บทที่ 1229 ไปนัดบอดอย่างเชื่อฟัง

คุณแม่เลี้ยงได้ยินดังนั้นก็ขึ้นเสียง :

มันไม่ได้อยู่แล้วไงล่ะ!!! ”

“ทำไมจะไม่ได้เหรอ? ?

เสียงแหลมนั้นเสียดหยิ่งนัก เจียงเสี่ยวไปเลยเอามือปิดหู

“คุณนายตู้ ระวังภาพลักษณ์หน่อย!

คุณแม่เจียงเลยสงบสติอารมณ์ ก่อนจะยื่นมือมาจับหน้าของ ตัวเอง พลางพูดออกมาว่า “เป็นเพราะลูกทั้งนั้นเลย ทำให้ ภาพลักษณ์ของฉันทั้งหมด

“โถ่ ถ้าแม่ไม่โกรธก็ไม่เสียภาพลักษณ์หรอก อีกอย่างฉันพูด ถูกนะ เพราะปกติฉันก็แต่งตัวแบบนี้ จะไปนัดบอดก็ต้องเป็นตัว ของตัวเองหน่อย ถ้าเกิดว่าแต่งหน้าแต่งตามากเกินไป สุดท้าย แต่งงานแล้วสภาพดูไม่ได้ เขาจะไม่ตกใจจนอยากจะหย่าเห รอ? ”

เมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ คุณแม่เจียงโกรธมากจนอยากจะ กลอกตามองบน แต่ก็อดทนเอาไว้ เธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อย และ เป็นผู้หญิงที่ใส่ใจภาพลักษณ์เป็นอย่างมาก

แต่เมื่อได้เจอลูกสาวของตัวเอง คุณแม่เลี้ยงก็พังภาพลักษณ์ที่ น่าภาคภูมิออกทั้งหมด

“แม่ ฉันพูดถูกมากเลยใช่ไหมล่ะ? คุณดูสิ ถ้าเกิดว่าฉันไป ด้วยสภาพแบบนี้ อีกฝ่ายชอบฉันจริงๆ ก็ถือว่าเขาชอบในตัวฉันจริงๆ แต่ถ้าเกิดว่าฉันแต่งหน้าแต่งตาไป แล้วเขาชอบฉันแบบที่ ไม่ใช่ตัวฉันจริงๆ แม่ คุณหวังว่าจะหาคนที่ชอบลูกสาวของคุณ แบบจริงใจหรือว่าชอบรูปลักษณ์ภายนอกของฉัน?

คุณแม่เลี้ยงมองเจียงเสี่ยวไป ก่อนจะเย้ยหยันเบาๆ พลางพูดว่า “พูดเหมือนจะมีเหตุผล อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าคุณ มีแผนอะไร คุณคงอยากจะทำให้ผู้ชายเขาตกใจจนหนีไปใช้ ไหม? โดยปกติแต่งตัวหน่อยก็ไม่ได้ทำให้เขาคุ้นตาสักเท่าไหร่ แกเป็นลูกสาวของฉันนะ เลยต้องดูมีความมั่นใจหน่อย

เจียงเสี่ยวไปถอนหายใจด้วยความปวดใจ “ผู้ชายทุกคนบน โลกใบนี้ต่างชอบผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความสวยความงามกันทั้ง นั้น เป็นลูกก็ได้รับเลือดมาเต็มๆ แต่เนื้อหนังมันไม่จีรังยั่งยืน แม่ ในตอนแรกที่คุณแต่งงานกับพ่อของฉัน ไม่ใช่เพราะว่าเขาคือคน เดียวที่ไม่ได้ชอบแม่เพราะความสวยงามหรอกเหรอ? ”

คุณแม่เจียง:

เมื่อพูดถึงพ่อของเสี่ยวไป ตู้เชียวหยู่ที่กำลังโกรธเมื่อคิดถึง ตอนสาวๆ ว่าเธอนั้นดีงามขนาดไหน มีผู้ชายมากหน้าหลายตา ต่อคิวมาจีบเธอ สุดท้ายเป็นอย่างไรล่ะ? พ่อของเสียวไปนั้นเป็น เหมือนหนอนหนังสือ ตอนที่เพื่อนถามเขาว่าเธอสวยไหม เขา กลับจับหัวของตัวเองพลางพูดว่าพอใช้ได้

พอใช้ได้งั้นเหรอ?

ตอนแรกตู้เชียวหยู่เป็นดาวโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ ในสายตา ของพ่อเสี่ยวไปนั้นกลับแต่พอใช้ได้งั้นเหรอ? แต่ว่าตัวเธอเองก็ชอบคนที่มๆ แบบนี้อยู่แล้ว เพราะคนที่มๆ คนแหละฝ่าฝน มาหาเธอตอนเที่ยงคืน เพียงเพื่อเอาร่มมาให้เธอ พอเอามา ให้เสร็จฝนกลับไป

ครั้งเลย เชียวรู้สึกซึ้งใจ จากทั้งคนเลย คบกัน

หลังจากนั้นเชียวหยูก็ถามทีมเป็นพ่อของเจียงเสียวว่าตอนแรกทำไมถึงได้เอาร่มมาให้ตัวเอง เป็นเพราะชอบหรือ เปล่า

แต่พ่อของเจียงเสียวไปกลับบอกใช่ แต่เป็นเพราะคิดว่า เธอผู้หญิงตัวคนเดียวแถมไม่ร่มอีก มันน่าสงสาร นั้น

ตู้เชียวหยูโกรธมาก ตอนเกือบเลิกอยู่แล้ว เท่าไหร่ ? ทำไมคบ

ยังที่สุดท้ายนายทีมนั่น ยอมง้อเธอเพื่อกลับมาคืนดี บอก ว่ามันเป็นความแบบเทิดทูนต่างหากล่ะ

เรื่องเจียงเสี่ยวพูดได้อย่างเต็มปาก สุดท้ายเลยมา เขียนเป็นเรื่องสั้นเลย สุดท้ายยอดขาย

ถ้าได้เจอผู้ชายที่ไปให้โดยมีเจตนาอื่นคงหาจากโลกได้อีกแล้วล่ะ”
คุณแม่เจียงโกรธสุดขีด เพราะเธอคิดว่าเจียงเสี่ยวไปก็พูดถูก เธอเลยไม่มีทางจะโต้แย้งอะไรได้

ถึงอย่างไรก็แต่งงานมานานขนาดนี้แล้ว คุณแม่เจียงนั้นได้รับ ความรักเป็นอย่างมาก ไม่ต้องทำงานอะไรเลยสักอย่าง แค่แต่ง สวยไปวันๆ ก็ได้แล้ว

เจียงเสี่ยวไปรู้ว่าจูงใจคุณแม่เจียงได้แล้ว เลยยิ้มหยีตาพลาง คล้องแขนเธอ : “แม่ ฉันอยากหาผู้ชายที่เหมือนกับพ่อให้ได้ คนที่ชอบจริงๆ คนที่ไม่สนใจรูปร่างหน้าตาคุณ ดังนั้นฉันเลย แต่งตัวปกติมาก มันก็ไม่ผิดอะไร ใช่ไหมล่ะ?

“หึๆ ” คุณแม่เจียงหัวเราะเย้ย : “อย่าคิดว่าพูดถึงพ่อแล้วฉัน จะยอมนะ คุณกลับเข้าไปแต่งหน้าแต่งตาในห้องเลย ถ้าวันนี้ไม่ แต่งหน้าแต่งตัว ก็ไม่ต้องคิดจะกลับไปอีกเลยเป็นเวลาเดือน ครึ่ง”

เจียงเสี่ยวไป๋:

หลังจากนั้นสักพัก เจียงเสี่ยวไปถูกดันเข้าไปในห้อง

ห้องนั้นคุณแม่เจียงเป็นคนเตรียมให้เธอ มีของมากมายที่ เจียงเสี่ยวไปคุ้นเคย ทั้งกระโปรงสีสันสดใส รองเท้าส้นสูงที่ เหมือนจะโปร่งใส แถมยังมีลิปสติกหลายสีอีกด้วย

ดูๆ ไปแล้วคุณแม่เจียงเตรียมเอาไว้ให้อย่างดี เพื่อให้เธอไปนัดบอด ถือว่าพยายามเป็นอย่างมาก
เจียงเสียวไปไม่ได้รีบร้อนอะไร เลยนอนลงพลางเอาโทรศัพท์ มาส่งข้อความหาเพื่อสนิทของตัวเองซอฟางถังถัง

หลังจากที่ฟางถังถังรู้ว่าเธอถูกบอกให้กลับบ้านเพื่อไปนัด บอด ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างหนัก “เจียงเสี่ยวไป คุณเองก็มีวันนี้เหรอเนี่ย ฮ่าๆ กลับไปนัดบอด

อย่างนั้นเหรอ? คุณไม่ยอมหาแฟนสักที ตอนนี้เป็นไงล่ะ? ถูกจับ

ไปนัดบอดแล้ว”

เจียงเสี่ยวไปทำหน้าขมขื่น: “คุณยังยิ้มอีกเหรอ? เชื่อไหม ล่ะ ถ้าครั้งหน้าคุณไปหาผู้ชายหล่อๆ ฉันจะไม่ไปด้วยแล้ว?

ฟางถังถังพูดอย่างจริงจัง “เสี่ยวไปคุณน่าสงสารจังเลย ทำไมป้าทำแบบนี้ล่ะ? แฟนน่ะ จะมีหรือไม่มีก็ได้ไม่ใช่เหรอ คุณ ไม่อยากหาแฟนก็ไม่ควรบังคับกันถึงจะถูก

เจียงเสี้ยวไป๋:

“ตอนนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ? เธอให้ฉันแต่งหน้า ไม่งั้นก็ไม่ให้ ฉันกลับบ้าน จะขังฉันอยู่บ้านกับแม่ไปอีกครึ่งเดือน”

“ครึ่งเดือนก็ครึ่งเดือนสิ อยู่บ้างก็มีคนทำกับข้าวให้คุณกิน คุณก็แค่กินๆ นอนๆ มีปัญหาอะไรล่ะ? ”

“มีปัญหาอะไรเหรอ? คุณคิดว่าฉันเป็นพวกไม่เที่ยวเหรอ? ไม่ ต้องเขียนบทเหรอ? ” เจียงเสี่ยวไปตะโกนอย่างหมดความ อดทน

“ก็จริง…..อย่างนั้น……..ก็ไปนัดบอด? ”
“อะไรนะ?”

“หึๆ นอกจากไปนัดบอดแล้วคุณยังมีตัวเลือกอื่นอีกนะ คือการ หาแฟนตัวปลอมมาอย่างไรล่ะ พาไปเจอแม่หน่อย จากนี้จะได้ไม่ บังคับให้คุณไปนัดบอดแล้วไงล่ะ?”

เมื่อเจียงเสี่ยวไปได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา

“นี่มันความคิดอะไรกันแน่เนี่ย? คุณเชื่อไหมว่าถ้าฉันพาแฟน ไปเจอเธอได้ เธอก็จะต้องบังคับให้ฉันแต่งงาน? ”

ฟางถังถัง : “คุณป้าน่ากลัวจังเลย”

“ฉันเองก็ว่าเธอน่ากลัวไปหน่อย เห็นอยู่ว่าเธอเองนั้นรักอิสระ มากแค่ไหน แต่มาที่นี่สักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ? หรือว่าเพราะฉัน แก่แล้ว? ฉันยังเป็นสาวน้อยอู่เลยด้วยซ้ำ!

“อย่าพูดเข้าข้างตัวเองอีกได้มั้ย ? คุณยังเป็นสาวน้อย อยู่เหรอ? เกือบจะอายุสามสิบแล้วนะ!

“……อย่ามาพูดความจริงนะ รีบมาช่วยฉันเถอะ ฉันไม่อยาก โดนขังอยู่ในบ้านครึ่งเดือน

“จะให้ช่วยอย่างไร? ตอนนี้คุณมีแค่สองทางเลือกนะ ถ้าไม่ไป นัดบอดอย่างเชื่อฟัง ก็บอกแม่ไปว่ามีแฟนแล้ว

“ฟางถังถังกำลังล้อเล่นอยู่เหรอ? ทำไมฉันจะต้องไปนัดบอด อย่างเชื่อฟังด้วยล่ะ? แล้วความคิดอีกอย่างนี่มันอะไรกันเนี่ย? บอกแม่ฉันว่ามีแฟนแล้วงั้นเหรอ? ฉันไม่ได้มีแฟนสักคนเลยด้วย ซ้ำ? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ