บทที่ 723 ผิดปกติ

ผ่านไปสักครู่ เขาก็ได้เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงราบเรียบ “ช่วงนี้ ทำให้คุณต้องลำบากแล้ว

เสี่ยวเหยียนรู้สึกได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันจน รู้สึกประหลาดใจ ส่ายหัว ไม่ลำบาก แต่ว่า……….อยากเจ อยู่จื่อหน่อย ได้ไหม?”

แม้ว่าเทพบุตรจะสำคัญมาก แต่ว่า…….เพื่อนสนิทสำคัญกว่า ในหัวใจของเสี่ยวเหยียน ยังคงเป็นห่วงหาน จอมากกว่า

“เข้าไปเถอะ”

ตอนที่เสี่ยวเหยียนถูกพาไปที่ห้องผู้ป่วยของหานคู่จื่อ ซูจิ๋ว ลังดูแลเธออยู่ เมื่อเห็นเสี่ยวเหยียนมาถึง สีหน้าผ่อนคลายเล็ก น้อย “เสี่ยวเหยียน? เรื่องในประเทศ X ของคุณ จัดการ เรียบร้อยแล้วหรือ?”

“อืม จัดการเรียบร้อยหมดแล้ว ฉันได้ยินมาว่า จื่อไม่สบาย

ตอนที่ทั้งสองคุยกัน ดูเหมือนว่าจะกลัวรบกวนถึงหาน จื่อ ตั้ง นั้นจึงตั้งใจลดเสียงตัวเองให้ต่ำลงไม่น้อย ซูจิ๋วพยักหน้า

“ใช่ มีไข้สูงจนน่ากลัว แต่เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ ไม่สามารถ ใช้ยาไปเรื่อย ดังนั้นหมอจึงแนะนำให้การใช้วิธีลดไข้ โดยการให้ความเย็นจาก ภายนอก”

เมื่อได้ยินเข้า เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ท้อง จริงๆหรือเนี่ย?”

ชูจิ๋วราวกับจับอะไรบางอย่างได้ หรี่ตาลงและมองพิจารณาจาก เสี่ยวเหยียน

“ฟังน้ำเสียงของคุณ คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าจื่อตั้งท้อง? แล้ว เธอล่ะ ตัวเธอเองรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?” เมื่อพูดถึงตรงนี้ ซูจิ๋วขมวด คิ้วอย่างช่วยไม่ได้

ถ้าหาน จื่อรู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ยังเที่ยววิ่งไปทั่ว นั้น ผลลัพธ์……อาจจะแย่มากจริงๆ

“ฉันแค่คาดเดาเท่านั้น เพราะตอนนี้ได้คุยกับคู่จื่อครู่หนึ่ง เรา ทั้งคู่ก็ไม่ได้แน่ใจ ตอนนั้นมีอยังคิดไว้ว่า หลังจากจัดพิธี แต่งงานเสร็จ จะไปตรวจสอบอย่างละเอียดอีกที คิดไม่ ถึงว่า……

ทั้งสองฝ่ายต่างเงียบสงบอย่างพร้อมเพรียงกัน ไม่ได้พูดอะไร

ดอ

หลังจากนั้นประมาณสิบกว่าวินาที เสี่ยวเหยียนก็ก้าวไปข้าง หน้า รับผ้าเช็ดตัวในมือของซูจิ๋ว แล้วพูดเสียงเบา ให้ฉันมาทำ เถอะ เมื่อก่อนตอนที่เธอไม่สบาย ก็คือฉันที่ดูแลเธอ นิสัยบาง อย่างของมู่จื่อ ฉันก็รู้ดีหมด

เพียงแค่เป็นประโยชน์ต่ออาการป่วยของหานมู่จื่อ ซูจิ๋วก็จะไม่ปัดออกอยู่แล้ว เธอรีบยื่นผ้าขนหนูในมือ ไปที่มือของเสี่ยวเหยีย นอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็เป็นเสี่ยวเหยียนที่ดูแลหาน จื่อต่อ

หานคู่จื่อมีไข้สูงตลอด ก็ไม่รู้ว่า เป็นเพราะมีใช้จนรู้สึกสับสน มึนงงหรือเปล่า พูดไม่กี่ประโยคออกมาเป็นครั้งเป็นคราว แต่ ประโยคเหล่านั้น แค่ได้ยินก็รู้ว่า พูดตอนที่ไม่มีสติ

เสี่ยวเหยียนทําได้เพียง ปลอบโยนเธอเบาๆ ในขณะที่ดูแล เธอไปด้วย

ในระหว่างนั้น หานซิงและหมอเข้ามาหลายครั้ง

จนกระทั่งหลังเที่ยงคืน อุณหภูมิสูงบนตัวของหาน จื่อ ถึงได้ ลดลง การหายใจของเธอก็ค่อยๆกลับมาสม่ำเสมอ เสี่ยวเหยี ยนเฝ้าอยู่ข้างเตียง นึกถึงข่าวที่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้

รายงานคือ คนที่ได้รับการช่วยเหลือในวันแรก มีความหวังที่ จะมีชีวิตรอด ที่ถูกส่งไปในโรงพยาบาล ได้รับการกู้ชีวิตกลับมา หมดแล้ว

แต่หลังจากพายุฝนกระหน่ำตลอดทั้งคืนผ่านไป ชีวิตที่เร่ร่อน อยู่ในท้องทะเลอันไพศาล ก็หายสาบสูญไปอย่างนั้นแล้ว

วันที่สองทีมกู้ภัยออกปฏิบัติการ ที่ถูกขึ้นมา ล้วนเป็นศพที่ได้

แต่ว่า ท่านจึงกลับบอกว่าหายไม่เป็นไม่พบ งั้นก็หมายความ ว่า เขาไม่ได้อยู่ในกลุ่มผู้รอดชีวิต แล้ว…….เพล่ะ?
ทั้งสองคนนี้ ยากลำบากยิ่งนัก ถึงจะเดินมาอยู่ด้วยกัน พระเจ้า…..ไมถึงต้องพลัดพรากพวกเขาแบบนี้ด้วย?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะตาแดง แล้วร้องไห้

“โมเงิน………คุณกลับ……..กลับมา…….

ตอนที่เสี่ยวเหยียนเกือบจะร้องไห้ส่งเสียงออกมา หาหมอที่ กำลังนอนหลับอย่างสงบ ในเวลานี้ ทันใดนั้นก็พูดละเมอออกมา ประโยคหนึ่ง แต่เสียงเบามาก เสี่ยวเหยียนจึงต้องโน้มตัวไปฟัง

เมื่อได้ยินว่าเธอเรียกชื่อของเยโม่เช่น น้ำตาก็ยิ่งไหลลงอย่าง รุนแรง

“มู่จื่อ เธอไม่ต้องกังวล….. คุณชายเย่ไม่อยากจะเห็นเธอต้อง

เสียใจอยู่คนเดียวแน่นอน เขาจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน”

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จ หาน จื่อฟื้น ขึ้นมา

เนื่องจากเคยมีไข้สูง จึงยังคงมีผลข้างเคียง ตอนที่หานจื่อ ฟื้นขึ้นมา พบว่าแขนขาทั้งหมดของตัวเองอ่อนแรงไปหมด กล้าม เนื้อปวดเมื่อยทุกที และยังหนักหัวยิ่งนัก รู้สึกเหมือนว่า แค่ลุกขึ้น นั่ง ก็เสียพลังมากมาย

“จื่อ คุณฟื้นแล้ว ฉันพยุงคุณ

เสี่ยวเหยียนโน้มตัวเข้ามาพยุงเธออย่างใกล้ชิด จากนั้นก็นั่งบนขอบเตียงไม่ไปไหน

และคนที่ได้ยินข่าวการฟื้นขึ้นมาของเธอ แล้วเข้ามาด้วยกัน

ยังมีหานชิงและซูจิ๋ว

หาน จื่อถูกเสี่ยวเหยียนพยุงตัวไว้ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้ว ยิ้มให้เธออย่างอ่อนแรง “กลับมาแล้วเหรอ?”

เสี่ยวเหยียนชะงักเล็กน้อย แล้วพยักหน้า “อืม กลับมาแล้ว”

“ดีจัง”

เสียงของเธอแผ่วเบา ฟังไม่ออกความสุขหรือทุกข์ แต่แทบ แห้งอย่างหนัก เหมือนเสียงที่เดินอยู่ในทะเลทรายเป็นเวลานาน โดยไม่ได้จิบน้ำสัก

หาน จื่อยกมือขึ้น ตบมือของเสี่ยวเหยียนเบาๆ จากนั้นจึงได้ เงยหน้าขึ้น สีหน้าที่ขาวซีด จ้องตรงไปที่ทานซึ่ง

“พี่ชาย ไม่เซ็นเขามีข่าวไหม?

หาน ง “………….

ซูจิ๋ว

เสี่ยวเหยียน ..………

ทันทีที่ฟื้นขึ้นมา ก็ถามเรื่องที่เกี่ยวกับเย่ไม่เป็น ทั้งสามคนใน ชั่วขณะหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

กลับเป็นเสี่ยวเหยียน ที่ตั้งตัวได้อย่างรวดเร็ว พูดด้วยรอยยิ้ม ว่า “มูจื่อ ยิ่งฟื้น ต้องมีส่วนที่ไม่สบายแน่นอน และคุณยังหมดสติหลับไปนานขนาดนั้น ตอนนี้ก็ต้องหิวแล้วแน่นอน ใช่ไหม? คุณอยากจะทานโจ๊กไหม? ฉันได้เตรียมไว้ให้คุณหลาย อย่าง คุณอยากกินสูตรเค็มหรือหวาน?

น้ำเสียงที่ความเร็วและร่าเริงของเธอ ได้แสดงให้เห็นอย่าง ชัดเจน ว่าเธออยากจะข้ามหัวข้อนี้ไปมากแค่ไหน

เมื่อซูจิ๋วได้ยินเช่นนี้ ก็ตอบสนองในทันที “ใช่เลย เพิ่งฟื้นขึ้น มา อ่อนแอเกินไป ควรกินอะไรก่อนดีกว่า เรื่องอื่นรอกินเสร็จ ก่อนค่อยว่ากัน”

หานผู่จื่อ

เธอเงยหน้าขึ้นมองทั้งสามคนที่อยู่ตรงหน้า

สีหน้าของทั้งสามล้วนดูไม่ดีนัก รอบๆ ดวงตายังมีสีเขียวคล้ำ เห็นได้ชัดว่าก็เพราะดูแลเธอ ถึงได้เป็นเช่นนี้ ถ้าเวลานี้ เธอยังสืบ สาวราวเรื่อง งั้นก็ต้องทำให้พวกเขาผิดหวังเสียใจไม่ใช่หรือ?

เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้ หาหมอก็เลยต้องพยักหน้าเบาๆ ส่งเสียง

ตกลงค่าหนึ่ง

แววตาของเสี่ยวเหยียนสว่างขึ้นทันที “แล้วคุณอยากกิน หวานหรือเค็ม?”

“ฉันได้หมด”

“งั้นฉันไปตักให้คุณ”

เสี่ยวเหยียนรีบลุกขึ้นทันที รีบไปตักโจ๊กหวานชามหนึ่งให้หาหมู่จื่ออย่างรวดเร็ว ตอนที่นั่งตรงหน้าหานคู่จื่อ ใบหน้าเต็มไป ด้วยรอยยิ้มที่ห่วงใย “มา นี่เป็นโจ๊กหวานที่คุณชอบทานมาก ที่สุดใน ประเทศ X เลยนะ เมื่อฉันได้ลองชิมแล้ว ร้านนี้ทำได้

มารับมาก” เสี่ยวเหยียนตักคำหนึ่งป้อนถึงข้างปากของหาน จื่อ อย่างเอา

อกเอาใจ

โจ๊กหวานกระจายความหอมหวานออกมาในอากาศ ความ ร้อนอบอวลอยู่รอบๆ เดิมที่น่าจะชอบมาก แต่หานจื่ออ้าปากกิน โจ๊กค่นั้น ตอนที่กลืนเข้าไป กลับไม่รู้สึกถึงความหวานเลยสัก

มีเพียง ความขมขื่นที่เต็มไปหมด

อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังกินเข้าไปอย่างช้าๆ เสี่ยวเหยียนป้อน เธอก็กิน

เงียบสงบ เชื่อฟัง จนทำให้คนหวาดกลัวเล็กน้อย

หัวใจของเสี่ยวเหยียน ค่อยๆกังวลขึ้น มักรู้สึกว่ามีบางอย่าง ที่ผิดปกติ หานมู่จื่อเป็นแบบนี้ เงียบสงบเกินไป และยังไม่ได้ต่อ ต้านเลยสักนิด กับโจ๊กที่เธอป้อน

รู้สึกว่า นี่ไม่ใช่การตอบสนองที่ควรมีตามปกติเลย

จะเป็นไปได้อย่างไร ที่เธอเพิ่งถามเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเยโม่ เงิน เสียวเหยียน ให้เธอทานโจ๊ก เธอก็ทานโจ๊กเลย?

และในตอนที่เสี่ยวเหยียนรู้สึกผิดปกติ ความเร็วในการป้อนโจ๊กช้าลง ในที่สุดทานจอก็มีปฏิกิริยา

เธอรู้สึกเหมือนไม่สบาย ทันใดนั้นก็ก้มตัวลง กุมท้องของตัว เองไว้ สีหน้าซีดเซียว ก้มหน้าลง โจ๊กที่เพิ่งกินเข้าไปเมื่อกี้ ก็ อาเจียนออกมาในสภาพเดิมทั้งหมด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ