บทที่ 1275 พี่ยังบอกกับฉันอีกหรอว่ายังไงก็ได้?

หานซึ่งไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในข้อถกเถียงของกลุ่มคนใน บริษัท

เขาพาหญิงสาวไปกินข้าว จากนั้นก็พาเธอไปส่งเธอกลับบ้าน ระหว่างทางกลับก็ได้โทรหาทานจือ สองพี่น้องก็ได้จองห้อง เอาไว้

หานคู่จื่อมาเพียงคนเดียว เดิมทีเย่ ไม่เป็นก็อยากตามมาด้วย แต่หาน จื่อก็ไม่ได้เห็นด้วย เธอคิดว่าเรื่องที่เธอต้องการจะพูด มันค่อนข้างจะรุนแรง พาเยโม่เป็นไปด้วยแล้วมันจะดูยังไงเอาได้ และถ้าเย่ ไม่เป็นไป เสี่ยวหมี่โต้วจะต้องตามมาด้วยแน่ ดังนั้นแล้วในท้ายที่สุดก็ออกมาเพียงคนเดียว หานซิงก็มารับ เธอ

สองพี่น้องสั่งอาหารกันหลายอย่าง นั่งลงกินกันพลางพูดกันไป พลาง

ทั้งสองคนไม่ได้กินข้าวด้วยกันอย่างตอนนี้กันมานานแล้ว เมื่อ ก่อนหานซึ่งก็เป็นซิสคอน หลังจากที่เจอน้องสาวก็รักหลงเธอเป็น พิเศษ อยากเอาทุกสิ่งทุกอย่างมอบให้กับเธอ

แต่ในภายหลังหลังจากที่หาน จื่อเจอที่พึ่งพิงของตัวเอง เวลา ของเธอก็แทบจะเป็นของเย่ไม่เป็นไปทั้งหมด ดังนั้นแล้วโอกาสที่ทั้งสองพี่น้องได้อยู่ด้วยกันก็น้อยลงกว่าเดิม

ในตอนนี้ได้นั่งอยู่ด้วยกัน หาหมอก็ยังอัศจรรย์สุดๆ จู่ๆก็นึก ขึ้นมาได้ว่าตอนนั้นหานซึ่งมักจะเดินทางบินไปทั้งในประเทศนอก ประเทศทั่วทุกสารทิศ ในตอนนั้นเธอเพิ่งจะคลอดลูก เสี่ยวเหยีย นก็เพิ่งจะชอบทานชิง

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ใบหน้าของหาน จื่อก็อดไม่ได้ที่จะปรากฏ

รอยยิ้มจางๆออกมา

“คิดเรื่องอะไร น่าตลกขนาดนั้น?” หานซิงเห็นหน้าของน้อง สาวตนปรากฏรอยยิ้มออกมา ความรู้สึกภายในใจก็อ่อนโยนลง หลายส่วน น้ำเสียงที่พูดกับเธอนุ่มนวลเป็นพิเศษ

หาน จื่อเอ่ยเสียงหวานออกมา “ไม่มีอะไร ก็แค่คิดถึงเมื่อ ก่อน”

“เมื่อก่อน?”

“อืม ในตอนนั้นพวกเราเพิ่งจะได้กลับมาเจอกัน พี่ยังต้อง ทำงานทุกวัน แล้วยังบินไปต่างประเทศอยู่เป็นประจำ ตอนนั้นพี่ก็ ผอมลงตั้งเยอะ แต่กลับไม่บ่นว่าเหนื่อยเลยสักค่า

เอ่ยถึงเมื่อตอนนั้น หานชิงเองก็ได้กระตุ้นความรู้สึกมากมาย ออกมา

ผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ เขาก็ยิ้มจางๆออกมา “นี่มันจะอะไร? พี่มีน้องเป็นน้องสาวแค่คนเดียว การดูแลน้องให้ดีก็เป็นหน้าที่ ของพี่”
“ใช่ ฉันในตอนนั้นก็ยังกลัวเลยว่าพี่จะไม่แต่งงาน ตอนนี้ก็ ดีแล้ว ฉันไม่ต้องกังวลอีกแล้ว”

พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หานซึ่งก็เหมือนกับว่าจะกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ได้ตอบอะไรกับมาเหมือนกัน เพียงแต่ก็ได้ยกมือหยิบตะเกียบ ขึ้นมาคีบอาหารให้กับหานคู่จื่อ ทั้งสองคนกินกันอยู่เงียบๆไปสัก

จู่ๆหาน จื่อก็ถามออกมา “พี่คะ ทางสวีเย็นหวั่น พวางแผนจะ จัดการยังไง?”

ได้ยินอย่างนั้น หานซึ่งก็มีใบหน้าเฉยชาออกมา “หม?”

หานอยิ้มออกมาเล็กน้อย “ความหมายของฉันก็คือตอนนี้ ฐานะทางบ้านของหล่อนตกต่ำลง แต่เมื่อก่อนทั้งสองครอบครัวก็ คบหากันมาหลายชั่วรุ่น พี่ไม่คิดจะยื่นมือออกไปช่วยหรอคะ?”

ริมฝีปากของหานซิงเม้มเข้าหากัน แล้วก็ได้พูดอธิบายเสียง เรียบออกมา “นิสัยของเย็นหวั่น เหมือนกับคุณลุงสวมาก เธอ บอกว่าไม่ต้องการให้พี่ยื่นมือออกไปช่วย และนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอ ไม่ต้องการ ถ้าพี่ผลีผลามยื่นมือออกไปช่วยเธอ ก็คงทำให้เธอถูก โจมตีเอาได้”

อันที่จริงเมื่อก่อนทั้งสองคนก็เคยไปมาหาสู่กันอยู่ช่วงหนึ่ง ดัง นั้นแล้วหานซิงก็เลยรู้ดีว่าสวี่เย็นหวั่นเป็นคนยังไง

ได้ยินน้ำเสียงของเขาแล้ว ความรู้สึกระแวดระวังของหาน อกก่อขึ้นมา จึงหรี่ตาลงเล็กน้อย
“พี่รู้จักสวี่เย็นหวั่นดี?”

“สวี่เย็นหวั่นอะไร?” หานซึ่งมองเธออย่างจนใจ พูดแก้ออกมา “เธอแก่กว่าน้องตั้งหลายปี พวกเราทั้งสองตระกูลเป็นตระกูลเก่า แก่ น้องควรเรียกเธอว่าพี่นะ”

หาน จื่อก็ได้ยักไหล่ออกมา “ตอนฉันอยู่ต่อหน้าเธอฉันก็เรียก นะ แต่ตอนนี้พูดอยู่กับพี่มันก็สะดวกกว่าเยอะเลยนี่? อีกอย่างก็ แค่ค่าเรียกคำนึงเท่านั้นเอง มันไม่เห็นจะบอกอะไรได้? พี่จะแคร์ มากมายไปทําไมกัน?”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว หานซึ่งก็ขมวดคิ้วออกมา “ใครบอกว่าคํา เรียกค่าเดียวบ่งบอกอะไรไม่ได้ เมื่อก่อนพวกเราตระกูลทานกับ ตระกูลสที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน คุณลุงสวีเขา…

“พี่คะ” หานมู่จื่อเอ่ยขัดเขาออกมา “พี่หมั้นกับสวีเย็นหวั่นใช่

มั้ยคะ?”

บนโต๊ะอาหารเงียบเชียบ

หานคู่จื่อก็ไม่ได้กินต่ออีก แต่ก็ได้จ้องมองหานซึ่งไปอย่างเอา จริงเอาจัง “ใช่หรอ?”

หานซิงเม้มริมฝีปากออกมา หลังจากที่ผ่านไปได้สักพักก็ได้ คืบมาใส่ชามเธออย่างต่อเนื่อง สีหน้าเรียบนิ่ง “นั่นมันเรื่องสมัย เด็ก ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ภายหลังทุกคนก็ไม่ได้พูดกันออกมา อีก การหมั้นหมายนี้มันไม่นับ
“ไม่นับ?” หาน จื่อกะพริบตาออกมา ในตอนแรกเพียงแค่ การหมั้นหมายที่พูดปากเปล่า หรือว่าจะมีแลกเปลี่ยนของหมั้น อะไรกัน?”

“ไม่มี” หานซึ่งส่ายหน้าออกมา “ตามที่พี่บอกไป ก็ควรจะไม่ เคยแลกเปลี่ยนของหมั้นกันอยู่แล้ว เพียงแค่คำพูดเล่นๆของ ผู้ใหญ่เท่านั้นเอง ถึงแม้ว่าจะเคยพูดกันมาหลากหลายครั้ง แต่ก็ ไม่เคยได้ดำเนินการเป็นเรื่องเป็นราว

“พี่ก็เลยไม่เคยคิดจะใส่ใจเรื่องนี้เลย?” หาน จื่อถามออกมา หานซึ่งพยักหน้า “อืม เรื่องสมมติขึ้น ทำไมต้องใส่ใจ?

สีหน้าของเขาเหมือนกับว่าจะไม่แคร์อะไรเลยจริงๆ แต่หาน อกลับนึกถึงค่าพูดพวกนั้น ในตอนที่สวี่เย็นหวั่นพูดกับพนักงาน หน้าเคาน์เตอร์เมื่อวันนั้น สีหน้าและแววตาที่เผยออกมา ล้วน แล้วแต่จะจริงจังและมุ่งมั่นอย่างมาก

อย่างที่เห็น เธอเก็บเอาเรื่องนี้มาไว้ในใจ

แต่ในครั้งนี้ หล่อนตกอับกลายมาเป็นอย่างนี้ แล้วกลับมาหา หานชิง แต่ก็ไม่ได้ขอความช่วยเหลือ เพียงแค่มาเพื่อมาหาเขา

คิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อรู้สึกว่าภายในใจของเธอได้คำตอบ นึงออกมาแล้ว

เธอมองหาน ง ค่อยๆเอ่ยพูดออกไป “พี่ไม่สนใจ แต่ถ้าเกิด สวีเย็นหวั่นคิดจริงขึ้นมา แล้วแคร์เรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว สีหน้าของหานชิงก็ดูแปลกใจสุดๆ พร้อมเลิกคิ้วออกมา “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก เธอไม่เคยยกเรื่องนี้ขึ้นมา พูดเลย อีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปีแล้ว

ผู้ชายอ่ะนะ ก็เป็นคนเป็นตรงไปตรงมาอย่างที่คิดเลย เดิมที ไร้หนทางที่จะเข้าใจความคิดที่ซับซ้อนจําพวกนั้นในใจผู้หญิงได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นพี่ชายของเธอ ก็เหมือนกับนกตัวนึงเหมือนกัน

หาน ออดไม่ได้ที่จะคิดล้อเล่นกับทานซึ่งออกมาเลยจริงๆ คิดอยู่ได้สักพัก คนผู้นั้นที่อยู่บ้านเธอเองก็คงเป็นอย่างนี้ เหมือนกัน ประมาณว่าผู้ชายคงเป็นอย่างนี้กันหมดเลยล่ะมั้ง

เธอถอนหายใจอย่างจนใจ จากนั้นก็เอ่ยพูดออกไป “พี่คะ พี่ ไม่เข้าใจผู้หญิงเลยจริงๆ เธอไม่เคยพูดถึงมาก่อน ไม่ได้ หมายความว่าเธอจะไม่แคร์เรื่องนี้นะคะ”

ฟังมาจนถึงตรงนี้แล้ว หานซิงคิดว่าตนเข้าใจจุดประสงค์ใน การมาพบตนของน้องสาวของตัวเองในวันนี้แล้ว

“วันนี้เธอมาหาพี่เพราะเรื่องนี้?”

“ทำไม คิดว่านี่มันไม่ใช่เรื่อง?

หานชิงมองเธอไปด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างที่จะจนใจอยู่บ้าง

“พี่ก็นึกว่าน้องสาวของพี่จะอยากกินข้าวกับพี่ชายสักมื้อ นึกไม่ ถึงว่าจะเป็นเพราะเรื่องนี้ วางใจเสียเถอะ พี่จะจัดการให้ เรียบร้อย”

“งั้นพี่บอกฉันได้มั้ยล่ะว่าพี่จะจัดการยังไง?” หาน จื่อถามซอกแซกออกมา

หาบชิง “.….”

“แม้แต่เรื่องที่คนเขาแคร์เรื่องการหมั้นหมายหรือเปล่าพี่ก็ยัง

ไม่รู้เลย พี่จะจัดการอะไรได้?”

“มู่จื่อ เธอคิดมากไปแล้ว”

“เป็นฉันที่คิดเยอะไป?” หานมอยิ้มจางๆออกมา “งั้นพี่บอก ฉันได้มั้ยล่ะว่าทำไมถึงมาหาพี่หลังจากที่สถานะการเงินทางบ้าน เธอตก กันล่ะ? ในเมื่อไม่ได้มาเพื่อขอความช่วยเหลือ แล้วเธอ ทําไปเพื่ออะไร?”

หานชิงชะงักไป

“พี่อย่ามาบอกฉันว่าชีวิตของเธอผ่านไปอย่างยากลำบาก แล้วมีความคิดที่จะมาหาเพื่อนเก่ากัน ไม่ให้ฉันช่วยพี่ลองถาม เธอดู ว่าเคยไปหาคนอื่นบ้างหรือเปล่า?”

หานชิงเม้มริมฝีปากออกมา มองน้องสาวคนนี้ของตนไปอย่าง เอาจริงเอาจัง

“ตอบไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ? ไม่อย่างนั้นแล้วก็ให้ฉันตอบแทนพี่เอา มั้ย? เพราะว่าเธอแคร์เรื่องการหมั้นหมาย แคร์พี่คนนี้ ดังนั้นแล้ว หลังจากที่เรื่องนี้คลี่คลายไป ก็ได้มาหาพี่ตั้งแต่ครั้งแรก”

“ดังนั้นแล้วตอนนี้พี่ยังบอกกับฉันอีกหรอว่ายังไงก็ได้?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ