จ ตอนนี้ยังมาที่บริษัท แอบใช้ลิฟต์ส่วนตัวของผม นี่เป็นแผนของคุณอย่างนั้นเหรอ”

หานคู่จื่อ “…ไม่ใช่นะคะ

เธอรีบอธิบาย “เรื่องในวันนั้น ต้องขอโทษจริงๆค่ะ พี่ชายของ ฉันอธิบายให้คุณฟังไปแล้ว คงเป็นเพราะว่าฉันสติแตกควบคุม ตัวเองไม่ได้ คุณก็เลยได้ยินไม่ชัด ตอนนี้ฉันต้องขอโทษคุณอย่าง เป็นทางการ ขอโทษนะคะ….วันนั้นฉันจําคนผิดไป จนทำให้คุณ ต้องตกใจ

บรรยากาศรอบตัวของเขาดูน่ากลัวมาก เขาเดินไปข้างหน้า ให้ใกล้กับหานมู่จื่อ

“จําคนผิดอย่างนั้นเหรอ หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะรีบขยับตัวหนีเย่ไม่เป็น

ลมหายใจของอีกฝ่ายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ขอแค่เธอยื่นมือออก

ไป ก็จะกอดเขาไว้ได้แล้ว

แต่ว่า….ตอนนี้เขาจำเธอไม่ได้แล้ว พอควบคุมสติได้ หานมอก็พยักหน้าภายใต้สายตาที่

เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้แหลมคมของเขา

“ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ วันนั้นฉันจำผิดคน ถึงได้… ทำแบบนั้น กับคุณ ฉันรับรองค่ะ ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

“หลักฐานล่ะ ดูเหมือนเย่ไม่เห็นจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เขายังคงมีท่าทีเหมือนเดิม “ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณไม่ได้หวัง จะเข้าใกล้ผม ก็เลยจงใจใช้วิธีนี้

ทานมู่จื่อ

เขาคิดได้ยังไงกัน เขาคิดว่า… เธอตั้งใจจะยั่วยวนเขา วันนั้นก็ เลยจงใจทำแบบนั้นอย่างนั้นเหรอ

ไม่รอให้เธอเอ่ยปากพูด เย่ไม่เป็นก็พูดขึ้นมาก่อน

“ถ้าหากจำผิดคนจริงๆ แล้วที่คุณปรากฏตัวขึ้นที่นี่ในวันนี้ คุณ จะอธิบายว่ายังไง

“ฉัน… ฉันแค่จะมา…

เธอจะพูดยังไงดี หาน จื่อกัดริมฝีปากแน่น ไม่ตอบคำถาม

ของเขา ถ้าหากเธอบอกว่าเธอมาสมัครงานเป็นผู้ช่วยเลขาของ เขา เขาจะต้องคิดว่าเธอเข้าใกล้เขาเพราะมีจุดประสงค์อยากจะ ครอบครองเขาแน่ๆ

แต่ถ้าหากไม่พูด หลังจากนี้ ถ้าเธอได้ทำงานเป็นผู้ช่วยเลขา ของเขา แล้วเจอกับเขาอีกครั้งล่ะก็…

“มาทําอะไร”
ในขณะที่ทานมู่จื่อยังคิดคำตอบไม่ได้ เย่ไม่เป็นก็ถามเพิ่มอีก น้ำเสียงของเขาแทบต่ำ แต่ก็ยังมีความรู้สึกอบอุ่น เหมือนมี มายากล

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หานมออ้าปากพะงาบ ก่อนจะพูดจุด ประสงค์การมาของเธอออกไป

“ฉัน ฉันมาสมัครงานค่ะ”

พอได้ยินว่าเธอมาสมัครงาน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาจะ ขมวดคิ้วขึ้น “สมัครงาน ตำแหน่งไหน

หานมู่จื่อ “… ผู้ช่วยเลขาค่ะ”

พูดจบ หานคือก็กัดลิ้นตัวเอง เธอรีบยื่นมือขึ้นมา ปิดปากตัว เองไว้ก่อนจะถลึงตาโตมองหน้าเขาอย่างหวาดกลัว

ทำไมถึงได้พูดออกมาแบบนี้

เป็นไปตามที่คาด หลังจากที่เธอบอกว่าผู้ช่วยเลขา เย่ไม่เซ็น ยิ่งจ้องมองไปที่เธอนิ่ง สีหน้าของเขา เหมือนกำลังจะบอกว่า ไหน บอกว่าไม่คิดจะยั่วยวนเขาอีก

หานมู่จื่อรู้สึกหมดแรง พูดได้แต่ว่า “ถึงแม้ฉันจะสมัครผู้ช่วย เลขา แต่ว่า… จะได้งานนี้หรือเปล่ายังไม่แน่ใจเลยค่ะ ฉัน…”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ