บทที่718 เธอท้อง

สีหน้าเดิมทีที่ร่าเริงสดใสของเขาเมื่อพูดถึงชายหาดนั้นก็ เคร่งขรึมลง ขมวดคิ้วพูดกับหาน จื่อ

น่านน้ำทะเลแถวนั้นอันตรายมาก ปกติคนที่นี่อย่างพวกเราจะ ไม่ไปที่นั่น ไม่ต้องพูดถึงกระแสน้ำที่มันรุนแรงหรอก น้ำมันก็ค่อน ข้างลึก ถ้าหากตกลงไป น้ำก็ไม่อาจจะพัดพากลับมาได้ หานมู่จื่อ:

เธอกัดริมฝีปากแน่นจนกลายเป็นสีม่วง ยกมือขึ้นกอดเข่าตัว เองตัวสั่นเทา ถามอย่างพึมพำ: “คุณลุงคะ ถ้าอย่างนั้น…ถ้าฝน ตกแล้ว บริเวณนั้นจะเป็นยังไง? ไม่ใช่ว่าอันตรายมากขึ้นไปอีก หรอกเหรอ? ”

คุณลุงพยักหน้า: “ก็ต้องเป็นแบบนั้นหน่ะสิ”

พูดจบ คุณลุงก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จึงถาม “บิ๊กป่านนี้แล้ว เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวทำไมถึงอยู่ที่นี่? แล้วเธอคิดจะไปทำอะไร ที่นั่น? ”

คุณลุงเพิ่งได้สติ จึงมองใบหน้าขาวซีดของหาน จื่อจาก กระจกหลัง ใบหน้าไร้สีเลือด ราวกับถูกแช่แข็ง

เขาสําลักหน่อยก่อนจะพูด “ฉันว่าเธอคงไม่อยากไปที่นั่น หรอกไหม? ให้ฉันไปส่งเธอที่โรงแรมใกล้ๆ ดีกว่า สภาพเธอ ตอนนี้ ถ้าเจอความหนาวเย็นอีกหน่อยจะไม่ไหวเอานะ
หานคู่เอกลับส่ายหน้า ยืนหยัดพูด: ไม่ ฉันจะไปที่นั่น

คุณลง: “……”

เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้นะ? คุณลุงหันหน้ามาสังเกตมอง อยู่ครู่ ก็พบว่าเธอดูเหมือนจะไม่ปกติ อีกทั้งไม่บอกให้ชัดว่าจะไป ที่ไหน ทั้งเธอยังอยู่ในชุดนอนราวกับวิ่งหนีออกมาในตอนกลาง

เมื่อคิดๆ ดูแล้ว คุณลุงจึงกระแอมขึ้น” “โอเค ลูกค้าคือพระเจ้า สิ่งที่เธอปรารถนาฉันจะทำให้สมใจ

“ขอบคุณค่ะ”

พูดกล่าวขอบคุณแล้ว หาหมอก็ก้มหน้าลง เปลือกตาหลับลง อย่างรั้งไว้ไม่ได้ เธอเหนื่อยมากจริงๆ และไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับ การที่ตัวเปียกฝนด้วยหรือเปล่า เธอถึงได้รู้สึกเปลือกตามันหนัก อึ้งมาก อีกทั้งภาพตรงหน้าก็ดูเลือนรางลง

ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่ หานคู่จื่อรู้สึกว่าตัวเธอนั้นนั่งอยู่ บนรถนานมากๆ จากนั้นรถก็จอดลง

พอรถจอดลง หานมอก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่กระจก สายตายังพร่าเลือน หานคู่จื่อมองเห็นไฟส่องสว่างตรงหน้า เธอจึงอ้าปากถาม : “คุณลุงถึงแล้วเหรอคะ? ”

คุณลุงด้านหน้าผงะเล็กน้อย ก่อนจะอธิบายขึ้น “ยังๆ ฉันมีธุระ ตรงนี้นิดหน่อย ที่ที่เธออยากไปอยู่ตรงหน้านี่แหละ สักสิบนาทีก็ ถึง ฉันขอลงไปซื้อของสักครู่ รอฉันแป๊บนึงนะ”
“ไคะ ได้”

เธอทำได้เพียงรับ คุณลุงก่อนจะมองคุณลุงลงจากรถไป เมื่อ มองทิวทัศน์นอกหน้าต่างเสร็จแล้ว เธอก็กลับมากอดเข่าตัวเอง ตามเดิม

เวียนหัวชะมัด ไม่รู้ว่าตอนนี้เย็ไม่เซ็นเป็นยังไงบ้าง จะเจ็บปวด ใจแบบเธอบ้างหรือเปล่านะ?

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะไปร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขาจริงๆ น่าเสียดายที่ไม่รู้ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน

เมื่อฟุบหน้าลง หาน จื่อก็รู้สึกว่าเธอนั้นรอนานมากแล้ว จึงหัน กลับไปมองดูที่นอกหน้าต่างอีกครั้ง ก็แปลกใจที่เห็นคุณลุงกำลัง ยืนคุยกับใครอยู่ไม่ไกลนัก

แล้วคนที่ยืนอยู่นั่นก็เป็นชายสองคนที่ดูเหมือนจะใส่ชุดเครื่อง แบบต่ารวจ

ตำรวจอย่างนั้นเหรอ?

หาหมอคิดว่าตัวเองมองผิดไป ตอนนี้สายตาของเธอมันพรา เลือนมากแต่ว่า…. ก็ไม่น่าจะผิดพลาดไปมากหรอกจริงไหม? ทาน ยกมือขึ้นขยี้ตา ใช้สองมือถูกระจกตั้งใจมองดีๆ มองผ่านม่านฝนไป ในที่สุดหานคู่จื่อก็เห็นชัดเจน ที่เห็นเมื่อครู่นี้ เธอไม่ได้ตาฝาดไป คุณลุงขับรถกำลังคุยอยู่กับ ตำรวจสองคน อีกทั้งด้านหลังของเขา…
หาน จื่อเงยหน้าขึ้น ก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนไป

ที่นี่คือ…..สถานีตำรวจ

คุณลุงพาเธอมาที่สถานีตำรวจ เพื่ออะไรกันนะ? เขาไม่ได้บอก ว่าจะลงไปซื้อของหรอกเหรอ หรือว่า

เมื่อคิดถึงสภาพของตัวเอง เธอก็ตกใจ ถ้าหากเธอเข้าสถานี ตำรวจไปตอนนี้ เธอก็ไม่อาจจะตามหาเย่ไม่เป็นได้

ไม่ได้ เธอจะเข้าไปไม่ได้

หาน จื่อเก็บมือของเธอ มองหาไปรอบด้าน อาการง่วงงัวเงีย ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เมื่อเจอเหตุการณ์น่าตกใจแบบนี้ขึ้นก็พลันหาย ไปโดยพลัน

เธอกระเถิบตัวถอยหลังจนไปชนกับกระจกอีกข้าง โดยไม่ต้อง ใช้ความคิดให้มากความ หานมอก็เปิดประตูร่างน้อยสะดุดลง จากรถไป

ประตูรถยังไม่ทันจะปิดดี หานมอก็พาขาสองข้างวิ่งไปอีก ทาง

ในเวลาเดียวกันนั้น คุณลุงแท็กซี่ก็พาตำรวจสองนายเข้ามา พอดีได้เห็นฉากตรงหน้า ก็ร้องดังขึ้น

“สาวน้อย อย่าวิ่ง! ”

เมื่อได้ยินเสียงคุณลุงตะโกน หานมอก็ยิ่งตกใจ เพิ่มความไวของฝีเท้า วิ่งตรงฝ่าฝนออกไป

“อย่าวิ่ง!

“หยุดอยู่ตรงนั้น! ”

แล้วก็ไม่รู้ว่าเสียงใครอีก ที่พยายามเรียกหยุดเธอ ทานอ ถูกทำให้ตกใจแบบนี้ จะกล้าหยุดได้ยังไง ทำได้เพียงวิ่งออกไป ด้านหน้าไม่หยุด

สําหรับวิธีที่จะไปชายหาดนั้น ไว้ออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อนค่อย ว่ากันอีกที

เสียงเรียกด้านหลังยิ่งไกลไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหายไป หา นมู่จื่อทั้งเหนื่อยจะไม่ไหว เมื่อเห็นด้านหน้าเป็นที่ที่หลบฝนได้ จึง วิ่งเข้าไป จากนั้นก็คุกเข่าลง

ดึกดื่นมืดค่ำขนาดนี้ เธอนั่งคุกเข่าลงอยู่ที่บังฝนได้ ฝนอัน เหน็บหนาวกระหน่ำตกจนฟ้าเขียว กระหน่ำชำระล้างพื้นดิน

รอบด้านเงียบเชียบ ได้ยินเพียงแค่เสียงเม็ดฝน หาน จื่อเงยหน้าขึ้นมองสภาพตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาอย่าง

ดูเหมือนจะเป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้มาอยู่ในสภาพ น่าอเนจอนาถแบบนี้ เธอแทบจะจำครั้งก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้ว

เพียงแต่ไม่คิดเลยว่า ตอนเช้าเธอยังใส่ชุดเจ้าสาวอยู่เลย ตอนนี้กลับมาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้
เย่ไม่เขิน นายไปอยู่ที่ไหน?

นั่งคุกเข่าอยู่สักพัก ทานคู่จื่อก็รู้สึกว่าตัวเธอนั้นลุกไม่ขึ้นทั้ง ภาพตรงหน้าก็เลือนราง เธอรู้สึกได้เลยว่าสติของเธอค่อยๆ พร เลือนไปเรื่อยๆ

จากนั้นก็ไร้ซึ่งความรู้สึกไป

“คุณหมอว่ายังไง? ”

เมื่อจิ๋วออกมาจากห้องคนไข้แล้ว หานซึ่งก็ถามขึ้น ซูจิ๋วถาม หายใจก่อนจะส่ายหน้า “อาการไม่ค่อยดี สภาพจิตใจเธอไม่ค่อย ทั้งยังตัวเปียกน้ำเป็นเวลานาน ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอ ไม่รู้ว่า เมื่อไหร่จะฟื้น”

หานซังกัดริมฝีปากแน่น สายตาถูกปกคลุมด้วยความดุดัน มองดูเหนื่อยหน่าย

“อ้อจริงด้วย ประธานหาน ฉันมีเรื่องต้องแจ้งให้คุณทราบ” จู่ๆ ซูจิ๋วก็พูดขึ้น

เมื่อได้ยิน หานซึ่งก็ผงะไป หรี่ตามองเธอ “เรื่องอะไร? ซูจิ่วหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาค่อยๆ “คุณหมอบอกว่า คุณจื่อ เธอท้องค่ะ”

วินาทีต่อมา ร่างของชายหนุ่มก็แทบจะล้มไปด้านหน้า ซูจิ๋วสี หน้าเปลี่ยนรีบตรงเข้าไปจับ : “ประธานหาน? ”
ใบหน้าของทานซึ่งดูน่ากลัวมาก ริมฝีปากจีบไว้เป็นเส้นตรง สายตาไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่นิด ซูจิ๋วอยู่กับเขามาหลาย ปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นแบบนี้

เธอเป็นห่วงมากจึงถามขึ้น “เป็นอะไรไปคะ? ”

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้? ทานชิงขมวดคิ้วขึ้นมา ไม่คิดเลย ว่าจื่อจะมาท้องเอาเวลาแบบนี้…..

เอาจริงแล้วตอนนี้ เย่ไม่เป็นอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วแบบนี้ จะทำยังไงดี?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ