บทที่ 605 การแสดงออกที่แตกต่าง

ลุงอ้วนรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างน่าเบื่อเสีย จริง ขนาดมีคนมาบอกเคล็ดลับเขาก็ยังไม่ ยอมฟัง ดังนั้นเขาจึงนุ้ยปากพูด “ยังหนุ่มยัง แน่นอย่าทําเป็นหยิ่งนักเลย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อ ไปล่ะก็ วันหลังจะเป็นทุกข์เอาได้

“ในเมื่อนายไม่อยากฟัง งั้นฉันก็ไม่พูด แล้ว”

ลุงอ้วนทําท่าสะบัดดูดตามภรรยาของ เขาไป เย่โม่เซ็นมองไปที่แผ่นหลังของเขา ก็ตามไปอย่างไม่แยแส

“ฉันบอกเธอแล้วนะว่าอย่าตามใจผู้ชาย อย่างพวกเขามากเกินไป เพราะไม่อย่างนั้นใน อนาคตเธอจะไม่มีที่ยืนในครอบครัว ฟังพี่สาว ไว้นะ เราจะต้องปฏิบัติกับผู้ชายให้พวกเขา ตายใจแล้วจัดการซะ และยังต้องทําตัวเรียก ร้องความสนใจเพื่อที่จะทำให้พวกเขารู้สึกว่า เธอเป็นคนสําคัญ อย่างเหตุการณ์เมื่อกี้ เธอ ควรจะทําตามการตัดสินใจของตัวเอง ถ้าเขา ไม่อยากตามมา เธอก็ไม่ต้องไปใส่ใจ พอผ่าน ไปสักพักเขาก็จะตามมาเอง”

หาน จื่ออายจนเหงื่อตก เธอคิดว่าไม่ จําเป็นต้องใช้กลยุทธการาบสามี เพราะ สําหรับเธอแล้ว เย่ไม่เป็นไม่ใช่สามีของเธอ เธอจะเรียนรู้กลยุทธพวกนี้ไปทำไมกัน ?

แต่พี่สาวก็ยังดูกระตือรือร้น ถ้าตอนนี้เธอ บอกไปว่าเยโม่เซ็นไม่ใช่สามีของเธอ เกรงว่า จะเป็นการหักหน้าเสียเปล่าๆ

ช่างเถอะ ถือซะว่าหลายคนหลากคู่

“ขอบคุณพี่สาว ฉันเข้าใจแล้ว”

“เอ๋ แต่เขาก็ดูหล่อไม่เบาเลยทีเดียว รูป ร่างก็ดีแต่ดูเย็นชาแบบนี้ ถามหน่อยสิว่าเรื่อง บนเตียงเขาเป็นอย่างนี้หรือเปล่า ?

* หานมู่จื่อไม่ได้เตรียมตัวกับคำถามนี้ เธอมองพี่สาวอย่างเหลือเชื่อ เธอจะตอบ คําถามประเภทนี้ได้อย่างไร ?

“ขอโทษนะ ฉันรู้ว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัว ของพวกเธอ แต่ฉันเห็นเขาหล่อขนาดนี้ก็เลย อยากรู้

พอโดนพี่สาวถามคำถามนี้ หานมู่จื่อก็ คิดไปถึงเรื่องในอดีต

ตอนที่อยู่บนเตียง เขาเย็นชาขนาดนี้ ไหมนะ? คําตอบคือไม่ใช่ ท่าทีของเย่ไม่เป็น ตอนที่อยู่บนเตียงต่างกันกับความเป็นจริง ราวกับเป็นคนละคน

ถ้าเย่ไม่เชินสวมเสื้อผ้า เขาจะดูเงียบ ขรึม เย็นชาและไร้หัวจิตหัวใจ

แต่ถ้าเป็นเย่โมเมนตอนถอดเสื้อผ้า เขา ร้อนแรงแทบลุกเป็นไฟ โลภมาก และแสดง ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสุดท้าย มี เพียงคําเดียวเท่านั้นที่สามารถอธิบายดวงตา และการแสดงออกของเขาได้

นั่นก็คือความกระหาย

ดังนั้นทุกครั้งหาน จื่อจึงไม่กล้าที่จะ มองการแสดงออกของเขา เพราะมักจะรู้สึกว่า ในช่วงเวลานั้นเขาเหมือนต้องการพาตัวเอง เข้าสู่ร่างกายของเธอ

“เรี่ยวแรงเขาดีไหม ? ” พี่สาวเอ่ยปาก ถามอีกครั้ง หาน จื่อผงะและได้สติกลับมา

“พี่ พี่พูดว่าอะไรนะคะ ? ”

รอยยิ้มบนใบหน้าพี่สาวเปลี่ยนไปดูมีนัย “ไม่อยากเล่าจริงๆหรือ? งั้นฉันจะเล่าอิตาคน นั้นที่บ้านฉันให้ฟังเอาไหม?”

พอเธอกำลังจะอ้าปาก หานมู่จื่อก็หน้า แดงก๋าด้วยความตกใจ เธอทนไม่ไหวจนต้อง เดินหนีออกมา

“เอ๊ะ ฉันยังพูดไม่เสร็จ เธอจะเดินหนีไป ไหน?” พอเห็นเธอเดินหนีออกไป เย่ไม่เป็น สาวเท้าเดินตาม หลังจากที่หาน จื่อหนีออก มาจากพี่สาวได้สักพัก เธอก็หยุดเท้าลงและเข้ โมเซินก็ตามมาทันพอดี จากนั้นก็จับข้อมือเธอ ไว้

“มีอะไรหรือเปล่า?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นชาของผู้ชาย ง ลอยขึ้นมาบนเหนือศีรษะ หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าเย่ไม่เซินเดินตามมา พอเห็นใบหน้า เย็นชาของเขาไม่มีการแสดงออกใดๆ ทานมู่จื่ อก็นึกถึงภาพนั้นขึ้นมา ใบหน้าเธอจึงแดงขึ้น อย่างรวดเร็ว

เขาคงไม่ได้ยินเรื่องที่พี่สาวคนนั้นคุยกับ เธอเมื่อกี้นี้หรอกนะ?

หานมู่จื่อสายหน้า “ไม่มีอะไร

เย่โม่เซินหรี่ตาลงด้วยความสงสัย

สายตามองไปยังใบหน้าแดงก่ำของเธอที่สาม ไปถึงใบหู ก่อนหน้านี้ยังเห็นๆกันอยู่ว่าหน้าซีด แล้วตอนนี้ทําไมถึงแดงขึ้นมาล่ะ?

“เธอพูดอะไรกับคุณ ? “เปโม่เป็นถาม

หานมู่จื่อหน้าแดงทันทีอีกครั้ง แต่เธอ ทําได้เพียงสายหน้า “ไม่ได้พูดอะไร คุณจับมือ ฉันอยู่ได้ ปล่อยได้แล้ว…

ลุงอ้วนและพี่สาวคนนั้นตามมาถึงพอดี พอพี่สาวเห็นฉากนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ทําไมมาอยู่นี่ละ ? ไปเดินกันต่อเถอะ น้อง สาว เรามาคุยกันต่อดีกว่า”

พี่สาวคว้ามือหานมู่จื่อออกมาจากมือเย่ ไม่เซินอีกครั้งแล้วลากเธอเดินออกไป

เย่โม่เชินมองดูแผ่นหลังทั้งสองก็ ครุ่นคิด

เมื่อกี้พวกเธอคุยอะไรกัน?

ลุงอ้วนยังคงเดินตามด้วยรอยยิ้ม แย่ไม่ เซ็นทําอะไรไม่ได้จึงทำได้เพียงเดินตามไป

พี่สาวพูดคุยกับหาน จื่ออยู่หลายเรื่อง สุดท้ายพวกเธอก็ได้แลก แชทกัน เธอรู้สึก ประหลาดใจเมื่อรู้ว่าหาน จื่อเป็นนักออกแบบ เธอบอกว่าเธอรู้จักนักออกแบบแฟชั่นหลาย คน หากมีโอกาสจะแนะนำให้เธอได้รู้จัก

เนื่องจากเป็นเพื่อนบ้าน หานมู่จื่อก็ได้แต่ ยิ้มรับ

อย่างไรก็ตามหาน จื่อก็ได้เรียนรู้อะไร หลายๆอย่างจากเธอ อย่างเช่นว่าต้องเลือก ซื้อของอย่างไร เลือกเนื้ออย่างไร เธอเรียนรู้ ทุกอย่างอย่างละเอียด

ตอนที่พวกเธอเดินไปที่มุมของใช้ประจำ วันก็บังเอิญเจอใครคนหนึ่งตรงมุมนั้น

ผมค่า แว่นตากรอบทอง เสื้อเชิ้ตสีขาว รอยยิ้มที่เป็นมิตร

ตอนที่เจอเย่หลิ่มหาน หานมู่จื่อก็ตกใจ เล็กน้อย เธอไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่

พอตอนนี้เธอกลับมาคิดอีกครั้งบางที อาจจะเป็นความตั้งใจของเย่หลิ่นหานก็เป็นได้ เพราะก่อนหน้านี้…..เขาเคยบอกเธอว่าจะมารอ เธอที่นี่ หรือว่าวันนี้ก็เช่นกัน ?

“บังเอิญจัง” เย่หลั่นหานมองไปที่ ใบหน้าตกตะลึงของเธอ เขายิ้มให้เธอเล็ก น้อย

ทันใดนั้นหนุ่มหล่อคนหนึ่งก็ปรากฏตัว ขึ้นและท่าทางของเขาก็ดูสุภาพมาก พี่สาวที่ ยืนอยู่ข้างๆหาน จื่อก็โบกไม้โบกมือให้กับทั้ง สอง พลางกระซิบข้างหูหานมู่จื่อ “แฟนเก่า หรือ?”

คําพูดนี้แทบทําหานมู่จื่อสําลักน้ำลายตัว เอง เธอหลับตาลงและหันไปมองพี่สาวที่อยู่ ด้านข้าง

ทําไมผู้ชาย อๆอย่างลงอ้วนถึงมีภรรยา ที่แสนประหลาดเช่นนี้? ด้วยนิสัยของเธอ เธอ ถึงกับพูดเรื่องประเภทคนรักเก่าในสถานการณ์ แบบนี้โดยไม่ยอมลดเสียงเลยได้อย่างไร?

หานมู่จื่อตอบอย่างกระดากอาย ไม่ใช่ ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงบางอย่างและหัน

หน้าไปทางอื่น

แต่เธอกลับพบว่าด้านหลังของเธอว่าง เปล่าโดยไร้เงาของเย่ไม่เซ็น

ไปไหนแล้ว?

“เขาโดนสามีฉันลากไปแล้ว น่าจะไป มอื่นน่ะ” พี่สาวพูดอธิบาย “เธอเพิ่งรู้ตัวหรือว่า เธอไม่ได้สนใจสามีเธอแม้แต่น้อย?

หานมู่จื่อ “…

ช่างเถอะ เธอลืมไปว่าเธอเอาแต่ฟัง สาวคนนี้พูด และค่อยๆลืมไปว่าเยโม่เซินเดิน ดามเธออยู่ด้านหลัง

ไม่คิดเลยว่าพอเธอบังเอิญมาเจอกับเย่ หลิ่มหานอยู่ที่มุมนี้ เธอก็เพิ่งนึกหันกลับไป มองท่าทีของเย่ไม่เซ็น

เนื่องจากทั้งสองพี่น้องไม่ถูกกัน การ บังเอิญเจอในสถานการณ์แบบนี้จะต้อง เป็นการจุดชนวนระเบิดกันอย่างแน่นอน

พอคิดได้ดังนั้นหาน จื่อก็รู้สึกหวาดผวา โชคดีที่เย่ไม่เป็นไม่ได้อยู่ที่นี่

“มาเดินเล่นหรือ?” เย่หลั่นหานถามใน ขณะที่หาน จื่อกำลังเงียบไป

ไม่ต้องรอให้หาน จื่อเป็นคนตอบ พี่สาว ที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้า

“ใช่แล้วค่ะ คุณก็มาเดินเล่นหรือคะ? ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ